x x x gdzie£ miΩdzy mn╣ a tob╣ istnieje ogr≤d pe│en r≤┐ czasami tam docieramy x x x g│Ωbia ciemno£ci╣ wype│niona ma│e punkciki jak latarnie mojej ulicy, gwiazdy zbieram je i zamykam w oczach niech trwaj╣ w moim patrzeniu i rozja£niaj╣ to co widzΩ, g│Ωbia ciemno£ci╣ wype│niona ma│e punkciki jak latarnie mojej ulicy, gwiazdy. x x x bursztynowa skrzynia pe│na historii, wzrusze±, tajemnic, a ka┐dy dƒwiΩk jak kluczem nastΩpn╣ otwiera wystarczy zapukaµ w bia│╣ klawiaturΩ i zegar siΩ zatrzyma czas p≤jdzie dok╣d zechcesz m≤j fortepian i ja sobie przeznaczeni dla siebie stworzeni otoczeni traw╣ a w trawie wiatr. x x x nie pytaj jak to mo┐liwe ┐e oni tego nie s│ysz╣ kiedy nad ranem wstajesz a ptaki zaczarowane w zaczarowanych drzewach £piewaj╣, £piewaj╣... dla nich przecie┐ ale oni £pi╣, zahipnotyzowani. wiΩc tknij kogo£ lekko palcami obudƒ choµby jednego z nich niech us│yszy zaczarowany £piew niech zrozumie szept drzew niech us│yszy pierwszy raz potrafisz... o tak, nie pytaj jak to mo┐liwe. ilustr. flEa

 
Anna Misiec { korespondencjΩ prosimy kierowaµ na adres redakcji }
 

(c) by The VALETZ Magazine. Wszelkie prawa zastrze┐one.