Kazanie o sumieniu

Lubin, 29 III 1998 r.

Drodzy w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia!

Do┐yli╢my takich czas≤w, ┐e ka┐dy z nas - czy chce czy nie chce - korzysta na co dzie± z wielu przedmiot≤w, bez kt≤rych ┐ycie codzienne by│oby bardzo utrudnione lub prawie ┐e nie do pomy╢lenia. We╝my na przyk│ad taki zegarek, kt≤ry nosimy na rΩce. Dzisiaj ma│o kto chodzi bez zegarka. Niekt≤rzy nawet nie zdejmuj▒ go, kiedy id▒ spaµ. Ju┐ ma│e dzieci, kt≤re jeszcze nie umiej▒ czytaµ, ju┐ wiedz▒, kt≤ra jest godzina. Ciekawa rzecz jest z tymi zegarkami. Przypatrzmy siΩ teraz, w tej chwili naszemu zegarkowi, kt≤r▒ wskazuje godzinΩ. U mnie jest ju┐ ... . Ka┐dy z nas ma inny zegarek, innego kszta│tu, koloru, innego producenta - a jednak wszystkie one wskazuj▒ ten sam czas, tΩ sam▒ godzinΩ. Niestety, niekt≤re zegarki op≤╝niaj▒ siΩ, nawet o kilka minut, zw│aszcza u tych os≤b, kt≤re dzi╢ sp≤╝ni│y siΩ na MszΩ ╢w. Niekt≤re z kolei ╢piesz▒ siΩ i r≤wnie┐ wskazuj▒ czas niedok│adnie.

Po co ta zabawa z zegarkiem? Ot≤┐ ka┐dy z nas posiada od urodzenia co╢, czego nie mo┐na zgubiµ, jak zegarek, nie mo┐na sprzedaµ, co╢ co jest z nami na co dzie± i m≤wi nam, czy dobrze post▒pili╢my, czy ╝le. Chodzi o sumienie, czyli g│os Bo┐y w duszy cz│owieka, kt≤ry ocenia nasze uczynki i pochwala nas lub gani. To sumienie mo┐na por≤wnaµ do takiego zegarka. Ot≤┐ niekt≤rzy ludzie maj▒ sumienie spaczone, kt≤re przez ci▒g│e pope│nianie jakich╢ grzech≤w, nawet lekkich, staje siΩ nieczu│e na niekt≤re sprawy, sp≤╝nia siΩ w ocenie z│ego postΩpowania. W≤wczas m≤wi siΩ, ┐e taki cz│owiek jest jakby bez sumienia, jest nieczu│y na skutki swoich grzech≤w.

Jednak sumienia nie mo┐na zabiµ, tylko do czasu mo┐na je zag│uszyµ i w najmniej oczekiwanym momencie odzywa siΩ i wypomina cz│owiekowi z│e postΩpowanie, nieraz nawet po wielu latach. Takim dowodem na to, ┐e ka┐dy cz│owiek ma sumienie, jakby jaki╢ kompas, kt≤ry wskazuje w│a╢ciw▒ drogΩ - s▒ liczne przypadki, kiedy to zbrodniarze, kt≤rzy nie zostali wykryci i postawieni przed s▒dem, po wielu latach, kiedy ju┐ nic im nie grozi, jednak sami zg│aszaj▒ siΩ do wymiaru sprawiedliwo╢ci i przyznaj▒ siΩ do pope│nianych przestΩpstw, zw│aszcza morderstw, i m≤wi▒, ┐e nie mog▒ z tym ┐yµ, ┐e co╢ im ci▒gle o tym przypomina - i dopiero w wiΩzieniu odzyskuj▒ spok≤j wewnΩtrzny, po spowiedzi i przyznaniu siΩ do winy.

Niestety, wielu ludzi pope│nia codziennie r≤┐ne grzechy i tak siΩ do nich przyzwyczajaj▒, ┐e ju┐ nie widz▒, ┐e ╝le post▒puj▒. Stopniowo, coraz bardziej wpadaj▒ w r≤┐ne grzechy, a┐ staj▒ siΩ na│ogowymi grzesznikami i zag│uszaj▒ swoje sumienie. Ich sumienie staje siΩ coraz bardziej nieczu│e i nieraz trudno im odr≤┐niµ dobro od z│a. Na szczΩ╢cie Pan B≤g ma swoje sposoby, aby dotrzeµ do cz│owieka. Przemawia nie tylko w jeden spos≤b. Pan B≤g da│ nam przykazania i naukΩ Ewangelii. Poprzez nauczanie Ko╢cio│a, a zw│aszcza Ojca ╢w., Pan B≤g wyja╢nia ludziom, nawet tym kt≤rzy maj▒ zatwardzia│e wnΩtrza, wyja╢nia co nale┐y czyniµ, a czego unikaµ.

W dzisiejszej Ewangelii mamy przedstawion▒ scenΩ, kiedy to faryzeusze przyprowadzili do Jezusa wielk▒ grzesznicΩ. Pan Jezus zacz▒│ pisaµ palcem na ziemi. Ewangelista nie opisa│ nam, o czym pisa│ Pan Jezus. Mo┐emy siΩ tylko domy╢laµ. Najbardziej prawdopodobne jest wyja╢nienie biblist≤w, kt≤re podaje, ┐e Chrystus pisa│ po prostu tekst DziesiΩciu Przykaza±. Faryzeusze czytaj▒c je przypominali sobie, ┐e i oni pope│niali jakie╢ grzechy i zaczΩli odchodziµ - co ciekawe, poczynaj▒c od starszych, tych kt≤rzy mieli wiΩcej grzech≤w na koncie. Pan Jezus w ten spos≤b obudzi│ ich sumienia.

Niedawno, kilka dni temu prze┐ywali╢my w naszej parafii rekolekcje wielkopostne - by│o to wielkie pobudzenie naszych sumie± do pracy, poprzez warto╢ciowe nauki rekolekcjonisty mogli╢my jakby nastawiµ sw≤j zegarek duszy na w│a╢ciwy czas, aby nie ╢pieszy│ ani nie sp≤╝nia│. Wielu parafian przyst▒pi│o do spowiedzi i Komunii ╢w. - a przez to umocni│o swoj▒ duszΩ do ┐ycia w │asce Bo┐ej.

Zosta│y jeszcze dwa tygodnie do ªwi▒t Wielkanocnych. Mamy jeszcze czas dany nam przez Pana Boga, aby zadbaµ o swoj▒ duszΩ, aby nie zmarnowaµ tych │ask, kt≤re otrzymali╢my na rekolekcjach. Trzeba wiΩc ws│uchiwaµ siΩ w g│os Bo┐y, kt≤ry odzywa siΩ z wiΩksz▒ moc▒ w naszej duszy, kt≤ry wzywa nas do dobrych uczynk≤w i unikania okazji do z│ego. Czynimy to zw│aszcza przez rachunek sumienia, kt≤ry powinni╢my czyniµ nie tylko wtedy, kiedy przystΩpujemy do spowiedzi, ale jak najczΩ╢ciej, a najlepiej codziennie wieczorem, przed spoczynkiem. W≤wczas, w czasie pacierza wieczornego, przypominamy sobie ca│y miniony dzie±, to wszystko co w nim by│o dobrego albo z│ego - w≤wczas sumienie albo pochwala nas, mamy w≤wczas satysfakcjΩ, rado╢µ, kt≤rej nam nikt nie zabierze, albo niestety sumienie gani nas, wyrzuca nam wszystko to, co powiedzieli╢my za du┐o, albo zrobili nie tak, jak trzeba.

Mo┐e nast▒piµ tak┐e taka sytuacja: Ot≤┐ mo┐e komu╢ sumienie nic nie powiedzieµ - ani nie pochwali ani nie zasmuci. W≤wczas trzeba siΩ dobrze zastanowiµ, czy czasami nie nast▒pi│o co╢ bardzo niedobrego. Taka sytuacja przypomina zegarek, kt≤ry zatrzyma│ siΩ, stan▒│ i ju┐ nie chodzi i nie wskazuje poprawnej godziny. W≤wczas nale┐y nakrΩciµ go i ustawiµ wed│ug dobrego zegara wzorcowego, na przyk│ad w radiu. Podobnie jest z sumieniem. Kiedy cz│owiek staje siΩ g│uchy na g│os swojego sumienia, staje siΩ podobny do tych faryzeusz≤w z dzisiejszej Ewangelii. Trzeba obudziµ jego sumienie - najlepiej poprzez modlitwΩ, poprzez przypomnienie Przykaza± Bo┐ych, a zw│aszcza poprzez sakrament pokuty.

Drodzy w Chrystusie Panu! Zako±czy│y siΩ rekolekcje wielkopostne, ale nie sko±czy│a siΩ troska o nasz▒ duszΩ, o nasze sumienie. Mo┐e jeszcze ono ╢pi i potrzebuje przebudzenia, mo┐e do tej pory za ma│o ws│uchiwali╢my siΩ w ten g│os Bo┐y w naszej duszy. Spr≤bujmy poprzez modlitwΩ i udzia│ w sakramentach ╢w. wiΩcej ni┐ do tej pory zatroszczyµ siΩ o to, co mamy najcenniejszego w naszym ┐yciu tu na ziemi, aby kiedy ono siΩ zako±czy, kiedy ju┐ zatrzyma siΩ zegar naszego ┐ycia, kiedy wyczerpie siΩ bateria albo pΩknie sprΩ┐yna i kiedy staniemy przed Zegarmistrzem ╢wiata ca│ego, by╢my mogli stan▒µ z czystym sumieniem, z rΩkami czystymi, bez kamieni, ale pe│nymi dobrych uczynk≤w - i tak mogli wej╢µ do szczΩ╢liwej wieczno╢ci. Amen.