 |
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
- |
 |
|
1.3. Oznaczanie tekstu w dokumentach papierowych
Oznaczanie tekstów elektronicznych ma swoje źródła w poligrafii. Określane jest tutaj terminem adiustacja techniczna lub opracowanie typograficzne i polega na umieszczaniu w maszynopisie wydawniczym wskazówek i objaśnień niezbędnych dla osoby odpowiedzialnej za skład tekstu. Maszyny do pisania, na których do niedawna tworzono dokumenty, miały ubogie możliwości formatujące. Były wyposażone tylko w jeden rodzaj czcionki o stałej wielkości, niemożliwe było wyróżnienie określonych partii tekstu kursywą lub pismem półgrubym. Spory kłopot sprawiało wycentrowanie tekstu lub wyrównanie do prawej strony. Również zestaw znaków był nader ograniczony. Twórca dokumentu nie był oczywiście odpowiedzialny za ostateczny wygląd dokumentu w czasopiśmie lub książce. Rolę tę pełnił autor opracowania graficznego, który informował redaktora technicznego, w jaki sposób powinien zostać zadiustowany maszynopis. Adiustacji dokonywano za pomocą umownych znaków (znaczników). Dzięki nim zecer wiedział, jakiego rodzaju i jakiej wielkości czcionki użyć do składu tekstu, jakie odstępy zastosować między wierszami, do której strony wyrównać tekst, które partie tekstu i w jaki sposób wyróżnić lub jakiej wielkości zastosować wcięcia akapitowe. Przykładowo na początku publikacji redaktor techniczny mógł wprowadzić następujące oznaczenie: "12/14 Times 24". Dla zecera było oczywiste, iż określoną partię tekstu należy złożyć czcionką Times o wielkości 12 punktów, stosując 14 punktowe odstępy międzywierszowe i szerokości szpalty 24 pica.
|
|
 |
-
-
-
-
-
-
|
|
|
