KAROL DARWIN

W powyższy sposób zapoznał się z teori± ewolucji Karol Darwin. Darwin jako zdolny i zamiłowany przyrodnik, jeszcze podczas studiów, zaangażował się w wyprawę przyrodnicz± na okręcie o nazwie Beagle. Jego głównym zadaniem było zebranie danych na temat fauny i flory na l±dach odwiedzanych podczas rejsu (Ameryka Południowa, wyspy Oceanu Spokojnego, Australia). Na podstawie obserwacji i zbiorów z podróży, Darwin doszedł do wniosku, że gatunki nie s± trwałe, lecz zmieniaj± się dzięki rywalizacji osobników. Jego wnioski można stre¶cić w następuj±cy sposób. Wszystkie istoty żywe s± zmodyfikowanymi potomkami jednej lub kilku prostych form pierwotnych. Darwin nie starał się wyja¶niać pochodzenia tych pierwszych stworzeń żywych, ich istnienie uznał za "fakt" ewolucji. Ponadto, osobniki każdego gatunku różni± się między sob±, nigdy nie s± identyczne. Potomkowie s± zwykle podobni do rodziców dzięki dziedziczno¶ci. Liczba osobników młodych, w każdym pokoleniu przewyższa liczbę pokolenia rodziców i pojemno¶ć ¶rodowiska. Wobec tego tylko niektóre osobniki dożywaj± do okresu rozrodu i mog± pozostawić potomstwo. S± to osobniki najlepiej dostosowane do warunków życia. Podział gatunku na formy różni±ce się nieco sposobem życie pozwala na lepsze wykorzystanie zasobów ¶rodowiska. Istnieje zatem tendencja do wyróżniania nowych form - stałego wzrostu liczby gatunków. Darwin owo przeżywanie osobników najlepiej dostosowanych nazwał doborem naturalnym. a za warunek konieczny dla jego działania uznał zmienno¶ć organizmów. Wszystkie przytoczone rozważania zostały ujęte w dziele pt:: O powstawaniu gatunków drog± doboru naturalnego, czyli o utrzymaniu się doskonalszych ras w walce o byt.

Słabym punktem teorii Darwina był mechanizm dziedziczenia. Nie znano wówczas pojęcia genu i allelu. Uważano, że cechy potomka s± po¶rednie względem cech rodziców., Jeżeli organizm jest preferowany przez dobór pod względem okre¶lonego przystosowania, to zgodnie z ówczesnymi pogl±dami jego dzieci maj± tylko połowę tej dodatniej cechy, za¶ wnuki 1/4. Wyj¶ciowa cecha w trzecim pokoleniu przestaje być dostrzegana przez dobór naturalny i zaciera się zupełnie w dalszych pokoleniach. Jedynym wyj¶ciem w owej sytuacji było uznanie możliwo¶ci dziedziczenia cech nabytych. Darwin przyjmował wynik używania i nieużywania organów za jedn± z przyczyn ewolucji; upraszczaj±c, s±dził, iż organizmy nabywaj± podczas życia nowych cech, które przekazuj± potomstwu.

Współczesna wiedza na temat genetyki doprowadziła do rozwinięcia idei Darwina w trzech głównych kierunkach.

Nie uważa się obecnie, że zmiany, które pojawiaj± się w ci±gu życia jakiego¶ osobnika, jako konsekwencja używania i nieużywania organów, zmieniaj± naturę potomstwa wydanego na ¶wiat przez tego osobnika. Nie traktuje się dziedziczenia cech nabytych jako czynnika ewolucyjnego.

Większ± uwagę zwraca się na inne przyczyny przemian ewolucyjnych. Rozważa się zmiany przypadkowe, nie wpływaj±ce bezpo¶rednio na przeżycie i rozmnażanie się organizmów (dryf genetyczny, niedarwinowska teoria ewolucji - (ODNOSNIK DALEJ).

Jako jednostki, na które działa darwinowski dobór naturalny traktuje się nie tylko pojedyncze organizmy. Tymi jednostkami mog± być populacje (jednostki większe) lub geny (jednostki mniejsze).

TRUDNE POCZˇTKI

GENETYKA A EWOLUCJA

Webmaster