 |
|
JAN HIMILSBACH
|
vel
|
SIDOROWSKI
|
|
|
ZDZISúAW MAKLAKIEWICZ
|
vel
|
IN»YNIER MAMO╤
|
|
Role fimowe:
- Przepraszam, czy tu bij▒? (1977)
- Czy jest tu panna na wydaniu (1977)
- Jak to siΩ robi (1974)
- Pies (1973)
- Trzeba zabiµ tΩ mi│o╢µ (1972)
- WniebowziΩci (1972)
- Rejs (1970)
Scenariusze:
- Jedenaste przykazanie (1987)
- Zabawa w chowanego (1985)
- Wniebowzieci (1972)
|
Role fimowe:
- Rekolekcje (1978)
- Zofia (1977)
- Jak to siΩ robi (1974)
- Jak daleko st▒d, jak blisko (1972)
- WniebowziΩci (1972)
- Hydrozagadka (1970)
- DziΩcio│ (1970)
- Rejs (1970)
- Wszystko na sprzeda┐ (1969)
- Lalka (1969)
- Dancing w kwaterze Hitlera (1968)
- Ca│a naprz≤d (1967)
- Bariera (1966)
- Barwy walki (1965)
- Salto (1965)
- Giuseppe w Warszawie (1964)
- Jak byµ kochan▒ (1963)
- Z│oto (1962)
- Wsp≤lny pok≤j (1960)
Scenariusze:
- Jak to siΩ robi (1974)
|
Historiami o tej parze zapisano ju┐ tony papieru. W zasadzie by│ to jedyny duet aktorski wykreowany przez polskie kino. WniebowziΩci, Jak to siΩ robi - to klasyka polskiej komedii. R≤wnie┐ prywatnie byli ze sob▒ bardzo z┐yci. Plotka g│osi, ┐e w dwa dni po pogrzebie Maklaka Himilsbach zadzwoni│ do jego matki. "Zdzisiek jest?" - pyta zachrypniΩtym g│osem. "Ale┐ panie Janku - dziwi siΩ matka - przecie┐ pan wie, ┐e Zdzisiek umar│". "Wiem, kurwa, ale mi siΩ w to wierzyµ nie chce. Bardzo pani▒ przepraszam". Ca│y Himilsbach.
Janowi Himilbachowi absurd towarzyszy│ od pocz▒tku - w metryce jego urodzenia pijana urzΩdniczka wpisa│a datΩ 31 listopada. Ten kamieniarz z zawodu mia│ duszΩ bardziej artystyczn▒ ni┐ wielu artyst≤w przez du┐e AR. Legendarne s▒ r≤wnie┐ jego powiedzonka - "wnuki Koryntu", "k.... lekkich obyczaj≤w" i temu podobne.
Autentyczna historia: do baru, w kt≤rym Himilsbach czΩsto bywa│, wst▒pi│ pewiem krytyk. Taki, co to od jego u╢miechu zale┐y kariera b▒d╝ upadek. Usiad│, zam≤wi│ herbatΩ i siΩ rozgl▒da. Dostrzeg│ naszego bohatera i │askawie obdarzy│ go przyzwalaj▒cym u╢miechem. Himilsbach spojrza│ na niego spode │ba i mowi: "W kt≤r▒ stronΩ mieszasz herbatΩ, ch...".
O Maklakiewiczu natomiast przyjaciele m≤wi▒: "aktor stolikowy". Nie porywa│ choreografi▒, ale znakomicie opowiada│. A co charakterystyczne - by│ ╢wietny do w│▒czenia kamery. Potem drΩtwia│, stawa│ siΩ sztuczny. Domy╢laµ siΩ tylko mo┐emy, co by╢my zyskali, gdyby gra│ tak, jak zachowywa│ siΩ poza kadrem.
|
|
|
