szept muru - art zin (wiersze Monik B│awat)



	Przechylanie WIERSZ AUTOTEMATYCZNY w cieniu lekkiego pi≤ra wijΩ gniazdo co dzie± nowe s│owo siΩ zeszmaca porz▒dkujΩ nieczysto╢ci przebieg│am po ziemi uprawnej stadem dzikich koni pozostawiaj▒c g│o╢ny tΩtent ptakami wydzioba│am resztki po┐ywnych ziaren s│owo niszczeje
	* ju┐ teraz wiem nie umiem nosiµ krzy┐a ci▒┐y srebrny │a±cuszek oksydowany B≤g wspina siΩ do ust obracany w palcach nie potrafiΩ unie╢µ krzy┐a miot▒ siΩ na │a±cuszku pomiΩdzy wyznaniem a bi┐uteri▒ wstydliwie wk│adam za dekolt niech s│aba wiara z silnym ┐yciem mocuje siΩ niezauwa┐ana SAMOB╙JSTWO ANIOúA m≤j anio│ zawis│ eteryczny tropiciel poczyna± zazna│ dylematu moralnego zdradzi│ platoniczn▒ mi│o╢µ wyimaginowane cia│o teraz ko│ysze siΩ czy mo┐na uratowaµ anio│a? * sufit sp│yn▒│ po zimnie ╢cian cisz▒ ocala│▒ wygina w │uk ╢cigany powietrze mnie prΩ┐▒ siΩ nie czuj▒c nic pr≤cz fizycznej rozkoszy otwarte oczy nie patrz▒ kto odwraca siΩ na drugi bok ukazuj▒c plecy powoli odp│ywaj▒ p o w o l i powoli │apiΩ siΩ za brzuch gard│o twarz fale oddechu poruszaj▒ prze╢cierad│em faluje po╢ciel on sufit ┐o│▒dek w konwulsjach m≤j sen jego gdy ja te┐ jego przed chwil▒ stajΩ siΩ swoj▒ na powr≤t b│agaj▒c ┐o│▒dek by nie tak brutalnie kaza│ biec a potem patrzeµ w lustro przez noc Anio│ z Ikarem chuchali na skrzyd│a wieczne sacrum i kr≤tkotrwa│e profanum Ikar zazdro╢ci│ rozumem chcia│ do╢cign▒µ b≤stwo Anio│ milcza│ Ikar zΩby zaciska│ Anio│ wzlatuj▒c na wy┐yny zachwyca│ g│adko╢ci▒ swoich ruch≤w Ikar pokraczny upad│ sta│em pomiΩdzy wybra│am Ikara MOJA NIJAKOª╞ nijako╢µ okrutnym jest inkwizytorem posy│a szczury najemne paj▒ki by ka┐d▒ szpar▒ ka┐dym otworem wdr▒┐y│y siΩ w dzie± pustym jest s│owem gestem zapachem wzrokiem d│ugie palce zag│aszcz▒ nagr≤d╝ mnie wyrokiem bym mog│a zasn▒µ chocia┐ z poczuciem winy nijako╢µ zbyt eterycznym jest Amorem by ze swoimi │▒czyµ krew jego i ko╢ci bezterminowym kacem antymoralnym co okaleczone miewa mo┐liwo╢ci by r≤┐nice miΩdzy z│em a dobrem poznaµ starannie wyp│ukuje z dozna± bezkszta│tny m≤j cieniu na ╢cianie a jednak ci rΩkΩ podajΩ ... nabrzmia│e s│owami kamienice wypychaj▒ ku mnie brzuchy pΩpkiem drzwi wkopane w ziemiΩ nogami nie robi▒ nic ch│onΩ k│≤tnie stoj▒c opodal nogami wy┐ej ni┐ej dachem nasi▒kam potencjaln▒ konwersacj▒ ukrywan▒ przez domy wp│aszczam siΩ w ╢ciany strachem przed wiatrakami r▒k rozpadam z ceg│▒ miotanym przekle±stwem jestem wewn▒trz umeblowan▒ przestrzeni▒ mnie nie╢wiadomi lokatorzy wypruwaj▒ siΩ z brudu otwieram oczy opodal nogami wy┐ej ni┐ej dachem obejmujΩ okiem cud architektury piΩkne kamienice Sopotu * Adam kupi│ Micha│a przewi≤z│ go po mie╢cie czerwonym Ferrari la│y siΩ strugo komplement≤w wiosenne p▒czki zielone pozosta│y niezauwa┐one Adam kupi│ LuizΩ miast pie╢ciµ jej ╢niade cia│o wspina│ siΩ si│▒ na szczyt rozkoszy nie zazna│a ni krzty delikatno╢ci siniaki na jej ciele pozosta│y niezauwa┐one Adam kupi│ swoj▒ matkΩ obsypa│ kaloryczn▒ czekolad▒ postawi│ na stole witra┐ow▒ lampΩ w podziΩce za szko│Ω ┐ycia pali│y siΩ ╢wiece przy w│oskiej kolacji b│agania o lito╢µ pozosta│y niezauwa┐one * dziecko pluje chodnik suchy piaskiem podeszwa zgrzyta ruchem nogi dziecka budka z oran┐ad▒ szuka w kieszeni nie ma ju┐ ╢liny matka wiana chust▒ bia│▒ wiatru w dali migocze szk│o ciemnych okular≤w os│ania krzycz▒ce ╝renice zamknΩ│o w sznur usta dziecko nie ma ju┐ ╢liny matka go nie widzi przebieraj▒c szczup│ymi nogami podeszwa zgrzyta panicznie pytaj▒c chodnik gdzie dziecko? matka nie ma ╢liny wolno dziecko prze│yka oran┐adΩ co kupi│ pan wolniej matka podchodzi oddycha szybko ╢ciska w ramionach wylewa oran┐adΩ twarz krzywi u╢miechem dziecka ╢mierdzi seksem dziecko oran┐ad▒ zala│o chustΩ matki pachnie oran┐ad▒ teraz T╩SKNOTA Zostawiasz mnie na pastwΩ zapisanych kartek By w skrawek dnia wlepiµ p≤│istotΩ On - drΩczyciel g│aszcze me policzki marne W si±ce pod oczami przemienia swobodΩ Rysujesz swe kontury na b│Ωkicie bia│e Zag│Ωbiam palce dnia nie widzΩ wcale P│owiej▒ oczy usta nie widzΩ anio│a Co s│owem potrafi│ zetrzeµ zmarszczkΩ z mego czo│a To co╢ takiego jakby dusza ulecia│a Na chwilΩ - ci▒gn▒c siΩ za twoj▒ szat▒ A cia│o w formΩ czterech ╢cian wbite zosta│o To co╢ jakby wiecznie mia│o ma│o G│odne ┐alu na krwawych kolanach W tamte strony zaginione desperacko powraca│o * przechylanie do ust z ka┐dym │ykiem coraz bli┐ej dna panienka szkar│atnousta s│abiej zaciska kolana rocznik 1996 d│ugie rΩce ┐urawi rozchylone w niebia±skim bezruchu ugrzΩz│y w ciszy nienaturalnie zmar│ej stoczni w│adcy i poddani wklejeni w brudne fotele cia│a swoich ┐on przechyla do ust wkleja siΩ w ch│≤d ogrodzenia brzoskwiniowym brzuszkiem ch│opczyk prze│yka wolniutko sok wysysaj▒c szyjkΩ butelki pachnie witamin▒ B rozpiΩte na niebie nogi szkar│atnoustej panienki tworz▒ konstrukcjΩ na kszta│t stoczniowych ┐urawi ch│opczyk widzi stoczniΩ szkar│atnousta zaciska powieki - widzi stoczniΩ w│adca widzi stoczniΩ wklejony w cia│o ┐ony * rozkwitam rz▒dkiem potencjalnych mΩ┐≤w ojc≤w nadal szkar│atna w euforii comiesiΩcznych och≤w co wiosnΩ zwalczaj▒c magnetyzm maczam palce tylko w ┐yciu smakujΩ fizycznej tylko soli zawsze naprzeciw tym co dobrowolnie oddaj▒ sto procent ze swych dwudziestu czterech godzin podsuwam usta w swoje nie - swoje piΩµ minut wysysam soki bawi▒c siΩ w egoizm on ju┐ dawno wierno╢µ we mnie zakrzycza│ * nie patrz na mnie przez pryzmat pseudo╢wiΩto╢ci spadam z ikony na zimn▒ posadzkΩ ko╢cio│a nic a nic surowo╢µ oczu twoich mnie nie zmusi do wspinania siΩ po ramach szczeblach dziesiΩciu przykaza± wyrecytowanych z pamiΩci wypychane po brzegi mury t│umem ╢wiec▒cych go╢ci gdy czo│o oblewali wk│adali w usta cia│o namaszczali trudno tyle lat wytrzymaµ na obrazie * plastikowa pani nie zgina n≤g w kolanach id▒c pochylona szpil▒ obcasa wypinaj▒c pier╢ tworzy paragraf plastikowa pani nie znosi wygodnie szerokich swetr≤w choµ tak naprawdΩ kocha je u innych doskonale zabijaj▒ konkurencjΩ brylantowy b│ysk oka przykrywa tworzywem ciemnych okular≤w gdy mruczy do niej opalony ma│olat odpycha go grymasem ci▒gn▒c za sob▒ na sznurze perfum ta sztywna pani byµ mo┐e kiedy╢ matk▒ * lotem strachliwym wznoszΩ siΩ na krawΩd╝ szachownicy ruchem konika zgrzyta drewno biel▒ oczu szukasz go±cem jak uchwyciµ zgrzyta czerni▒ kr≤l zabity lotem dymnym wznoszΩ na krawΩd╝ szachownicy * mo┐e trzeci mΩ┐czyzna mojego ┐ycia udowodni mi swoje istnienie pomijaj▒c usta piersi │ono podkre╢li rzΩsy uszy palec wskazuj▒cy mo┐e trzeci mΩ┐czyzna mojego ┐ycia bΩd▒cy w│a╢ciwie niezliczonym odgadnie co my╢lΩ pij▒c wino upijaj▒c siΩ na um≤r nie mog▒c siΩ dopiµ mo┐e trzeci on wybaczy ┐e go i tak nie pokocham bardziej od samej siebie mo┐e bΩdzie m≤wi│ bez powodu milcza│ bez powodu bez powodu wchodzi│ i wychodzi│ mo┐e trzeci mΩ┐czyzna mojego ┐ycia bΩdzie traktowa│ mnie naturalnie tak naturalnie jak mo┐na traktowaµ tylko powietrze mo┐e trzeci mΩ┐czyzna mojego ┐ycia bΩdzie moim dzieckiem *** wiar▒ zmaterializowan▒ drewnem popΩkanym od poch│oniΩtych modlitw pr≤chnem krzycz▒cy b│agalnym szeptem krzy┐ przy drodze gdzie razy x powr≤ciµ wspomnieniem dzieci±stwa ojcem matk▒ harmoni▒ zgryzot▒ u╢miechem wybrukowana droga przybita krzy┐em po przesz│o╢ci wsi co sp│ywa│a noc▒ umar│ych nic nie zmartwychwstaje