Ktokolwiek oddaje cze╢µ wizerunkowi, oddaje cze╢µ Istocie, kt≤r▒ on przedstawia" - zapewnia│ dekret soborowy z 843 r., otwieraj▒cy nowy rozdzia│ w historii "╢wiΩtych obraz≤w". Dzi╢ trudno uwierzyµ, ┐e obawa Ojc≤w Ko╢cio│a pierwszych wiek≤w tak dalece by│a nieufna i sceptyczna, ┐e pierwsze wizerunki Boga okrzyczano ba│wochwalczymi. Ostateczne rozstrzygniΩcie spor≤w teologicznych sprawi│o, ┐e ikony upowszechni│y siΩ w╢r≤d chrze╢cijan, kt≤rzy czcili je nie tylko w ╢wi▒tyniach, ale r≤wnie┐ przechowywali w domach, wiedli w procesjach, umieszczali na bramach miejskich, pojmuj▒c obecno╢µ ikon jako dobroczynn▒ i opieku±cz▒. Szczeg≤lne miejsce zajmuje ikona w tradycji ko╢cio│a wschodniego. Ikona jest rodzajem okna, w kt≤rym wiernym ukazuje siΩ B≤g i no╢nik Jego │aski. Owa tradycja bardzo ╢ci╢le okre╢la i przekazuje zasady, kt≤rych musi przestrzegaµ malarz ikon, by nie pope│niµ powa┐nych b│Ωd≤w przekazuj▒c - nie osobist▒ - lecz PrawdΩ Boga.

Ten kto "pisze" ikony - oddaje swe rΩce, talent, czysto╢µ my╢li i umys│u na us│ugi - na us│ugi przekazu tajemnicy fundamentalnych prawd wiary. Dlatego wykonanie ikony poprzedza│ ╢cis│y post, medytacja, izolacja od ╢wiata zewnΩtrznego; dlatego malarzy ikon cechowa│a uleg│o╢µ i pokora; dlatego przy wykonywaniu ikon nie m≤g│ byµ zaniedbany najdrobniejszy szczeg≤│, a wierno╢µ tradycji i ustalonym typom kanonicznym by│a podstawowym warunkiem do spe│nienia.

Cztery kobiety - ciep│e pogodne i delikatne ... Nie ┐yj▒ w klasztorze, nie poszcz▒, nie izoluj▒ siΩ od ╢wiata, a jednak zgodnie przyznaj▒, ┐e malowanie ikon jest rodzajem kontemplacji, a wewnΩtrzne wyciszenie i pokora - niezbΩdnym "narzΩdziem" pracy. Zwyczajne - niezwyczajne, s│abe - wielkie, tworz▒c dzi╢, dopisuj▒ historii bieszczadzkich ikon now▒ kartΩ.