Aśka Morawska


MĘŻCZYZNA, KTÓREGO POŚLUBIĘ


           Jest piąta rano. On ciągle jeszcze śpi. Jestem w drodze do domu. To 
całkiem spory kawałek drogi - czterdzieści minut. Dzięki Bogu nie ma zbyt wielu 
ludzi w autobusie o tej porze dnia. Mógł przynajmniej odwieść mnie do domu. 
Ale on tylko westchnął, przewrócił się na drugą stronę i przykrył się po same 
uszy tą śmieszną różową kołdrą. 
            Był zmęczony? Mam nadzieję! Nawet nie usłyszał kiedy brałam prysznic. 
Ubrałam się, wzięłam jakiegoś średniej klasy dreszczowca z najwyższej półki i 
wyszłam, prościutko na przystanek. Obudzi się za kilka godzin. Wtedy dostrzeże 
moja nieobecność. Nawet jeśli zapomni na chwilkę kilka niedopałków ze śladami 
szminki i pomięta pościel z prawej strony przypomni mu o tej niezapomnianej, 
namiętnej nocy. Jednej szczególnej nocy pośród wszystkich tych, które spędził w 
tym staromodnym łóżku.
Nawet nie przygotował kolacji. Nie było białej serwety, świec ani romantycznej 
muzyki.
          Ten pokój nigdy nie miał być romantyczny. Z praktycznym podejściem do 
życia, które prezentuje Lizzy, został on stopniowo zapełniony różnego rodzaju 
książkami. Kiedyś nawet podarowałam jej jedną w prezencie. Wielki, okazały 
tom - mógł robić wrażenie. Szczególnie te złote litery płynnie zlewające się w 
tytuł "Kamasutra". A ona tylko się zaczerwieniła i ukryła książkę w najbardziej 
niedostrzegalnym miejscu w domu. I jaki był sens robienia tego, skoro on i tak ją 
znalazł? Biedna Lizzy. Odkąd się wprowadził straciła całą swoja prywatność na 
dobre. Kupiła mu brązowe filcowe pantofle i pilnuje, żeby podlewał kwiatki 
zawsze wtedy, kiedy ona musi wyjechać na konferencję. Podlewa - przypominam 
mu o tym dzielnie. Ich pies już nie szczeka, kiedy  przychodzę. Lizzy jest 
przekonana, że musi czuć jakieś pozytywne wibracje w stosunku do mnie, bo 
przecież widuje mnie tak  "rzadko".  
           Jak się poznaliśmy? Ciężko powiedzieć. On mówi, że zobaczył mnie na 
przystanku. Stałam w deszczu a on podszedł do mnie z bukietem żółtych 
kwiatów. Dokładnie tak, jak w książce Bułhakowa. Ale coś mu się musiało 
pomylić, bo to Małgorzata trzymała kwiaty, nie Mistrz. Tak czy inaczej, 
formalnie poznaliśmy się na którymś z tych dziecinnych przyjęć urodzinowych 
Lizzy.  Szalona zabawa z musującym szampanem i tortem, w tym samym stylu 
od piętnastu lat.
             Teraz powinnam już wysiadać. Przy odrobinie szczęścia będę spać jakieś 
pięć godzin. Później zadzwoni telefon. To będzie on - zadzwoni, żeby mnie 
obudzić i powiedzieć "dzień dobry". A może to będzie Lizzy dzwoniąca, żeby 
zaprosić mnie na jedno ze zwykłych powitalnych przyjęć. Za każdym razem to 
ma być ich wieczór zaręczynowy. Znów pogładzi go po policzku i powie cicho: 
"To jest mój mężczyzna. Mężczyzna, którego poślubię". 




Ten tekst pochodzi ze strony "5000słów".
Prawa autorki tekstu zastrzeżone