“Maden”in; Ýlyas tipinin aþýrý slogancýlýða düþkünlüðü, çadýr tiyatrosundaki yaþamýndan bezmiþ oyuncu kýzýn Nurettin’le birbirine baðrýþlarý gibi gereðinden fazla uzatýlmýþ sahneler, Nurettin’in çoluk çocuk hep birlikte evini beyaza boyadýðý sahne gibi zoraki simgesellik çabalarý ve temponun baþtan sona ayný çizgide sürdürülemeyiþi, sesin kötü, çoðu kez anlaþýlmaz oluþu gibi, eleþtirilebilecek yanlarý göze batýyorsa da, sonuçta “Maden”, seyirciyle yakýn bir iliþkiye girebilen, sýký bir “diyalog” kurabilen, pek az Türk filminde rastlanacak denli baþarýyla, abartýsýz, yapmacýksýz oynanmýþ, etkileyici ve geniþ soluklu bir sinema yapýtý. Özellikle @Ýzzet Akay’ýn@ görüntüleri ve @Zülfü Livaneli’nin@ filmin anlatýmýný bütünleyen müzik çalýþmasý da anýlmalý.
