Szed│ ulic╣. S│o±ce co jaki£ czas wygl╣da│o zza chmur, ale blask jaki dawa│o by│ s│aby i chory. Dojmuj╣cy ch│≤d chwyta│ za kostki, rozlewa│ siΩ po plecach. By│ blady a jego rΩce dr┐a│y g│Ωboko wci£niΩte w kieszenie. Kaptur zaci╣gniΩty na oczy zas│ania│ mu niebo, ale m≤g│ je zobaczyµ odbite w g│adkich, brudnych ka│u┐ach. PostrzΩpione szmaty ob│ok≤w leniwie pe│z│y nad g│owami przechodni≤w. Co£, jak lodowata d│o±, £ciska│o mu serce, d│awi│o krta±. Naprzeciw sz│a, powoli stawiaj╣c kroki, starsza kobieta. Wpatrywa│a siΩ w niego uporczywie przez ca│y czas. W chwili gdy siΩ mijali zatrzyma│a go chwytaj╣c mocno za │okieµ. Spojrza│ na ni╣ spod krawΩdzi kaptura. Nie wiedzia│ o co chodzi. Jej wzrok, oczy schwytane w gΩst╣ sieµ zmarszczek, wbi│y siΩ w jego twarz, kaleczy│y. - Ja wiem. - powiedzia│a zwalniaj╣c uchwyt. Wyszepta│a to zdanie tak, ┐e ledwie m≤g│ je us│yszeµ, przechodnie jednak zatrzymali siΩ, wszyscy naraz, jakby na rozkaz. Powoli odwracali najpierw g│owy p≤ƒniej resztΩ cia│a w jego stronΩ i stawiaj╣c drobne kroki zaczΩli i£µ w jego kierunku. Te twarze bez wyrazu, puste oczy. Dreszcz wstrz╣sn╣│ spazmatycznie jego cia│em. Odruchowo wspar│ siΩ o £cianΩ budynku, wyci╣gn╣│ przed siebie rΩce. Byli coraz bli┐ej. Szeptali : "Wiemy. Wiemy. Wiemy...". Czu│ ich zimne oddechy na swoich policzkach. Wci╣┐ powtarzali patrz╣c mu w oczy, jak w hipnotycznym transie: "Wiemy. Wiemy...". Byli blisko, tak blisko, za blisko. Twarze jak z wosku, spuchniΩte powieki. Oni... wiedzieli! Duszno, ciΩ┐ko, ziemia. Nieeeeeeeeeeeeeeeeee.... rys. Magda P│uciennik

 
Bartosz Koz│owski { bartek_kozlowski@faber.com.pl }
 

(c) by The VALETZ Magazine. Wszelkie prawa zastrze┐one.