ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

ΝΙΚΟΥ Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟ "ΣΚΑΪ" (Δ.ΣΑΡΡΗ)

Αθήνα, 21 Σεπτεμβρίου 1998

Για τη δραματική αύξηση της ανεργίας και την κυβερνητική πολιτική

Τα στοιχεία δείχνουν ότι η κοινωνική πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από τις ωραιοποιημένες εικόνες που φτιάχνει η κυβέρνηση.

13,3% είναι η ανεργία και αν υπολογιστεί η υποαπασχόληση 25,4%, με διόγκωση της μακροχρόνιας ανεργίας η οποία φτάνει στα δύο χρόνια. Αυτός λοιπόν ο καλπασμός της ανεργίας δείχνει την πολιτική ανεπάρκεια όλων των μέχρι σήμερα διακηρύξεων και μέτρων.

Η αύξηση της ανεργίας αποδεικνύει την αδυναμία της κυβερνητικής πολιτικής να εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή. Η ανεργία μεγαλώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό, κλιμακώνει τις στερήσεις και σπρώχνει στο περιθώριο ολοένα και περισσότερους και κυρίως από τις εύθραυστες κοινωνικές ομάδες, από τους αδύναμους, από τους νέους, από τις γυναίκες. Αυτό για μένα έχει σημασία, η πραγματικότητα της ζωής μας, γιατί πίσω από τα εφιαλτικά νούμερα της ανεργίας, υπάρχουν άνθρωποι χωρίς δικαιώματα. Οι απασχολήσιμοι, για τους οποίους έχει μιλήσει ο κ. Σημίτης, είναι οι αποθαρρημένοι πολίτες, οι γεμάτοι ανασφάλεια για τη δουλειά και τη ζωή, οι αποκλεισμένοι, οι άνθρωποι χωρίς δικαιώματα.

Εγώ γι αυτό θα πάω σήμερα στη Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, στο Πέραμα, στο Κερατσίνι, στη Δραπετσώνα, εκεί όπου η ανεργία είναι πάνω από το 20%.

Ο κ. Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του καλά θα κάνουν να μην έχουν γυρισμένη την πλάτη τους στα πραγματικά προβλήματα, αφοσιωμένοι στις εξισώσεις των αριθμών. Βεβαίως συνομιλούν πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ τους. Συνομιλούν πρόσωπο με πρόσωπο με τις αγορές και τα χρηματιστήρια, αλλά έχουν ξεχάσει την κοινωνική πραγματικότητα, τον άνεργο, το νέο. Μπορούν, λοιπόν, να μιλούν πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ τους, αλλά καλό είναι να μιλάνε πρόσωπο με πρόσωπο για τα πραγματικά προβλήματα με τη γλώσσα των προβλημάτων και όχι για τις ανάγκες των επικοινωνιακών τρυκ και των σκηνοθετημένων συγκεντρώσεων.

Οσο μεγαλώνουν αυτοί οι δείκτες των ανέργων, των αποκλεισμένων, των στερημένων, που με δυσκολία τα φέρνουν βόλτα και σπρώχνονται ολοένα κάτω από το επίπεδο της ανεκτής διαβίωσης, τόσο θα μπαίνουν στο περιθώριο βασικές αρχές της δημοκρατίας που είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και η ισότητα. Οι εξισώσεις των αριθμών δεν μπορούν να διαγράψουν το πραγματικό περιεχόμενο ζωής που έχει η δημοκρατία, γιατί αφετηρία και κατάληξη κάθε πολιτικής προσπάθεια είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του, η κοινωνία και τα προβλήματά της, δεν είναι τα λογιστήρια των αριθμών και οι εξισώσεις των στατιστικών δεικτών.

Υπάρχουν δυνατότητες να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα. Γιατί συμβαίνει και κάτι το οποίο προκαλεί. Την ώρα που διογκώνονται εφιαλτικά αυτοί οι αρνητικοί δείκτες για τα κοινωνικά προβλήματα, την ίδια ώρα υπάρχει μία σπατάλη, υπάρχει μία διεύρυνση της διαφθοράς και της ανισότητας, υπάρχουν χαριστικές ρυθμίσεις και μία εφησυχασμένη κυβερνητική πολιτική, η οποία λέει, ότι δεν βαριέσαι, είναι φυσικό ένα κομμάτι της κοινωνίας να σπρώχνεται στον κοινωνικό καιάδα. Αυτά είναι οι σύγχρονες θεωρητικές αντιλήψεις της κοινωνικής βαρβαρότητας, που ανατρέπουν το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας.

Ο Συνασπισμός έχει προτείνει και προκαλεί την κυβέρνηση: Να προχωρήσει στην εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων, με αιχμή την θέσπιση του 35ωρου, χωρίς μείωση των αποδοχών. Να υπάρξει ένα συνολικό πακέτο μέτρων για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου ορίου αποδοχών σε κάθε οικογένεια, για την προστασία των ανέργων, την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, για τη βελτίωση της θέσης των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων. Το 35ωρο προωθεί η Γαλλία, το σχεδιάζουν άλλες χώρες. Το εφαρμόζει στην Ελλάδα η Χόχτιφ στο αεροδρόμιο. Το αρνείται η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτές είναι οι πολιτικές αντιφάσεις, οι οποίες δεν καλύπτονται με κανένα περιτύλιγμα γιατί ο Ελληνας πολίτης ενδιαφέρεται για την ουσία και όχι για το περιτύλιγμα.

Πάντοτε η πρόοδος σημαδεύτηκε από τη διεύρυνση των κοινωνικών εγγυήσεων και της δημοκρατικής προστασίας. Πάντοτε η ευημερία μετρήθηκε με δείκτες συλλογικής ευημερίας και ποτέ δεν προτάθηκε ως μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης η δυαδική κοινωνία ή η κοινωνία του 1/3.

Δεν μπορεί όμως η κυβέρνηση να επικαλείται υποκριτικά επιχειρήματα όταν έχει στα χέρια της 500 και πλέον δισεκατομμύρια για το ανθρώπινο δυναμικό, τα οποία δεν αξιοποιούνται, όταν δεν δίνει έμφαση στην ενεργητική πολιτική, δηλαδή στην ενίσχυση των νέων θέσεων απασχόλησης. Όταν δεν διπλασιάζει το ύψος του επιδόματος ανεργίας και δεν διευρύνει τους δικαιούχους με τους νέους και τους μακροχρόνια ανέργου, όταν δεν διευρύνει την κάλυψη ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης στους ανέργους, όταν επιμένει σε μια οικονομική πολιτική μονόδρομου, χωρίς να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη, στις επενδύσεις, στο σχεδιασμό νέων θέσεων εργασίας.

Χρήματα υπάρχουν. Με μία πραγματική φορολογική μεταρρύθμιση και με μία ορθολογική διαχείριση και αξιοποίηση των εθνικών και των κοινοτικών πόρων μπορεί να δοθεί έμφαση στο κοινωνικό περιεχόμενο της πολιτικής και να στηριχτεί η κοινωνική συνοχή. Η κυβέρνηση επιμένει να αποσχετίζει την οικονομική πλευρά της πολιτικής της από την κοινωνική πλευρά. Οσοι το επεχείρησαν, όποτε κι αν το επεχείρησαν, όπως κι αν το επεχείρησαν, δεν πρόσφεραν θετικά στις κοινωνίες τους και τους λαούς τους, απεναντίας χαρακτηρίστηκαν ως αδιάφοροι και ανάλγητοι, γιατί έβαλαν σε πρώτη προτεραιότητα τις εξισώσεις εξουσίας και σε δεύτερη προτεραιότητα τις ισορροπίες της κοινωνίας και την στήριξη του ανθρώπου.