Podstawy budowy amunicji.

 Wsp≤│czesne naboje strzeleckie s▒ wy│▒cznie nabojami zespolonymi. Oznacza to, ┐e pocisk przed wystrza│em jest po│▒czony z │usk▒ przez zaci╢niΩcie pocisku w szyjce │uski. Wewn▒trz │uski znajduje siΩ │adunek prochowy, a w jej dnie osadza siΩ sp│onkΩ nabojow▒.

BudowΩ wsp≤│czesnego naboju strzeleckiego przedstawia rysunek obok. Taka budowa naboi zapewnia najwiΩksz▒ szybkostrzelno╢µ broni, poniewa┐ umieszczenie naboju w komorze nabojowej lufy wymaga najmniejszej ilo╢ci czynno╢ci koniecznych do za│adowania broni.

Naboje strzeleckie opracowuje siΩ w taki spos≤b, aby uzyskaµ mo┐liwie najbardziej p│aski tor pocisku oraz ma│y rozrzut, gdy┐ wp│ywa to decyduj▒co na w│a╢ciwo╢ci bojowe broni. Ze wzglΩdu na energiΩ wylotow▒ pocisk≤w oraz typ broni, do kt≤rej amunicjΩ stosuje siΩ, wyr≤┐niamy naboje rewolwerowe, pistoletowe, po╢rednie, karabinowe oraz wielkokalibrowe. 

W budowie naboju strzeleckiego wszystko jest podporz▒dkowane dw≤m zasadniczym celom: nadaniu pociskowi przy wystrzeliwaniu z lufy mo┐liwie najwiΩkszej prΩdko╢ci oraz zapewnieniu pociskowi stosunkowo │atwego pokonywania opor≤w powietrza na torze. Pozosta│e zjawiska towarzysz▒ce wystrza│owi, jak odrzut, wyci▒ganie wystrzelonej │uski z komory nabojowej, szybkostrzelno╢µ broni, powinny zawieraµ siΩ w po┐▒danych lub dopuszczalnych granicach. Pod uwagΩ bierze siΩ tak┐e przeznaczenie naboju, a raczej pocisku i spos≤b jego zachowania podczas uderzenia w cel lub jego penetracji. Czy potrzebna jest du┐a przebijalno╢µ pocisku, czy raczej brak efektu rykoszetowania.

R≤┐norodno╢µ cel≤w spotykanych na polu walki spowodowa│a zr≤┐nicowanie pocisk≤w strzeleckich. Uwa┐a siΩ, ┐e jest to, obok automatyzacji broni, najbardziej charakterystyczn▒ cech▒ wsp≤│czesnego rozwoju broni strzeleckiej.

Niezale┐nie od r≤┐nego przeznaczenia pocisk≤w i zwi▒zanych z tym r≤┐nic w ich budowie, d▒┐y siΩ, aby naboje nawet przy odmiennych pociskach mia│y jednakowy zarys zewnΩtrzny, gdy┐ wp│ywa to dodatnio na pracΩ automatyki broni. U┐ycie naboju o innej budowie │uski (czasami jest to mo┐liwe) nie przeznaczonego dla danego wzoru broni, sko±czy siΩ ╝le dla strzelca lub tylko dla broni.

D▒┐y siΩ r≤wnie┐ do tego, aby pociski o r≤┐nym przeznaczeniu, mia│y jednakowy ciΩ┐ar, gdy┐ zapewnia to, ┐e przy identycznym zarysie zewnΩtrznym pocisk≤w, tory pocisk≤w po wystrzeleniu z lufy bΩd▒ jednakowe. Je┐eli pociski o r≤┐nym przeznaczeniu nie mog▒ mieµ jednakowego ciΩ┐aru, to wielko╢µ ich │adunk≤w prochowych dobiera siΩ tak, aby tory pocisk≤w ma│o odr≤┐nia│y siΩ od toru pocisku uznanego za podstawowy. Ma to istotny wp│yw na uproszczenie urz▒dze± celowniczych lub polepszenie warunk≤w celowania.

W╢r≤d pocisk≤w strzeleckich wyr≤┐niamy pociski zwyk│e, przeznaczone dla zwalczania cel≤w nie opancerzonych, pociski przeciwpancerne, zapalaj▒ce, smugowe, wska╝nikowe, z rdzeniami stalowymi (lub wykonanymi z innych metali np. te u┐yte w konflikcie Ba│ka±skim ze zubo┐onego uranu) . Znane s▒ r≤wnie┐ pociski o dzia│aniu mieszanym, np. przeciwpancerno-zapalaj▒ce, przeciwpancerno-smugowe, przeciwpancerno-zapalaj▒co-smugowe.