Robert Fripp - Kariera solowa

W lipcu 1974 roku Robert Fripp udzieli│ jednemu z brytyjskich pism muzycznych d│ugiego wywiadu. O£wiadczy│, ┐e ma do£µ rockowego cyrku. Zapowiedzia│ rozwi╣zanie zespo│u King Crimson i wycofanie siΩ z czynnego ┐ycia artystycznego.

Tak te┐ uczyni│.

Znikn╣│ z pola widzenia. I rzeczywi£cie przesta│ zajmowaµ siΩ muzyk╣. Przez dziesiΩµ miesiΩcy uczestniczy│ jako s│uchacz w wyk│adach J.G. Bennetta na temat duchowego rozwoju cz│owieka. I szuka│ odpowiedzi na trudne pytania. Co zrobiµ, by otrz╣sn╣µ siΩ ze zniechΩcenia i marazmu?Jakie zajΩcie wybraµ w ┐yciu, by sprawia│o mu rado£µ, zapewnia│o £rodki utrzymania i by│o u┐yteczne spo│ecznie ? Po d│ugich wahaniach postanowi│ wr≤ciµ do muzykowania. Uwa┐a│, ┐e potrafi ju┐ ustrzec siΩ przed rol╣ klowna w rockowym cyrku. Przed mΩcz╣c╣ pozycj╣ rockowej gwiazdy. Pewnie jednak zw1eka│by jeszcze z podjΩciem decyzji, gdyby we wrze£niu 1976 roku nie odezwa│ siΩ Peter Gabriel i nie zaproponowa│ mu udzia│u w nagraniu w swojej pierwszej solowej p│yty Peter Gabriel. Na pocz╣tku nastΩpnego roku znalaz│ siΩ wiΩc w studiu w Toronto. Ale da│ z siebie niewiele. Do bardziej satysfakcjonuj╣cej wsp≤│pracy z by│ym wokalist╣ Genesis dosz│o rok p≤ƒniej. Zgodzi│ siΩ bowiem przyj╣µ obowi╣zki producenta nastΩpnej jego p│yty, r≤wnie┐ zatytu│owanej Peter Gabriel. Stworzy│ brzmienie ca│o£ci, a wiele utwor≤w wzbogaci│ pe│nymi wyrazu partiami gitarowymi zw│aszcza White Shadow, a tak┐e Exposure, kt≤rego by│ wsp≤│tw≤rc╣.

W tym czasie przeni≤s│ siΩ z Anglii do Stan≤w. Zamieszka│ w Nowym Jorku. Wynaj╣│ Loft w Bowery , dwie ulice od s│ynnego klubu CBGB's. I podda│ siΩ oddzia│ywaniu nowych pr╣d≤w w rocku.

Szczeg≤lnie inspiruj╣co wp│yn╣│ na niego ruch punk, zmierzaj╣cy do skrajnego uproszczenia muzyki i jednoczesnego wzmocnienia si│y jej oddzia│ywania na publiczno£µ. Czeka│em na co£ takiego od dawna - m≤wi│ podniecony. Wtedy przypomnia│ sobie p│ytΩ No Pussyfooting, nagran╣ kilka lat wcze£niej razem z Brianem Eno, i wpad│ na pomys│ jednoosobowej grupy rockowej.

No Pussyfooting to dzie│o przypadku. We wrze£niu 1972 roku Eno zaprosi│ Frippa do swego domowego studia, by pokazaµ mu dziwne urz╣dzenie, kt≤re skonstruowa│ przebudowuj╣c dwa magnetofony Revox A77. Umo┐liwia│o ono niezwyk│╣ muzyczn╣ zabawΩ. Wystarczy│o zagraµ na jakim£ instrumencie kilka dƒwiΩk≤w, by po kr≤tkiej chwili us│yszeµ je z ta£my, p≤ƒniej raz jeszcze, ale powtarzane ciszej, niebawem znowu, ledwie ju┐ s│yszalne i tak dalej. Nawet niezbyt wymy£lna partia gitarowa mog│a wiΩc stanowiµ podstawΩ kompozycji o zagΩszczonej fakturze motyw≤w w╣tk≤w. Zabawa Eno i Frippa w studiu trwa│a kr≤cej ni┐ godzinΩ. Jej wynikiem by│o dwudziestominutowe nagranie The Heavenlv Music Corporation. Z pocz╣tku trafi│o do domowego archiwum jednego z muzyk≤w .Ale ju┐ w 1973 roku trafi│o na p│ytΩ No Pussyfooting, kt≤ra zawiera│a te┐ drugie, bardzo podobne, przygotowane przez obydwu przyjaci≤│ w profesjonalnym studiu -Swastika Girls.

By│ to pocz╣tek owocnej wsp≤│pracy Frippa i Eno. P≤ƒniej powsta│ jeszcze jeden wsp≤lny album - Evening Star(1975), a gitarΩ Frippa s│ychaµ rownie┐ na takich p│ytach Eno, jak Here Come The Warm Jets (1973) czy Another Green World (1975). By│ to zarazem pocz╣tek fascynacji Frippa urz╣dzeniem, kt≤re za zgod╣ Eno nazwano frippertronics.

W okresie od 1972 do 1975 roku eksperymenty z frippertronics by│y dla Frippa jedynie marginesem dzia│alno£ci artystycznej. Ale w 1977 roku sta│y siΩ wa┐niejsze ni┐ wszystko inne. W tym czasie po raz pierwszy pokaza│ ca│╣ skalΩ mo┐liwo£ci wyrazowych frippertronics we wsp≤lnych nagraniach z Davidem Bowie i Darylem Hallem. A w 1978 roku zacz╣│ dawaµ klubowe koncerty pod tym has│em.

Wychodzi│ na scenΩ sam: bez towarzysz╣cych muzyk≤w, i spontanicznie tworzy│ w obecno£ci s│uchaczy intryguj╣ce dƒwiΩkowe struktury w│a£ciwie do£µ proste, bo budowane przez wielokrotne nak│adanie na siebie kr≤tkich riff≤w i fraz, ale o wielkiej intensywno£ci emocjonalnej. By│o w tej jego muzyce na gitarΩ i dwa magnetofony, czΩsto do£µ ha│a£liwej, co£ z ducha punku. Recenzje z jego wystΩp≤w pe│ne by│y w ka┐dym razie punkowej frazeologii. PostawΩ Frippa okre£lano jako antygwiazdorsk╣, a jego trasΩ jako antytournee.

Wszystkie koncerty- utrwalono na ta£mach. I najlepsze nagrania wydano na dw≤ch p│ytach: God Save The Queen - Under.Heavy Wanners (1981) i Let The Power Fall (1981). Na pierwszej znalaz│a siΩ miΩdzy innymi niezwyk│a wersja hymnu brytyjskiego. Drug╣ wype│ni│y swobodne improwizacje zatytu│owane 1984, 1985, 1986, 1987, 1988 i 1989. Dwa nagrania wybrane na pierwsz╣, Under Heavy Manners i The Zero of The Signified (p≤ƒniej przemianowane na God Save The King), wzbogacono w studiu partiami basu i perkusji w rytmie dyskotekowym. Fripp twierdzi│, ┐e chce stworzyµ zwyk│╣ muzykΩ taneczn╣, ale oczywi£cie ┐artowa│, powsta│y bowiem raczej wymy£lne pastisze ni┐ zwyk│e disco. Do Under Heavy Manners dodano te┐ partiΩ wokaln╣ w wykonaniu Davida Byrne'a.

Napisany przez Frippa tekst jak na muzykΩ taneczn╣ wyj╣tkowo pretensjonalny, by│ w czΩ£ci g│≤wnej osobliw╣ wyliczank╣ r≤┐nych "izm≤w" jak konserwatyzm, liberalizm, marksizm, komunizm, faszyzm. Niekt≤rzy widzieli w nim parodiΩ ballad Boba Dylana. Sam autor wyja£nia│ jednak, ┐e chcia│ po prostu pokazaµ ideowy chaos panuj╣cy w XX-wiecznyrn £wiecie, a tak┐e odpowiedzieµ na pytanie, czy mo┐na znaleƒµ spok≤j ducha w zgie│ku i zamieszaniu wsp≤│czesno£ci. Wyzna│ r≤wnie┐, ┐e napisa│ ≤w tekst - jeden z niewielu w ca│ym swoim dorobku, tym bardziej wiΩc istotny - pod wra┐eniem rozmowy ze starym mnichem podczas wyprawy na Cypr. Us│ysza│ wtedy przypowie£µ o cz│owieku £wi╣tobliwym, kt≤ry z│orzeczy│ Bogu, bowiem zostawi│ go samego sobie, bezbronnego wobec wrogiego £wiata.. Na co Pan odpowiedzia│ oburzony, ┐e nigdy go nie opu£ci│. »e dzieli z nim wszystkie trudy, cierpienia, klΩski. R≤wnie wobec nich bezradny...

Aprobowaµ sw≤j los, nawet najciΩ┐szy, afirmowaµ ┐ycie, mimo obco£ci £wiata... Oto przes│anie Frippa skierowane do s│uchaczy. Zdumiewaj╣ce przes│anie, je£li pamiΩta siΩ album In The Court of The Crimson King i fatalizm tekst≤w Pete'a Sinfielda. Zdumiewaj╣ce przes│anie, je£li pamiΩta siΩ anarchizm punk rocka i bezmy£lny hedonizm disco, a ,wiΩc tych styl≤w, do kt≤rych Fripp zamierza│ podobno nawi╣zaµ. W 1979 roku wr≤ci│ do Anglii i tam utworzy│ grupΩ nowofalow╣ The League Of Gentlemen. Pozyska│ do niej m│odych muzyk≤w, miΩdzy innymi pianistΩ Barry'ego Andrewsa z zespo│u XTC. Nagra│ z ni╣ p│ytΩ The League Of Gentlemen (1981). I upiera│ siΩ, ┐e zawiera muzykΩ prost╣, bezpretensjonaln╣, opart╣ na tanecznych rytmach, przypominaj╣c╣ przeboje The B-52's. Ale partie gitarowe, na przyk│ad w nagraniach Inductive Resonance, H.G. Wells czy Trap, krytyk Eric Tamm nazwa│ s│usznie najambitniejsz╣ i najtrudniejsz╣ robot╣ instrumentaln╣ w ca│ej jego karierze. I choµby z tego wzglΩdu r≤wnie┐ zawarto£ci albumu The League Of Gent1emen nie mo┐na odbieraµ w kategoriach muzyki tanecznej.

Fripp mimo wielu zapowiedzi i obietnic w│╣czenia siΩ w to, co dzieje siΩ w rocku i w muzyce pop, pozostawa│ wiΩc tym, kim by│ zawsze. Indywidualist╣ chadzaj╣cym w│asnymi drogami. Nonkonformist╣. Tw≤rc╣ prowadz╣cym z publiczno£ci╣ przewrotn╣ grΩ, kt≤rej regu│ nigdy do ko±ca nie obja£ni│. .Artyst╣-schizofrenikiem. A mo┐e po prostu ustawicznie zmuszaj╣cym entuzjast≤w swojej sztuki do intelektualnego wysi│ku. I nawet je£li p│yty w rodzaju God Save The Queen - Under Heavy Manners czy The League Of Gentlemen mog│y powstawiaµ co do tego pewne w╣tpliwo£ci, demaskowa│ go przygotowywany najd│u┐ej album z tych lat, pocz╣tkowo opatrzony tytu│em The Last of The Great New York Heart-Throbs, ale ostatecznie nazwany bardziej stosownie - Exposure (1979).

Fripp pracowa│ nad nim od 1971 roku. Zrealizowa│ kolejno kilka jego wersji. Wokalist╣ mia│ byµ Daryl Hall, ale nie uzyska│ zgody firmy RCA na udzia│ we wszystkich nagraniach i za£piewa│ tylko dwie piosenki. Fripp chcia│ wiΩc £ci╣gn╣µ do studia Deborah Harry, ale bez powodzenia. Ostatecznie pozyska│ do wsp≤│pracy Terre Roshe, Petera Hammilla i Petera Gabriela. W£r≤d instrumentalist≤w, kt≤rzy mu towarzyszyli, byli pianista Barry Andrews, basista Tonv Levin oraz perkusi£ci Narada Michael Walden i Phil Collins.

Z wywiad≤w prasowych udzielanych przez Frippa wynika│o, ┐e bΩdzie to zbi≤r zwyk│ych piosenek pop ale ju┐ wstΩpna zapowiedƒ Briana Eno budzi co do tego w╣tpliwo£ci. Muzvk pyta: Czy mogΩ zagraµ wam trochΩ nowych rzeczy, kt≤re moim zdaniem maj╣ szanse komercyjne? Czujemy jednak, ┐e z nas kpi. A nasze w╣tpliwo£ci rozwiewa zapowiedƒ ko±cowa, r≤wnie┐ wyg│aszana przez Eno: A wiΩc wszystko to jest bzdur╣, wielkim oszustwem, ha ha ha... S│owa wypowiadane przez przyjacie1a i wsp≤│pracownika Frippa okazuj╣ siΩ rodzajem cudzys│owu, w kt≤ry wpisano zawarto£µ Exposure. A wiΩc zwyk│e popowe piosenki Frippa niekoniecznie musz╣ byµ zwyk│ymi popowymi piosenkami...

Exposure to autoportret Frippa. Tw≤rca wykorzysta│ na p│yci na przyk│ad wypowiedzi kilku spo£r≤d swoich mistrz≤w. W nagraniu You Burn Me Up I'm A Cigsrette s│yszymy Shivapuri BabΩ kt≤ry m≤wi:

My£l tylko o Bogu. Oczy£µ sw≤j umys│ z wszelkich innych my£li, a zobaczysz Pana. A w Exposure i Water Music I dobiega nas g│os J.G. Bennetta, kt≤ry poucza: Nie mo┐na osi╣gn╣µ celu bez cierpienia, a tak┐e zapowiada straszliwy koniec cywilizacji.

Ale Exposure to autoportret przekorny. Pe│en fa│szywych trop≤w , ┐art≤w, artystycznych prowokacji. Jest wiΩc na p│ycie nagranie First Inaugura1Address To The I.A.C.E. Sherborne House -wyk│ad Bennetta przyspieszony sze£µ i p≤│ tysi╣ca razy, i sprowadzony do trzysekundowego jΩku. Jest na niej dziwaczny kola┐ NY3 - brawurowo przemontowany zapis k│≤tni s╣siad≤w Frippa, zarejestrowanej przez okno jego nowojorskiego mieszkania, z rockowyrn podk│adem opartym na riffie Foxv Lady Hendrixa i zagranym w metrum 17/8. I tak dalej. Pod wzglΩdem muzycznym p│yta jest zwariowan╣ mozaik╣ r≤┐nych styl≤w i konwencji potraktowanych w duchu wcze£niejszych eksperyment≤w Frippa. Breathless to na przyk│ad rock'n'roll podlany sosem frippertronics i poddany rytmicznej obr≤bce a la King Crimson z okresu Starless And BibIe Black i Red. Sam kompozytor wyja£nia│: G│≤wny temat zosta│ wykonany w metrum 7/4, czΩ£µ £rodkowa - w 3/3 plus 3/8, a partia gitary, kt≤ra dominuje nad wszystkim - w 9/8...

P│yta Exposure okaza│a siΩ szczytem w solowej tw≤rczo£ci Frippa.

Ale wiosn╣ 1981roku za│o┐y│ on kolejn╣ grupΩ, kt≤ra z pocz╣tku otrzyma│a nazwΩ Discipline, a niebawem zosta│a przemianowana na... King Crirnson. W nastΩpnym okresie w│a£ciwie nie dzia│a│ jako solista, jedynie na zaproszenie Andy' ego Summersa nagra│ w duecie z nim dwie p│ty- z kameraln╣ muzyk╣ fascynuj╣c╣ bogactwem gitarowych barw i efekt≤w: I Advance Masked (1982) i Bewitched{1984). A po ponownym rozwi╣zaniu w 1984 roku King Crimson zaj╣│ siΩ nauczaniem muzyki. Dopiero p≤ƒniej wr≤ci│ z nowym zespo│em Sunday All Over The World, utworzony wraz z Toyah Willcox, swoj╣ ┐on╣ jako wokalistk╣. Nagra│ z nim jedn╣ p│ytΩ i znowu zamilk│.

W│a£ciwie nie wiadomo, dlaczego Robert Fripp, jeden z najbardziej utalentowanych ludzi rocka, rozwi╣za│ w lipcu 1984 roku swoj╣ grupΩ King Crimson, nieodwo│alnie zamkn╣│ warsztat, z kt≤rego wysz│y takie arcydzie│a, jak" In The Court Of The Crimson King"," Lizard" czy "Beat", i zamilk│.Ograniczy│ dzia│alno£µ artystyczn╣ i zaj╣│ siΩ nauczaniem-jedyne p│yty, jakie w kilku nastΩpnych latach nagra│, powsta│y z do£wiadcze± zdobytych w salach lekcyjnych w kilkunastu szko│ach na obu p≤│kulach. On sam wyja£nia co prawda : W 1984 roku zrealizowa│em m≤j plan siedmioletni muzykowaniana na oczach £wiata, ale trudno potraktowaµ tΩ wypowiedƒ inaczej jak ┐art. Tym bardziej, ┐e okres aktywno£ci artystycznej King Crimson trwa│ lat kilkana£cie- nie siedem.Nie znamy motyw≤w, znamy fakty. Fripp przyj╣│ w 1984 roku posadΩ prezesa American Society for Continous Education i stworzy│ niezwyk│╣ szko│Ω gry na gitarze: Guitar Craft. Pierwsze kursy organizowa│ w go£cinnych murach Academy for Continous Education w Claymont Court w Wirginii Zachodniej, nastΩpne - w r≤┐nych szko│ach na ca│ym £wiecie.Wta£ciwie trudno w kilku s│owach wyja£niµ, na czym polegaj╣ zajΩcia w ramach Guitar Craft.                                        Niekt≤rzy przychodz╣, by po prostu rozwin╣µ umiejΩtno£µ gry na gitarze - wyja£nia Fripp. Inni poniewa┐ kochaj╣ muzykΩ. A jeszcze inni oczekuj╣, ┐e nauczΩ ich wewnΩtrznej dyscypliny, natomiast gitara. ani nawet muzyka, specjalnie ich nie interesuj╣... Niewiele ta wypowiedƒ wyja£nia. Sk╣din╣d jednak wiadomo, ┐e Fripp jako tw≤rca Guitar Craft postawi│ sobie zadanie bardzo trudne. Tak naprawdΩ to podczas prowadzonych przez niego zajΩµ nie mo┐na nauczyµ siΩ graµ na gitarze. Warunkiem przyjΩcia na kurs jest dobre opanowanie instrumentu. Guitar Craft jest w zalo┐eniu szko│╣-zabrzmi to niestety banalnie-prze┐ywania muzyki.P│yty, kt≤re Fripp nagra│ razem ze swoimi uczniami - przede wszystkim Robert Fripp And The League Of Crafty Guitarists Live! z 1986 roku i Show Of Hands z 1991 roku- zawieraj╣ bardzo proste miniatury gitarowe, oparte na powt≤rzeniach charakterystycznych motyw≤w i temat≤w. Nu┐╣ trochΩ monotoni╣ £rodk≤w muzycznych (chocia┐ drugq z nich urozmaicono intryguj╣cymi pie£niami, napisanymi i wykonanymi przez PatriciΩ Leavitt). Ale jednocze£nie zachwycaj╣. W tej dziwnej oscetycznej muzyce na kilka czy kilkana£cie gitar czuje siΩ wielkq pasjΩ. Co prawda Fripp odnosi siΩ do swych p│yt z pewnym dystansem-traktuje je w wywiadach jako rodzaj folder≤w reklamuj╣cych Guitar Craft. Ale kompozycje takie jak The Moving Force, Askesis czy Bicycling To Afghanistan nieodparcie przywo│uj╣ na my£l najwiΩksze per│y z repertuaru King Crimson.

Frippowi uda│a siΩ sztuka niezwyk│a. Zebra│ wok≤│ siebie spore grono uczni≤w czy raczej wyznawc≤w i przekaza│ tym najzdolniejszym tajemnice swojej tw≤rczo£ci, jej glΩbiΩ, jej wewnΩtrzny ┐ar. Zawsze mia│ trudno£ci ze znalezieniem muzyk≤w do King Crimson. Na pytanie, dlaczego nie potrafi│ nikogo zatrzymaµ w zespole na d│u┐ej odpowiedzia│ niedawno: Temperatura by│a zbyt wysoka, wymagania ponad si│y zwyk│ego £miertelnika. Teraz nie musi ju┐ szukaµ. Mo┐e wiΩc warto by│o porzuciµ na siedem lat rozkosze ┐ycia na rockowym Olimpie, by dzi£ czerpaµ satysfakcjΩ ze wsp≤lpracy tw≤rczej z najzdolniejszymi aposto│ami.

Wiosn╣ 1991 roku Fripp wr≤ci│ z dobrowolnego wygnania na wielk╣ rockow╣ scenΩ. Wr≤ci│ z nowym zespo│em, kt≤remu da│ intryguj╣c╣ nazwΩ Sunday All Over TheWorld. Zaanga┐owa│ do± troje utalentowanych muzyk≤w o zdecydowanie odmiennych ┐yciorysach artystycznych. Zwerbowa│ przede wszystkim wokalistkΩ i aktorkΩ Toyah Willcox, ( z kt≤r╣ od 1986 roku jest zwiqzany wΩz│em ma│┐e±skim). Wy│oni│ te┐ jednego z wyr≤┐niaj╣cych siΩ uczni≤w, Troya Gunna, graj╣cego w Sunday All Over The World na dziesiΩciostrunowym basie. Pozyska│ wreszcie perkusistΩ Paula Beavisa, kt≤rego pozna│ w okresie wsp≤│pracy z Andym Summersem.

Pierwsza p│yta kwartetu ukaza│a siΩ w ubieg│ym roku i nosi tytu│ Kneeling At The Shrine.. Jest wsp≤lnym dzie│em ca│ej czw≤rki. Fripp, kt≤ry na wielu nagraniach odcisn╣│ silne piΩtno swojej osobowo£ci, nie zdominowa│ ich jednak. Na plan pierwszy czΩsto wysuwaj╣ siΩ Toyah Willcox b╣dƒ Troy Gunn. Mo┐e zreszt╣ jest to wra┐enie trochΩ z│udne. Tre£ci╣ muzyczn╣ Kneeling At The Shrine wydaje siΩ bowiem zderzenie eksperymentu i konwencji, objawienia i bana│u, g│Ωbokiego prze┐ycia muzycznego i oszustwa artystycznego. Jak zwykle u Frippa...S╣ na tej p│ycie kompozycje o wyrafinowanej strukturze harmonicznej, frapuj╣cej fakturze d┐wiΩku i intryguj╣cej rytmice, ale z banaln╣ popow╣ melodi╣ partii wokalnej (np. Sunday All Over The World). S╣ i takie, w kt≤rych nie dzieje siΩ nic interesuj╣cego, dopiero g│os Toyah w kt≤rym jest s│odycz Kate Bush, dostoje±stwo Dionne Worwick i wynios│o£µ Yoko Ono- nadaje im indywidualne rysy (np. Kneeling At The Shrine). Mo┐na wiΩc tej muzyki s│uchaµ pod k╣tem tego, co w niej oryginalne, niezwyk│e, nowe. Mo┐na te┐ widzieµ w niej udziwniony pop. Warto jednak mieµ £wiadomosµ, ┐e ta muzyka to nieustanny sp≤r, konflikt, kt≤ry jest pewnie wyrazem rozterek tw≤rczych lidera.

W roku ubieg│ym Fripp przygotowa│ dwa albumy przypominaj╣ce dorobek King Crimson. Pierwszy, Frame By Frame (4 p│yty kompaktowe, kilka godzin muzyki) jest dokumentem wielu lat bezkompromisowej dzia│alno£ci artystycznej grupy. Drugi, Abbreviated King Crimson (1 p│yta kompaktowa, oko│o dwadzie£cia minut muzyki) ma udowodniµ, ┐e tworzy│a ona chwytliwe piosenki i jest czΩ£ci╣ swiata muzyki pop z wszystkimi jego rytua│ami w rodzaju list przeboj≤w. Komentarze Frippa, napisane do obydwu tych wydawnictw-oczywi£cie w tym samym czasie - wykluczaj╣ siΩ wzajemnie. Czy┐by Fripp by│ cz│owiekiem fa│szywym? Wydaje siΩ, ┐e odpowiedƒ twierdz╣ca na to pytanie by│aby dla zainteresowanego krzywdz╣ca. Wydaje siΩ, ┐e Fripp - po prostu -od lat toczy sp≤r ze sob╣ samym.

Sp≤r fascynuj╣cy. I wszystko wskazuje na to, ┐e to, co dzieje siΩ w duszy Roberta Frippa, zaowocuje znowu wieloma £wietnymi p│ytami. Tymczasem pos│uchajmy Show Of Hands i Kneeling At The Shrine.

WIESúAW WEISS