Lotnik, skrzydlaty w│adca ╢wiata bez granic,
Ze ╢mierci drwi, w twarz siΩ ┐yciu g│o╢no ╢mieje,
DrogΩ do nieba skraca, przestrze± ma za nic,
Smutki mu z czo│a pΩd zwieje.

Jak r≤wno silnik gra, jak ╢mia│o ╢mig│o tnie,
Ju┐ ginie po╢r≤d chmur naj╢mielszych
or│≤w niebotyczny ╢lad.
Niestraszny mrok i mg│a, niestraszny
wiatr co dmie,
Jeste╢my od Ikara mΩdrsi o tysi▒ce lat.

Czasem silnika konie ogniem siΩ rozpal▒,
Przyczajone ╢mig│o przetnie spadochronu
╢lisk▒ niµ.
MΩcz▒ siΩ m≤zg i d│onie, serca w piersiach wal▒,
Bo╢my m│odzi, chcemy zwyciΩstw, chcemy ┐yµ!

A je╢li z nas kto╢ legnie w╢r≤d szale±czych jazd,
Czerwie±szy bΩdzie kwadrat, nasz lotniczy
znak.
Zn≤w pe│ny gaz, bo c≤┐, ┐e spad│a kt≤ra╢ z
gwiazd,
Gdy ca│a wnet eskadra pomknie na szlak.

(...)