Sprawa Dantona

fot. Renata Pajchel

Recenzje

Widaµ wyra╝nie, ┐e w Sprawie Dantona re┐yser postawi│ nie na "efekty", nie na mo┐liwo╢ci techniki teatralnej, nie podpar│ siΩ jak▒kolwiek pomoc▒ "z zewn▒trz" (w ca│ym przedstawieniu nie by│o ani jednego taktu muzyki, ani jednego d╝wiΩku wzmocnionego mechanicznie, nie u┐yto ani jednego mikrofonu), rezygnuj▒c ca│kowicie z tego, co niekt≤rzy - czΩsto czyni▒c z tego zarzut - sk│onni byli uznaµ za jego specjalno╢µ. Na co tedy postawi│ Wajda?

Przede wszystkim - na aktor≤w. Wypuszczaj▒c ich na surow▒ p│aszczyznΩ planu gry (bo trudno powiedzieµ "sceny"), odzianych w oszczΩdne, bardzo rzetelne, oparte na ╝r≤d│ach ikonograficznych kostiumy Krystyny Zachwatowicz, na nich z│o┐y│ g│≤wny ciΩ┐ar inscenizacji: im powierzy│ grΩ my╢li, dramat sumie±, konflikt idei i moralno╢ci.

Maciej Karpi±ski, Andrzej Wajda - teatr, Warszawa 1980, s. 64-65.