Adam Podstawczyński

Toast

	Zabawa była na całego. Wyborowa lała się roześmianymi potokami, ale pojawiały się też
lepsze trunki. Opaśli panowie dawno już porozpinali paski na ostatnie dziurki: gorące dania 
przeplatały się z chłodnymi zakąskami, ciastami i wódką, wódką, wódką... Czerwone twarze 
roześmianych pań i panów zlewały się z przekrzykiwanymi rozmowami o polityce i pogodzie, o 
polityce i pieniądzach, o polityce i wódce. Spoceni i zarumienieni panowie wznosili coraz to 
nowe toasty: za rząd, za niższe cła na samochody, za niedźwiedzie polarne.
	Potem wszyscy jakoś tak przycichli, po kolei zauważali małą, może sześcioletnią 
dziewczynkę stojącą w drzwiach, szarą zza kłębów dymu papierosowego. Biesiadnicy 
zawieszali rozkołysany wzrok na jaskrawo-czerwonej spódniczce-odznaczała się na mętnym 
tle wyraźniej niż buzia dziecka. Ale twarz też w końcu zwracała uwagę: podkrążone, jakby 
wycieńczone oczy, zapadnięte policzki; smutne, dorosłe spojrzenie. Gdy zupełnie ucichły brzęki 
szkła i chichoty kobiet, dziewczynka utkwiła spojrzenie w jednym z panów w garniturach, 
podniosła plastikowy kubeczek z domku dla lalek, i powiedziała głośno i wyraźnie:
	-Żebyś mnie, mamusiu, nigdy więcej nie zostawiła w mieszkaniu samej z twoim 
mężem.
	Goście pijanymi ruchami głów skierowali spojrzenia na pana, w którego wpatrywało się 
dziecko. Potem do dziewczynki podeszła mama, wzięła ją za rączkę; jaskrawo-czerwona 
spódniczka zniknęła w czeluści przedpokoju. Za chwilę zadzwoniły pierwsze kieliszki, pan, na 
którego patrzyli goście rzucił jakiś żart, panie się zaśmiały, panowie odpowiedzieli śpiewem, 
karnawał trwał. Wznoszono kolejne toasty: za rząd, za samochody, za rynki zbytu, za czerwone 
spódniczki.

 
ten tekst pochodzi ze strony "5000słów"
prawa autora tekstu zastrzeżone