By│ rok 1996. Po raz pierwszy przyjechali£my z ca│ym klubem na maraton w Gda±sku, przy czym okaza│o siΩ (nomen-omen) ┐e jest on organizowany po raz pierwszy (wcze£niej rozgrywano p≤│maraton). Bez problemu trafili£my do biura zawod≤w, gdzie poznali£my baaaardzo sympatyczne dziewczyny zajmuj╣ce siΩ zapisami na zawody (pozdrawiam !!!). Ju┐ mieli£my wychodziµ, kiedy us│yszeli£my (niechc╣cy oczywi£cie ;-) jak zawodnicy opowiadaj╣ sobie o medalach kt≤re dostali. TrochΩ zaskoczeni i sko│owani podchodzimy bli┐ej i pytamy o co chodzi. Buzie opadaj╣ nam szeroko kiedy dowiadujemy siΩ, ┐e na tych zawodach medale dostaje siΩ ju┐ na starcie w biurze maratonu !!! Pomys│ zgo│a niesamowity i niepraktykowany chyba nigdzie indziej na £wiecie. Jak ju┐ powiedzia│em buzie opadaj╣ nam szeroko, tym bardziej gdy po natychmiastowych poszukiwaniach w otrzymanych reklam≤wkach nie znajdujemy nic co by przypomina│o medale. Nieƒle ju┐ zaskoczeni, choµ jeszcze w dobrym humorze maszerujemy z reklamacj╣. I tu od jednej z "wa┐nych pa±" dowiadujemy siΩ, ┐e i owszem medale dostaje siΩ "od razu" w biurze zawod≤w, ale zaszczyt ten dotyczy tych tylko, kt≤rzy pojawili siΩ w biurze odpowiednio szybko, gdy┐ jest ich mocno ograniczona ilo£µ. Nasza reakcja jest oczywista - staramy siΩ zwr≤ciµ uwagΩ na mocno nietypowe i niesprawiedliwe rozwi╣zanie (wszak dla marato±czyka-amatora nie ma wiΩkszej £wiΩto£ci i nagrody ni┐ wrΩczany na mecie medal).

I tu wybucha bomba. "Wa┐na pani" z rozbrajaj╣c╣ pewno£ci╣ siebie, tonem znanym nam z akademickich dziekanat≤w oraz urzΩd≤w pocztowych i "Spo│emowskich" sklep≤w oznajmia nam, ┐e jak siΩ komu£ nie podoba to nie musi startowaµ, gdy┐ nikt go o to nie prosi. A tak w og≤le to nie wie o co nam chodzi, wed│ug niej medale powinny byµ tylko dla zwyciΩzc≤w.

BΩdΩ szczery - s│ysz╣c tak╣ wypowiedƒ krew siΩ w nas zagotowa│a. Rozumiem, ┐e nie ka┐dy zna siΩ na sporcie, ale umieszczanie takich os≤b w gronie ludzi odpowiedzialnych za obs│ugΩ zawodnik≤w jest skandalem. Nie trac╣c czasu na zbΩdne rozmowy uderzamy bezpo£rednio ze skarg╣ do dyrektora zawod≤w. I tu ju┐ spotyka nas absolutna niespodzianka - pan dyrektor t│umaczy siΩ tym, ┐e maraton organizuj╣ po raz pierwszy i nie wiedzieli ┐e medale daje siΩ na mecie !!! Pani w biurze ma prawo byµ zdenerwowana gdy┐ siedzi tu ju┐ 10 godzin. A w og≤le to trochΩ przesadzamy. Do rozmowy przy│╣czaj╣ siΩ inni zawodnicy, ale to ju┐ koniec rozmowy. Dyrektor nic wiΩcej do powiedzenie nie ma.

No wiΩc jak on nie ma nic do powiedzenia to powiem ja: czasami w pracy te┐ siedzΩ po 10-12 godzin, i gdybym w ten spos≤b potraktowa│ klienta to wylecia│bym z roboty w trybie przy£pieszonym.

Dla relaksu idziemy porozmawiaµ z "naszymi" poznanymi wcze£niej m│odymi dziewczynami z biura. M≤wimy im jaka jest sytuacja: ┐e sko±czy│y siΩ medale i ludzie odchodz╣ z kwitkiem, oraz w jaki spos≤b traktuje siΩ tu zawodnik≤w. I nigdy nie uwierzycie w to, co teraz opowiem: dziewczyny prowadz╣ nas (sztuk dwa) na ty│y biura, otwieraj╣ pewn╣ szafkΩ i co widzimy? W kilku r≤wnych rz╣dkach le┐y sobie tak na oko co£ ko│o 50 medali! Mamy sobie wzi╣µ po jednym. Okazuje siΩ, ┐e medale te zarezerwowali sobie organizatorzy i r≤┐nego rodzaju dzia│acze oraz "wa┐ne" osoby na pami╣tkΩ. Tak po prostu! My bΩdziemy biec 42km a oni powrΩczaj╣ sobie nasze medale! Szlak nas trafi│ i tyle nas w biurze zawod≤w widzieli. Chcia│bym powiedzieµ, ┐e nie wziΩli£my sobie po medalu, ale bym sk│ama│. Niestety nie ka┐dy zawar│ odpowiednie znajomo£ci i wielu amator≤w tak ich jak my powr≤ci│o do domu bez "pami╣tki". Nie jestem polityczny. Nie interesuje mnie ani lewa, ani prawa strona. Ale w│a£nie na maratonie w Gda±sku nauczy│em siΩ jak dzia│a aparat partyjny. Gdyby kto£ nie wiedzia│, to organizatorami tych zawod≤w jest NSZZ Solidarno£µ, a jego "medalowi" dzia│acze piastuj╣ wszystkie funkcje organizacyjne, o czym mo┐na przekonaµ siΩ czytaj╣c informator.

No c≤┐, historia jak historia. Ka┐dy m≤g│by przytoczyµ podobn╣ - w ko±cu nie po raz pierwszy polityka miesza siΩ ze sportem. Ale to by│a dopiero przygrywka do tego, co nas jeszcze mog│o w Gda±sku spotkaµ.

Ka┐dy kto biega maratony wie, i┐ istnieje grupa ludzi kt≤rzy lubi╣ siΩ, tak dla zabawy, przebieraµ na zawodach w r≤┐ne przebrania. Je┐eli kto£ nie jest zawodowcem i ma w sobie trochΩ dowcipu to i on siΩ zabawi, i kibice te┐ bΩd╣ mieli rado£µ gdy zobacz╣ biegacza przebranego za niedƒwiedzia, kelnera, sΩdziego pi│karskiego lub cokolwiek innego (┐e przytoczΩ tylko najs│ynniejsze polskie kreacje). Od czasu do czasu, kiedy absolutnie nie mamy formy, te┐ lubimy siΩ za co£ przebraµ.

Tak wiΩc w 1997 roku w Gda±sku na starcie honorowym w bramie Stoczni Gda±skiej stanΩli£my we trzech ubrani tylko i wy│╣cznie w rΩczniki k╣pielowe. Przepasali£my je sobie wzd│u┐ bioder w stylu "prysznicowym" i poklepywani przez innych zawodnik≤w czekamy na start. Numery startowe regulaminowo z przodu. A niespodzianka nie ka┐e na siebie d│ugo czekaµ: przechodz╣cy obok sΩdzia zatrzymuje siΩ, przygl╣da siΩ nam chwilΩ po czym ka┐e nam natychmiast przebraµ siΩ w str≤j sportowy, bo inaczej on nie zezwoli nam na start!