x x x gdzie╢ miΩdzy mn▒ a tob▒ istnieje ogr≤d pe│en r≤┐ czasami tam docieramy x x x g│Ωbia ciemno╢ci▒ wype│niona ma│e punkciki jak latarnie mojej ulicy, gwiazdy zbieram je i zamykam w oczach niech trwaj▒ w moim patrzeniu i rozja╢niaj▒ to co widzΩ, g│Ωbia ciemno╢ci▒ wype│niona ma│e punkciki jak latarnie mojej ulicy, gwiazdy. x x x bursztynowa skrzynia pe│na historii, wzrusze±, tajemnic, a ka┐dy d╝wiΩk jak kluczem nastΩpn▒ otwiera wystarczy zapukaµ w bia│▒ klawiaturΩ i zegar siΩ zatrzyma czas p≤jdzie dok▒d zechcesz m≤j fortepian i ja sobie przeznaczeni dla siebie stworzeni otoczeni traw▒ a w trawie wiatr. x x x nie pytaj jak to mo┐liwe ┐e oni tego nie s│ysz▒ kiedy nad ranem wstajesz a ptaki zaczarowane w zaczarowanych drzewach ╢piewaj▒, ╢piewaj▒... dla nich przecie┐ ale oni ╢pi▒, zahipnotyzowani. wiΩc tknij kogo╢ lekko palcami obud╝ choµby jednego z nich niech us│yszy zaczarowany ╢piew niech zrozumie szept drzew niech us│yszy pierwszy raz potrafisz... o tak, nie pytaj jak to mo┐liwe. ilustr. flEa

 
Anna Misiec { korespondencjΩ prosimy kierowaµ na adres redakcji }
 

(c) by The VALETZ Magazine. Wszelkie prawa zastrze┐one.