Amiga ISO Collection

home *** CD-ROM | disk | FTP | other *** search

/ Amiga ISO Collection / AmigaDemoCD2.iso / DEMOS / scm-or2b.dms / in.adf / 03 / 15 / 15

Wrap

Text File | 1995-08-10 | 19.2 KB | 646 lines

38 8 645 Alabama - Part I BETHON /IMPOTENCI (HIV: Przepraszam bardzo mocno, ale w tym artku mogâ pojawiaê sië jakieô dziwne znaki. Ten skoïczony dupek sam sobie definiowaî mapë klawiatury, wiëc nie dziwota, ûe nawet konwerter nie mógî sobie z tym poradziê. Poza tym ôlë serdeczne pozdrowienia Bethonowi, gdyû jego pisownia jest w opîakanym stanie. Nie wiem czy mi uwierzycie, ale tylko ten jeden artykuî korektowaîem îâcznie przez ok. 3 godziny. Gratulujë Bethon, bo za 3 miechy matura...) Byî rok 1995, ônieg wciâû jeszcze leûaî za oknem. Kiedy sië obudziîem i ubraîem, wybiegîem z domu do najbliûszej budki telefonicznej, otworzyîem ksiâûkë i szukaîem. Szukaîem tak dobre x czasu, kiedy wreszcie znalazlem: Doktor do spraw parapsychologi - Abdul Wou, 143-138-871. Natychmiast wykrëciîem numer i umówiîem sië na spotkanie. Dotarîem na miejsce. Drzwi otwrzyî mi niewysoki czîowiek ubrany w jakieô, chyba wschodnioazjatyckie, szaty. - Dzieï dobry. Jestem tâ osobâ, która dzwoniîa do pana godzinë temu. Nazywam sië Eryk Deck - powiedziaîem. - Aaa, dzieï dobry, pan w sprawie tego snu. Niech pan wejdzie do ôrodka. Wszedîem do jednego z pomieszczeï peînego jakichô dziwnych, prastarych figurek i innych przedmiotów. Usiedliômy przy stole i zaczeliômy rozmawiaê: - No, to niech pan zaczyna. Proszë mi opowiedzieê dokîadnie, co sië panu ôniîo. - Wie pan, panie Abdul, ja sam wczeôniej nie wierzyîem w takie bajery z duchami czy reinkarnacjâ. Na poczatku trochë sië wahaîem czy tutaj przyjôê, czy to wszystko nie byîo wymysîem mojej wyobraúni, jednak wydawaîo sië to takie rzeczywiste... - Niech pan zupeînie zapomni o prawach logiki, odprëûy sië i zacznie wreszcie opowiadaê. - No dobra. Ehm, a wiëc historia ta przedstawia sië tak: Wszystko zaczëîo sië gdzieô koîo ôredniowiecza, w jakimô starym klasztorze, a moûe zamku. Szedîem sobie korytarzem, wokóî panowaî póîmrok. Co chwilë mijaîem jakieô drzwi. Próbowaîem do kilku nawet wejôê, ale niestety wszystkie byîy zamkniëte. Korytarz ten wydawaî sië w ogóle nie mieê koïca, szedîem juû tak doôê dîugo, kiedy nagle zobaczyîem, ûe z jednych drzwi bije ôwiatîo. Przyôpieszyîem kroku i kiedy juû do nich dotarîem, stwierdziîem, ûe sâ lekko uchylone. Postanowiîem wejôê do ôrodka. Nie wiem dlaczego nie zapukaîem, ale moûe nawet dobrze sië staîo, ûe tego nie zrobiîem, bo kiedy wszedîem zobaczyîem jakâô dziwnie ubranâ kobiëtë. Powiedziaîbym nawet, ûe byîa ubrana caîkiem jak ksiëûniczka z bajki. Byîa odwrócona tyîem do mnie i nie mogîa mnie zobaczyê, gdyû stanâîem w doôê mrocznym kâcie tego pokoju. Staîem tak, staraîem sië zachowywaê jak najciszej, prawie przestaîem oddychaê. Moûe nie byîoby to takie dziwne, gdyby nie to, ûe owa kobieta miaîa suknie podwiniëtâ pod same piersi. Jej dîugie blond wîosy spîywaîy cudownie falujâc. Miaîa lekko rozszerzone, goîe nogi. Widziaîem z tyîu, ûe porusza sië rytmicznie i powoli swoim ramieniem, a przy tym cicho pojëkuje. Kurza stop! Przecieû ona sië onanizuje - pomyôlaîem! Na poczâtku ogarnëîo mnie maîe przeraûenie, zrobiîo mi sië trochë gîupio. Uczucie to jednak po chwili minëeîo. Zamiast tego zaczâîem wyczuwaê tajemniczoôê tego miejsca i panujâce w tym pokoju wraûenie podniecenia i erotyzmu. Staîem tak jeszcze parë chwil nie wiedzâc, co poczâê, gdy nagle rozlegî sië ciepîy i sîodki gîos owej kobiety: - Podejdú do mnie... Nagle poczuîem, jak gorâca fala krwi uderza mi do gîowy i nie tylko... Chciaîem podejôê do niej, ale nogi zaczëîy mi odmnawiaê posîuszeïstwa, czuîem jak caîe ciaîo drëtwieje. Zrobiîo mi sië bardzo gîupio. Nagle ona wstaîa. Jej suknia opadîa w dóî, zakryîa te fantastyczne nogi. Powolnym, peînym gracji i dostojeïstwa krokiem ruszyîa w mojâ stronë. Ja prawie wtopiîem sië w ôcianë i staîem jak totalny kretyn. Ona podeszîa i dotkneîa mojej twarzy swoimi rëkami. Poczuîem jakie bije od nich ciepîo i energia. Zrobiîo mi sië jakoô inaczej, lecz wciâû nie mogîem wydusiê z siebie ûadnego sîowa. Patrzyîem gîëboko w jej niebieskie oczy. One takûe promieniowaîy jakimô dziwnym blaskiem, ciepîem i zrozumieniem. - Nazywam sië Alabama - powiedziaîa i musneîa ustami mojego policzka, póúniej moich ust, aû zaczeliômy sië dîugo, namiëtnie i przeciâgle caîowaê. Byîa sîodziutka jak cukiereczek. moje rëce zaczëîy wëdrowaê po jej poôladkach, zatonëîy w otchîani jej sukni, aû dotarîy do "tego" miejsca. Byîo ono teraz ciepîe i wilgotne. Alabama zaczëîa caîowaê mnie po szyi, coraz niûej i niûej. Zerwaîa ze mnie mojâ bluzë, uklëknëîa, jeúdziîa swoim wilgotnym jëzykiem po moim brzuchu. Po chwili rozpiëîa rozporek moich spodni, opuôciîa je i daleko odrzuciîa. Jej rëce zaczëîy rytmicznie jeúdziê po mojej mëskoôci, ogarniaîo mnie jeszcze wiëksze podniecenie. Wstaîa, pocaîowaîa mnie znowu w usta. Tym razem ja przejâîem incjatywë. Moje dîonie znów dotknëîy jej gorâcego ciaîa, caîowaîem jej piersi. Powoli zaczâîem podwijaê jej suknië na wysokoôê bioder, Alabama zdjëîa mi ostatniâ czëôê garderoby, rytmicznie zaczëîa masowaê mojego penisa i powoli naprowadzaîa mnie. Sîychaê byîo jej coraz gîebszy oddech, w koïcu wszedîem w niâ,(Hey HIV, nie stanâî ci czasem Kubuô?) (HIV: He, he, he! Chciaîbyô gnoju, ale za slaby ten tekst, aby mój Willy bryknâî!), poruszaîem sië z poczâtku bardzo powoli, namiëtnie, Alabama pojëkiwaîa pocichutku, ja przyôpieszaîem, traciîem poczucie rzeczywistoôci, ona juû krzyczaîa, osiâgaîa ORGAZM, ja zresztâ teû jeszcze trochë, i trochë, aû wystrzeliîem... Usîyszaîem tylko jej przeciâgîy jëk rozkoszy. Trwaliômy tak przez chwilë i w takiej pozycji wziâîem jâ i padliômy na îóûko. Byîo to chyba najcudowniejsze przeûycie w moim ûyciu (HIV: Brawo za budowë zdania, hîehîe!). Strach i nieômiaîoôê juû zupeînie mnie opuôciîy, leûaîem tak przytulony do niej, wykoïczony, i przeûywaîem cudowne chwile (HIV: Chyba przed chwilâ przeûyîeô?). Nagle usîyszaîem jakieô kroki na korytarzu. Alabama poderwaîa sië z îóûka, zaczëîa sië szybko ubieraê, poprawiaê. - Schowaj sië szybko, Eryku - krzyczaîa! - Ale co sië dzieje i skâd wiesz...? - Póúniej ci to wyjaônië. Chowaj sië szybko, idzie ten potwór! Widziaîem w jej oczach strach i przeraûenie. Nie czekaîem dîuûej. Szybko pozbieraîem swoje ubrania i schowaîem sië do jakiejô wielkiej szafy. Byîo tu okropnie ciemno, nic nie widziaîem; na szczëôcie znalazîem maîy otwór w drzwiach i miaîem widok na wiëkszâ czëôê pokoju. Po chwili usîyszaîem jakieô cieûkie, powolne kroki zbliûajâce sië do drzwi, nastëpnie zgrzyt naciskanej klamki i... O KURWA MAÊ! Moim oczom ukazaî sië potwór. Byî to ogromny czîowiek, obleônie ubrany (HIV: Czîowiek lasu?), jego twarz biîa wstrëtem, odrazâ i niesamowitym blaskiem zîa. - ALABAMA - usîyszaîem jego gîëboki i przeraûajâcy gîos! ALABAMA, gdzie jesteô - ryknâî? - Tutaj - Alabama wyîoniîa sië z ciemniejszej czëôci pokoju. - Zamknij sië gîupia dziwko, przecieû widzë. Mój pan chce sië z tobâ zobaczyê. Masz sië przygotowaê, a ja za chwilë po ciebie przyjdë - Ryknâî jeszcze gîoôniej, po czym trzasnâî drzwiami! Nastaîa chwila grobowej ciszy. Sîychaê byîo tylko cichutki szloch Alabamy. Podszedîem do niej, bez sîów przytuliîem jâ i pozwoliîem sië jej wypîakaê (HIV: Kurwa, czy Ty pracujesz za chusteczkë?). - Kto to byî - delikatnie zapytaîem? - Ravolt. - Kto - coô, jakby to mi nic nie mówiîo? - Ravolt - sîuga tego drugiego diabîa. - Myôlaîem, ûe to ten Ravolt jest samym wcieleniem diabîa. Moûesz mi wîaôciwie opowiedzieê, co tu sië dzieje? Ja sam nie wiem jak tutaj sië znalazîem. Po prostu tu byîem i na poczâtku mnie to tak nie dziwiîo, ale teraz widzë, ûe tu, DO STU DIABÎÓW, COÔ JEST NIE TAK! - Ciii... Nie mogë ci teraz nic powiedzieê. Muszë szybko sië przygotowaê, bo za chwilë przyjdzie tu Ravolt. Porozmawiamy póúniej. Tymczasem ty sië tu schowasz. - Ale... - Nic nie mów dopóki nie wiesz, co sië tu dzieje - nie rób niczego! Powtarzam ci - nie rób niczego, bo moûe ci staê sië wielka krzywda. Staîem tak przez chwilë nie wiedzâc, co wîaôciwie powinienem w takiej sytuacji zrobiê. Znowu za drzwiami byîo sîychaê te ciëûkie kroki. Szybko schowaîem sië do szafy. Ravolt wszedî do ôrodka. - Idziemy - ryknâî! Po chwili opuôcili komnatë i zostaîem sam. Wyszedîem z szafy, siadîem na îóûku i zaczâîem rozmyôlaê. Coraz bardziej sië niecierpliwiîem. W koïcu nie mogîem juû tak dîuûej bezczynnie czekaê. Postanowiîem wyjôê i rozjrzeê sië trochë. Otworzyîem drzwi i ogarnëîo mnie nie maîe zdziwienie. Korytarz, który wczeôniej wydawaî mi sië nieskoïczenie dîugi, teraz byî o wiele krótszy i po kilku metrach koïczyî sië schodami prowadzâcymi w dóî. Poza tym nie byîo tu juû tylu drzwi. Jedyne jakie byîy to te, z których wyszedîem. Byîo widniej i wszystko wydawaîo sië bardziej rzeczywiste. Na ôcianach byîy zawieszone obrazy, paliîy sië pochodnie. Staîem tak przez chwilë zdumiony, gdy nagle poczuîem coô oôlizgîego obok moich nóg. Spojrzaîem w dóî, jëknâîem przeraûony i odskoczyîem. Koîo mnie peîzîy dwa jakieô maîe potworki. Ich ciaîo byîo pokryte jakby îuskami, miaîy wyîupiaste ogromne oczy i maîe rÏûki - coô jak u ôlimaka, tylko znacznie wiëksze. Miaîem chyba naprawdë gîupiâ minë, a za chwilë jeszcze gîupszâ, bo jeden z nich sië odezwaî. - No i co sië tak patrzysz, kretynie? - Eee... Ten, no... - Te, ten facet jest jakiô dziwny - powiedziaî drugi. Zerwaîem sië stamtâd tak szybko, jak tylko mogîem w kierunku schodów. Schodziîem nimi w dóî doôê dîugo, byîy strasznie krëte, nie byîo ûadnych porëczy, rëkami podpieraîem sië ôciany, gdy znowu poczuîem coô oôlizgîego, ale tym razem na rëce. Spojrzaîem i ujrzaîem (HIV: Chujowo! Ja bym napisaî: spojrzaîem i mym oczom ukazaî sië [...], ale skoro jesteô takim analfabetâ, to czemu by nie?) kolejnego podobnego do tamtych stworka, lecz tym razem peîzaî on po ôcianie. Nawet sië nie zatrzymaîem, pëdziîem w dóî. Po chwili zwolniîem kroku, gdyû zauwaûyîem, ûe schody sië koïczâ. Znalazîem sië w wielkiej sali. Na szczëôcie nie byîo tutaj nikogo. Sala ta wyglâdaîa bardzo staroôwiecko, byîy tu nawet zbroje, ôciany wymalowane zostaîy róûnymi malowidîami przedstawiajâcymi jakieô wiedúmy, upiory, bestie i inne takie tam rzeczy. W koïcu sali ujrzaîem coô na ksztaît tronu, a za nim znajdowaîo sië coô na ksztaît oîtarza (HIV: Ûadnych dupeczek, hîehîe?!). Jednak w niczym nie przypominaî on tych oîtarzy, które kiedyô widziaîem w koôciele. Na prawo od "oîtarza" znajdowaîy sië ogromne, zdobione drzwi. Miaîem juû podejôê do nich i przyjrzeê sië im, gdy wtem drzwi zaczëîy sië powoli otwieraê. Uskoczyîem i schowaîem sië za jednâ z wielkich kolumn. Do ôrodka wszedî maîy czîowieczek i usiadî na tronie. Gîowë miaî nakrytâ czarnym kapturem, zresztâ caîy byî odziany jakimô czarnym ubraniem. Kurde, jeûeli to jest ten Tamalin, to dlaczego ona sië go tak boi? Przecieû ten czîowiek ledwo sië porusza i jest strasznie garbaty - pomyôlaîem. Niestety po chwili przekonaîem sië, jak grubo sië myliîem. Czîowiek ten siedziaî na tronie z gîowâ spuszczonâ w dóî, gdy wtem wstaî, obróciî sië w stronë "oîtarza", podniósî wysoko rëce i zaczâî mamrotaê monotonnie jakieô dziwne sîowa. Nagle zrobiîo sië ciemno, usîyszaîem potëûny huk, a z jego râk popîynëîy dwie oôlepiajâce bîyskawice (HIV: A gdzie te bîyskawice nauczyîy sië pîywaê, hîehîe?!). Nastaîa chwila ciszy. WokÏî panowaîa ciemnoôê. Wytëûaîem wzrok do granic wytrzymaîoôci i zobaczyîem, jak powoli zarysowujâ sië ksztaîty jakiejô postaci. Postaê ta stawaîa sië coraz wyraúniejsza, lecz byîa lekko przeúroczysta, zamazana i biîa od niej czerwona îuna. Tamalin przemówiî do tej postaci: - Witaj Wielki Marze. - Dlaczego mnie wzywasz Tamalinie - powoli, trochë gîucho odpowiedziaîa postaê? - Znalazîem Alabamë z Trondenhil. Jest to jedna z najpotëûniejszych czarownic, ale postaraîem sië, aby jej moc nie dziaîaîa tutaj, w zamku. - Czy ona wie, gdzie sië znajduje Kamieï Póînocy? - Tak, lecz jest uparta i nie chce powiedzieê. Próbowaîem juû wszelkich ôrodków, ale nic to nie przyniosîo. Dlatego teû zwracam sië do ciebie Panie. - Sîyszaîem o Alabamie. Rzeczywiôcie jest potëûna i stojâ za niâ ogromne moce, na szczëôcie nie wiedzâ oni, co sië z niâ dzieje... - Wielki Marze, co mam poczâê? - Na razie nic. Muszë to przemyôleê. Póki co, strzeû jej jak oka w gîowie. W odpowiednim czasie skontaktujë sië z tobâ. - Tutaj, w zamku jest zupeînie bezpieczna. - Mam nadziejë... - powiedziaî Mar, a jego gîos odbijaî sië echem po ôcianach sali. Powoli postaê zaczëîa znikaê i zrobiîo sië znowu jasno. Po chwili takûe Tamalin opuôciî salë. Kiedy juû doszedîem do siebie po tym przeûyciu, postanowiîem wróciê do komnaty Alabamy. Po drodze spotkaîem znowu te dziwne stwory, ale sië juû ich tak nie obawiaîem, gdyû chyba nie byîy one groúne. Gdy dotarîem do komnaty, schowaîem sië znowu w szafie i czekaîem. Usîyszaîem juû znajome kroki Ravolta. Otworzyîy sië drzwi i do ôrodka weszîa Alabama. Opuôciîem dobrze juû znanâ szafë i podszedîem do Alabamy. - Teraz moûesz mi wszystko opowiedzieê, Alaboamo z Trondenhil. - Co, skâd wiesz jak sië nazywam? - Byîem na dole, kiedy ten maîy garbaty rozmawiaî z jakimô Marem. - Mówiîam ci, ûebyô nie wychodziî z komnaty! Tamalin mógî cië zniszczyê jednym skinieniem (HIV: A nie "skiniëciem"?) rëki! - Jakoô mi sië udaîo, ale teraz usiâdúmy i opowiedz mi wszystko po kolei, îâcznie z tymi maîymi paskudami, które sië tu wszëdzie krëcâ. Usiadliômy przy stole, Alabama podaîa mi jakiô napój i zaczëîa opowiadaê. - Po pierwsze, te maîe stwory to tylko Tradusy. Sâ one caîkowicie niegroúne, tylko okropnie zîoôliwe. Nawet sam Tamalin nie moûe sobie z nimi poradziê. Zamieszkujâ one piwnice zamku, ale czësto wychodzâ i peîzajâ tu i tam (HIV: ..i jeszcze tam -->). Jeûeli bëdziesz sië z nimi dobrze obchodziî, to nie bëdâ ci wchodziê w drogë i mogâ ci czasem nawet pomóc. - Jednak z wyglâdu nie sâ zbyt zachwycajâce. - Rzeczywiôcie, ale nie obawiaj sië ich. - No, dobra, to Tradusy mamy z gîowy. Powiedz mi jednak, co jest z tym Kamieniem Póînocy, jakimiô twoimi potëûnymi sprzymierzeïcami, kto to jest ten Tamalin, no i w ogóle - wszytko tu jakieô dziwne. A wîaôciwie to zacznijmy od ciebie. Wiem tylko tyle, ûe jesteô jakâô wiedúmâ z Trondenhil. - Fakt, znam sië trochë na magii... - Trochë? - No, moûe wiëcej niû trochë, ale tutaj praktycznie nie mogë nic zrobiê. Ten zamek jest przesiâkniëty zîem i mocâ Tamalina. Moi sprzymierzeïcy to potëûni przodkowie z Eldafjordu. Niestety, sâ oni teraz w ômiertelnym niebezpieczeïstwie, jeûeli w ogóle moûna tak mówiê o duchach. Jeûeli Mar skompletuje wszystkie kamienie i poîâczy je, stanie sië okrutnym panem ôwiata. Nikt mu juû wtedy nie stanie na drodze. Do szczëôcia brakuje mu tylko Kamienia Póînocy. - To znaczy, ûe istniejâ jakieô inne kamienie? - Oczywiôcie: Kamieï Poîudnia, Wschodu i Zachodu. Mar posiada wszystkie trzy, jednak bez tego ostatniego sâ one zupeînie bezuûyteczne. Mar jest wôciekîy, choê jeûeli go widziaîeô, moûe nie sprawiaî wraûenia rozwôcieczonego. On zawsze ukrywa swe uczucia, nawet te najgorsze, które sobie najbardziej ceni. Kamienia Póînocy szuka juû dobrych parë lat. - I pewnie tylko ty wiesz, gdzie go szukaê? - Dokîadnie. Jest on dobrze strzeûony, ale gdyby Mar dowiedziaî sië, gdzie on sië znajduje, prawdopodobnie uûyîby wszystkich swoich siî i nie wiadomo jakby sië to skoïczyîo. - Ale przecieû ci z Eldafjordu sâ tacy potëûni. - Sâ potëzni, potëûniejsi od Mara, ale Mar ich przechytrzyî. Ukrywa sië przed nimi. Przodkowie z Eldafjordu nic nie wiedzâ o jego poczynaniach... - Moûe mi jeszcze wyjaônisz skâd znasz moje imië. Przecieû ci sië nie przedstawiaîem?! - Juû ci wczeôniej powiedziaîam: nie jestem takâ sobie przeciëtnâ kobietâ... - No, przeciëtnâ to na pewno nie. Ale w takim razie kim jest ten Tamalin i Ravolt? - Tamalin jest najwierniejszym sîugâ Mara, zaô Ravolt jest wiernym wasalem Tamalina. Moc Tamalina jest podobna do mojej. To znaczy niezupeînie, on stoi po drugiej stronie. On ma swoich sprzymierzeïców, a ja mam swoich. - To znaczy, ûe on teû ma jakichô potëûnych przodków? - Nie. Chodzi mi teraz o innych sprzymierzeïców, jak demony, duchy ognia, wody, wiatru, drzew itp. Niestety, tu w zamku jestem bezsilna wobec niego i nie mogë nawet nikogo wezwaê na pomoc. No tak, to by wyjaôniaîo mi parë spraw, jednak zaczâîem sië zastanawiaê skâd ja sië tu znalazîem. Czy to tylko jest zwykîy sen, czy coô innego. Jak na sen, to wydawaî mi sië on zbyt rzeczywisty. Zazwyczaj w snach wszystko jest nielogiczne, zamazane mgîâ, czesto zmienia sië sceneria. Z drugiej zaô strony, skâd w XX wieku ôredniowieczny zamek? Czym dîuûej tak rozumowaîem - tym wiëcej nasuwaîo mi sië dziwnych pytaï. Tymczasem Alabama wstaîa, podeszîa do okna, a nastëpnie usiadîa na îóûku. Wyglâdaîa naprawdë pociâgajâco. Usiadîem obok niej. Zaczâîem masowaê jej plecy, powoli ôciâgaîem z niej ubranie, masowaîem jej piersi i tâ najintymniejszâ czëôê jej rozpalonego ciaîa. Moje usta bîâdziîy po wszystkich tych tajemnych, ukrytych przed ôwiatîem dnia i jakûe urzekajâcych miejscach. Alabama poîoûyîa sië plecami do mnie. Tym razem rozebraîem sië sam. Dîugo pieôciîem jej caîe ciaîo, byîem podniecony do granic wytrzymaîoôci. Robiliômy to jak ludzie w najdawniejszych prehistorycznych czasach, po czym padliômy zmëczeni pogrâûeni w cudownym uniesieniu (HIV: Bethon, Zîota Trczionka za zajebisty opis sytuacji!). - Alabama, wszystko fajnie, cudownie, jest mi tu naprawdë dobrze, ale powiedz mi czemu zawdziëczam takie piëkne chwile, no i to najwaûniejsze - gdzie my jesteômy i jakim cudem sië tutaj znalazîem? CDN... (w nastëpnym artykule)