Adam Podstawczyński

Koniec listopada

	Najgorzej jest, gdy nie masz nic do roboty. Siedzisz na wersalce w swoim 
pokoju, drzwi zamknięte, jakaś lampka, zakładasz nogę na nogę, zdejmujesz, 
odwrotnie, opuszkiem palca do warg, do nosa, uszu, delikatne muśnięcia, ale 
twój system nerwowy powoduje drażnienie, zagłusza myśli, ale one powracają, 
wyrażniejsze od każdego włosa na włosa na twojej nodze, pyłka w powietrzu, 
ciszy.
 
	Ja nie dla ciebie to piszę, ty przecież wiesz jak to jest, masz za sobą 
kilkanaście lat i każdą chwilę tak dokładnie zanalizowaną. Nie myślisz o Marii, 
albo tak ci się tylko wydaje, robisz herbatę (zalewasz wrzątkiem - dlaczego 
powoduje to bóle żeber, mostka, skurcze klatki piersiowej?), siedzisz nad tą 
herbatą, piętro wyżej muzyka, wiele nóg, a ty przytulony do szklanki, nogi w 
kapciach, a sam rozpięty chyba nad całym miastem. To przecież nic nie znaczy, 
ona wciąż jest twoja, ostatni już łyk, zimny płyn, trzeba wziąć się w kocu do 
roboty, tylko kilka godzin do egzaminu, byle nie myśleć, więc jeśli nic nie 
znaczy, to czemu wiesz, że już po wszystkim, że już nigdy nic nie będzie po 
staremu. Otwierasz okno, trochę powietrza, zimno, koniec listopada, wiesz, 
dzisiaj nie mogę, może kiedy indziej( to głos Marii zza oceanu przewodów 
telefonicznych), nie, na razie nie dzwoń, wiesz, ktoś u mnie jest, odłożona 
słuchawka, fusy na dnie szklanki, drapiesz się w głowę, zdejmujesz, zakładasz 
okulary.
	A potem już wiesz dobrze, że nie zajrzysz do otwartego podręcznika, na 
wołanie zza zamkniętych drzwi odpowiesz zaraz, mamo, otworzysz szerzej 
okno, za zimno, nawet jak na tę porę roku, muzyka z góry coraz głośniejsza, 
koniec muzyki, ale ty już stoisz w ciszy nad miastem, trochę się garbisz, okno 
jest niskie, wąski parapet, lecisz inaczej niż myślałeś, jakoś tak nieporadnie, ku 
swoim myślom, ku temu, co zostawiłeś, ale piękniejszemu, takiemu, jakie 
powinno być, jakie może kiedyś będzie.



Ten tekst pochodzi ze strony 5000słów
prawa autora tekstu zastrzeżone