J≤zef Mehoffer, I upadek Chrystusa pod krzy┐em (stacja MΩki Pa±skiej z ko╢cio│a oo. Franciszkan≤w)

W pierwsze wojenne wakacje 1940 roku Matka wys│a│a mnie do rodziny ojca, na podkrakowsk▒ wie╢. Wtedy zobaczy│em po raz pierwszy Krak≤w. PamiΩtam, ┐e wnΩtrze ko╢cio│a Franciszkan≤w zrobi│o na mnie najwiΩksze wra┐enie, tak silne, ┐e napisa│em wtedy jedyny w moim ┐yciu wiersz, kt≤ry mia│ wyraziµ m≤j zachwyt dla witra┐y Wyspia±skiego.
Wtedy te┐ zobaczy│em stacje Drogi Krzy┐owej Mehoffera. Brakowa│o jeszcze dw≤ch przedostatnich; czeka│y na nie puste miejsca. W kaplicy ciemno by│o tak jak dzisiaj, i trzeba by│o d│ugo przywykaµ, aby w ko±cu dojrzeµ te obrazy. Nigdy przedtem nie widzia│em ani takiego malarstwa, ani podobnego ujΩcia religijnego tematu.
Stacj▒, kt≤ra zrobi│a na mnie najwiΩksze wra┐enie, by│ PIERWSZY UPADEK: ten zawieszony na sznurze jak na arkanie Jezus utrwali│ siΩ w mojej pamiΩci na zawsze. To natrz▒sanie siΩ ze Skaza±ca, kt≤remu inni malarze powtarzaj▒cy przez wieki ten temat nie szczΩdz▒c cierpie± fizycznych, oszczΩdzali przynajmniej rechotu t│umu, zebranego na ulicy, rozbawionego nieszczΩ╢ciem Ofiary.