[�� XVII-XVIII ��. / ϳ��. �� . �. ��. � �., 1963. � �.77-113.]

��

��

1. [�� ]

�

Leo, senio confectus, cum sibi vires non suppeterent captandis feris idoneae, tale cepit consilium vitam sustentandi: in antro, quasi periculoso morbo correptus, decubuit, ad quem visendum cum animalia varia advenirent, compressa devorabat. Accessit et Vulpes ad antrum et ante illud substitit haesitans, quam Leo, quid cessaret, cur non ad se accurreret, interogavit; respondit Vulpes hoc sensu, quem hanc citans fabulam Horatius epistola prima expressit carmine:

Quia me vestigia terrent,

Omnia te adversum, spectantia nulla retrorsum...

Nos alienis periculis melius sapere et cautiores esse debemus.

�� . �� , �� . �� , �� . �� , � �� . ϳ�� , �� . �� , �� , �� , �� , �� , �� , �� :

�� ,

�� , � �� .

�� , �� .

�

DE LEONE

Leo, senio confectus, cum vires non suppeterent ad victum parandum, cepit consilium. Itaque, in antro, quasi periculoso morbo correptus, decumbens, quod ad ipsum visendum pappim varia animalia adve-/80/nirent, prehensa illa devorabat. Atque ita magna bestiarum multitudine a Leone absumpta accedit tandem et Vulpecula ad antrum et ante illud subsistit haesitabunda et circumspectans. Tum Leo, quid esset, cur non adeat ad se, rogat, at illa respondit iuxta Horatium: �Quia me vestigia terrent: Omnia te adversum spectantia, nulla retrorsum�.

Fabula docet prudentes ante pericula cavere sibi, et ea signa, quibus mala portendantur, notare et haec effugere.

��

�� . �� , �� , �� : �� , �� . �� . � �� . ϳ�� , �� -�� , �� , �� . �� , �� . �� : �� : �� , �� .

�� , �� , �� , �� , �� .

2. [��Ĳ� �� ]

APOLOGUS DE FURE

Puer e ludo, librum furatus condiscipuli, domum tulit. Mater non corripuit filium, sed exosculata laudavit. Puer, aetate profectus, maiora coepit furari; in furto deprehensus, recta ducebatur ad mortem. At sequente ac luente Matre carnificem orabat ille, ut in aurem Matri quiddam narraret; cum Mater ori filii se admovisset, ille aurem, dentibus emorsam, abscidit. Matre et aliis accusantibus, quod non solum fur, sed etiam impius haberetur, respondit ille: �Mater meae causa perditionis est, nam si, cum olim furatus eram librum, me corripuisset, ad haec flagitiosa discrimina non venissem�.

Qua fabula significantur: ea, quae in principio non puniuntur, in maius augeri semper.

�� Ĳ�

��-�� . �� , � ��, ��. �� , �� . /81/ �� . � �� , �� . �� . �� , �� . �� , ��, �� , � �� . �� : ��  ��: �� , �� , �� .

�� : �� , �� , ��.

3. [��, ��˲ � ��]

�

Inter Grues Agricola capit et Ciconiam. Haec, deprecata ab illo vitam, non solum innocentem, sed etiam piam se et hominibus se prodesse commemorat etc. Huic respondit Agricola credere se vera esse omnia, quae recensuerit, sed inter nocentes captam eandem oportere poenam sufferre.

Quae fabula significat similem quemquam haberi iis, cum quibus consociatus et inter quos deprehensus fuerit.

�� . ̳� �� . �� , �� , �� . �� , �� , �� .

�� , �� , � �� .

�

Inter Grues cepit Agricola et Ciconiam. Haec deprecata ab illo vitam non solum innocentem, sed etiam piam se et hominibus prodesse se commemorat. �Nam et nostrum genus, inquit, venenatas bestias venatur ac deglutit et effoetos senecta parentes gestat atque sublevat�. Huic respondit Agricola credere se vera esse omnia, quae recensuerit, sed inter nocentes captam eandem oportere poenam sufferre, quam illi.

Fabula significat similem quemque haberi iis, cum quibus consortiatur et inter quos deprehensus fuerit. /82/

̳� �� . �� , �� , �� , �� . �� , � �� , � �� , �� . �� : �� , �� , �� , � ��. �� , � �� , �� , �� .

�� , �� , � �� .

4. [Ѳ�� ̲�� ]

�

Mus rusticus urbanum hospitio excepit et amicum quibus potuit cibis exquisitis recepit. Urbanus, agrestia fastidiens obsonia, rusticum in urbem secum ducit. Ineunt: quod opipare fuit instructum convivium. Inter epulandum auditur strepitus in sera et latratus canum, ambo trepidare et fugitare, rusticus maxime, qui viarum ignarus aegre se tueri. Itaque ad se reversus agit: �Malo cum securitate meam inopiam, quam istam cum anxietate copiam�.

ѳ�� , �� . ̳�� , �� , �� . ��. �� . �� . �� . ѳ�� , �� , �� . � ��, �� , �� : �� .

�

EXEMPLUM FABULAE BREVIUS TRACTATAE DE RUSTICO �� URBANO MURE

Rusticus urbanum Murem Mus paupere tecto

Excepit, rurisque dapes porrexit inemptas,

Et laeta petiit, foret hospes, fronte; sed urbis

Incola pauperiem mensamque perosus agrestem,

Urbis ad illecebras invitat gratus amicum.

Conveniunt. Lauto fiunt obsonia luxu:

Verum epulas inter medias fortuna favorem /83/

Inconstans vertit, verso fit cardine stridor.

Diffugiunt ambo: notum petit aulicus antram,

Rusticus ignotas calles fraudesque viarum,

Multum luctatus, caeca cum nocte pererrat,

Vixque dein trepidus certas evadit ad oras

Ac specum subiens: salve, inquit, paupere victu

Paupertas secura: vale male tuta voluptas,

Atque alios post hac pretiosis decipe mensis.

Nec me munde dehinc ad munera magna vocabis,

Invidiosa nimis, multis objecta periclis.

Dulcior exiguo facilique parabilis aere

Caena est, non trepida liceat quam sumere dextra;

Quam si ad regifico convivia marcida luxu

Assideam trepidus varios exanguis ad ictus

Fortunae instabilis. Nocet empta dolore voluptas.

�� ί �� Ѳ�� ̲��

ѳ�� , � �� . �� . �� . �� : �� . �� . ̳�� . ѳ�� , �� , �� , ��, �� . �� , �� :

�� , ��, �� ! �� , �� , �� ! � �� , �� . �� , �� , �� 璿��, �� , �� -�� , �� , �� . �� , �� .

�

EXEMPLUM FABULAE EIUSDEM FUSIUS TRACTATAE DE MURE RUSTICO �� URBANO FUSIUS SIC HORATIUS

Rusticus urbanum Murem Mus paupere fertur

Accepisse cavo, veterera vetus hospes amicum:

Asper et attentus quaesitis, ut tamen artum /84/

Solveret hospitiis animum: quid multa? neque ille

Sepositi ciceris, nec longae invidit avenae:

Aridum et ore ferens acinum semesaque lardi

Frusta dedit: cupiens varia fastidia caena

Vincere tangentis male singula dente superbo:

Cum pater ipse domus, palea porrectus in horna

Esset ador, loliumque, dapis meliora relinquens:

Tandem urbanus ad hunc: Quid te juvat (inquit) amice,

Praerupti nemoris patientem vivere dorso?

Vis tu homines urbemque feris praeponere silvis:

Carpe viam, mihi crede, comes: terrestria quando

Mortales animas vivunt sortita. Neque ulla est

Aut magno aut parvo leti fuga: quo, bone, circa

Dum licet, in rebus jucundis vive beatus:

Vive memor, quam sis aevi brevis. Haec ubi dicta

Agrestem pepulere, domo levis exsilit: inde

Ambo propositum peragunt iter, urbis aventes

Moenia nocturni subrepere. Jamque tenebat

Nox medium caeli spatium, cum ponit uterque

In locuplete domo vestigia: rubro ubi cocco

Tincta super lectos canderet vestis eburnos.

Multaque de magna superessent fercula caena,

Quae procul exstructis inerant hesterna canistris.

Ergo ubi purpurea porrectum in veste locavit

Agrestem, veluti succinctus cursitat hospes,

Continuatque dapes, nec non verniliter ipsis

Fungitur officiis, praelambens omne, quod affert.

Ille cubans gaudet mutata sorte, bonisque

Rebus agit laetum convivam: Cum subito ingens

Valvarum strepitus lectis excussit utrumque.

Currere per totum pavidi conclave, magisque

Exanimes trepidare, simul domus alta Molossis

Personuit canibus. Tum rusticus: �Haud mihi vita

Est opus hac (ait) et valeas: me silva cavusque

Tutus ad insidiis tenui solabitur ervo�.

�� Ҳ�� , �� ί � ��Ҳ� ��̲, �� Ѳ�� ̲�� (�� ֲ�)

��, ��, �� , �� . �� , �� , �� . �� -�� ! �� , �� ; ��, �� , �� . /85/ �� , �� , �� . � �� , �� . �� : ��, �� , �� , ��, �� ? ճ�� ? �� , �� ! �� , � ��, �� , �� , �� . ��-��, ��, �� , �� , ��, ��, �� . ֳ �� , � ��  ��. �� , �� . ͳ� �� , �� . �� , �� , �� . ³� �� . ֳ �� , �� . �� , � �� . �� , �� , �� , �� , � �� , �� , �� . ѳ�� , ��, ��  �� , �� , �� . �� . �� , �� , �� . �� : �� . � ��: ��! �� .

�

Rusticus urbanum tecto Mus paupere Murem

Fertur et appositis detinuisse cibis.

Musque epulas Muris ridens urbanus agrestis:

�Haec tua si mensa est, sat mihi ruris�, ait.

�� vice conversa, Mus rusticus ivit in Urbem,

Urbico in hospitium Mure vocante suum.

Magnaque cum tanto minor esset mensa paratu,

Ut sonuere fores, mensa relicta fuit.

Et prope deprenso conviva expalluit hospes,

Turbatusque suum vix reperire cavum.

Rusticus ast animo sensim cum voce recepto

Corripuit celerem Musculus urbe fugam

Et procul e clivis oculos ad moenia torquens:

�Quam meus his praestat moenibus, inquit, ager!�. /86/

��, �� . � �� , �� , ��: �� , �� . �� , � �� , �� , �� -��. � �� . �� , � �� . � �� , �� , ��, �� . ѳ�� , �� , �� . � � �� , �� : �� !�.

5. [�� ]

�

DE FORMICA ET CICADA

Appetente hieme frumentum in areolam ad solem trahebat Formica. Videns id Cicada accurrit, rogitat granum, at Formica: �Cur non, inquit, et tu meo exemplo aestate trahis quodcunque potes atque addis acervo?�. Respondit illa sibi id temporis cantando transactum fuisse. Ridens Formica: �Si aestate cantitare soles, nunc esuriens saltitare velis�.

Monet fabula: dum adhuc robur corporis adest, quaeramus ea, quibus imbecilla sustinetur senectus.

��

� �� . ��, �� , �� . �� : �� , �� , �� , �� , � �� ?�. �� , �� . ��, ��, ��: �� , �� , �� , �� .

�� : �� , �� , �� .

�

Appetente hieme frumentum in aream ad solem trahebat Formica. Videns id Cicada accurrit, rogitat granum. At Formica: �Cur non, inquit, et tu meo exemplo aestate trahis quidcunque potes atque addis /87/ acervo?�. Respondit illa sibi id temporis cantando transactum fuisse. Ridens Formica: �Si, ait, aestate cantitare soles, merito nunc esuris�.

� �� . ��, �� , �� . �� : �� , �� , �� , �� , � �� ?�. �� , �� . �� : �� , �� .

�

Taka potyka leniwego biada,

Iako sam na się Koniczek powiada.

Gdy prawi łąki wsządy zieleniały,

Gdy drzewa listem ciemnistym szumiały,

Gęstym ciężały gronem winogrady,

Iak � owocow szczedre byli sady,

Na pole snopow, a nie muwię kłosow,

Owięcey stało, iak na głowie włosow,

A wkrutce muwiąc, gdy był czas potemu

O żywnosc sobie starac się kożdemu,

Ia, biedny Konik, w tey tak żyzney dobie

Z głupstwa moiego nie dbałem o sobie,

Tylko na polach � zieloney trawie

Skoki czyniłem, iak szalony prawie.

W tym czasie wiatry zawieią połnocne

A potym mrozy uderzyli mocne,

A po nich gąste nastąpili sniegi,

Od ktorych bystre aż stanely brzegi,

Y oraz wszystkie � łęki � pola, �

O moia biedna � nieszczęsna dola! �

Gęsty snieg przykrył wysokiemi wały,

Ktore, iak biały olebastry stały.

Ia, biedny, widząc, że zle się mnie staie,

Skokną po polach w te � drugie kraie,

Ziarneczka na nich nie widzę żadnego,

Nie widzę nigdzie ni kłosu iednego.

Zle, trwoga na mnie � strach głodu pada,

Co czynic myszlę, aż mi przyszła rada,

� Do pracowitey pudź Mrowki, niebożę, �

Iam sobie mowię, � ona cie wspomoże.

Tak uczynilem. Szedlem do niey domu,

Ktory to znaiom nie bywał nikomu,

Gdzie ona zimney wygody zażywa. /88/

Kołatam We drzwi � nikt się ne ozywa.

Kołatam w okno. Ale sama ona

Mrowka, podobno, ze snu obudzona,

Mało pusciła głosu tak swoiego:

� Kto to kołata do domu moiego?

Skęd iest y po co do mnie, niechay powie,

Przyszedł, turbuiąc w teraznieyszey dobie?

� Ia, biedny, Mrowko, Konik, barzo głodny,

Do cie kołatam, a teraz � chłodny.

Ia proźbę moię do ciebie dzis wnoszę �

Nie day mi z głodu umrzec, wiełce proszę.

Oto iuż nie mam odrobiny chleba,

Iesli mi nie dasz, to dzis umrzec trzeba.

A ona, przebog, nie ulitowanie

Nademno czyni, ale urąganie!

� Z ktorey że teraz, miły gosciu, drogi

W nasze ubogie zawitales progi?

Znac daleko cie u podwode brano,

Że aż po sniegu nazad odosłano?

� Hey, proszę, ze mnie, Mrowko, nie nagraway,

Smutnemu więcey smutku nie zadaway.

Nie chodziłem ia nikomu w podwodzie,

Bo żyię sobie na złotey swobodzie.

� Gdzie ż y na iakiey w ten czas był robocie,

Gdy ludzie w krowawym czoła swego pocie

Z ostrym się sierpem w polu uwiiały,

Na głodnę zimę chleba zarobiały?

� Tam że y ia był na polach zo nemi,

Y żeby byli w prace wesołemi,

Cieniuchnym cwirczkiem przyspiewałe onym,

Siedząc w chłodeczku pod listem zielonym.

� O, kto zna spiewac, ten skakac umiewa, �

Ach, ach, ach, ze mnie Mrowka się nasmiewa. �

Spiewałes w lecie cwirczkiem swym cieniuchnym,

Skacz że w zimie, skacz po sniegu miękuchnym.

Taka potyka leniwego biada,

Iako sam na się Koniczek powiada.

�

� �� ,

�� .

��, ��, �� ,

�� ,

�� , /89/ /90/

�� , �� ,

�, �� , �� ,

�� ,

��, �� , ��

� �� , �� ,

��

�� , �� .

- ¹ �� ¹ �� ,

�� ,

�� ² �� ² �� ,

�� ;

��

(��, �� , �� !)

�� ,

�� , �� .

�, ��, ��, �� .

�� ,

��

� �� .

�� , �� : �� .

��, �� . �� :

�� , ��,

�� ³ �� ³ ��.

� �� . �� ⁴ � �� ,

�� ,

�� .

�� . ��, ��, ��

�� ,

�� :

� �� ?

��

�� ?

� ��, �� , � �� , � ��,

� �� , �� .

�� ⁵ � �� ⁵ ��,

�� , ��.

�� , ��, ⁶ �� ⁶

�� :

� � �� , �� ,

�� ?

��, �� ,

�� ?

� ��, ��, �� ,

�� , �� .

��

�� ⁷ �� ⁷. /91/

� �� ,

�� ⁸ ��,

�� ⁹ �� ,

�� ?

� ��

�, �� ,

�� ¹⁰,

�� ¹¹.

� � ¹² �� , �� , �

��, �� , �

�� ,

�� .

ѳ� �� ,

�� .

�

FABULA, QUA FORMICARUM �� CICADARUM EXEMPLO HORTANTUR IUVENES AD LABORES

Cicadae olim aestate assiduis cantibus indulgebant, Formicae vero hiemis memores laboribus fructibusque eligendis operam dabant. Verum cum hiems advenisset, Formicae iis, quae collegerant, pascebantur. Cicadas autem delectatio illa et canendi voluptas eo indigentiae miseriaeque perduxit, ut esurirent omnes et fame conficerentur.

Sic iuventus laborem fugitans male se habet in senectute.

��, �� Ĳ �� ʲ� �� ֲ

�� , � ��, �� , �� . �� , �� , �� , � �� , �� , � �� , �� , �� , �� .

�� , �� , �� .

6. [�̲� �� ]

FABULA MORALIS DE SERPENTE �� VESPA

Plerumque idem terminus odiis qui armis. Nauseat quippe simultaneos asseclas, quos intestinus dissensionum inflammavit aestus, praeser- /92/tim ubi altercantes fastosae mentis impetus in mille discrimina dividunt rationem, cunctantibus et agitantibus furiis lymphatico ringuntur furore, et iam non aliud gliscentis discordiae remedium, nisi ut stomachabunda vesania furentes in perniciem eluctentur ambitus, non prius bullientes irarum pacificantur rancores, quam vindice ferro disceptantes componantur vires.

Sic quondam niraius furor, si credere fas est, Serpentem et Vespam ad mutuam exstimulaverat perniciem, ita ut volatilis Vespa naturae virulentae Serpentis machinaretur cladem, e contra septena volumina traxit anguis velut quaedam vincula, quibus hostem manciparet. Caeruleae cui notae terga, maculosus et auro squamam incendebat fulgor. Ceu nubibus ortus mille trahit varios adverso sole colores. Lucebat scilicet in Serpente indoles vincendi avida et totidem clipeis, quot squamae, protegebant ab ictu. Pulcher, sed nocivus hostis naturalem indutus loricam provocaverat ad certamen Vespam: �Ubies, ubi lates? Formido in caverna frigidam premit! Egredere! Non te pudet vocari et deesse? Nosti ex insidiis petere, ignoras aperto Marte probare vires, nosti imparatos lacessere, festinare ad desides cum aculeo, nunc dispares vesana, insectorum insectatrix, dedecus propudium nostri generis! Venies, venies in arenam et cades victima! Persequar, instabo, mactabo, perimam!� Haec dixit ardens oculis et sibila colla arduus attolens. Videre erat illum in nodos convolutum, seque in sua membra applicantem, dumque adhuc squamis crepantibus horrens sibilat, torto pectore verrit humum, qua delicatior caro cerebri vestivit conclave. Nescio unde improvisa superveniens Vespa tam profundum infixit aculeum, ut Serpens hostis sui ad letha esse detractans partim agitaret, partim terrae caput allideret, partim sibillis mutuum minaretur exitium. Non verita minas Vespa hostis sui bibebat sanguinen et quo magis ebria, maius auxit pondus capiti, ita ut Serpens vincere ignorans vinci et mori facilis se rotae venienti subiecerit cum dicto: �Ulciscar, licet cum hoste moriendum fuerit!�. Quasi dixisset: �Moriar, sed etiam meus non vivet hostis, conteretur caput meum, sed simul tota adversaria peribit!�. � imprudens irati consilium! Serpentem rota contrivit, Vespa avolavit.

En habes malitia, Serpens bellicosus, venenosus, rapidus! Perniciem multorum in ore foves, cave, ne volatilem lacessas Vespam, mordebit, senties nec vindicabis. Voles sub rotam malorum praecipitare, sub minis habet alas ingenium, quibus vitetur intentis tuum Serpentinum caput, lerneis horridum saetis. Scelerum maculis aspersum tuum os aculeatum fatalis susurri amans coronabit sphaera fatum. Nocuisti ut Serpens, peribis ut draco, ulcisceris male ictu in cerebro laesus et capite. Hoste superstite et avolante moriere anguis, coluber, bestia, draco, hydris et toto Chelidrorum genere nocivior. Ita pereunt, qui ad interventionem multorum venenum in ore circumferunt. Ita Vespae, vindices, quae Serpentinum caput lancinant, sed dabuntur annuli in rotis, qui sponsae Libitinae facient ob narratum. /93/

�� ̲� ��

�� . �� , �� , � �� , �� , � �� , �� , �� , �� . � � �� : �� , �� . � �� , �� , �� .

�� , �� , �� . �� 쳿, � ��, �� , �� , �� . �� , � �� . �� , �� . ��, �� , �� . ��, �� , �� , �� . �� ? �� ? �� , �� . ��! ճ�� ? �� 쳺� �� , �� . �� 쳺� �� , �� , � �� . �� , ��, �� ! ��, �� , � �� ! � �� , ��, ��, ��!� �� , �� . �� , �� , � �� , �� , �� . �� , �� , �� , �� , �� , �� . ��, �� , �� 쳿, � �� , �� . ��, �� , �� , �� , ��: �� , �� !�. �� : �� , �� ; �� , �� !�. �, �� , �� ! �� , �� . /94/

�� , ��, �� ! � �� , �� , �� , �� . �� , �� . �� , �� , ��, �� , ��  �쳿�� , ��, �� . �� , �� , �� . �� , �� , ��, �� , �� , �� . �� , � ��, ��, ��, ��, ��, ��, ��, ��, ��, �� ó�� (�� ), � �� ! �� , �� , �� . �� , �� , �� 쳿�� , �� , �� , �� , �� .

7. [��, ��̲��, �� ]

Leo, rex quadrupedum, adversus volucres pugnaturus suorum aciem instruebat. Interrogatus ab Urso, quid ei Asini inertia aut Leporis timiditas ad victoriam conferre possent; quos sibi inter caeteros milites adesse cernebat, respondit: �Asinus tubae suae clangore milites ad pugnas concitaret, Lepus vero ob pedum cereritatem tabellarii fungetur officio�.

Fabula significat neminem adeo contempsibilem, qui aliqua re nobis prodesse non possit.

��, �� , �� , �� . �� , �� , ��, ��, �� , ��: ��  �� , � ��, �� , �� .

�� , �� -�� .

8. [��˲��, �� ]

Item de Milvo et Accipitre apud Aquilam de praestantia disputantibus. Cum Accipiter apud Aquilam de praestantia certabat cum Milvo dicens ob corporis magnitudinem spectare illi praeferendum, contra /95/ Accipitrem non staturam, sed vires spectari opportebat. Tunc Aquila ita agit: �Venatum et uter vestrum digniorem mihi attulerit usum, eum praestantiorem iudicabo�. Cum autem Milvus exiguum murem, Accipiter vero columbam apportasset, inquit Aquila: �Quanto columba maior est mure, tanto Accipitrem praestantiorem esse pronuntio�.

Ea fabula indicat ex operum, non corporum magnitudine hominum metiendos eos.

�� , �� . �� , ��, �� , �� , � ��, ��, ��, �� , � � ��. �� : �� , � �� , �� . �� , � �� , �� : �� , �� .

�� , �� , � �� .

9. [�� ]

Piscatores trahebant verriculum. Quod cum grave foret, gaudebant et exsultabant multum inesse praedae existimantes. Sed cum in littus ipsum traxissent piscesque paucos quidem, sed lapidem in eo permagnum invenissent, tristari et maereri coeperunt non tam piscium paucitatem, quam et contrarie ante praesumpserunt, quidam autem inter eos natu grandior dixit: �Ne tristemur, � socii, nam voluptati, ut videtur, soror est tristitia et nos, igitur, oportebat tantura ante laetatos omnino aliqua in re etiam tristari�.

Hac fabula potest aliquis uti in illos, qui ex subito aliquo casu molesto non solum dolorem, sed etiam desperationem assumunt: in quolibet enim angore non est frustranda spes laetitiae.

�� . ³� �� , � ��, ��, �� , �� . �� , ��, �� , � �� . �� , �� , �� , �� . �� , �� , ��: ��, ��, ��! �� , �� . ��-��, �� , ��, ��, �� . /96/

�� , �� , �� 䳺�: � � �� .

10. [�� ]

Leo aliquando Rana valde clamante vertice ad vocem eiusmodi ratus magnum aliquod animal esse parumper autem exspectando, ut vidit illam stagno eggressam, accedens propius proculcavit.

Significat fabula non oportere, antequam videas, auditu solo perturbari.

�� . �� , �� . �� , �� , �, �� , �� .

�� , ��, �� , �� , �� .

11. [�� ϲ��]

Asinus serviens olitori, quoniam parum commedebat, plurimum laborabat, praecatus est Jovem, ut ab olitore liberatus alteri venderetur domino. Cum Juppiter exoratus iussisset ipsum figulo vendi, iterum iniquiore animo perferebat quam prius: onera et caenum et tegulas ferens rursus igitur, ut mutaret dominum, rogavit et coriario venditus est. Peiorem itaque prioribus herum nactus et videns, quae ab eo fierent, suspirando agit: �Heu mihi, misero! Melius erat mihi apud priores heros manere: hic enim, ut video, et pellem meam conficiet�.

Illa denotet fabula tunc maxime priores dominos a famulis expeti, cum illos apud alteros dominos periculum et miseria affecerit.

�� . ³� �� , � �� . ��-�� , �� . �� . �� , � �� , �� . � �� . � �� . ��, �� , � ��, �� , ��, ��, ��: �� , ��! �� , �� , ��, � �� . /97/

�� , �� , �� .

12. [��ز � ʲ�]

In domo quadam cum multi essent Mures, Felis cognito ivit eo ac eorum singulos captos devorabat. At illi quotidie quum se absumi viderent, dixerunt inter se: �Ne posthac in frustra descendamus, ne penitus intereamus, nam si Felis non poterit huc venire, nos salvi erimus�. Sed Felis, quum non amplius descenderent Mures, statuit apud se per astutiam eos decipiens evocare. Ceterum cum pessulum quendam conscendisset, de eo se suspendit et mortuam simulabat. Ex Muribus autem quidam acclinatus visaque ea agit: �Heus, tu etsi saccus fieres, non te adibo�.

Per hanc fabulam denotatur prudentes homines, quum aliquorum gravitatem experti fuerant, non amplius eos tristari.

� �� . ʳ�, �� , �� . �� , ��, �� , �� : �� , �� . �� ʳ� �� , �� 볻. ʳ�, ��, �� , �� . ³� �� , �� . �� , �� , ��: ��-��, �� , � �� .

ֳ�� , �� , �� , �� .

13. [˲�� Ͳ��]

Silvae quondam consilium intra se ferunt contra Nymphas movere lites, quod continuo ab ipsis excidium patiuntur ubicunque solum earundem concidunt profluvia. Nymphae vero pariter collectae sibique contra silvas movere consilium dicentes: �Venite congregamini, ut submergantur arbores nobisque liber erit ubique processus�. Tandem utriusque partis repulsa est suadela: in Silvas enira egressus ignis devoravit arbores, Nymphis vero submergere Silvas arenae obstaculum posuere.

<...> A principio mundi usque ad nunc non cessant bella, rebelliones et litigia ut fari audaciter posse. Nulla in sublunaribus pax non /98/ tantum vero inter inimicos, sed et inter cognatos, amicos, affines et proximos. Quorum unusquisque proprio non contentus Dei beneficio maius a proximo velit eripere, saepenumero autem evenit talibus, ut non solum melius non adipiscantur, sed et proprio priventur bono, iuxta illud: �Invidus alterius marcescit rebus opimis�.

�� ˳��, �� , �� ͳ��, �� , ��, �� , �� . �� ͳ�� ᒺ�� ˳�� : ��, � �� , � � �� ; �� . � �� . � ˳�� , �� , � �� ͳ�� ˳��.

... ³� �� , �� . �� , �� , � � �� , ��, �� . �� , �� , �� . �� , �� , �, ��, �� , �� : �� , �� .

14. [ʲ��, �� ]

Indomitum antea, efferumque animal Equus in campis Thessalicis longe uberrimis pascebatur, cum Cervus pinguissimorum pascuorum dulcedine illectus huic se adiunxit socium; sed non laeta fronte alter importunum convivam excepit, repenteque nititur fugare. Quid Cervus? Altior insurgens cornibus, horrendum Equo interitum, ni sibi communia pascua esse sinat, minatur. Quam ob rem territus hic, imparem se viribus sentiens (Leonum robur olim fuit Cervis) forteque illac prope iter facientem hominem Thessalum conspicatus eum mitis accedit, utqui malum vicinum imo hostem pellat e campis, atque humiliter elatum cornibus, non sine demissione praecatur: quin etiam celerioris gratia cursus ad insequendum Cervum, se frenari, tractari mansuetissimus perraittit. Quid plura? Vir ille blande solatus Equum, simul Cervum iam Eques fugat, simul domum vectore novo subditoque gaudens revertitur nec amplius unquam mancipato quadrupedi frena deponit. Hingit igitur et quasi ingemuit miser captivus se tam fatuum fuisse dolens, ut mallet potius dominum habere, quam convivam pati, libertatem perdere, quam pascua, imo amissum esse utrumque.

Scitisne mentem fabulae? Docet haec prudenter esse patrocinium implorandum, ne, cum clientes fieri petimus, fiamus servi et non aliter quam mancipia liberi quondam tractemur. /99/

ʳ��, �� , �� . �� , �� , �� . �� ʳ�� . � �� ? �� , �� , �� , �� . �� ʳ��, ��, �� (� �� ) � �� , �� , �� , �� , �� . � �� , �� . �� ? �� , �� . �� , �� , �� , �� . � �� , �� , �� , �� , �� , �� , �� : �� , �� .

�� 쳺�� ? �� , �� , �� , �� 볺��, �� , �� , �� .

15. [�� ]

Luctus causam, Aesopum carceri traditum, quaerenti cuidam familiari, sic respondit.

�Mulier quaedam, cum recenter virum sepelivisset, quotidie profecta ad tumulum, plorabat. Arans autem quidam non procul a sepulcro, amore captus est Mulieris et derelictis bobus ivit et ipse ad tumulum ac sedens una cum Muliere plorabat. Cum illa rogavit, cur nam et ipse sic lugeret: �Quoniam et ego, inquit, decentem Mulierem sepelivi et, posteaquam plorabo, moestitia levor�. Illa autem: �Et mihi id ipsum similiter accidit�. � �Si igitur in eadem incidimus mala, cur invicem non coniungimur?� Sic persuasit Mulieri et convenerunt. Interim autem fur profectus et boves solvens abegit. Ille autem reversus non inventis bobus et plangere et lugere vehementer instituit. Profecta est et Mulier et lamentantem inveniens: �Iterum, inquit, ploras?�. Cui ille: �Nunc, agit, vere ploro�.

Et ego itaque multis evitatis periculis nunc vere fleo, solutionem niali non inveniens�. /100/

�� , �� , �� , � �� :

�� Ƴ��, �� , �� . �� . �� Ƴ��, �� , �� Ƴ��. �� , �� , �� : �� , � �� , �� ົ. � ��: �� ົ. �� : �� , ��, �� , �� ?�. �� Ƴ��, � �� . � �� , �� , �� . ��, �� , �� . ϳ�� Ƴ�� , �� , ��: �� ?�. ³� �� : �� .

�� , � �� . � �� , � �� .

16. [�� ]

Luctus causam, Aesopum carceri traditum, quaerenti cuidam familiari, sic respondit:

�<...> Agricola quidam in agro consenuit. Cum nusquam esset in urbe, precabatur domesticos, ut eam videret, atque in currum eo imposito solum iusserunt abire. Eunti autem procella et turbine aerem occupantibus et tenebris factis, Aselli a via aberrantes in quoddam praecipitium deduxerunt senem. At ille iam praecipitandus: �O Juppiter, ait, qua in re te iniuria affeci, quod sic inique occidor, praesertim cum neque ab Equis generosis neque a Mulis bonis, sed ab Asellis vilissimis?�.

Et ego itaque eodem modo nunc tristor, quoniam non ab honoratis viris et elegantibus, verum ab inutilibus et pessimis interficior�.

�� , �� , �� , � �� :

�...�� . ͳ �� , �� . ҳ �� . � �� . �� . �� , �� : �� ! �� , �� /101/ ��, � �� , �� , �� ?�.

��, � � �� , �� , � �� .

17. [�� ]

DE AGRICOLA ET FILIIS EIUS (CONCORDIA)

Agricola filios suos videns quotidie gladiantes neque in gratiam reducere potis esse iussit fasciculum virgarum sibi afferri (aderant autem filii illic sedentes). Quae cum allatae essent, colligavit omnes in unum fasciculum iussitque singulos eorum fasciculum capere atque confringere. Illis vero confringere non valentibus solvens postea fasciculum tradidit singulas virgas eis frangendas atque illis statim frangentibus intulit: �Ita quidem et vos, � Filioli mei, si unanimes invicem perstiteritis, inexpugnabiles vos hostibus invictosque praebebitis; sin minus, vestra ipsa aemulatio atque seditio opportunam vos praedam inimicis faciet�.

Haec fabula innuit aeque res humanas capere, vel a concordia incrementum, vel a discordia iactutam.

�� Ͳ� (��)

�� , �� , �� . �� , �� , �� . �� , �� . �� . �� , � �� , �� : �� , �� , �� , �� , �� , �� ; �� , �� .

�� , �� : �� , �� .

18. [��Ͳ � ��̲��]

DE DUOBUS AMICIS ET URSO (�̲ѲҲ�)

Duobus Amicis, una iter facientibus, fit Ursus obviam, quorum unus perterritus, in arborem ascendens, latuit, alter vero, cum se imparem Urso fore, et si pugnaret, superatum iri, intelligens, procidens /102/ simulabat se mortuum esse. Ursus vero adveniens, et aures, et occiput eius olfaciebat, illo qui stratus iacebat, usque quaque continente respirationem; ita mortuum esse credens Ursus, abiit (aiunt enim non saevire in cadavera). �� alter, qui inter frondes arboris latuerat, descendens, interrogavit Amicum, quidnam ad aurem Ursus esset secum locutus. Cui Amicus inquit: �Admonuit me, ne posthac cum huiusmodi amicis iter faciam�.

Fabula haec innuit, devitandos esse amicos, qui periculoso in tempore ab auxilio praestando revocant pedes.

�� ǲ� � �� (��)

�� . �� , ��, �� , � ��, ��, �� , �� , �� . �� , �� , � ��, �� , �� . �� , ��, �� , �� . (��, �� .) �� , �� , �� , �� , �� . �� : �³� �� .

�� , �� , �� .

19. [�� ]

DE ARUNDINE ET OLEA

Disceptabant aliquando Arundo et Olea de constantia et fortitudine et de firmitate. Et Olea quidem Arundini probra ingerebat, ut fragili et ad omnem ventum vacillanti. Arundo autem obticebat; non longum tempus spectans. Nam cum ventus vehemens ingruisset, Arundo reflectebatur agitabaturque: Olea vero, cum violentiae ventorum reluctari vellet, fracta est.

Haec fabula innuit eos, qui fortioribus ad tempus cedunt, potiores esse iis, qui non cedunt.

��

�� , �� . �� , �� , �� -/103/��. �� . ��, �� , �� , � ��, �� , �� .

�� , �� , �� , �� , �� , �� .

20. [�� ]

DE ASINO �� LUPO

Asinus calcato ligni aculeo claudicabat, conspectoque Lupo, ait: �O Lupe, en prae cruciatu morior, futurus esca aut tua, aut vulturum, aut corvorum; unum modo munus abs te flagito: educ prius ex pede aculeum, ut moriar saltem sine cruciatu�. Tunc Lupus summis dentibus aculeum mordicus deprehendens eduxit. Asinus vero doloris oblitus ferratos calces in faciem Lupi impegit, fractisque illius fronte, naribus et dentibus aufugit. Lupo se ipsum accusante ac merito sibi id evenisse dicente, quod qui didicerat esse lanius iumentorum, nunc eorura volebat esse chirurgus.

Haec fabula innuit, quod qui sua artificia desierunt, transferentes se ad aliena ipsis non apta, et in derisum veniunt et in discrimen.

��

�� . �� , �� : �� , ��, � �� , �� . � �� : ��  �� , �� . �� , �� , �� . �� , �� , �� , �� , �� , ��. �� , ��, �� , ��, �� , �� (� �� : �� , �� . � �. �.).

�� , �� , �� , �� , �� . /104/

21. [�� ]

DE VULPE �� LEONE

Vulpes, nullum antea Leonem conspicata, cum illi aliquando obviasset, ita conspectum eius expavit, ut parum abfuerit, quin extingueretur. Quod cum postea iterum accidisset, ad conspectum quidem Leonis exterrita esse dicitur, sed non ita, ut prius; tertio cum Leonem eundem vidisset in civitate, non modo non exterrita, sed confidenter adiens secum collocuta est et confabulata.

Haec fabula innuit, quod consuetudo et conversatio facit, ut, quae maxime horribilia et formidolosa sunt, neque horrida neque formidolosa videantur.

��

�� , � �� , �� , �� . �� , �� , �� , � �� , �� , �� . �� , �� , ��, �� , �� .

�� , �� , �� .

22. [�� ]

Vulpes aliquando in domum Citharoedi ingressa, dum omnia instrumenta musica, omnem supellectilem scrutaretur, reperit e marmore Caput Lupinum, scienter fabreque factum. Quod cum in manum sumpsisset, inquit: �O Caput, cum magno sensu factum, nullum sensum obtinens!�.

Haec fabula ad eos spectat, qui corporis dignitatem habent, animi industriam non habent.

�� . �� , �� , �� . �� , �� : �� ! �� , �� !�.

�� , �� , �� . /105/

23. [��]

�� GLORIOSUS

Vir quidam aliquandiu peregrinatus, cum iterum domum rediisset, cum multa ardua in diversis regionibus a se viriliter gesta iactabundus praedicabat, tum vero illud maxime, quod Rhodi omnes certamine saliendi superasset; eiusque rei Rhodios, qui affuerint, testes esse. Ad quem unus assistentium respondens inquit: �O homo, si verum est, quod loqueris, quid tibi opus est testibus? Ecce Rhodus, ecce hic certamen saliendi!�.

Haec fabula innuit, quod ubi rerum testimonia adsunt, nihil opus est verbis.

��

�� , �� , �� , �� , � �� , �� . �� , �� , � ��, �� . �� : �� , �� , �� ? �� , �� .

�� , �� , �� , �� .

24. [�� ]

HAEDUS �� LUPUS

Haedus, derelictus � grege, persequente Lupo, conversus ad eum, dixit: �O Lupe, quoniam credo, me tuum cibum futurum, ne iniucunde moriar, cane tibia primum, ut saltem�. Lupo autem canente tibia atque Haedo saltante, Canes cum audivissent, Lupum persecuti sunt. Hic, conversus, Haedo inquit: �Merito haec mihi fiunt, oportebat enim me, coquus cum sim, tibicinem non agere�.

��

�� , �� . ��, �� , ��: �� ! � ��, �� , �� . ��, �� , � � ��. �� , � ��-/106/�� , �� . �� , �� , ��: �� : �� , ��, �� .

25. [��, �� ]

DE FILIO �� PATRE

Filium quidam senex habebat generosi animi et venaticorum canum amatorem. Hunc per quietem viderat a Leone trucidari. Territus, igitur, ne forte somnium hoc aliquando sequeretur eventum, extruxit domum quandam politissimam, laquearibus ac fenestris amoenissimam: illucque inducens Filium, illi custos inhaerebat: depinxerat enim in ea domo ad oblectationem Filii omne genus animalium, in quibus et Leonem. Adolescens, haec inspiciens, eo amplius molestiae contrahebat; quadam autem vice Leoni propius stans, inquit: �O truculentissima fera, propter te et somnium Patris in hac domo asservor veluti in carcere; quid, igitur, faciam?�. Et haec dicens manum parieti incussit, oculum Leoni eruere volens, et in clavum, qui illic latebat, offendit. Qua ex percussione manus emarcuit, sucrevitque sanies ac febris subsecuta est. Brevi adolescens est mortuus. Ita Leo adolescentem occidit, nihil adiuvante Patris sophismate.

��

� �� , �� . �� , �� . � ��, ��, �� -�� , �� , �� . � �� , �� . � �� , �� . �� , �� . �� , �� , ��: �� ! �� , �� . �� ?�. � �� , �� , �� , �� , �� . ³� �� , �� , � �� . �� . �� , �� : �� .

26. [ϲ�� ]

DE GALLO

Gallus gallinaceus dum vertit stercorarium, offendit Gemmam. �Quid, inquies, rem sic nitidam reperio? Si Gemmarius reperisset, nihil /107/ esset eo laetius, ut qui pretium sciret: mihi equidem nulli est usui, nec magni aestimo, imo equidem omnibus Gemmis granum hordei malim�.

Per Gemmam artem sapientiamque intellige; per Gallum hominem stolidum et voluptarium. Nec stolidi artes liberales amant, cum usum earum nesciant; nec voluptarius, quippe cui una placeat voluptas.

�� ϲ��

�� , ϳ�� : ��, �� ? �� , �� , �� . �� . �� , �� .

ϳ� �� ; �� ϳ�� . �� , �� . �� , �� ; �� .

27. [�� ]

DE LUPO �� AGNO

Lupus, ad caput fontis bibens, videt Agnum, procul infra bibentem. Accurrit, Agnum infra increpitat, quod turbavit fontem. Trepidare Agnus, supplicare, ut parcat innocenti: se, quando longe infra biberit, potum Lupi ne potuisse quidem turbare, nedum voluisse. Lupus contra intonat: �Nihil agis, sacrilege, semper Oves, parentes omneque tuum invisum genus, sedulo mihi adversatur. Tu mihi dabis hodie poenas�.

Vetus dictum est, ut canem caedas, facile inveniri baculum. Potens, si libet nocere, facile capit nocendi causam; satis peccavit, qui resistere non potuit.

��

��, �� , �� , �� . ³� �� , �� . �� , �� , �� , �� , �� , �� , �� , �� . �� : ��, ��, ��, �� ? �� ³��, � � �� , � �� ! �� !�. /108/

� �� : �� , �� . ��, �� , �� . �� , �� .

28. [�� ]

DE CORVO �� VULPECULA

Praedam nactus strepitat in ramis Corvus. Videt Vulpecula gestientem, accurrit. �Corve, inquit, plurimam salutem impertit Vulpes. Saepenumero audieram famam esse mendacem, iam re ipsa experior. Nam ut hac forte iam praetereo, suspiciens te in arbore, advolo culpans famam. Fama cum est, te nigriorem pice esse, et video candidiorem nive: meo sane iudicio cygnos vincis, et hedera formosior alba es. Quodsi, ut plumis, ita et voce excellis, omnium avium equidem te dixerim reginam�. Hac assentatiuncula illectus, Corvus ad canendum apparat, apparanti vero e rostro excidit caseus, quo correpto, Vulpecula cachinnum tollit. Tum demum miserum Corvum pudet pigetque sui, et iactura rei mista dolore dolet.

Nonnulli sic avidi laudis sunt, ut cum suo probro et damno ament assentatorem. Eiusmodi homunciones praeda sunt parasitis. Quodsi vitaveris iactantiam, facile assentatorum pestiferum genus vitaveris. Si tu voles esse Thraso, nusquam deerit Gnatho.

��

��, �� , �� . ��, �� , �� : �� . �� , �� , � �� . � ��: �� , � �� , �� . �� , �� , �� , �� . �� , ��, � ��, �� . � �� , �� , ��, ��, � �� . �� , �� , �� . �� . �� , � �� .

�� , �� . �� . � �� , �� . �� *, �� *.

^*�� 䳿 �� . /109/

29. [�� ²в]

Leo, qui in iuventute complures sua ferocitate fecerat inimicos, in senectute exolvit poenas. Reddunt talionem bestiae: dente Aper, cornu petit Taurus, inprimis Asellus, vetus ignaviae nomen cupiens abolere, verbis et calcibus strenue insultat. Tum gemens Leo: �Hi, quibus olim nocui, iam vicissim nocent, et merito. Sed hi, quibus aliquando profui, iam vicissim non prosunt, immo etiam immerito obsunt. Stultus fui, qui multos fecerim inimicos, stultior, qui falsis amicis confisus fuerim�.

In secundis rebus non efferaris, non sis ferox. Nam si vultum mutavit fortuna, ulciscentur, quos laesisti. Et inter amicos fac habeas discrimen. Sunt enim quidam amici non tui, sed mensae fortunaeque tuae. Quae quidem fortuna simulac mutata erit, et illi mutabuntur. Et bene tecum actum erit, si non inimici fuerint. Merito queritur Ovidius:

Sic ego non paucis quondam munitus amicis,

dum flavit velis aura secunda meis.

Ut fera nimboso tumuerunt aequora vento,

in mediis lacera nave relinquor aquis.

��, �� , �� . �� : �� , �� , � �� , �� , �� . �� , ��, ��: �ҳ, �� , �� . �� , �� , �� , �� . � �� , �� ; �� , �� .

�� , �� , �� , �� , �� . � �� , �� , �� , � �� : �� , �� , �� . �� :

�� ,

�� .

ҳ�� ,

�� , �� . /110/

30. [�� ]

DE CANE �� ASINO

Dum blandiretur Canis Hero et Familiae, Herus et Familia Canem demulcent. Asellus id videns, altius gemit, coepit eura pigere suae sortis, inique putat comparatum, Canem gratum esse cunctis, pascique de mensa herili, idque otio ludoque consequi; sese contra portare clitellas, caedi flagello, nunquam otiosum esse et cunctis tamen odiosum; si haec fiant blanditiis, eam artem, quae tam utilis est, statuit sectari. Igitur quodam tempore redeunti domum Hero, rem tentaturus, procurrit obviam, subsilit, pulsat ungulis. Exclamante Hero accurrere Servi, et ineptus Asselus, qui se urbanum credidit, fuste vapulat.

Non omnia possumus omnes, nec omnes omnia decent. Id quisque velit, id tentet, quod possit; quod graece: asinus lyrarum. Repugnante natura irritus est labor. Tu nihil invita facies dicesve Minerva, teste Horatio.

��

�� . ��, �� , �� : �� , �� , �� , �� , � ��, ��, �� , �� , �� ; �� , �� , �� , �� , ��. � �� , �� , ��, �� , �� , �� . �� , � �� , �� , �� .

�� 쳺��, � �� . �� , �� , �� : �� . �� , �� . �� : �� ̳�� .

31. [�� ]

DE LEONE �� MURE

Leo aestu cursuque defessus sub umbra fronde super viridi quiescebat. Murium autem grege tergum eius percurrente experrectus unum e multis comprehendit. Supplicat captivus indignum se esse, cui Leo /111/ irascatur. Reputans ille in nece tantillae bestiolae nihil esse laudis captivum dimittit. Nec vero multo post Leo forte, dum per saltum currit, incidit in plagas. Rugire licet, exire non licet. Rugientem miserabilliter Leonem Mus audit, vocem agnoscit, repit in cuniculos, laqueorum quaerit nodos, quaesitos invenit, inventos corrodit. Leo e plagis evadit.

Haec fabula suadet potentibus clementiam.

��

��, �� , �� , �� , �� , �� , � �� . �� , ��, �� . ��, ��, �� , �� . �� , �� , �� . �� , � �� . �� , �� , �� , �� , �� , � ��, ��, � �� .

�� .

32. [�˲� ò�]

MONTIUM PARTUS

Olim rumor erat parturire Montes. Homines accurrunt, circurasistunt, monstri quippiam non sine pavore exspectantes. Pariunt tandem Montes, exit Mus. Tum omnes visu emori.

Hanc fabellam tangit Horatius: �Parturiunt Montes, nascetur ridiculus Mus�.

Notat autem iactantiam. Iactabundi enim, cum magna profitentur et ostentant, vix parva faciunt. Plerumque gravior periculo est periculi metus.

�˲� ò�

�� , �� . �� , �� , �� . �� ... ��. ³� �� .

�� : �� . � �� ? �� !�.

�� . �� , �� , �� . ��, �� . /112/

33. [�� ]

CERVUS �� MULUS

Fucum humanis oculis facere res est facillimi negotii. Dei vero fallere oculos nulla ars unquam potuit. Cuius rei veritatem sequenti apologo docemur.

Cervus insequentes proxime venatores fugiens metu delatus est in stabulum. Hic Mulum rogavit tantillum sibi spatii non invideret, quo fugam liceret dissimulare, dum transvecti essent venatores. Cui Mulus: �Hic, inquit, parum eris securus. Brevi aderunt et Herus et Famulus�. Cervus opinionis suae tenax et spei metusque plenus: �Videbo, ait, quas fugae meae tenebras captem, tantum non me prodas�. Vix tutum se recepit, et Famulus irrumpit, Cervum tamen profundiore foeno utcumque iam sepultum non observat, sicque abit. Cervus iure sibi gratulatur, quod oculos Famuli fefellisset, iam paene victor omnem periculi metum ponebat. Cui Mulus: �Mi frater, hanc talpam decepisse non artis fuit, sed fortunae. Vae tibi, si venerit Herus, Lynceos is habet oculos; hunc si fefelleris, triumphum cane�. Brevi et ipse Herus adest dumque omnia sagaci lustrat oculo, cornu cervinum e foeno prominens deprehendit et simul fugitivum hospitem. �� complosis manibus servos inclamat. Ita miser carcerem esse sensit, quod asylum putabat.

Servi sunt, quotquot mortales virunt. Dominus omnium solus Deus. Illorum oculos decipere ac fugere facile; dominum, qui merus est oculus, nemo fefellit unquam. Meminerimus, igitur, quacunque et quocunque pedem moverimus, nos esse deprehensos ab eo, qui est et videt ubique.

��

�� , �� . �� .

��, �� , �� , �� , �� . ³� �� , �� , �� , �� . �� : �� , �� . ��, �� , ��: �� , �� ; �� . �� , �� , ��, �� , �� , �� . �� , �� . �� : �� , �� , � �� . �� , �� : � �� ˳��. �� /113/ �� , �� . �� . �� , �� , �� , ��, � ��-��. �� , �� . �� , �� : ��, �� , �� .

�� . �� . �� . �� . �� : �� , �� , �� .

34. [��Ҳ�� Ĳ]

Hirundines quondam Cignos cavillis increpabant, propterea quod nec cum hominibus consuetudinem habere nec canendi artem in publicum proferre vellent, sed circa prata solum et flumina canerent ac solitudinem amplecterentur, perinde atque eos musices suppuderet. �At nostrae, inquiebant, sunt urbes, nostri homines et thalami atque apud Homines garrimus resque nostras illis exponimus, nimium vetera illa�. At Cigni, qui earum garrulitatem exosam haberent, vix quidem illos sermone dignos duxerunt, sed tandem: �O praeclarae, inquiunt, causa nostra in solitudinem libens se quispiam contulerit, ut musicam audiat, cum Zephyro pennas nostras inflandas permittimus, ut suave quidpiam et concinnum inspiret. Quare, si non multum nec apud multos canimus, at illud certe in nobis pulcherrimum est, quod modum in canendo tenemus nec musicam tumultibus permiscemus. Vos autem et in aedes admissas homines fastidiunt et canentes aversantur idque optimo iure, quippe quae nec incisa quidem lingua silere possitis, verum ipsa ex sectione linguae et calamitatis, quamvis alia lingua quovis alio Jove loquatiore satis�.

�� , �� , �� , � �� , �� . �� , � �� , � �� , � �� , � ��, � �� , �� . �� , �� , �� : �� ! �� , �� , �� , �� . ��, �� , �� : �� . � �� , �� , � �� , �� : �� , �� ; �� , �� , �� . /114/

��

�� c��

ua_kobzar:

�. ��-��, 1840 �.: ��, � ��, �� , �� , �� , �� . �� . � �� , �� , �� , �� . ( . . . )

�� i� ��i��i, ��i�i�� Ctrl+Enter.

�������� � �������

��