Xawery Dunikowski, Brzemienna, ok. 1906

ZniechΩcony po Pokoleniu do filmu fabularnego nakrΩci│em dokumentalny film o Dunikowskim. Widywa│em go wcze╢niej na korytarzach krakowskiej ASP. S│ysza│em dziesi▒tki anegdot, ale ani on sam, ani opowie╢ci o nim, nie t│umacz▒ tego niezwyk│ego dzie│a, jakim jest grupa KOBIET BRZEMIENNYCH. Nie wiem sk▒d ten potw≤r talentu i witalno╢ci znalaz│ w sobie tyle liryzmu!
KOBIETY tak bardzo poruszy│y moj▒ wyobra╝niΩ, ┐e w poszukiwaniu t│a godnego ich zamy╢lenia i spokoju zawΩdrowa│em z nimi w czasie zdjΩµ do filmu a┐ na brzeg morski. To by│o piΩkne prze┐ycie: patrzeµ przez kamerΩ, jak stoj▒ na piasku i ws│uchuj▒ siΩ w siebie, obserwuj▒c jednostajny ruch morza. Niby jednakowe, a tak inne; nieruchome, a tak ┐ywe - w tym ruchu oczekiwania.