Album Boatman's Call pojawi│ siΩ na muzycznych p≤│kach w marcu 1997 r. I tym razem okaza│ siΩ zupe│nie innym, ni┐ mo┐na by│o siΩ po nim spodziewaµ. Co w wypadku bandu Nicka nie jest przecie┐ niczym nowym!

To przede wszystkim rzecz o uczuciach. O mi│o£ci, kt≤ra na przek≤r wszystkim i wszystkiemu jest wci╣┐ najwa┐niejsz╣ w ┐yciu cz│owieka. Nie jest to rzecz jasna nowo£µ w tw≤rczo£ci Cave'a, ale ju┐ spos≤b, w jaki o tym m≤wi, mo┐e budziµ zdziwienie. Bo Nick jest tu │agodny. Niewiarygodnie wrΩcz │agodny. To najbardziej poetycka p│yta ze wszystkich, jakie do tej pory pope│ni│. "To chocia┐by p│yta o takim momencie z ┐ycia, gdy ko±czy siΩ zwi╣zek z kim£ kto jest matk╣ twojego dziecka..." - m≤wi Cave. Chodzi, rzecz jasna, o Viviane Carneiro, z kt≤r╣ Nick zgubi│ kontakt jeszcze w okresie tworzenia Let Love In.

"Ale te┐ p│yta - kontynuuje Nick - m≤wi╣ca o zwi╣zku, kt≤ry dopad│ mnie ju┐ w trakcie nagrywania p│yty . .. " Publiczn╣ tajemnic╣ jest, ┐e chodzi o Pol1y Jean Harvey ale przecie┐ nie to jest tutaj najwa┐niejsze. "Chcia│em stworzyµ p│ytΩ, na kt≤rej nie trzepa│bym niepotrzebnie piany, tylko m≤wi│ po prostu jak jest... - wyznaje tw≤rca ╗Ship Song½.- Czu│em wewnΩtrzny nakaz, aby wyraziµ dok│adnie to, co siΩ wydarzy│o, poniewa┐ czasami same fakty m≤wi╣ za siebie. Bo1a│o trochΩ, ale ten b≤l znik│, a ja zosta│em z gar£ci╣ naprawdΩ dobrych piosenek..." Nie wierzΩ w po£rednictwo Boga / Choµ wiem, kochanie, ┐e ty owszem -- tymi s│owami zaczyna £piewaµ Cave w "Into My Arms". Ale gdybym uwierzy│ / Chcia│bym pa£µ przed nim na kolana i prosiµ / By nie dotyka│ w│os≤w na twej g│owie / By zostawi│ ciΩ tak╣, jak╣ jeste£...

Cave nuci to sobie przy akompaniamencie dƒwiΩk≤w fortepianu i basowym dudnieniu w tle. Ale wierzΩ w mi│o£µ i wiem, ┐e ty te┐ w ni╣ wierzysz... - ko±czy chwilΩ p≤ƒniej. Oczywistym jest, ┐e ta pie£± szczeg≤lnie dotyczy Viviane, ale w jednym z ostatnio publikowanych wywiad≤w Cave powiedzia│, i┐ ma nadzieje, ┐e piosenki z The Boatman's Call na sw≤j spos≤b s╣ na tyle uniwersalne, i┐ nie trzeba martwiµ siΩ tym, kogo i w jaki spos≤b dotycz╣. Jakby jednak na to nie spojrzeµ, to z Viviane w│a£nie kojarz╣ siΩ tak┐e ko1ejne utwory tego albumu. Choµby "Lime- Tree Arbour". R≤wnie┐ "People Ain't no Good", w kt≤rym Cave po prostu wspomina: Pobrali£my siΩ pod drzewami czere£ni. Pod kwiatami z owocowych drzew . . .

Gdzie£ podzia│a siΩ ponura, mroczna aura poprzednich p│yt. The Boatman's Call brzmi delikatnie. Tak niespotykanie │adnie. OszczΩdny akompaniament. Jednostajny rytm, podobny w niemal wszystkich piosenkach. To p│yta bez - jakby zaczerpniΩtych z jakiego£ horroru - obrzydliwych szum≤w, pisk≤w i zgrzyt≤w. Czasem pojawia siΩ brzmienie skrzypiec, do£µ czΩsto mamy fortepian, niekiedy nawet organy Hammonda. I do tego ten jego £piew, bez choµby odrobiny z│o£ci i pasji. Nawet bez cienia ┐alu.

Grzesiek Kszczotek Kwiecie± 1997