Secret Service 44b/SSERVCD_44B.bin/cd/leg.txt

Text File | 1997-02-15 | 48KB | 1,750 lines

By Mamut

 Cztery   czo│gi   typu  "Predator"
wyjecha│y    z    bocznej    ulicy.
Prowadzone  we  wzorowej  kolumnie,
stanowi│y chlubΩ ca│ej ┐andarmerii.
Ich piaskowej barwy, wypucowane "na
glanc"      pancerze     b│yszcza│y
niepewnie   w  po│udniowym  s│o±cu.
Stanowi│o  to  swoisty kontrast dla
zniszczonej dzielnicy miasta, kt≤ra
przypomina│a  teraz strefΩ wojenn╣.
Swoj╣  drog╣, dzielnica BYúA stref╣
wojenn╣.  Sztabs-kapitan spojrza│ z
ponur╣    satysfakcj╣    na   swych
podopiecznych.   Ubrani   w   khaki
mundury ┐o│nierze przemykali miΩdzy
zabudowaniami,  szu kaj╣c dogodnych
pozycji do umiejscowienia stanowisk
ogniowych.  Setka piechur≤w, cztery
czo│gi     i     dwa    transporety
opancerzone     -     ma│a    armia
sztabs-kapitana  Morlowe'a, jednego
z  ostatnich  "prawdziwych trep≤w".
Jego  ma│a, murzy±ska armia zlo┐ona
jedynie  z "cz arnych braci". Cool.
Morlowe     rozejrza│     siΩ    po
zniszczonym    skrzy┐owaniu,    nie
opodal kt≤rego sta│. Asfalt w wielu
miejscach by│ po prostu stopiony od
gradu  pocisk≤w,  podobnie  od│amki
granat≤w - znaczy│y ulicΩ dymi╣cymi
wyrwami.  Kilkutonowe czo│gi, kt≤re
ni  edawno  przejecha│y tΩdy, tak┐e
zrobi│y        zrobi│y       swoje.
Sztabs-kapitan  wyplu│ pozosta│o£ci
swego  grubego  cygara,  u£miechn╣│
siΩ.   "Pustynne   Szczury  walcz╣.
Pok≤j." g│osi│ napis, kt≤ry malowa│
sprayem  na  £cianie  jeden  z jego
ludzi.  Dow≤dca  postawi│  ko│nierz
swej upstrzonej plamkami kamuflarzu
kurtki.  Jego  oddzia│  -  Pustynne
Szczury   -   charakteryzowa│   siΩ
totaln╣             niesp≤jno£ci╣ w
umundurowaniu. Jedyn╣ wsp≤ln╣ cech╣
ludzi  nale┐╣cych do jednostki by│y
dopasowane  pagony. Morlowe wycofa│
siΩ    w   cie±   rzucany   przez z
niszczony wie┐owiec. Zadar│ do g≤ry
g│owΩ, ciΩ┐kie bloki betonu zwisa│y
na  stalowych drutach, ko│ysz╣c siΩ
niebezpiecznie.    Odwr≤ci│    siΩ.
Zmierza│   w   jego  stronΩ  oficer
│╣czno£ciowy.

 -     Sir,    potrzebny    raport!
Transmisja od WΩ┐a Legionu!

 Morlowe  wzdrygn╣│  siΩ. Wiedzia│,
┐e   przeprowadzana   przez   niego
operacja jest wa┐na, ale transmisja
od WΩ┐a oznacza│a nielich╣ aferΩ.

 -     Gdzie,     panie    Smith? -
odpowiedzia│   na  salut  m│odszego
┐o│nierza.

 - ProszΩ za mn╣, sir. To niedaleko
-   Smith   wskaza│   prowizoryczne
stanowisko      │╣czno£ciowe     za
betonowym za│omem.

 - Szybko siΩ uwinΩli£cie. Czy Cage
dopilnowa│ wszystkiego?

 -  Tak,  oczywi£cie,  sir - odpar│
zapytany.

 Przeszli    przez   ulicΩ.   Teraz
Morlowe   zmuszony  by│  ju┐  biec,
Smith  mia│  bowiem  d│u┐sze nogi i
szybciej nimi przebiera│. Po chwili
sztabs-kapitan  siedzia│  ju┐  przy
wideofonie.

 - Sektor - zerkn╣│ na mapΩ - ≤smy.
Oddzia│  Pustynne  Szczury - Czarne
Komando. Melduje siΩ sztabs-kapitan
Peter  Morlowe.  -  zameldowa│  siΩ
prze│o┐onemu.

 -  PrzyjΩte  - na ekranie pojawi│a
siΩ  twarz  WΩ┐a Legionu, Madine. -
B╣dƒcie  pozdrowieni,  Morlowe. Mam
nadziejΩ, ┐e nie przeszkadzam?

 - Nie, sir.

 - Jak wygl╣da status?

 -  Sir, wpl╣tali£my siΩ w nie lada
kaba│Ω.  Nie  do£µ,  ┐e  woz≤w  nie
mo┐emy  odnaleƒµ,  trafili£my w sam
£rodek  wojny  gang≤w! Sir. - doda│
po chwili z szacunkiem.

 -  Sektor  ≤smy,  m≤wicie? - widaµ
by│o,  ┐e  Madine  wpisuje  co£  na
stoj╣cej obok konsoli.

 -   Tak.   Cztery   jednostki   od
po│udniowej rampy, sir.

Przez chwilΩ panowa│a cisza.

 - Obawiam siΩ, i┐ w obecnej chwili
nie  mo┐emy  wam pom≤c. Nie siΩgamy
tam,  moi  ludzie  pracuj╣  ju┐ nad
wys│aniem  odpowiedniego  pisma  do
burmistrza.     To     nie    nasza
jurysdykcja,      Morlowe.      Nie
obawiajcie siΩ, to tylko kwestia...

 Jego    dalsze    s│owa    zosta│y
zag│uszone przez potΩ┐n╣ eksplozjΩ.
Morlowe  rzuci│ s│uchawkΩ. Bieg│ od
swych ludzi.

 Na ziemi le┐a│o ju┐ piΩtnastu jego
ludzi.    Jeden   z   "Predator≤w",
obrzucony   "koktajlami  Mo│otowa",
p│on╣│ jaskrawym ogniem. Z pomiΩdzy
budynk≤w      wybiegali      ludzie
wyposa┐eni     w    p≤│automatyczne
karabiny     WK4.     Ma│a    armia
sztabs-kapitana       pozostawa│a w
rozsypce. N a polu bitewnym panowa│
totalny      chaos      po│╣czony z
dezorganizuj╣cym horrorem.

 - Trzymaµ szyk! - wrzasn╣│ na ca│e
gard│o  Morlowe.  -  Szyk!  Yuri!!!
Wezwij obs│ugΩ nazie...

 Tu┐  obok niego eksplodowa│ pocisk
moƒdzierzowy.     Cia│o     dow≤dcy
wyrzuci│o  w powietrze. Gdy upad│o,
sztabs-kapitan ju┐ nie ┐y│.



 John  Hopper  patrzy│  siΩ w mΩtne
wody rzeki. Oparty o podporΩ mostu,
kontemplowa│     zerwanie     swego
ostatniego  zwi╣zku.  Na  tym  polu
nigdy   specjalnie   mu   siΩ   nie
uk│ada│o  -  podobnie jak ostatnio,
trzy  ostatnie  odesz│y od niego, w
gruncie  rzeczy,  przez  g│upstwo .
Nie  chcia│ tego roztrz╣saµ. Zgasi│
papierosa  i wyrzuci│ niedopa│ek za
siebie.   By│o   zimno,   okoliczne
latarnie  pozostawa│y wspomnieniem.
Tu,    w    slumsach,   ma│o   kogo
obchodzi│o    o£wietlenie.   Ludzie
skupieni wok≤│ p│on╣cych £mietnik≤w
i  beczek,  oddawali  siΩ  j edynej
przyjemno£ci  - narzekaniu. Smutne,
czy┐ nie?

 -  »ycie  nie jest sprawiedliwe? -
Hopper chuchn╣│ na zgrabia│e palce.

 Temperatura  wynosi│a  dwa stopnie
powy┐ej   zera.  Wiedzia│,  ┐e  ju┐
nied│ugo  bΩdzie  jeszcze  zimniej.
Dlatego    w│a£nie    cieszy│   siΩ
ostatnimi  "plusowymi" dniami. Mimo
wszystko,  jak  na  gust  sier┐anta
grupy  porz╣dkowej  Legion, by│o za
zimno.   Wsadzi│   d│onie   do  kie
szeni swej d│ugiej, zielonej kurtki
i   poszed│  w  stronΩ  najbli┐szej
stacji metra.



 Mija│   ich   wszystkich.   Twarze
zwr≤cone  w  jego  stronΩ z niejak╣
zawi£ci╣,      groƒne      pomruki,
nienawistne    spojrzenia.    Swoj╣
drog╣,  nie  dziwi│  siΩ, ale te┐ i
nie    wsp≤│czu│.   Hopper   zawsze
twierdzi│,  ┐e  lumpy, kloszardzi i
tzw.   jednostki  nie  nale┐╣ce  do
spo│ecze±   stwa  byli  sami  sobie
winni.    Tak   zosta│   wychowany,
narkomani, S│abi, wreszcie bezdomni
-  nie  potrafi╣  tworzyµ  zdrowego
krΩgos│upa  spo│eczno£ci.  Mo┐na im
pomagaµ....

 Hopper   otrz╣sn╣│  siΩ.  W  ci╣gu
ostatnich  kilku chwil zd╣┐y│ sobie
kilka   razy  zaprzeczyµ.  Postawi│
ko│nierz i przy£pieszy│ kroku.



 Pager    nie    odpowiada│.   Nick
Graveman od│o┐y│ s│uchawkΩ i zakl╣│
cicho.    Do    Hoppera    usi│owa│
dodzwoniµ  siΩ  ju┐ od p≤│ godziny.
Wyszed│   z  budki  telefonicznej i
rozejrza│     siΩ     po    ulicy w
poszukiwaniu    samochodu.    Min╣│
przechodz╣cych  ludzi  i  wsiad│ do
auta.

 -  No  i - spyta│ znudzonym g│osem
siedz╣cy  za  kierownic╣  porucznik
Elias.

 -  No  i  nic.  Kur**, ale zi╣b! -
m│odszy  ┐o│nierz trzasn╣│ drzwiami
- S│uchaj, Harry, trzeba bΩdzie tam
do   niego  pojechaµ.  No  s│uchaj,
przepraszam. Taki rozkaz.

 -  Spoko,  stary. - Jeep z napΩdem
na cztery ko│a ruszy│.

 Zaczyna│  padaµ  deszcz. Na szybie
osiada│y pierwsze krople wody.



 Graveman  otworzy│  drzwi i wszed│
do   £rodka.   Warsztat   naprawczy
starego   Mosze   Blumeiera  zion╣│
gor╣cem     pracuj╣cych    maszyn i
przyt│aczaj╣c╣ woni╣ spalarki. Nick
przeszed│     pomiΩdzy    sto│ami i
podnosnikami    i   uda│   siΩ   po
skrzypi╣cych   schodach   na  g≤rΩ.
Nigdy  ni  e  lubi│  domu, w kt≤rym
mieszka│  Hopper. Mimo, i┐ John nie
mia│  do  niego ┐adnych zastrze┐e±,
Gravemanowi  stary  »yd wydawa│ siΩ
nieco dziwny.

 Kiedy wdrapa│ siΩ na g≤rΩ, by│ ju┐
porz╣dnie    zmΩczony.   Mieszka│ w
nowoczesnym   budownictwie,   gdzie
brak  windy  by│  rzecz╣  nie  tyle
karygodn╣, co absurdaln╣. Natomiast
dwupiΩtrowy dom Hoppera takowej nie
posiada│.

 Sier┐ant   Graveman   zastuka│  do
drzwi.     Odrapane    z    resztek
niebieskiej     farby     wygl╣da│y
paskudnie.    Przez    chwilΩ    na
korytarzu      panowa│a      cisza,
przerywana     jedynie     g│o£nymi
uderzeniami kropli o szyby budynku.

 - Wlaz│! - us│ysza│ Graveman.

 Otworzy│     odra┐aj╣ce    drzwi i
wkroczy│  do £rodka. Hoppera zasta│
w  takiej pozycji, jak zawsze. John
le┐a│  na  │≤┐ku, leniwie ogl╣daj╣c
telewizjΩ.  CzΩsto  zastanawia│ siΩ
nad   tym,   czy   Hopper  prowadzi
jakiekolwiek     ┐ycie    osobiste,
prywatne.

 - Yo, bracie.

 Johnny uni≤s│ do g≤ry opart╣ dot╣d
na brzuchu d│o±.

 - Co porabiasz?

 Hopper  podni≤s│  siΩ  do  pozycji
siedz╣cej.   Wygl╣da│  gorzej,  ni┐
Graveman   przypuszcza│.   Mia│  na
sobie  jedynie  niebieskie szorty i
szar╣,   szorstk╣  bluzΩ.  Do  tego
kilkudniowy   zarost   i  potargane
w│osy.

 -  Jak widzisz, stary. Obijam siΩ.
Czego chcesz?

 - Jeste£ nam potrzebny w Czwartym,
brachu. Co ty na to?

 Sierzant      Hopper      wzruszy│
ramionami.

 -  Spoko.  Daj  mi siΩ tylko umyµ.
Boooing...

 Graveman wzruszy│ tylko ramionami.
SiΩgn╣│  po pilota od telewizora, a
Hopper pocz│apa│ do │azienki. úatwo
posz│o,    pomy£la│.    Widaµ,   ┐e
Johnny'emu  brakowa│o zajΩµ - nigdy
nie    by│    chΩtny    do   roboty
wieczorami.  Nick  zmieni│  stacjΩ.
Jednym   uchem   przys│uchuj╣c  siΩ
stacji  muzycznej, rozejrza│ siΩ po
mieszkaniu   przyjaciela.  Marzenie
wiΩkszo£ci  nastolatk≤w? Pod £cian╣
ogromny   telewizor   o  walcowatym
ekranie,   sprzΩt   HI-FI  wysokiej
klasy,   p≤│ki  uginaj╣ce  siΩ  pod
r≤┐nymi rzeczami. Gdyby nie by│a to
tak   zagracona  kawa  lerka,  Nick
got≤w  by│by w niej zamieszkaµ. Nie
by│o tak.



 Po  piΩtnastu minutach byli ju┐ na
dole.   Deszcz   wzmaga│  siΩ,  gdy
prawie  biegli do samochodu. Hopper
usiad│   z   ty│u   i   poda│  rΩkΩ
Eliasowi.

 -  Cze£µ,  Harry. - ich u£cisk by│
mocny. Zdecydowany.

 - John.

 Samoch≤d ruszy│ w stronΩ Czwartego
Posterunku   Legiou.  Przez  chwilΩ
panowa│o    niezrΩczne   milczenie.
Dopiero     gdy    wyje┐d┐ali    na
autostradΩ, odezwa│ siΩ Elias.

 -  John,  nie  pytasz,  po  co tam
jedziemy?

 Hopper spl≤t│ palce.

 -  Podejrzewam, ┐e wiecie tyle, co
ja.

 -   To   znaczy   nic   -  wtr╣ci│
Graveman.

 -  Fakt. Wiesz, widzia│em wreszcie
"W£ciek│e Psy".

 - No i? - rozmowa o┐ywi│a siΩ.

 -   Bardzo   to   £rednie.  Wiesz,
Tarantino  £wietnie buduje nastr≤j,
ale  nie  podzielam  euforii,  jaka
wszystkich ogarnia. Rozumiesz?

 -  Uhm...  To znaczy nie. S│uchaj,
czy  ty  aby na pewno widzia│e£ ten
film? Gadasz jakby£ widzia│ jedynie
fragment.

 - Rzecz gustu - wtr╣ci│ Elias.



 Porucznik      postanowi│      nie
zatrzymywaµ  siΩ  przed wej£ciem na
komisariat,  tylko pojecha│ od razu
na  kryty  parking.  Godzina 21:43.
Leje  jak  z cebra, w dodatku wieje
wiatr.  W  tak╣  pogodΩ najchΩtniej
zaszy│by  siΩ  z  ┐on╣  gdzie£ przy
kominku...  Ona,  zaledwie  o  d wa
lata  m│odsza  od niego brunetka, w
swym  kremowym  swetrze,  w  kt≤rym
zawsze  tak  £wietnie  wygl╣da. Tak
siΩ   rozmarzy│,  ┐e  nie  zauwa┐y│
nawet, gdy szli w stronΩ windy.

 Z  zamy£lenia  wyrwa│  go  dopiero
dzwonek  nadje┐d┐aj╣cej  platformy.
Wzi╣│    g│Ωboki   oddech.   Wraz z
Gravemanem i Hopperem musia│ stawiµ
siΩ  u bezpo£redniego prze│o┐onego,
Greeda.  Nigdy nie lubi│ specjalnie
tych   wizyt.   Greed   by│  bowiem
masywnym  gburem  o  postΩpu  j╣cej
│ysinie.   Pali│   tanie   cygara i
zawsze   unosi│a  siΩ  wok≤│  niego
jak┐e   zatΩch│a  atmosfera  piwa i
potu.


 Zastukali    do    drzwi.   Prawie
tradycyjnie  ju┐ na korytarzu przez
chwilΩ   panowa│a   prawie  idealna
cisza,  zniknΩ│a  u│amek sekundy po
tym,   jak   tylko  us│yszano  g│os
m≤wi╣cy "Wej£µ".

 - Wej£µ!

 Elias   nacisn╣│   na  klamkΩ  i w
towarzystwie    dw≤ch   Legionist≤w
wkroczy│  do  £rodka.  Biuro Greeda
wygl╣da│o  lepiej,  ni┐  mo┐na by│o
siΩ   po   nim  spodziewaµ.  Przede
wszystkim   te   dwadzie£cia  kilka
metr≤w     kwadratowych     zosta│o
wreszcie porz╣dnie zagospodarowane.
Po chwili kolejna niespodzianka - w
pokoju   pr≤cz   Greeda   siedzieli
jeszcze  W╣┐  Legionu  Madine  oraz
etatowy     Uberhacker,    Annesen.
Szaleniec.

 -  Hare Kriszna! - Annesen skoczy│
do  Eliasa i u£cisn╣│ mu serdecznie
d│o±.

 -  Nie nazywaj mnie tak, Annesen -
warkn╣│      Elias.      Zachowanie
informatyka      wytr╣ca│o     go z
r≤wnowagi.

 Dwudziestoletni   Albert   Annesen
uznany  zosta│ za "cudowne" dziecko
raczej przez przypadek. Mimo, i┐ na
komputerach  zna│  siΩ do£µ dobrze,
to  tzw.  Bon  Ton siΩ go nie ima│.
D│ugie,  powi╣zane w dreaddy czarne
w│osy   opada│y   ciΩ┐ko  na  bia│y
szpitalny   fartuch.   P   oza  tym
ko±cz╣cy siΩ w okolicach ud T-Shirt
z  nieod│╣cznym  napisem  »YCIE NIE
»YJE,    ra┐╣co   zielone   spodnie
trzyczwarte   i  wi£niowego  koloru
brudne  glany tworzy│y klimat zgo│a
odmienny od powa┐nego. Fakt faktem,
i┐   wiΩkszo£µ   ludzi   w   firmie
przyzyczai│a  siΩ  do  idiotycznego
sposobu   bycia   dzieciaka  i  nie
stawa│   siΩ  on  ju┐  tak  czΩstym
tematem ┐art≤w.

 -  Spoko  -  Uberhacker  (mia│  to
wypisane  na plecach kitla) zwr≤ci│
siΩ   do   sier┐ant≤w.  -  Cze£µ. -
wr≤ci│ na miejsce.

 Madine  obserwowa│  to  z niejakim
rozbawieniem.   Dla   cz│owieka  "z
g≤ry"   zachowania   Alberta   by│y
cokolwiek  osobliwe.  Swoj╣  drog╣,
ca│a    dzia│aj╣ca    pod    batut╣
Annesena,    sekcja   informatyczna
zachowywa│a siΩ podobnie. I wszyscy
s│uchali Nine Inch Nails.

 -  Starczy  tych  ┐art≤w - mrukn╣│
Greed.   -   Przejdƒmy  do  rzeczy.
Madine?

W╣┐ u£miechn╣│ siΩ ponuro.

 -  Sprawa  wygl╣da  nie najlepiej.
Wszyscy wiemy - zapali│ papierosa -
o  przechwyconych  w sektorze ≤smym
wozach   bojowych   "Tapir-5".   Co
gorsza, na pok│adzie ka┐dego z nich
s╣...  mo┐e  by│y  pociski  "Igor".
Mieli£my  na  nie  namiar  i Czarne
Komando  zosta│o  wys│an  e,  by je
przej╣µ.  Cztery  "Predatory",  stu
piechur≤w i trochΩ innych rzeczy...
Oto    ich   ostatnia   transmisja.
Nacisn╣│   guzik  na  konsoli  przy
biurku    Greeda   i   na   ekranie
stoj╣cego   pod  £cian╣  telewizora
pojawi│ siΩ obraz.



 Zakurzona  twarz Morlowe'a ukaza│a
siΩ na pierwszym planie. Tu┐ za nim
sta│  Smith,  oficer  │╣czno£ciowy.
Dow≤dca   by│   wyraƒnie  zmΩczony,
mroƒne  powietrze  i  ciΩ┐ka  trasa
os│abi│y silnego ┐o│nierza.

 - Sir, wpakowali£my siΩ w nie lada
kaba│Ω.  Nie  do£µ,  ┐e  woz≤w  nie
mo┐emy  odnaleƒµ,  to  wpakowali£my
siΩ w sam £rodek wojny gang≤w! Sir.

 Elias   przys│uchiwa│  siΩ  temu w
milczeniu.   Powi≤d│   wzrokiem  po
pozosta│ych.  Madine g│adko ogolony
i     ostrzy┐ony     oficer    ko│o
czterdziestki.    Czysty   mundur i
nieco   pedantyczny   spos≤b  bycia
wyr≤┐nia│ go z towarzystwa. Za jego
przeciwstawie±stwo  uznaµ mo┐na by│
o    Greeda.   MΩ┐czyzna,   kt≤rego
stopnia  nie  zna│  nikt,  ubrany w
br╣zowe spodnie i bia│╣, przepocon╣
koszulΩ  w zamy£leniu gryz│ cygaro.
Graveman  przeczesywa│  swe  ciemne
w│osy  palcami  i  co  chwila  kl╣│
ordynarnie.   »ylasty   Elias   nie
zdradza│  ┐adnych  emocji. Z k olei
Hopper  wydawa│ siΩ byµ zadowolony.
Po    jego    twarzy   b│╣ka│   siΩ
u£mieszek,  nie  znikn╣│  on  nawet
wtedy,  gdy na ekranie pojawi│y siΩ
pierwsze eksplozje. Wydawa│oby siΩ,
i┐    wszystko    to   zd╣┐y│   ju┐
przewidzieµ.



 Madine  wsta│  i  zgasi│ telewior.
By│ do£µ blady.

 -  Panowie  - zacz╣│. - Rozumiecie
chyba   nasz╣   sytuacjΩ.   Musicie
odzyskaµ   pociski   z   pojazd≤w i
wr≤ciµ   z  nimi  do  odpowiedniego
podsektoru.   Je┐eli   odnajdziecie
kogo£     z    Czarnego    Komanda,
sprowadƒcie do nas. Jakie£ pytania?

Graveman podni≤s│ rΩkΩ.

 - Ile os≤b, sir?

 - Z racji ostatniej waszej akcji w
hotelu,    grupa   sier┐.   Hoppera
przesta│a  istnieµ. Fakt faktem, ┐e
zale┐y   nam  na  jak  najmniejszym
rozg│osie,  wa┐ne  jest,  by wziΩ│o
udzia│  jak  najmniej os≤b. Dlatego
dow≤dztwo   powierzam  porucznikowi
Eliasowi.   Pr≤cz  waszej  t  r≤jki
pojedzie  jeszcze hmm... Samob≤jcza
Grupa   pod   waszym   bezpo£rednim
dow≤dztwem.    Podkre£lam   jednak,
szefem jest Elias.

 -  DziΩkujΩ,  sir.  - Nick stukn╣│
obcasami.

 -  Je┐eli  to wszystko, nie mo┐emy
pu£ciµ  tam  wiΩkszej ni┐ ta grupy.
Sk│ada  siΩ  na  to  kilka  rzeczy:
Primo, nikt nie mo┐e dowiedzieµ siΩ
o  zagro┐eniu.  Secundo, wiecie jak
usytuowany  jest  sektor ≤smy. Mamy
do   niego   doj£cie   jedynie   od
po│udnia.   Wszystkie  inne  proste
kontrolowane s╣ przez Syndykat.

Hopper wsta│.

 -  Kto bΩdzie kontrolowa│ przep│yw
danych?

 Madine  spojrza│  na Greeda, kt≤ry
wzruszy│ ramionami.

 - Annesen, a kto? Wszyscy i tak na
chorobowym! - ┐╣chn╣│ siΩ.

 Odpowiedzia│  mu  zduszony chichot
Gravemana.

 -  Kiedy... - potar│ nos Hopper. -
ruszamy?

 -    Ju┐.   Teraz.   Nie   marszcz
pingwina.



 22:56.   Drzwi   rozsunΩ│y   siΩ z
sykiem.  Przez  chwilΩ s│ychaµ by│o
jedynie   │oskot  wiruj╣cych  │opat
helikoptera.     Dopiero    p≤ƒniej
odezwa│ siΩ Hopper:

 -  Na  trzy  wybiegamy  w  szyku i
rozstawiamy sprzΩt! Jessup, trzymaj
siΩ   mnie.   PamiΩtajcie,   je┐eli
zauwa┐ycie     czyj╣£     obecno£µ,
powiadomcie      najpierw     mnie!
Zrozumiano?

 -  Tak  jest!  - sze£ciu ┐o│nierzy
odpowidzia│o   mu   zgodnym  ch≤rem
baryton≤w.

 - OK. Raz!... - Hopper spojrza│ na
rozpo£cieraj╣c╣  siΩ  wok≤│  £cianΩ
deszczu. - Dwa!... Trzy!

 Sze£ciu   ciΩ┐kozbrojnych   kolesi
opu£ci│o    wnΩtrze    helikoptera.
Hopper  uderzy│  trzy razy wnΩtrzem
dloni  w  £cianΩ  wehiku│u, po czym
sam wyskoczy│. Jego stopy wbi│y siΩ
kilka    centymetr≤w    w   grz╣kim
gruncie.  Sier┐ant  zdj╣│  z plec≤w
karabin  szturmowy  i  przykucn╣ │.
Spojrza│  na  niebo.  W atramentowo
czarn╣  noc  odlatywa│y w│a£nie dwa
helikoptery,   na   ziemiΩ  spada│y
ciΩ┐kie,  zimne  krople.  îwietnie.
K╣tem   oka   ujrza│   biegn╣cych w
stronΩ      zabudowa±      Eliasa i
Gravemana. Powinien zrobiµ to samo.
Je£li    chce    prze┐yµ.   D│u┐sze
pozostawanie  na  otwartym  terenie
mo┐e  siΩ  ƒle  odbiµ  na  zdrowiu,
cia│o  Hoppera  zawsze  ƒle znosi│o
o│≤w. Sier┐ant zebra│ siΩ w sobie i
przygarbiony      ruszy│     wzd│u┐
b│otnistej  £cie┐ki.  Podczas biegu
rozgl╣da│    siΩ    na   boki.   Po
wewnΩtrznej  stronie  jego czarnej,
plastikowej     przy│bicy     he│mu
przewija│y  siΩ  kolumny liczb, swe
domys│y  snu│  skaner. Min╣│ cztery
sprasowane   samochody   i  wysokim
skokiem przesadzi│ le┐╣c╣ w poprzek
jego  trasy belkΩ. Wreszcie dobieg│
do  pierwszych  zabudowa±.  Tam te┐
siΩ  zatrzyma│.  Przez ch wilΩ sta│
nieruchomo,   pozwalaj╣c,  by  jego
oddech  siΩ  uspokoi│  i  wr≤ci│ do
normalnego   rytmu.   Poprawi│  pod
brod╣  ta£mΩ  podtrzymuj╣c╣ he│m na
g│owie.   Osun╣│   siΩ  na  ziemiΩ.
Hopper  czu│  siΩ  bardzo zmΩczony,
ƒle  przygotowa│ siΩ do tego biegu.
Zar≤wno    psychiczn    ie    jak i
fizycznie.  Odkaszln╣│  i  podni≤s│
g│owΩ. Szed│ do niego Graveman.

 - Co£ kiepsko wygl╣dasz, brachu.

Hopper podrapa│ siΩ po nie ogolonej szczΩce.

 - Mo┐e? Co£ znaleƒli£cie?

 - Nic. Chodƒ, bΩdzie transmisja od
Annesena.

 Sier┐ant  podni≤s│ siΩ i pocz│apa│
ciΩ┐ko za przyjacielem.



 Na   ekranie   pojawi│o  siΩ  logo
Legionu.   Potem  kolejno  b│yska│y
z│ote litery. Przez chwilΩ komputer
bucza│,    wreszcie    na   ekranie
pojawi│a siΩ twarz Annesena.

 -   Cze£µ,   moi  drodzy  -  obraz
pojawia│     siΩ    z    sekundowym
op≤ƒnieniem, dlatego te┐ ruchy warg
informatyka     nie     wsp≤│gra│ z
wypowiadanymi      przez      niego
kwestiami. - Gdzie jeste£cie?

 Graveman  przeczesa│  palcami  swe
bujne w│osy.

 -  Dwie minuty biegu, na p≤│noc od
strefy zrzutu. Ju┐ wiesz?

 Przez   chwilΩ   panowa│a   cisza.
Annesen  patrzy│ na mapΩ. Po chwili
odwr≤ci│   siΩ  i  szepn╣│  co£  do
stoj╣cego za nim mΩ┐czyzny, kt≤rego
twarz  po  chwili  pokaza│  siΩ  na
ekranie.

 -  Cze£µ,  tu Denning. S│uchajcie,
zgodnie z tym co m≤wicie, jeste£cie
w podsektorze G5. Zgadza siΩ?

 Graveman    skin╣│   na   Jessupa.
Ch│opak     pochyli│     siΩ    nad
elektroniczn╣ map╣.

 - DziesiΩµ-Cztery, zakodowane!

Hopper pochyli│ siΩ nad komputerem.

 - Annesen, zapamiΩtaj sobie jedno:
Je£li  choµ  raz  spr≤bujesz twoich
g│upich     ┐art≤w,     to     mnie
popamiΩtasz, brachu. - zagrozi│.

 -  Spoko, wodzu! - nie widaµ by│o,
aby  Uberhacker  specjalnie siΩ tym
przej╣│.

 Sier┐ant  spu£ci│  g│owΩ. Podszed│
do niego Elias.

 -    Koniec    rozm≤w.   Graveman,
za│atwiaj szybciej. Nie ma czasu.

 -  Tak jest, sir. - Nick przy│o┐y│
dwa  palce  do  czo│a. - Albert, co
dalej?

 Odpowiedzia│ mu Denning:

 -  Udacie  siΩ dalej na p≤│noc. Po
p≤│  godzinie  powinni£cie  znaleƒµ
siΩ  w  miejscu  ostatniego raportu
Morlowe'a.  Stamt╣d  poprowadzi was
dalej  czujnik. To wszystko. Koniec
transmisji.

Graveman wy│╣czy│ komputer.

 -  S│yszeli£cie  go!  Raz,  raz! -
krzykn╣│  Elias.  -  Hannes,  Rukov
idziecie  przodem razem z Hopperem!
Graveman  z  Marleyem  i  Hevakerem
p≤jdziecie  w stra┐y tylnej. Bishop
i Jessup ze mn╣. Szyk bojowy!

Ruszyli.



 Deszcz  powoli  przestawa│  padaµ.
Mimo  tej poprawy, ┐o│nierze szli w
milczeniu,  nie  wykazuj╣c  dobrego
humoru.   Karabiny   wzniesione  do
strza│u  nie  przydawa│y temat≤w do
rozm≤w.  Poza  tym, ka┐dy doskonale
zna│   sw≤j   cel.  Wykonaµ  misjΩ,
prze┐yµ. Nic wiΩcej, nic mniej. Bez
wyrzut≤w    sumienia,   bez   ┐alu.
Wykonaµ,  prze┐yµ, zapomnieµ. Takie
proste?     Bior╣c     pod    uwagΩ
potencjalne niebezpiecze±stwa, nie.
Legioni£ci  przedzierali  siΩ przez
d┐unglΩ  kabli, betonowych s│up≤w i
drut≤w.  Zar≤wno Rukov jak i Hannes
okrutnie siΩ p ocili. Obaj kaemi£ci
wyposa┐eni    byli    w   podw≤jnej
grubo£ci    zbroje   i   najciΩ┐szy
sprzΩt.  W obecnych warunkach nawet
oni nie wytrzymywali.



 Pierwszy   zobaczy│   to   Hopper.
»o│nierz  zatrzyma│ siΩ i przykl╣k│
na  jedno  kolano.  Uni≤s│  do g≤ry
bro±, nakazuj╣c wstrzymanie marszu.

 -  Rukov - szepn╣│ - os│aniaj mnie
z  prawej.  Hannes,  sta± za tamtym
za│omem. Elias?!

 Porucznik podbieg│ do niego i pad│
na  ziemiΩ.  Hopper spojrza│ na swe
odbicie    w   przy│bicy   dow≤dcy.
Zaro£niΩty zab≤jca?

 -  ProszΩ  o  pozwolenie, Harry. -
sprawdzi│ zawarto£µ magazynka.

 -  Samodzielna  akcja?!  -  prawie
krzykn╣│  Elias. - To szale±stwo...
Hmm... Poczekaj, rozstawiΩ ludzi.

 Sier┐ant   skin╣│   g│ow╣.   Potem
ujrza│    k╣tem   oka   Gravemana i
Marleya  biegn╣cych do najbli┐szego
budynku.  Hevaker  przyczo│ga│  siΩ
prawie w jego stronΩ.

 - John. Uwa┐aj, OK?

 - Spoko. Jak ustali│ Elias?

 -  W│a£nie  z tym przychodzΩ. BΩdΩ
dwa metry za tob╣. Graveman i Jimmy
bΩd╣  ubezpieczali ciΩ z o, tamtych
okien.    Kaemi£ci    s╣   ju┐   na
pozycjach.

 - A Elias?

 - O niego siΩ nie b≤j. Idƒ ju┐.



 Hopper    poprawi│   ochraniacze i
wsta│.     Zdecydowanym     krokiem
przeszed│   w  stronΩ  pola  bitwy.
Odbezpieczy│  karabin. Przez chwilΩ
zastanawia│  siΩ  nad sw╣ £mierci╣,
jaka  mog│aby  byµ. Czu│ jednak, ┐e
na  placu nie ma nikogo. Ile to ju┐
minΩ│o   od   momentu   jego   przy
st╣pienia do Legionu?

 Uni≤s│   do   g≤ry   praw╣  rΩkΩ i
zagwizda│ przejmuj╣co. Po chwili ≤w
drgaj╣cy      dƒwiΩk     podchwyci│
Graveman.   Hopper   obr≤ci│  siΩ w
miejscu  i  roz│o┐y│  na boki rΩce.
Woln╣  d│o± zwin╣│ w piΩ£µ i uni≤s│
j╣  nad  g│owΩ.  Gwizd wzmaga│ siΩ,
gdy┐   podchwycili  go  tak┐e  inni
┐o│nierze. Nikt nie wiedzia│, czemu
w│a£nie   tak  Legion  sygnalizowa│
zajΩcie  danego  sektora. Ostatnimi
czasy wiele idea│≤w upada│o, wraz z
szeroko pojΩtym rozwojem korupcji i
zgnilizny.  Byµ  mo┐e w oczach tych
ludzi,    patetycznych   wojownik≤w
rz╣du,  anonimow  ych piechur≤w owe
zachowanie   mia│o  jeszcze  jakie£
moralne podstawy.



 -  Czy du┐o nam jeszcze zosta│o? -
Elias  spojrza│  na tl╣ce siΩ cia│o
jednego  z  Pustynnych  Szczur≤w. -
Powiedz mi John, czy to ju┐ koniec?

 Hopper    milcza│.    Jego   cia│o
pozbawione zosta│o uczuµ ju┐ dawno.
Pozostawa│a    jedynie   nienawi£µ.
Czysta,  nieskrΩpowana nienawi£µ do
wszystkiego,   co   stawa│o  mu  na
drodze.   Nawet   tak  zaprawiony w
bojach ┐o│dak jak on nie potrafi│by
stawiµ  czo│a  temu  okrucie±st  wu
wyniszczaj╣cej    wojny    domowej.
Walczyµ  z  dawnymi przyjaci≤│mi...
Hopper stawi│ temu czo│a. Przegra│.
Po     jego    pierwszym    zadaniu
pozostawa│a    niemi│a   pami╣tka w
postaci  ci╣gn╣cej  siΩ od pachwiny
do piersi blizny.

 - Hopper, ilu jeszcze?

 Sier┐ant   zawiesi│   karabin   na
ramieniu  i  opar│  siΩ  o  na wp≤│
strzaskan╣ £cianΩ.

 - Nie wiem, stary... S╣dzΩ jednak,
┐e  ta  ofensywa siΩ przeci╣gnie. I
to mocno.

 - Dlaczego?

 - Po prostu wiem.

 - To nie odpowiedƒ - Elias wdrapa│
siΩ   na  wrak  "Predatora".  -  O,
kurwa! Matkojebca... Sp≤jrz na to!

 Sier┐ant pos│usznie zbli┐y│ siΩ do
prze│o┐onego   i   spojrza│   ponad
p│on╣c╣     wie┐yczk╣     czo│gu. W
gigantycznym    leju    po   bombie
znajdowa│    siΩ   beznogi   korpus
jednego ze Szczur≤w. Rusza│ siΩ.

 -     Matkojebca    -    powt≤rzy│
bezbarwnym  g│osem  Elias,  po czym
zeskoczy│ z kad│uba.

 Jego    stopy   zary│y   g│Ωboko w
mia│kim   koksie   i  porucznik  na
chwilΩ   straci│  r≤wnowagΩ.  Przed
upadkiem  uratowa│  go  jego w│asny
karabin,  kt≤ry  kr≤tkim pchniΩciem
wbi│ w ziemiΩ.

 -  Wezwij Bishopa, Johnny. I chodƒ
za mn╣!

 Hopper  siΩgn╣│  do stalowego boku
swego     he│mu    aby    uaktywniµ
komunikator.

 -   Bishop,  tu  sier┐ant  Hopper.
Brachu,   pozw≤l   tu  ale  szybko.
Widzisz mnie? Odbi≤r. - pomacha│ do
stoj╣cej  na  £rodku  placu postaci
rycerza rz╣du.

 -  Tak jest, sir. Czy to wszystko?
Odbi≤r.

 - Nie, wykonaµ. Bez odbioru.

 Sier┐ant  zsun╣│  siΩ ostro┐nie po
stromym   zboczu.   Gdzieniegdzie z
koksu  i piachu wystawa│y fragmenty
stalowych  szkielet≤w  konstrukcji.
Gdy   tylko  znalaz│  stabilniejsze
pod│o┐e,   Hopper   po£pieszy│   do
pochylaj╣cego    siΩ   nad   cia│em
Eliasa.

 -  No  i  jak?!  -  krzykn╣│,  nie
przerywaj╣c biegu.

 -   »yje!   -  odpar│  tryumfalnie
porucznik.



 Pustynny  Szczur  otworzy│  oczy i
splun╣l krwi╣. Jego wzrok by│ mΩtny
i  ju┐  na  pierwszy rzut oka widaµ
by│o,     ┐e     nied│ugo    opu£ci
niego£cinny pad≤│ ziemski. Zacisn╣│
piΩ£µ   na   stalowym   napier£niku
Eliasa.

 - Kt≤ra... jednostka?

 -  Le┐ spokojnie. Sanitariusz jest
ju┐  w  drodze.  Jeste£my oddzia│em
│╣czonym,  ale wszyscy pochodzimy z
czwartego   posterunku.   Mamy   tu
lidera   grupy   Busta,  Samob≤jcz╣
GrupΩ,   Gravemana,   a  ja  jestem
potucznik Elias. Matkojebca...

 -     Pos│uchaj    mnie,    bracie
┐o│nierzu.     Rozpieprzyli    ca│y
oddzia│.       Dwa      "Predatory"
eksplodowa│y  jednocze£nie.  Sta│em
piΩµdziesi╣t   metr≤w  st╣d,  kiedy
wybuch│a bomba. Urwa│o mi nogi?

 - Tak, bracie. Jak siΩ nazywasz?

 -  Jestem  Ramirez  Smith,  oficer
│╣czno£ciowy. Ehehe!

 -   Gdzie  Bishop?  -  warkn╣│  do
Hoppera Elias.

 W  tym  samym momencie sanitariusz
pochyli│ siΩ nad Murzynem. Otworzy│
walizkΩ   i   wyj╣│   z  niej  ma│╣
latarkΩ.   Po£wieci│   ni╣  w  oczy
Smithowi  i  zakl╣│  cicho. Na jego
wysokim  czole  perli│y  siΩ krople
potu i deszczu.

 -  BΩdzie  trochΩ  bola│o. Jak siΩ
nazywasz?   -   wyj╣│  strzykawkΩ i
nape│ni│ j╣.

- Ramirez Smith. Uuuch!

 Lekarz nie wyci╣ga│ ig│y z resztek
nogi Ramireza.

 - Jakiej muzyki s│uchasz, Ramirez?
- docisn╣│ t│ok.

 -   Uuuch...  ale  boli,  ch│opie.
Trip-Hop, pojmujesz?

 -   Taa,  a  ja  tam  wolΩ  muzykΩ
powa┐n╣   -   Bishop  wyj╣│  ig│Ω i
fachowo       zawi╣za│       opaskΩ
anty-infekcyjn╣.   -   To   powinno
wystarczyµ.

 Smith  zapad│  w  niespokojny sen.
Bishop    spojrza│    na   Eliasa i
Hoppera.

 -  Przenie£cie  ch│opaka na placa.
Do reszty Grupy... No, ju┐!

 Rycerze pos│usznie podnie£li cia│o
Szczura  i poczΩli mozolnie wspinaµ
siΩ  po zboczu leja. Zn≤w zaczyna│o
padaµ.  Gdy  wspinali  siΩ w stronΩ
wraku   "Predatora",   Elias  nagle
zapyta│:

 - Czy jest jaka£ nadzieja, Bishop?

 -  Nadzieja  jest  zawsze,  dop≤ki
pacjent  ┐yje.  Taka  jest lekarska
etyka.



 MΩ┐czyzna  w  szarym  garniturze i
czarn╣ teczk╣ w d│oni zatrzyma│ siΩ
przy  drewnianym  pomo£cie. Nawet w
nocy,  w powietrzu unosi│ siΩ smr≤d
gnij╣cych   ryb,  ciszΩ  skutecznie
zag│usza│  krzyk  mew.  MΩ┐czyzna w
szarym   garniturze  zawsze  dba│ o
siebie. Nie pali│, a alkohol zawsze
u┐ywa│ w ilo£ciach £ladowych. Przed
szkodliwymi promieniami s│onecznymi
jego  oczy  chroni│a  para ciemnych
okular≤w.  Przypruszone  szlachetn╣
siwizn╣ w│osy nosi│ obciΩte kr≤tko,
powodowa│o   to,   i┐   twarz  jego
wydawa│a  siΩ byµ bardziej ni┐ w rz
eczywisto£ci wyd│u┐ona. MΩ┐czyzna w
szarym  garniturze rozejrza│ siΩ po
otaczaj╣cych    doki   budynkach. W
£wietle     nielicznych     latarni
zniszczone,   sypi╣ce   siΩ  rudery
rzuca│y pod│u┐ne cienie na cuchn╣cy
chodnik, drewniany pomost, wreszcie
wodΩ   i   unosz╣ce   siΩ   na  jej
powierzchni     rybackie     kurty.
MΩ┐czyzna    wyj╣│    z    kieszeni
garnitura male±ki telefon kom≤rkowy
i  wstuka│  na  konsoli  kombinacjΩ
cyfr.

 -   O?   Ju┐   jeste£cie.  -  uda│
zdiwienie   na  dƒwiΩk  g│osu  jego
rozm≤wcy.  -  To  ja,  wasz  zbieg.
Je£li  snajper  dobrze siΩ ustawi│,
to  mi│o.  RadzΩ  wam nie strzelaµ.
Serio.  -  spojrza│  na  rz╣d okien
ci╣gn╣cych  siΩ  na  drugim piΩtrze
rudery.  U£miechn╣│  siΩ i zgasi│ t
elefon.

 W  tym  samym  momencie znajduj╣ce
siΩ  nad  wej£ciowymi  drzwiami  do
domu   okno  eksplodowa│o  tysi╣cem
od│amk≤w  szk│a  i drewna. Wypad│ z
niego  wyj╣cy  z b≤lu mΩ┐czyzna. Do
uszu  mΩ┐czyzny w szarym garniturze
dobieg│   odg│os   │amanych  ko£ci.
Schowa│   telefon  do  kiesz  eni i
szybkim  krokiem  uda│  siΩ  wzd│u┐
ulicy.



 Graveman  kopn╣│  w sosnowe drzwi.
Zamek  ust╣pi│  i do pokoju wbiegli
Hevaker i Marley.

 -   Czysto  -  mrukn╣│  Graveman i
podszed│ do okna.

 »o│nierze   rozluƒnili   miΩ£nie i
u£miechnΩli  siΩ  nerwowo.  Na  ich
zachowanie    wp│ywa│o   po│╣czenie
desczowej  pogody, p≤ƒnej pory oraz
mn≤stwa  trup≤w  w okolicy. Rycerze
zaczΩli    szeptaµ   miΩdzy   sob╣.
Sier┐ant  wyjrza│ na plac i odezwa│
siΩ do komunikatora.

 -  Johnny,  tu  Nick. - woln╣ rΩk╣
opar│   siΩ  o  parapet.  -  U  nas
czysto. Znaleƒli£cie co£? Odbi≤r.

- Chodƒcie na plac >>TRZASK<< bioru.

 Nick da│ rycerzom znak do odwrotu.
Nie    chcia│o    mu   siΩ   gadaµ.
Zastanawia│ siΩ, co znaleƒli Hopper
i   Elias.  Denerwowa│y  go  le┐╣ce
wszΩdzie   trupy   i   pragn╣│  jak
najszybciej  siΩ st╣d wynie£µ. Ma│o
obchodzi│  go  fakt,  i┐ Samob≤jcza
Grupa  to  jego  przyjaciele  - o d
momentu  wyl╣dowania  czu│  siΩ nie
najlepiej.  Byµ  mo┐e spowodowa│ to
telefon od Anny. Jak to by│o?



 Siedzia│  wtedy w domu, ws│uchuj╣c
siΩ  w  padaj╣cy  deszcz.  Zawsze w
tak╣    pogodΩ    nastawiony    by│
pokojowo,   prawie  melancholijnie.
Mia│  zamiar  wstaµ i zobaczyµ, czy
nie   ma   go  na  zewn╣trz,  kiedy
zaterkota│ telefon.

 -  Halo?  -  spyta│  zachrypniΩtym
g│osem Graveman.

 -   Cze£µ,  Nickolas.  -  od  razu
rozpozna│ sw╣ by│╣ ┐onΩ, AnnΩ.

 -  Witaj. - usi│owa│ skupiµ siΩ na
jej  g│osie.  Deszcz  wyda│  mu siΩ
nagle     tak     g│o£ny,     my£li
przelatywa│y      przez     g│owΩ z
denerwuj╣cym     szumem.    îcisn╣│
palcami nasadΩ nosa.

 - Podpisa│e£ papiery, Nickolas?

 -  Tak.  Nie,  poczekaj...  Mia│em
zamiar. ZrobiΩ to. Jeste£ pewna, ┐e
tego   chcesz?   Mo┐emy   spr≤bowaµ
jeszcze raz... - prawie j╣ b│aga│.

 -  Nickolas,  m≤wili£my  o tym ju┐
wiele  razy.  Nie!  Co? My£lisz, ┐e
powiesz  "Aniu, bydlak jestem" i ja
do  ciebie  wr≤cΩ? Nickolas, to nie
wystarczy.   Nic   nie   wystarczy.
Skurwiel  by│e£, jeste£ i bedziesz.
Skurwiele    siΩ   nie   zmieniaj╣,
Nickolas.  A  ty  do  tego jes zcze
pijesz. M≤j adwokat bΩdzie o ciebie
za   dwie   godziny.  Przyjdzie  po
papiery. Cze£µ.

 - Cze£µ - roz│╣czy│a siΩ.

 Graveman  pozosta│  jeszcze  przez
chwilΩ  przy  aparacie.  Delikatnie
od│o┐y│   s│uchawkΩ   na  wide│ki i
pochyli│  g│owΩ. Podni≤s│ telefon i
przyjrza│  mu siΩ. Czemu tak bardzo
kojarzy│   mu  siΩ  zawsze  z  ni╣?
Cisn╣│  nim  o £cianΩ. Aparat upad│
na   ziemiΩ,   karbidowa  obu  dowa
zapobieg│a uszkodzeniu.

 -  Ja  ciΩ  kocham!  -  krzykn╣│ i
upad│  ciΩ┐ko na pod│ogΩ. - Jak mam
ci   to  powiedzieµ?  Jak  mam  ciΩ
przeprosiµ?



 Telefon zadzwoni│ znowu. Tym razem
by│ to Elias.



 -  Nickolas? - z zamy£lenia wyrwa│
go spokojny g│os Bishopa.

 Graveman    spojrza│    na   niego
niewidz╣cym   wzrokiem  i  zacisn╣│
palce    na    stalowym    ramieniu
sanitariusza.

 -  Nie  najlepiej wygl╣dasz, Nick.
Chodƒ ze mn╣. - sier┐ant pos│usznie
poszed│    za   m│odszym   stopniem
┐o│nierzem  w  stronΩ stoj╣cych nie
opodal Eliasa i Hoppera.

 -  Co tam, Harry? - spyta│, widz╣c
u│o┐one na stercie gruzu cia│o.

 Odpowiedzia│ Bishop:

 -  Sprawa  wydaje  siΩ byµ prosta.
Bomba    neutronowa,   tak   s╣dzΩ.
Widzisz,  o  tu  -  wygl╣da,  jakby
zosta│a odgryziona.

 Elias  spojrza│  z  niesmakiem  na
Szczura.        Ch│opak       zmar│
najprawdopodobniej     w     czasie
transportowania.    Przez    chwilΩ
majaczy│ nawet o nowej broni, kt≤ra
zabija w niespotykany dot╣d spos≤b.
Potem umilk│.

 Do   Hoppera   podszedli   Rukov i
Hannes.   Sier┐ant   ju┐  wcze£niej
zauwa┐y│,   i┐   pr≤cz   Gravemana,
wszyscy    cz│onkowie   Samob≤jczej
Grupy  odnosz╣ siΩ do niego z zimn╣
rezerw╣. Prawie z dystansem.

 -  Hopper,  znaleƒli£my Morlowe'a.
Lepiej,  ┐eby£cie  to  zobaczyli. -
splun╣│ Hannes.

 -   Poczekaj   chwilΩ  -  sier┐ant
odwr≤ci│  siΩ  i skin╣│ na Eliasa i
Gravemana.



 Elias zawo│a│ Hevakera i Marleya.

 -    Panowie,    zostaniecie   tu.
Zabunkrujcie     siΩ    w    jakim£
bezpiecznym   miejscu,   z  kt≤rego
bΩdziecie  mogli  wszystko widzieµ.
LiczΩ na was.

 -  Tak jest, sir! - Marley stukn╣│
obcasami     i    obaj    ┐o│nierze
odmaszerowali.

 Porucznik  pokiwa│ g│ow╣ i poszed│
za   reszt╣   oddzia│u.  Po  chwili
przy│╣czy│  siΩ  do  niego  Jessup,
najm│odszy z grupy.

 -  Panie poruczniku, transmisja do
pana.    -    rzek│,   podaj╣c   mu
miniaturowy monitor.

 -  DziΩkujΩ,  ú╣czno£ciowy - Elias
zerkn╣│ na ekran.



 Logo   Legionu   zwirowa│o.  Potem
kolejno  pojawi│y siΩ z│ote litery,
wreszcie  ekran rozb│ys│ i pojawi│a
siΩ twarz Annesena.

 - Cze£µ, Elias.

 - Cze£µ, Albert. Co chcesz?

 - Co znaleƒli£cie?

 Elias  podni≤s│ czarn╣ przy│bicΩ i
pozwoli│, by oczy przyzwyczai│y siΩ
do ciemno£ci.

 - Pustynne Szczury wybite do nogi.
Rukov odnalaz│ Morlowe'a, chcemy to
zobaczyµ  na  w│asne oczy. Jeden ze
Szczur≤w   ┐y│  jeszcze,  kiedy  go
odnaleƒli£my.    Najprawdopodobniej
w£r≤d   nas  s╣  spiskowcy.  Je┐eli
Smith  m≤wi│  prawdΩ, kontynuowanie
misji  nie ma, rozumi esz, sensu. Z
jego  relacji  bitwy wynika, ┐e dwa
pociski  zosta│y  ju┐ wykorzystane.
Nie  chcΩ  traciµ ludzi dla jednego
granatu.   Macie   jeszcze  na  nie
namiar?

 -   M≤wi│em   ci  ju┐,  -  Annesen
poskroba│  siΩ  po  brodzie.  -  ┐e
namiar  mamy jedynie na "Igor Dwa".
I to bardzo s│aby. P≤ki co, musicie
kontynuowaµ misjΩ. W ka┐dym razie -
roz│o┐y│  niepewnie  rΩce - popytam
siΩ.

 -  Cz│owieku!  Ty wiesz, co tu siΩ
dzia│o?   Szczury  wybite!  My  tu,
kurwa,    wsparcia    potrzebujemy!
Jessup,  zr≤b  transfer  danych  nt
zdjΩµ st╣d. Robi│e£, prawda?

 -  Tak  jest,  sir. - ú╣czno£ciowy
wstuka│   co£  na  konsoli  prawego
przedramienia.

 -  Elias,  przepraszam  -  nic nie
mogΩ  zrobiµ.  Kontynuujcie  misjΩ.
Przys│anie  posi│k≤w  niemo┐liwe. -
Annesen  by│  wyraƒnie zdenerwowany
sw╣  funkcj╣.  - Rozumiem wasz ┐al,
m≤wi│em:  zrobiΩ  co  w  mej  mocy.
Stary, ju┐ idΩ do Greeda. Pok≤j.



 -  Jak  to: kontynuujcie misjΩ?! -
krzykn╣│   Elias.   Porucznik   by│
w£ciek│y, zgrzyta│ zΩbami i warcza│
na ka┐dego, kto wszed│ mu w drogΩ.

 -  M≤wi│em  ci, ┐e nie ma szans. -
Graveman    wzruszy│    ramionami i
rutynowo  sprawdzi│ stan magazynka.
-   Annesen  obieca│,  ┐e  pogada z
szefostwem... No, Harry - nie patrz
tak  na  mnie!  Annesen obieca│, to
przecie┐  blacha,  stary. Normalnie
bank!



 Elias   warkn╣│  co£  niewyraƒnie.
Wydawa│   siΩ  byµ  pod│amany.  Nie
podziela│    entuzjazmu   m│odszego
kolegi  i  czu│,  ┐e wszyscy id╣ na
pewn╣  £mierµ. Czemu by│o siΩ wszak
dziwiµ?  Z pewnych wzglΩd≤w zar≤wno
Arcypra│at  jak  i reszta dow≤dztwa
nie  ┐yczy│a  sobie jakieg okolwiek
rozg│osu    -    kwestia   posi│k≤w
wydawa│a  siΩ  byµ jasna. Porucznik
kroczy│   pewnie   po  piaszczystej
drodze,  prowadzony  przez Rukova i
Hannesa.    Nie    powiedzia│   im,
jednak┐e     wszyscy     wiedzieli.
Nietrudno    by│o   wyczytaµ   to z
grymas≤w  Eliasa  i zmieszanej miny
niedosz│ego  mediatora,  Gravemana.
Jedynie   Hopper  wydawa│  siΩ  byµ
spokojny  w  swej  postawie.  Pe│en
zdecydowania.  Prawie determinacji.
Wygl╣da│o,    jakby    do£wiadczony
┐o│nierz  zd╣┐y│  ju┐ dawno wykonaµ
sw≤j       rachunek      sumienia i
przygotowaµ  do  nieuniknionego  sp
otkania   z   Kostuch╣.   Porucznik
splun╣│  na  ziemiΩ. Droga wydawa│a
mu siΩ d│uga i trudna. Podobnie jak
┐ycie wielu z jego podopiecznych. Z
rozmy£la±   wyrwa│   go   chrapliwy
okrzyk  Hoppera.  Pobieg│  tam  bez
namys│u.



 îciana  pozostawa│a  w│a£ciwie nie
tkniΩta,  je£li nie liczyµ licz╣cej
jakie£ cztery metry d│ugo£ci i trzy
szeroko£ci wyrwy na jej £rodku. Tu┐
obok drzwi zwisa│a bezw│adnie obuta
w   ciΩ┐kiego   glana   noga.  Mimo
wzmagaj╣cego  siΩ  deszczu  resztki
nogawki  nadal  si Ω tli│y, a sk≤ra
na   nodze  skwiercza│a  i  dymi│a.
TrochΩ wy┐ej, tam, gdzie wyrwa by│a
najg│Ωbsza i najbardziej poszarpana
znajdowa│  siΩ  tatar.  Wymieszana,
sk│Ωbiona i bezbo┐nie porozci╣gana,
bezkszta│tna  masa miΩ£ni, t│uszczu
oraz  ko£ci  bardzo powoli zsuwa │a
siΩ   po   nier≤wnej,  acz  stromej
nawierzchni.  G│owy  nie  pr≤bowali
nawet  odnaleƒµ,  wiedz╣c,  i┐  nie
natrafi╣   na   ni╣   w   promieniu
piΩtnastu  metr≤w.  Jasne  by│o, ┐e
Morlowe'a    wyko±czono   "Igorem".
Bishop     podszed│     do    cia│a
sztabs-kabitana  i  bez przekonania
poci╣   gn╣│  za  fragment  nogi. Z
g│o£nym chrupniΩciem kikut od│╣czy│
siΩ od reszty cia│a.

 -  Definitywnie "Igor". Widzisz to
zwapnienie?    Rozchodzi   siΩ   od
wewn╣trz. Tego nie spotyka siΩ przy
zwyk│ach  neuronowcach, czy┐ nie? -
pokaza│  Eliasowi  ociekaj╣cy krwi╣
fragment.  -  O,  a  tu  typowe dla
"Igora"    skurczenie    poprzeczne
┐y│ek... Horror. A jak bo li...

 Elias  spojrza│  na  swoich ludzi.
Doskonale   zna│   potΩgΩ  pocisku,
wiedzia│,   do   czego   mo┐na   go
wykorzystaµ. Ba│ siΩ. Obawia│ siΩ o
bezpiecze±stwo     swoje,     ┐ony,
wreszcie    -    oddzia│u.   Je┐eli
komukolwiek  uda│oby  siΩ  stworzyµ
replikΩ  "Igora",  kto£  sta│by siΩ
bardz o potΩ┐ny. Spojrza│ b│agalnie
na Gravemana, tamten wzruszy│ tylko
ramionami.

 -  Przys│anie posi│k≤w niemo┐liwe.
Szczeg≤│y nieznane.

 Hopper uni≤s│ do g≤ry rΩkΩ.

 - Staµ i tak nie ma po co, prawda?
Albert  mia│  racjΩ,  misjΩ wykonaµ
musimy,   inaczej   dow≤dztwo   nie
przy£le  nam  transportu...  C≤┐ za
r≤┐nica,  kiedy  zginiemy? Elias...
Ty dowodzisz.

 -  S│uchaj,  czy wiesz co ode mnie
wymagasz?    -    odpar│   Elias. -
Wymagasz   ode   mnie,  bym  wys│a│
dziewiΩciu  ludzi  na  prawie pewn╣
£mierµ. To nie jest proste!

 - A wiesz, co mo┐e siΩ staµ, je£li
zawiedziemy? To nasza funkcja, nasz
praca!    PrzysiΩga│e£    wierno£µ,
wiedzia│e£ na co siΩ godzisz!

 - Misja bΩdzie wykonana - Graveman
odwr≤ci│   siΩ   i  odszed│  wzd│u┐
zniszczonej  ulicy.  -  Z tob╣, lub
nie.

 - Elias? - spyta│ Hopper.

 Milczenie.

 -   Je£li  jeste£my  wystarczaj╣co
dobrzy, prze┐yjemy. Elias?

 Elias podni≤s│ g│owΩ.

 - Ruszamy! Za piΩµ minut na placu!
- krzykn╣│.



 Przez nastΩpne godziny wΩdrowali w
milczeniu.       Pe│ni      niemej,
fanatycznej    wrΩcz   determinacji
pod╣┐ali   za   dzier┐╣cym  czujnik
Gravemanem.  Przez czas ich podr≤┐y
ku  nieznanemu  zd╣┐y│o  siΩ  nieco
rozpogodziµ.    Atramentowe   niebo
roz£wietla│y  niezliczone  gwiazdy,
tworz╣c     fantastyczne     wzory.
Legioni£ci  nie  kryli  siΩ  ze sw╣
obecno£ci╣;   czujniki   wskazywa│y
zupe│ny (poza rycerzami) brak istot
┐yj╣cych,   a   droidy  bojowe  nie
nadawa│y  siΩ  na  dzia│anie na tym
terenie...   Z   przodu,   tu┐   za
Gravemanem  szli kaemi£ci - Rukov i
Hannes.  îrodkiem  pod╣┐a│  dow≤dca
oraz      oficer     │╣czno£ciowy i
sanitariusz.  Stra┐ tyln╣ stanowili
Hopper,  Hevaker  oraz Marley. Mimo
znacz╣cej poprawy pogody, ┐o│nierze
milczeli.   S│owa   Eliasa  utkwi│y
wszystkim  g│Ωboko  w  pamiΩci, nie
pozwalaj╣c     na    chwilΩ    wewn
Ωtrznego spokoju.

 Krajobraz  zmieni│  siΩ trochΩ. Na
gorsze.  »o│nierze  nie  lawirowali
ju┐      pomiΩdzy      zniszczonymi
wie┐owcami,  tylko poruszali siΩ po
otwartym  terenie.  Terenie  pe│nym
wyrw,  do│≤w  i  wype│nionych  wod╣
oraz  b│otem  row≤w.  Gdzieniegdzie
le┐a│y   cuchn╣ce  stery  odpadk≤ w
r≤┐nego   pochodzenia.  Najbardziej
irytowa│y  jednak  wraki  pojazd≤w.
Jak┐e dobitne £wiadectwo rabunkowej
polityki   cz│owieka   wobec   jego
jedynej     planety!    Atmosfera w
Czwartym   ú╣czonym  by│a  nerwowa.
Mimo  wyraƒnych  sygna│≤w czujnika,
ka┐dy,   najmniejszy   nawet  ha│as
powodowa│   szczΩk   odbezpieczanej
broni  i kr≤tkie, gard│owe komendy.
Morale. Fajne s│owo...

 Konfrontacja  z  wrogiem nast╣pi│a
wczesnym    rankiem.   Nad   ziemi╣
unosi│a siΩ gΩsta mg│a, a powietrze
nasycone    by│o    gΩstym    tonem
nadci╣gaj╣cej  bitwy.  Elias skin╣│
na  Jessupa. Tamten bez s│owa nada│
dow≤dztwu     meldunek     odno£nie
spodziewanego   przechwycenia  prot
otypu.  Wg  Annesena,  za  p≤│torej
godziny    nadlecieµ   mia│y   dwie
jednostki   Ewaku   -  transportery
powietrzne.

 Na     znak    Eliasa    uprzednio
przygotowane   flary  wystrzeli│y w
szare  niebo.  BΩd╣c  w  powietrzu,
eksplodowa│y,  i  z  nieba spad│y z
trzaskiem  tysi╣ce  iskier.  StrefΩ
dzia│a±    wojennych   roz£wietli│o
ostre,  czerwonawe £wiat│o. Czwarty
ú╣czony  z  krzykiem  zbieg│ ze str
omego    zbocza.   »o│nierze   do£µ
chaotycznie przyjΩli pozycje bojowe
i  poczΩli okr╣┐aµ stoj╣cy samotnie
w≤z  bojowy  "Tapir-5".  Wg wskaza±
czujnika,  w│a£nie  w nim znajdowa│
siΩ prototyp pocisku "Igor".

 Graveman  uni≤s│ g│owΩ i rozejrza│
siΩ.   MiΩdzy   wrakami  samochod≤w
naprzeciwko   niego  znajdowa│  siΩ
mΩ┐czyzna. Wzmocni│ kontrolΩ wzroku
w  swej  przy│bicy. Odbierany przez
niego  obraz  zmieni│  siΩ,  nabra│
zielonkawego  odcienia  i  ┐o│nierz
widzia│   teraz   wszystko  pokryte
schematyczn╣ siatk╣. Zapobiega│o to
omy│kom    spowodowanym   chocia┐by
refleksom £wiat│a. Sier┐ant wytΩ┐y│
wzroku.  MΩ┐czyzna. Wzrost: 170-175
cm.  Waga:  80-90  kg.  Wiek: 30-40
lat.  Graveman  wyskoczy│ z rowu, w
kt≤rym  siedzia│  i pogna│ w stronΩ
najbli┐  szej  sterty  gruzu. W tym
samym  momencie  mΩ┐czyzna podni≤s│
siΩ   i  wycelowa│  w  jego  stronΩ
p≤│automatyczn╣  strzelbΩ. Graveman
zastyg│ w bezruchu.

 - Kim jeste£? - mΩ┐czyƒni celowali
do siebie ze swych broni.

 -  Art,  a  ty - facet ze strzelb╣
ubrany   by│   w   czarny  sk≤rzany
p│aszcz,  grube, drelichowe, czarne
spodnie    i    czarn╣    kamizelkΩ
kulodporn╣.    Na    g│owie   pr≤cz
czarnych  okular≤w  mia│  zawi╣zan╣
czerown╣ bandanΩ.

 -  Jestem sier┐antem Legionu. Rzuµ
bro±.  - Graveman usi│owa│ odnaleƒµ
swych   koleg≤w,   jednak┐e   bitwa
rozgorza│a  na  dobre.  Co  dziwne,
Czwarty ú╣czony natkn╣│ siΩ na ma│y
oddzia│   syndykatu   i,   co   nie
stanowi│o  odstΩpstwa od zasad, nie
by│o to spotkanie pokojo we.

 -  Nie  s╣dzΩ,  aby£ mia│ nade mn╣
przewagΩ - splun╣l Art.

 - Tak?

 - Uhm. Wstawaj. - rzuci│.

 Graveman wsta│, nie opu£ci│ jednak
broni.

 -   Jestem   szalony.   Grave... -
nacisn╣│ spust.

 KamizelkΩ  na  korpusie  mΩ┐czyzny
przeora│o   kilka   serii  z  broni
automatycznej.

 -  ...Man  -  doko±czy│  sier┐ant.
Postanowi│   nie  poprawiaµ  wyroku
strza│em   w  g│owΩ.  Zaczyna│  siΩ
starzeµ.

 -   Flanka!   -  Hopper  przydusi│
faceta  kolanem,  po czym zmia┐d┐y│
mu g│owΩ kolb╣ broni.

 Hevaker     pos│usznie     wywali│
magazynek,  strzelaj╣c po goleniach
nadbiegaj╣cych    mΩ┐czyzn.   Tamci
zwinΩli  siΩ  z  jΩkiem, a ┐o│nierz
Samob≤jczej Grupy skosi│ podbieg│ w
ich stronΩ.

 Elias  dobieg│  do  drzwi wozu i z
hukiem    otworzy│    je.    Pocisk
znajdowa│  siΩ  w  £rodku.  PieczΩµ
nienaruszona,    wszystkie    kable
pod│╣czone  pozostawa│y do kapsu│y.
Porucznik    pochyli│    siΩ    nad
b│yszcz╣cym    cygarem   i   zacz╣│
przygotowywaµ pocisk do transportu.
Do fur gonetki wbieg│ Marley.

 - Hevaker nie ┐yje, Bishop zajmuje
siΩ   w│a£nie  Hannesem.  Poza  tym
wszystko dobrze. Szkoda ch│opaka...
Poruczniku, widzia│em transportery.
Zaraz tu bΩd╣.

 Elias zakl╣│ cicho.

 - Dobra, jaki status?

 -  Wr≤g  w odwrocie, sir. Got≤w do
odwroty?

 -    Tak,    zbierzcie    oddzia│.
Przygotujcie   siΩ   do  ewakuacji.
Odmaszerowaµ.

 - Tak jest!



 Wraz  z  Bishopem,  ni≤s│ Graveman
brocz╣cego  krwi╣  kaewmistΩ.  By│a
to,   na  szczΩ£cie,  powierzchowna
rana.    Nadal    wygl╣da│   jadnak
groƒnie,    a    Hannes    oddycha│
chrapliwie.    W   odstΩpie   kilku
metr≤w,   biegli  za  nimi  Rukov i
Jessup   jako  ich  "stra┐  tylna".
Hopper   podb   ieg│  do  Marleya i
klepn╣│ go w ramiΩ.

 -   Gdzie  Elias?!  -  stara│  siΩ
przekrzyczeµ     │oskot    wirnik≤w
transportera.

 -  W wozie! Kaza│ mi wracaµ, zaraz
bΩdzie!    -   rozmowΩ   skutecznie
uniemo┐liwia│    huk    pok│adowych
karabin≤w     maszynowych,    kt≤re
stanowi│y  ochronΩ dla wycofuj╣cego
siΩ wojska.

 -  I  ty  go pos│ucha│e£? Chodƒ ze
mn╣!

 Ruszyli   w  stronΩ  przewr≤conego
wozu.



 Elias  le┐a│  na  plecach,  ciΩ┐ko
oddychaj╣c.

 -   Ale  to  ciΩ┐kie!  Dobrze,  ┐e
jeste£cie...  Hopper,  podnie£ to z
tamtej strony. Dobrze. Marley, tak?
Ubezpieczaj  nas. Cholera, pospiesz
siΩ!  Nie  mam  zamiaru  tu  d│u┐ej
zostaµ!

 MΩ┐czyƒni     opu£cili    pojazd i
ruszyli  mozolnie  w  stronΩ prawie
startuj╣cego transportera.

 -   Szybciej   -  Marley  strzeli│
urywan╣ seri╣ w stron╣ wycofuj╣cych
siΩ  wrog≤w.  WiΩkszo£µ z nich by│a
prawie    nie   uzbrojona   -   ich
ekwipunek    stanowi│y   pistolety,
strzelby,  ale  te┐  i  kije, no┐e,
pa│ki... Szalony idealizm.



 Nick   nie   pamiΩta│  jak  pocisk
znalaz│  siΩ na pok│adzie. Pochyla│
siΩ w≤wczas nad rzΩ┐╣cym Hannesem i
niewiele  rozgl╣da│  siΩ  na  boki.
Pomaga│  Bishopowi  zatamowaµ  krew
rannego.    Gdy   podni≤s│   g│owΩ,
transporter  wzbija│  siΩ w│a£nie w
powietrze.   Poszuka│   wzroki   em
Hoppera.    Siedzia│   tu┐   obok i
zdejmowa│  he│m  oraz  ochraniacze.
Graveman spojrza│ na sanitariusza.

 -  DziΩki,  ju┐ mi pomog│e£. Teraz
daj  mi  doko±czyµ  samemu - odpar│
medyk   i   zaj╣│  siΩ  rozpinaniem
znajduj╣cego   siΩ   pod  pancerzem
munduru.



 Sier┐ant Hopper zerkn╣│ z ukosa na
przyjaciela.

 -   Widzia│e£   ich?  -  spyta│. -
Zastanawia│e£  siΩ, o co im chodzi?
Przecie┐ wiedz╣, ┐e nie maj╣ szans.
Zupe│nych.   A   mimo  to,  walcz╣.
Zastanawia│e£ siΩ, o co im chodzi?

 Graveman  zdj╣│  stalowe rΩkawice,
zsun╣│  z  g│owy  he│m  i opar│ siΩ
ciΩ┐ko   o   zimn╣  £cianΩ  kabiny.
Transporter      wyr≤wna│      lot,
pozostawiaj╣c  za sob╣ ≤smy sektor.
Za£mia│ siΩ cicho i odpowiedzia│:

 -   Przeze  mnie  droga  w  miasto
utrapienia,

 Przeze   mnie  droga  w  wiekuiste
mΩki,

 Przeze    mnie   droga   w   nar≤d
zatracenia.

 Jam dzie│o wielkiej, sprawiedliwej
rΩki.

 Wznios│a   miΩ   z  gruntu  PotΩga
wszechw│odna,

 M╣dro£µ      najwy┐sza,     Mi│o£µ
pierworodna;

 Starsze   ode   mnie   twory   nie
istniej╣,

 Chyba nieczyste - a jam niepo┐yta!

 Ty,  kt≤ry wchodzisz, ┐egnaj siΩ z
nadziej╣...


stycze± 1997