Kazanie o wierze

Lubin, 19 IV 1998 r.

Drodzy w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia!

Kilka lat temu w jednej z parafii podczas Mszy ╢w. rezurekcyjnej pewien znany kaznodzieja wyszed│ na ambonΩ i wyg│osi│ bardzo kr≤tkie kazanie. Powiedzia│ - cytujΩ dos│ownie: "Chrystus zmartwychwsta│, ale wy i tak w to nie wierzycie. Amen." - I zszed│ z ambony. By│o to jedno z najkr≤tszych kaza± na ╢wiecie. By│o p≤╝niej trochΩ zamieszania, ale potem minΩ│y ╢wiΩta, ludzie wr≤cili do codziennych zajΩµ i jako╢ to ucich│o. W ten spos≤b kazanie to nie odnios│o oczekiwanego skutku.

Jak siΩ okazuje, wielu ludzi ┐yje z dnia na dzie±, nie przejmuj▒c siΩ swoj▒ przysz│o╢ci▒ - ani t▒ dalsz▒, za rok, dwa, ani t▒ jeszcze dalsz▒: w wieczno╢ci, po ╢mierci. Bardzo wielu ludzi m≤wi, ┐e wierzy, ┐e s▒ chrze╢cijanami, ale nie widaµ tego w ich postΩpowaniu. Niestety, ma│o kto tak naprawdΩ do ko±ca szczerze wierzy, ┐e Chrystus zmartwychwsta│ i ┐yje wci▒┐ w Ko╢ciele i przebywa w╢r≤d nas pod postaci▒ Chleba eucharystycznego. Wystarczy popatrzeµ, ilu ludzi przystΩpuje do Komunii ╢w. w ka┐d▒ niedzielΩ. Owszem, podczas ªwi▒t, zaraz po spowiedzi, do o│tarza podchodzi bardzo wielki t│um, ale ju┐ za tydzie± ich ilo╢µ wyra╝nie siΩ zmniejsza, a po dw≤ch, trzech tygodniach wiΩkszo╢µ wiernych przychodzi ju┐ do Ko╢cio│a tak jakby do teatru lub kina - aby popatrzeµ tylko, pos│uchaµ, ale nie przychodz▒ ju┐, by posiliµ siΩ pokarmem dla duszy.

Widaµ jak na d│oni s│ab▒ wiarΩ w obecno╢µ Chrystusa w╢r≤d nas. Gdyby wszyscy mieli siln▒ wiarΩ i tak naprawdΩ wierzyli, ┐e tu, w Ko╢ciele, spotykaj▒ siΩ z Panem Jezusem - w≤wczas nie 1/10 czy nawet po│owa, ale wszyscy, kt≤rzy mog▒, kt≤rzy nie maj▒ przeszk≤d - przystΩpowaliby do Komunii ╢w. w ka┐d▒ niedzielΩ, a nie tylko raz czy dwa razy w roku. Co wiΩcej, ci, kt≤rzy naprawdΩ kochaj▒ Pana Boga, chc▒ byµ przy nim jak najczΩ╢ciej i przychodz▒ do ko╢cio│a nie tylko raz w tygodniu, kiedy to jest wymagane przez przykazania - ale przychodz▒ na MszΩ ╢w. nawet w tygodniu, w dniu powszednim, je╢li tylko pozwalaj▒ na to im czas i obowi▒zki domowe lub zawodowe. Na szczΩ╢cie w naszej parafii jest trochΩ pobo┐nych os≤b, kt≤rzy uczestnicz▒ na co dzie± we Mszy ╢w. rano o godz. 7.00 lub wieczorem o godz. 18.00. Modl▒ siΩ i przyjmuj▒ KomuniΩ ╢w. - i w ten spos≤b z ka┐dym dniem coraz bardziej pog│Ωbiaj▒ swoj▒ wiarΩ i mo┐na tylko mieµ nadziejΩ, ┐e takich os≤b bΩdzie coraz wiΩcej. Ka┐da godzina po╢wiΩcona Panu Bogu nie jest nigdy stracona, ale Pan B≤g j▒ zawsze jako╢ oddaje cz│owiekowi i to z nawi▒zk▒.

Jest takie opowiadanie znane w r≤┐nych wersjach, kt≤re wyra╝nie pokazuje jak ludzie maj▒ czΩsto s│ab▒ wiarΩ. Ot≤┐ dawno temu by│a bardzo wielka susza. Od dw≤ch miesiΩcy nic nie pada│o. Wszystko usch│o na polach. Coraz trudniej by│o o wodΩ do picia. Nic dziwnego wiΩc, ┐e wszyscy modlili siΩ o deszcz. Jednak bez skutku. Wreszcie kto╢ pomy╢la│, aby zam≤wiµ MszΩ ╢w. w tej intencji. Najbardziej pobo┐ni zrobili sk│adkΩ i przyszli w tej sprawie do zakrystii. Poprosili o odprawienie specjalnej Mszy ╢w. w intencji o deszcz. Chcieli ponadto, aby Msza by│a jak najszybciej, nawet tego samego dnia, nawet zaraz. Ksi▒dz popatrzy│ na tych ludzi i zapyta│ ich, czy tak naprawdΩ wierz▒, ┐e po Mszy mo┐e spa╢µ deszcz? Odpowiedzieli: "Tak, oczywi╢cie. Dlaczego ksi▒dz w▒tpi w ich wiarΩ?" Ksi▒dz tylko pokrΩci│ g│ow▒ i odpowiedzia│ kr≤tko: "Nie widzΩ u was parasoli". Ot≤┐ ci ludzie przyszli prosiµ o deszcz, ale nie zabrali ze sob▒ parasoli. Gdyby tak naprawdΩ wierzyli, ┐e bΩdzie zaraz deszcz, to wziΩliby je ze sob▒, aby nie zmokn▒µ w drodze powrotnej do domu. HistoriΩ tΩ ko±czy stanowcza wypowied╝ kap│ana: "Poniewa┐ nie macie ze sob▒ parasoli, nie bΩdzie deszczu." MszΩ ╢w. jednak odprawi│ i deszcz podobno by│ - ale dopiero na drugi dzie±. Ksi▒dz mia│ parasol, ale na plebanii...

Drodzy w Chrystusie Panu! Trzeba nam nieustannie troszczyµ siΩ o umocnienie i pog│Ωbienie naszej wiary. Dokonuje siΩ to poprzez modlitwΩ i przystΩpowanie do sakrament≤w ╢w., zw│aszcza spowiedzi i Komunii ╢w. Zako±czy│y siΩ ju┐ dawno ╢wiΩta. Wr≤cili╢my do codziennych zajΩµ w domu, w pracy, w szkole. Czy mo┐e │aska Bo┐a sp│ynΩ│a po nas jak woda po kaczce, czy jednak co╢ z tego prze┐ycia ╢wi▒t zosta│o w naszej duszy? Prze┐ywamy dzi╢ niedzielΩ mi│osierdzia Bo┐ego. Ko╢ci≤│ ╢w. przypomina nam dzisiaj, ┐e Pan B≤g jest mi│osierny i potrafi przebaczyµ nawet najwiΩkszemu grzesznikowi, o ile on ┐a│uje za swoje grzechy i ju┐ wiΩcej nie wraca do nich. Trzeba wiΩc po tych wielkich dniach ╢wi▒tecznych nie wracaµ do starych grzech≤w i na│og≤w, ale umacniaµ siΩ │ask▒ Bo┐▒ do dobrego ┐ycia i zacz▒µ wiΩcej ni┐ do tej pory troszczyµ siΩ o swoj▒ duszΩ i o umocnienie swojej wiary, aby ona kierowa│a ca│y naszym ┐yciem i prowadzi│a je do Boga i szczΩ╢liwej wieczno╢ci. Amen.