Bruno Schulz, Dwaj mΩ┐czy╝ni u st≤p nagiej kobiety, ok. 1933 (z cyklu XiΩga ba│wochwalc≤w, 1930-1937)

Przed laty widzia│em w paryskim Centre Pompidou du┐▒ wystawΩ polskiej sztuki wsp≤│czesnej - dobrze dobranej i piΩknie wyeksponowanej przez Ryszarda Stanis│awskiego i Muzeum Sztuki w úodzi. Wynios│em z niej niezatarte wra┐enie, ┐e by│ w Polsce w latach miΩdzywojennych tylko jeden artysta obojΩtny na poszukiwania Picassa i dadaist≤w, abstrakcje Malewicza czy kubizm Braque'a.
W gablotach, umo┐liwiaj▒cych dok│adne przyjrzenie siΩ ka┐demu szczeg≤│owi, le┐a│o kilkadziesi▒t rysunk≤w Bruno Schulza.
W polskiej sztuce, gdzie artysta wpl▒tany jest w tyle obowi▒zk≤w spo│ecznych i politycznych, brak jest intymnego wyznania ludzkiej s│abo╢ci, kt≤re Bruno Schulz tak g│Ωboko wyra┐a. W o│≤wkowym rysunku, kt≤ry jest technik▒ przystosowan▒ do zwierze±, nawet najbardziej wstydliwych, opowiada z ca│▒ szczero╢ci▒ swoje mi│osne misteria, zabieraj▒c ze sob▒ do Pary┐a sw≤j prowincjonalny Drohobycz (ze wszystkimi jego tajemnicami).
Ale czy┐ nie tego samego uczy│ nas Tadeusz Kantor, wo┐▒c po ca│ym ╢wiecie Wielopole?