Autor: Krzysztof Tryk
Wiek: 21
Kontakt:labirynt@free.com.pl
Filozofia: szukanie przyszłości w przeszłości.
Dwa słowa Boga
Na początku było słowo
...
Bóg nie jest marzycielem
nie pieści słów pięknych
bo niewypowiedzianych
mówi:
nowa i nowa prawdo
ze stromopadłej kałuży
nieba
piekielny okręcie
przed sterami tło.
Słonego tchu!
to w was
rozkołysanych cienkim butem
gram
***
chityna
pchnięć
umodlić się na płaską rybę
uryna
wędzonym ciałem.
Noc w łodzi
figurka z zamarłej mgły
dryfem
wyławiam z ust księżyce
do dna wsparty...
znad palców rozsuwam
pudełeczko gwiazd
i znikam przestrzeni cięty w toń czerni...
***
Stamtąd
skroń zatęskni echem
do smutnych
zasianych chrustem pól
majestatem tkają się
cykle w gigant nadpowietrza
Stamtąd
chmurą ust
wołam krecie kwiaty
tulę żywą dłoń
klejoną ciepłym pulsem
Gdybyś oddała mi las
Nieba słów
Kruczym piórem rzęs
Spływają pagórki snu
Okutana w żal żegnasz
...i dzielimy tę ostatnia wełnę
toczysz płową głowę przez tors
pohuku klatek
deszcz łamie się z łzami
odkrywasz krople na palcach
na prawym policzku...
nasze ołtarze obite pokłonem
rozgwieżdżone pękaniem świec
krzepną jak sklepienia dłoni
w kruchy gotyk
Krzyk
1
zaśpiewaj ślino sępa
ptaki...westchnienia i róże
wyśpiewaj lasy wisielcami
by stały z ciałem
na wyrost i powagę
i tylko kilka głosek za całą śmierć
wywróż losy życia
z rozwianych hańbą ud kobiecych
i dzieci
co przez cichy dzień przebite
na rannych oczach wieszają
chybotliwe posągi
2
dla tych
co chlebem wykarmili sny
wśród skrzydeł i gwiazd
wieje dumnie
victoria - dwa palce uwolnione z pięści
W życiu
Prosić krok po kroku largo
szpagat dłoni gnie lep palców
w wirze słońc
w ukłonie oka
nad rozpięte szepty...
Żyję w drzewie
w smutnym domku
Tak. Czuję
w deskach starczy zgrzyt odwrotu
Oto dni
Srebro zim
Wary chmur
łowcy słów
i
tlen w płucach pocałunku
rozpinasz
swoje
białe
ręce
Powracam
kolorami brzasku szkiełek
snuje drewnianą modlitwę
niedziela znocywstała
nad palone słońce
z łukiem rąk
rewolucją czterech ścięgien
przyjdę jako chłopiec
by biec z górą
by po oknach powystawiać
puste krzyże
sam na oko
pocałunkiem ziemi nieba
rodzić ptaki
Modlitwa do świata
na pewno kiedyś spadniemy
wielki wozie
słowo nas poniesie innych poprowadzi
na zgodę
uczynni ręką
pacierze
i koło powróci z obiegu
w okruchy mistrzów płaczu
pełni tylko siebie
w pył
złożymy szczere oczy manekina
***
stopniały drzwi i progi
spłynęły schodami klamki
podłogi schodzą pod
podłogi
kryją się mokrym ciepłym uśmiechem
jest ciemno jest noc
jest pies po szyję w wodzie
i nadzieja na wszystko
Miniaturka
zegar tylko tyka
stół tylko stoi
którą godzinę tak mierzą
zegar przestał kręcić ramionam
i stół stoi
stół stoi
czas płynie...
Oczy
po drodze zbójców
za wiatrem brwi
zapadam się
w ciasną prawdę
przypłyniesz...
...liczyłem, liczyłem
dwa czarne słońca
Zabawa
jeszcze
błękitnie
dłonie pięknieją
układają chmury
znad rosy ramion łąk
piersi
biją tempo jasności
chwile serdecznego poranka
z iskrzącym zielem
celuję w dziesiątkę pająka
trampolinę dna
fanaberia
-
a potem mi giniesz
rzucona w szepty ziemi
w najcichszy lęk
tak się boję
chwil.
***
trzy, cztery muchy chodziły po drewnie
ślizgały się
tikając nerwem
na zmianę azymutu
wędrówki...
trucht prawo
skręt lewo
ku krawędzi na koniec świata
taniec i bieg w kwadratowym losie
albo na moment wiatr spętlał
spłoszonych brudasków
obłąkańczym lotem
potem w oku muchy
znaleziono owada
zaraza łaskotała gdy przechodziła po karku
nieścierpienia
klej to nerw
otwarte czucie
szarpnięcia życia
Historia
Ogień wsiąkał w powietrze
falą półdrżeniem bijące
pluł efemerydą cekinów
błysków ku błyskom nocy
Wsuń swój z much lepki kikutek
na soczystych płomieni wsęgi
Iskry oczu
w węgle doły
Nim słowa w symbole
nim piach zaśnie na powiekach
a brzozy w krzyżach
Nie ja
pudło lekkich obyczajów
stoii
niby
nie ma woli
nie patrzy
nie przypomina
nie będę chował do niego moich rąk
nie będę chował do niego moich rąk
................................................................
Cukierek
odpoczynek usiadłem
ja i krzesło
starzy jak my
oddałem się
schowane słońce
płynie okręgiem pod język
zamykam
rozbite lustra
pęczniejąca ślina
łykam
to jak lekki ukłon
pusta hala dyszy esencją
jeszcze trochę
trochę
i jestem sam
Fotograf
krew rozdarta
w połowie krzyku
z pokoju na korytarz
czekała na swój pył
on zbierał się do wyjścia
nostalgicznie
popłynął wzrokiem
i podniesiony
przyjął pędzący korytarz
cóż za dzień
piękny dzień
myślał...
ranny brzask
ból
klisza była czysta