|
|
|
Czasem rozmawiaj▒c ze starszym scenowcem nieopatrznie pochwalΩ jak▒╢ m│od▒
scenow▒ twarz. Wiesz - m≤wiΩ - ten X jest naprawdΩ dobry! M≤j
rozm≤wca zmienia siΩ w jednej chwili. Cz│onki zaczynaj▒ mu dr┐eµ, z ust i
nosa wycieka l╢ni▒ca, oleista ciecz, za╢ oczy tak mocno wychodz▒ na
wierzch, ┐e a┐ siΩ bojΩ, ┐eby mu nie wypad│y.
Tym co odr≤┐nia scenΩ od prawdziwego ┐ycia jest fakt, ┐e nikt
scenowcom za robotΩ nie p│aci. Wed│ug niekt≤rych os≤b jest to najwiΩksza
wada sceny, wedle innych - najwiΩksza zaleta. Dlaczego wada, wszyscy wiemy.
Ale gdyby nawet scenowcy dostawali pieni▒dze za swoje prace, wielu z nich
by umar│o z g│odu.
W prawdziwym ┐yciu tw≤rca albo podoba siΩ odbiorcom kt≤rzy kupuj▒ jego
sztukΩ, albo nie i wtedy nie pozostaje mu nic innego jak zaj▒µ siΩ
czym╢áinnym. Najlepiej czym╢ lekkim, │atwym i przyjemnym, a przy tym
dobrze p│atnym. Mo┐e siΩ naj▒µ jako ochotnik do sprz▒tania
odpad≤w radioaktywnych lub zostaµ kr≤likiem do╢wiadczalnym.
Na scenie jest inaczej. Scenowy artysta rzadko kiedy wie jak jest
odbierana jego praca. Jasne, s▒ tzw. chartsy, ale czy maj▒ sens, skoro i tak
ka┐dy zawsze bΩdzie g│osowaµ na swoich kumpli? Zreszt▒ niepokoj▒ce pytanie
o obiektywno╢µ chart≤w zajmowa│o scenowc≤w ju┐ w czasach staro┐ytnych,
wystarczy siΩ uwa┐nie wczytaµ w artyku│y takich tuz≤w jak Platon czy
Cyceron, wiΩc naprawdΩ nie ma sensu po raz tysiΩczny siΩ nad nim
zastanawiaµ.
Je╢li scenowiec nie je╝dzi na parties i nie ma wielu kontakt≤w, to nie
pozna reakcji sceny na jego grafikΩ czy modu│. W czasach pracy nad "Silesi▒" sam
by│em w podobnej sytuacji, dlatego z wielkim apetytem przyst▒pi│em pewnego
dnia do lektury recenzji wszystkich numer≤w "Sila", pomieszczonej w jakim╢
zinie. Tym bardziej, ┐e w trzech numerach by│a moja muzyka.
Autor tekstu mia│ dla mnie niespodziankΩ ju┐ na dzie± dobry. Kiedy
dotar│ do muzyki w pierwszym numerze, napisa│ ┐e niestety nie mo┐e jej
zrecenzowaµ, bo pad│ mu dysk akurat na module. Nic to, pomy╢la│em i czyta│em
dalej. Trudno w to uwierzyµ, ale gdy przysz│a kolej na nastΩpny numer z moj▒
muzyk▒, sytuacja siΩ powt≤rzy│a. Widaµ niezbyt dobre musia│y byµ te moje modu│y,
skoro nie mog│y ich ╢cierpieµ same dyskietki. A┐ siΩ ba│em czytaµ dalej. Na
szczΩ╢cie m≤j ostatni silesjowy modu│ dotar│ do recenzenta w stanie
nienaruszonym. "Jest raczej przeciΩtny" - napisa│. Zacz▒│em siΩ wtedy szczerze
╢miaµ sam z siebie. To ja tu, naiwniak, czekam na jaki╢ komentarz, jak▒╢
konstruktywn▒ krytykΩ, a muszΩ siΩ zadowoliµ jednym zdaniem. I taki ma byµ
m≤j przeciΩtny s│uchacz?
Od razu mi siΩ przypomnia│ esej Tadeusza Konwickiego o jego korespondencji.
Pewnego dnia dosta│ a┐ cztery listy. Wyjmuj▒c je ze skrzynki by│ przekonany,
┐e oto trzyma w rΩkach g│os swoich czytelenik≤w i czym prΩdzej zacz▒│ je
otwieraµ. Nadawca pierwszego domaga│ siΩ jakiego╢ g│upiego artyku│u, kt≤rego
oczywi╢cie Konwicki nie mia│ánajmniejszej ochoty pisaµ. Drugi pochodzi│ od
starej baby, kt≤ra chcia│a, by pisarz za│atwi│ za ni▒ jak▒╢ sprawΩ w
urzΩdzie. Za╢ w trzecim grono dewotek domaga│o siΩ, by literat przyby│
jutro na wsp≤lne mod│y. Tego by│o do╢µ. Czwarty list wyrzuci│ do kosza,
nawet go nie otwieraj▒c.
Czasem rozmawiaj▒c ze starszym scenowcem nieopatrznie pochwalΩ jak▒╢
m│od▒ scenow▒ twarz. Wiesz - m≤wiΩ - ten X jest naprawdΩ dobry!
M≤j rozm≤wca zmienia siΩ w jednej chwili. Cz│onki zaczynaj▒ mu dr┐eµ, z ust
i nosa wycieka paruj▒ca oleista ciecz, za╢ oczy tak mocno wychodz▒ na
wierzch, ┐e a┐ siΩ bojΩ, ┐eby mu nie wypad│y. Pomaga dopiero podanie soli
trze╝wi▒cych.
- Co ty powiedzia│e╢? - bulgocze, kiedy atak minie. - Przecie┐ ten X
to... - w tym miejscu nastΩpuje ci▒g obelg tak wysublimowanych, ┐e nawet
przechodz▒cy obok dresiarze umykaj▒, pobrzΩkuj▒c bransoletami i elektronik▒.
O co chodzi? Ot≤┐ zauwa┐y│em, ┐e wielu ludzi zrobi wszystko, co tylko
mo┐na sobie wyobraziµ - da siΩ sfilmowaµ w trakcie defekacji albo sprzeda
nerkΩ, ale wszystko to nic, kiedy trzeba kogo╢ bezinteresownie pochwaliµ.
To im siΩ po prostu nie mie╢ci w g│owach.
Praktycznie jedynym miejscem na scenie gdzie m│odzi, zdolni
i niezbyt jeszcze znani scenowcy mog▒ liczyµ na ciep│e s│owo jest "Taboo".
I m≤wiΩ to bez fa│szywej skromno╢ci. Bo a┐ mnie cholera bierze, kiedy widzΩ
utalentowanych ludzi, kt≤rzy spotykaj▒c siΩ z wynios│▒ obojΩtno╢ci▒
scenowych medi≤w trac▒ motywacjΩ i zniechΩceni znikaj▒. Doskonale
ich rozumiem. Sam kiedy╢ by│em pocz▒tkuj▒cy i pamiΩtam, jak bardzo
pragn▒│em uznania. Wszyscy ci kt≤rzy scenuj▒ kilka lat ╢miej▒ siΩ teraz,
bo oni takich problem≤w nie maj▒. Po paru latach scenowania
cz│owiek wyrabia sobie autokrytycyzm, a wtedy zachwyt albo pogarda
publiczno╢ci ma na niego niewielki wp│yw. Ale wiΩkszo╢µ ┐≤│todziob≤w chce byµ
zauwa┐ona i my╢lΩ, ┐e je╢li s▒ánaprawdΩ dobrzy, maj▒ do tego prawo.
Scena komputerowa jako organizacja niekomercyjna jest wiΩc z definicji
zgromadzeniem megaloman≤w i maniak≤w robi▒cych swoje, chocia┐ánikt
tego nie potrzebuje. Problem w tym, ┐e miΩdzy nimi te┐ s▒ ludzie naprawdΩ
uzdolnieni, ale czΩsto mniej "ha│a╢liwi" od swoich koleg≤w. Uwa┐am, ┐e
nic wam siΩ nie stanie, jak wy╢lecie takiemu kartkΩ czy maila z komplementem.
CzΩsto to ich jedyny kontakt ze scen▒.
Piotr Pacyna
Do g≤ry
|
|
