Tytul zawiera rowniez pewnego rodzaju autokrytyke pracy, ocene fotografii jeszcze przed jej wykonaniem*.

Jaki jest cel robienia zdjecia, ktore wiadomo jak bedzie wygladalo i ktorego pomysl jest od poczatku zbedny!
Zwiedzajacy wchodzi do galerii poprzez fotografie i widzi zupelnie pusta przestrzen. Dopiero po odwroceniu sie w strone wejscia zobaczy fotografie galerii w negatywie. W przeciwienstwie do normalnego ogladania eksponatow w galerii (potencjalny) zwiedzajacy, w celu zobaczenia calego zdjecia i jego zwiazku z przestrzenia. (Przygladajac sie z bliska nie widal nic poza abstrakcyjnymi szarymi plamami. Trzeba stanac co najmniej 7 metrow od zdjecia aby je ogarnac wzrokiem.)

Kiedy zwiedzajacy ustawi sie wlasciwie do ogladania zdjecia, jego lub jej cicha kontemplacja moze zostal zaklocona przez innego zwiedzajacego, ktory wylonic sie moze nie z tylu lub z boku, lecz z samej fotografii, Zaklocajac cisze pomieszczenia i harmonie wizualna stworzona przez zbiegajace sie linie perspektywy, majacej swoja kontynuacje w glebi przestrzeni. Mozliwosc zaklocen redukuje iluzoryczna "glebie" do znikomej grubosci drzwi, w ten sposob przekreslajac mozliwosl "wchloniecia" zwiedzajacego.

Cechy wyrozniajace galerie, takie jak swiatlo, przestrzen i proporcje, sa zachowane w fotografii ale uzyskuja obecnie nowe negatywnie odbierane jakosci. Wrazeniu nieskonczonosci spowodowanemu wzmocnionym odczyciem perspektywy przeciwstawia sie ciemna melancholia negatywu. Nastroj zdjecia zmniejsza paradnosc i optymizm tego burzuazyjnego otoczenia.

* Powyzszy tekst (jak i tytul) zostal napisany pare tygodni przed rozpoczeciem pracy.

Centrum Sztuki Wspolczesnej, Zamek Ujazdowski
Al.Ujazdowskie 6, 00-461 Warszawa, Polska
tel: (48 2) 628 12 71-3, (48 2) 628 76 83
fax: (48 2) 628 95 50