Drukarki

Na początku ery komputerów drukarki były bardzo drogimi urządzeniami peryferyjnymi, zarezerwowanymi raczej dla firm niż gospodarstw domowych. Nawet, jeśli kogoś było stać na drukarkę to asortyment wyboru w porównaniu z dzisiejszym był znikomy. Drukarki miały też ograniczenia, drukowały czarny tekst, tylko niektóre mogły drukować etykiety i koperty. W ciągu ok. 15 lat wszystko uległo zmianie. Obecnie jak sami dobrze wiecie drukarki są tanie, ciche, wielofunkcyjne, drukują w bardzo wysokiej jakości. Czynniki te spowodowały, że urządzenia te trafiły do "szarych" użytkowników.· 
Poniżej postaram się przybliżyć część historii drukarek komputerowych oraz ich rodzaje. 

Drukarki rozetkowe i mozaikowe.

Na początku istniały tylko dwa rodzaje drukarek komputerowych, ich funkcjonowanie przypominało oryginalną prasę Gutenberga. Były to drukarki rozetkowe i mozaikowe. Pierwsze drukarki były używane na komputerach typu mainframe pod koniec lat 60-tych i na początku lat 70-tych. W czasach kiedy nie było jeszcze terminali video z monitorami, ogromne drukarki zwane dalekopisami podawały wszystkie rodzaje wyników komputerowych, także rezultaty programów i komunikaty o błędach. Drukarki typu mainframe tworzyły listy płac, wydruki kodów, raporty, czasem gry ( np. Hammurabi). 

W 1981 r. pojawił się pierwszy komputer osobisty IBM ( ważne jest to, że posiadał port równoległy). W roku tym także pojawiły się mniejszych rozmiarów, co oczywiście sprawiało, że stawały się one urządzeniami coraz bardziej dostępnymi. Nadal jednak barierą była cena, nie tylko drukarek, ale też pierwszych modeli IBM PC. W latach 80-tych w miarę wzrostu popularność tańszych komputerów 8-bitowych ( Atari, Commodore 64) spadły także ceny drukarek. Okazało się, że na drukowanie komputerowe mogą sobie pozwolić nie tylko firmy, ale także i zwykli użytkownicy. Pojawiło się także w tym czasie wiele popularnych aplikacji np. arkusze kalkulacyjne, programy graficzne, programy finansowe. Programy te wymagały wydruków ( lub korzystały z nich w znacznym stopniu).

Wspomniałem wyżej o drukarkach mozaikowych i rozetkowych. Drukarki rozetkowe należały do grupy drukarek uderzeniowych. Działały one tak jak maszyna do pisania, uderzając w papier przez taśmę nasączoną tuszem, za każdym razem gdy został naciśnięty klawisz. Różnice pomiędzy drukarkami uderzeniowymi polegają na sposobie uderzenia w papier. Wyróżniamy tu wspomniane drukarki rozetkowe i kulkowe. W rozetkowych wykorzystywano obracająca się głowice drukującą w kształcie koła ( uzupełnionego szprychami do uderzania w papier przez taśmę nasyconą tuszem - tak samo jak w maszynie do pisania). Drukarki kulkowe wykorzystywały głowicę kulkową. Każdy znak został uformowany na głowicy drukującej, a drukarka mogła używać różnych kulek o rozmaitych rodzajach czcionek, także z międzynarodowymi i matematycznymi znakami. Z powodu podobieństwa do maszyn do pisania drukarki rozetkowe i kulkowe stały się pierwszymi drukarkami o korespondencyjnej jakości druku (tzn., że ich druku nie można odróżnić od otrzymanego druku używając maszyny do pisania). Drukarki uderzeniowe miały jednak wiele wad. Ograniczone możliwości graficzne umożliwiały drukowanie tylko tekstu ( czasem bardzo prostych obrazków). Trudności były także przy zmianie czcionek, zwłaszcza pojawienia się grafiki na monitorach - każdy chciał uzyskać ją na wydruku. Kolejną wadą były duże gabaryty. Wczesne drukarki rozetkowe były rozmiarów szafki nocnej, później je, co prawda zmniejszono, to jednak były nadal większe od drukarek sprzedawanych obecnie. Miały małą szybkość druku, co najwyżej 2~3 strony na minutę. Charakteryzował je również wysoki poziom hałasu. Często przeznaczano jedno pomieszczenie, w którym specjalnie umieszczano drukarkę, aby nie zakłócała swoim hałasem pracy np. w biurze. 

Lepszymi modelami ( ale nie od razu) były drukarki mozaikowe ( zwane igłowymi). O ile drukarek uderzeniowych się już raczej nie spotka w użyciu to igłowe jeszcze zapewne gdzieś pracują. Były to pierwsze drukarki komputerowe posiadające własne mikroprocesory. Drukują one także przez uderzenie, ale w całkowicie inny, bardziej skomplikowany sposób niż np. rozetkowe. Mozaikowa głowica drukująca korzysta z wielu małych pionowo uszeregowanych igieł, z których każda może być wysuwana oddzielnie i może postawić pojedynczy punkt na papierze. Starsze modele miały 9 igieł i przesuwały głowicę poziomo o ułamki cala. Formowały prostokątna matryce punktów. Później dostępne były modele 24 igłowe, a także 48 igłowe ( im więcej igieł, tym szybszy i lepszy druk). W miarę jak papier przechodzi pod igłową głowicę drukującą, jest ona przesuwana w przód i w tył, a igły uderzają w papier przez taśmę barwiącą - drukarka śledzi ruch głowicy i wysuwa tylko te igły, które są potrzebne do wydrukowania na papierze odpowiedniego obrazka, komponując znaki i rysunki. Pierwsze drukarki igłowe nie umiały robić wydruków, które choć trochę porównywalne były by do jakości korespondencyjnej. Problemy były także np. z drukowaniem liter takich jak "p" czy "g" ( były drukowane na tej samej linii). Modele 9 igłowe nadawały się tylko do wstępnych prac, etykiet, rachunków itp. Trzeba jednak zaznaczyć, że drukarki mozaikowe były o wiele "mądrzejszymi" maszynami niż urządzenia przebitkowe. Drukarki mozaikowe były pierwszymi urządzeniami drukującymi, które potrzebowały rozszerzonego języka poleceń umożliwiającego im drukowanie grafiki i znaków o specjalnych atrybutach, na przykład znaków pogrubionych i podkreślonych, indeksów górnych i dolnych oraz międzynarodowych zestawów znaków ( bez zmian głowicy drukującej).
Czasami niektóre drukarki 9 igłowe posiadały możliwość druku nazywaną "niemal korespondencyjną jakością druku (ang. near-letter-quality, w skrócie NLQ). W trybie tym głowica mogła wykorzystać dwa pełne przebiegi na każdą linię strony, wysuwając igły na sekundę upływającą między poziomymi punktami wykonanymi podczas pierwszego przebiegu. Choć wydrukowanie strony zajmowało dwa razy więcej czasu, to prezentowała się ona dużo lepiej i dzięki temu można było drukować np. szkolne wypracowania i prywatną korespondencję ( powiększyła się grupa potencjalnych klientów). Drukarki mozaikowe osiągnęły szczyt swoich możliwości wraz z wprowadzeniem modeli z 24 igłowymi głowicami. Urządzenia te uzyskują korespondencyjną jakość druku (ang. letter quality, - LQ). Pojawienie się tych modeli oznaczało śmierć maszyn uderzeniowych. Nie pozbawione są one jednak wad. Głowice wymagają regularnego czyszczenia, a taśmy nasycone tuszem mogą plątać się i robić smugi. Ogólnie to urządzenia dość kłopotliwe. Poziom hałasu mają taki jak najstarsze drukarki uderzeniowe. Drukują monochromatycznie ( niektóre urządzenia uderzeniowe mogły drukować różnymi kolorami. Wspomniałem, że są jeszcze używane. Dlaczego ? Ponieważ tylko drukarki mozaikowe mogą odbić znak przez taśmę z tuszem oraz wszystkie strony wielostronicowego formularza. "Laserówki" czy "atramentówki" są lepsze prawie we wszystkim, ale w żadnej z nich nie można używać kalki maszynowej lub formularzy na papierze przebitkowym. 

Drukarki atramentowe.

Pojawienie się drukarek mozaikowych stanowiło wielki krok naprzód, ale okazały się one zbyt wolne i głośne oraz drogie w eksploatacji. Istniało także zapotrzebowanie na druk kolorowy o dobrej jakości, czego urządzenia igłowe nie mogły zapewnić. 
Pojawił się wiec nowy pomysł drukowania. Wymyślono, aby rzucać atrament wprost na papier bez pośrednictwa igieł. Tak narodziły się drukarki atramentowe, zwane plujkami. Powodem ich popularności jest uniwersalność zastosowanej w nich metody wydruku. Z plujkami łączy się pojęcie rozdzielczości. Rozdzielczość drukarki jest miarą liczby punktów mieszczących się w jednym calu, zarówno w poziomie jak i w pionie (dpi - dots per inch, czyli punkty na cal). Rozdzielczość np. 600x300 dpi drukarki oznacza, ze może ona drukować 600 punktów w poziomie i 300 w pionie na jednym calu papieru. Im wyższa rozdzielczość tym jakość jest lepsza, ale i czas potrzebny na wydruk dłuższy. 
Podobnie jak drukarka mozaikowa, tak i atramentowa do formowania napisów i obrazów wykorzystuje krople atramentu. Tusz nie pochodzi jednak z taśmy, lecz jest przechowywany w postaci ciekłej w zbiorniku połączonym z głowicą drukującą. W drukarkach atramentowych, zamiast pionowej kolumny cienkich igieł, stosowane są cienkie dysze atramentowe, z których każda może wypuścić na papier pojedynczą krople tuszu. Atrament jest specjalnie przygotowany, aby wsiąkać w papier, gwarantować dopływ do głowicy drukującej, zapewniać dobrą jakość druku, i bardzo szybko wysychać. Drukarki atramentowe kolorowe drukują w taki sam sposób jak czarno-białe, z tym że wykorzystują kilka dysz i oddzielne pojemniki na atrament turkusowy (Cyan), purpurowy (Magenta), żółty (Yellow) i czarny (Black). Po odpowiednim pomieszaniu kolorów podstawowych: czerwonego (Red), zielonego (Green) i niebieskiego (Blue) ( stąd skrót RGB) można otrzymać dowolny kolor. ( plastyka w podstawówce ;-) ). Drukarki atramentowe mają wiele zalet np. niedrogi zakup i tania eksploatacja, prosta obsługa, są względnie ciche, świetna jakość druku, szybki druk. 

Drukarki laserowe.

Pomimo że drukarki atramentowe są szybkie, to jednak nie na tyle szybkie aby sprostać wymaganiom intensywnie działających biur, w których liczy się przede wszystkim wydajność i szybkość. Można co prawda kupić droższą drukarkę atramentową, jednak nadal będzie ona posiadała kilka wad, które w domowym użytkowaniu mogą być nie widoczne, ale w już w biurze staja się zauważalne ( np. brudzenie nie wyschniętego strumienia tuszu, smugi na większych obszarach czarnego lub jednego koloru). Dlatego warto przyjrzeć się drukarką laserowym. Takie maszyny istniały już co prawda od dawna, ale ich ceny były bardzo wysokie. Jeszcze 6-7 lat temu najtańsze modele laserowe kosztowały powyżej 1000 $.
Drukarka laserowe przypomina ( niezupełnie ) kopiarkę laserową. Zamiast na wyjściu skanować fizyczną kopię dokumentu, drukarka laserowa odbiera dane wejściowe dotyczące oryginalnego obrazka w postaci serii kodów z komputera. Mikroprocesor drukarki wykorzystuje te kody do skonstruowania obrazu strony w wewnętrznej pamięci drukarki, a następnie przekazuje go na stronę ( pamięć buforowana drukarki lub RAM). Drukarka laserowa używa toneru zamiast atramentu. Toner to bardzo drobny czarny proszek niezwykle czuły na ładunki elektryczne. Proces drukowania jest w urządzeniach laserowych jest dość skomplikowany. Prześledźmy go w punktach. 

1. Wałek porusza się równoległe do obracającego się bębna wewnątrz drukarki. Wałek ładujący przekazuje ładunek elektryczny do bębna, który jest światłoczuły. Proszek toneru jest bardzo, jak wspomniałem, czuły na ładunek elektryczny i ten ładunek odpycha toner od bębna światłoczułego.
2. Bęben światłoczuły stale się obraca, co prowadzi do jego kontaktu z promieniem lasera. Promieniem lasera steruje mikroprocesorowy mózg drukarki, który włącza i wyłącza promień, co powoduje, że omiata on powierzchnię światłoczułą. Obszar oświetlany promieniem lasera rozładowuje się, więc toner przylega tylko do wskazanych miejsc bębna światłoczułego. 
3. Następny etap pracy bębna światłoczułego to kontakt z kolejnym wałkiem - jest to wałek toneru, który równomiernie rozprowadza toner po powierzchni światłoczułej. Te obszary bębna, na które padł promień lasera, przyciągają toner, a pozostałe go odpychają. W efekcie teraz bęben przenosi obraz strony, ale nie został on jeszcze przekazany na papier.
4. W miarę jak bęben światłoczuły obraca się, wchodzi w kontakt z wałkiem podającym - jednocześnie papier z tacy jest podawany pomiędzy te dwie powierzchnie. Wałek podający ładuje papier niewielkim ładunkiem, żeby toner, który pozostał na bębnie światłoczułym, przylgnął teraz do papieru. (W tym momencie toner nie jest jednak związany z papierem, mógłby z niego spaść w razie potrzęsienia kartką).
5. Papier przechodzi przez kolejne dwa wałki. Górny wałek, który znajduje się po tej samej stronie papieru co toner, jest nazywany wałkiem zespalającym. Jest on podgrzewany przez drukarkę, żeby toner częściowo stopić i przykleić do kartki na stałe. Równolegle druki wałek dociska papier do wałka zespalającego. 
6. Dwa wałki obracają się, a papier jest przeciągany między nimi i wychodzi na zewnątrz urządzenia, na tacę odbierająca kartki.
7. Bęben światłoczuły przekazał już obraz na kartkę, więc musi zostać oczyszczony, zanim cały proces będzie mógł zostać powtórzony. Bęben, obracając się dalej, przechodzi pod czyszczącą szczotką lub skrobiącym ostrzem, które usuwa zagubione cząstki tonera.
8. W końcu bęben światłoczuły kończy cykl pracy i powraca do wałka ładującego. Jeśli ma być wydrukowana następna strona proces się powtórzy. 

Kolorowe drukarki laserowe działają według tej samej zasady, z tym że używają czterech kolorów toneru zamiast jednego. W drukarce kolorowej bęben światłoczuły wykonuje cztery pełne przebiegi, aby przekazać na papier każdy z czterech podstawowych kolorów, zanim kartka papieru zostanie przekazana do wałka zespalającego.
Zaletą drukarek laserowych jest m.in. duża szybkość druku, opcje sieciowe, ulepszona obsługa papieru, czcionki rezydentne i kasety z czcionkami ( wiele starszych modeli drukarek laserowych można unowocześnić, instalując kasety z dodatkowymi czcionkami, współczesne modele zawierają wewnętrzne karty pamięci z czcionkami. Windows nie musi ładować czcionek do drukarki przy każdym wydruku. Dzięki temu można nawet zaoszczędzić do 30 sek. ).



Drukarki termiczne i sublimacyjne.

Grafika jaka powstaje na drukarkach atramentowych doskonale nadaje się do zastosowań domowych. Firmy, które chcą drukować w kolorze raczej zakupią kolorowe drukarki laserowe. Jest jednak grono osób, którym druk z powyższych modeli nie wystarcza. Są to przede wszystkim artyści graficy , eksperci poligrafii komputerowej. Potrzebują oni wydruków o najwyższej jakości. Dlatego używają bardzo drogich drukarek termicznych i sublimacyjnych. 
Trzeba jednak zauważyć, że w miarę postępu technicznego dysproporcja jakości druku między drukami atramentowymi a woskowymi lub sublimacyjnym jest coraz mniejsza. W niektórych wypadkach wydruki z plujek mogą być podobne, a nawet czasami lepsze od np. sublimacyjnych. Jak to działa ?
Aby zrozumieć sposób działania drukarek woskowych należy sobie wyobrazić drukarkę mozaikową, ale taką, która używa bardzo gorących igieł i specjalnej wielokolorowej taśmy barwiącej zaimpregnowanej stałym woskiem zamiast taśmy z tuszem. Będzie to właśnie termiczna drukarka woskowa. Nacisk przy uderzeniu tymi igłami nie jest jednak wystarczający do przenoszenia wosku, czyli rozwiązanie zastosowane w drukarkach mozaikowych w tym przypadku się nie sprawdza. Dlatego ciepło z igły topi wosk i na stałe przenosi go na papier. 
Drukarki sublimacyjne posiadają głowicę, ale na papier przenoszą barwnik ( podobny do kredki świecowej ). Barwnik jest gęstszy od atramentu i dlatego droższe drukarki atramentowe osiągają większą rozdzielczość dpi niż drukarki sublimacyjne. 
Zalety i wady tych drukarek to: mała szybkość druku, droga eksploatacja, fotograficzna jakość druku, podłączenie do komputerów PC i Macintoshy ( ale czy to nie powinien być standard ? )
Można by jeszcze wspomnieć o inżynierskich ploterach. Nie będę tu ich szerzej opisywał. Warto jednak wiedzieć, że to właśnie na takich urządzeniach otrzymuje się np. światłokopie czy plany architektoniczne, których rozmiary sięgają kilku metrów.

Drukarki przenośne.

Jeśli chcemy być mobilni, jesteśmy zaopatrzeni w komputer przenośny, możemy dokupić sobie drukarkę przenośną. Prawie wszystkie drukarki przenośne do otrzymywania czarno-białych wydruków o jakości laserowej wykorzystują technologię druku atramentowego, większość z nich potrafi drukować w kolorze. Te drukarki korzystają ze specjalnie dopasowanej wielokrotnie ładowanej baterii lub baterii alkaicznych typu C lub D ( lub zasilacz zewnętrzny). Na jednej takiej baterii zwykle potrafią one wydrukować do 100 stron. Z komputerem najczęściej połączone są kablem równoległym do drukarek ( choć są także bezprzewodowe np. na podczerwień ). Przenośna, czyli musi być mała. Wymiary takich drukarek faktycznie są małe np. HP DeskJet 340Cbi ma rozmiary 15x31x7 cm ( wysokość x szerokość x głębokość).

Wielofunkcyjne urządzenia zewnętrzne.

Pomysł na stworzenie jednego urządzenia biurowego, które mogło by wykonywać różne zdania, zaowocował maszynami typu "wszystko w jednym", czyli urządzeniami wielofunkcyjnymi. Mogą one realizować wiele zadań: drukowanie, skanowanie, kopiowanie, faksowanie, przesyłanie plików ( przez internet ). 
Wszystkie urządzenia wielofunkcyjne bazują na tym, że każde z nich ma coś wspólnego z innym. Na przykład aplikacja faksu potrzebuje skanera i drukarki, tak samo jak kopiarka. Większość urządzeń wielofunkcyjnych działa podobnie jak drukarki atramentowe, wiec mogą one robić takie same wydruki. Urządzenia wielofunkcyjne mają swoje wady jak i zalety. Zaletami będą np. uniwersalne rozwiązania (kupując jedno urządzenie mamy dostęp do kilku funkcji, nie musimy nabywać osobnych urządzeń ), niska cena ( urządzenia wielofunkcyjne jest tańsze w porównaniu do kosztu zakupu oddzielnego skanera, drukarki, kopiarki, faksu itp.), małe rozmiary. Jednostki te także mają wady: ogólna wydajność ( niektóre elementy urządzenia wielofunkcyjnego powstały na bazie kompromisu między ich funkcjonalnością, rozmiarami a ceną. Na przykład podsystem skanujący urządzenia wielofunkcyjnego nie osiągnie tak dobrych wyników jak oddzielny skaner ), kłopoty z naprawą ( w razie awarii jednego modułu, traci się możliwość pracy z pozostałymi ).

Komunikacja 

Aby drukarka mogła wydrukować np. zdjęcie z wakacji, musi ono w jakiś sposób zostać przekazane z komputera, dzieje się to przy pomocy portów. W raz z portami dla klawiatury i monitora oryginalna specyfikacja IBM PC przewiduje dla urządzeń dwa różne typu portów ogólnego przeznaczenia: port szeregowy i port równoległy. Od początku większość drukarek korzystała z portu równoległego. Czasami zdarzały się modele "na" porcie szeregowym. Port równoległy może przesyłać więcej danych ( 25 igieł, - przepustowość 150 kb/s, nowa odmiana ECP/EPP - 2 Mb/s ) niż port szeregowy ( 9 igieł, - przepustowość do 115 Kb/s). Faktycznie obwód komunikacji równoległej może wysyłać bity danych jednocześnie przez kilka igieł. Port szeregowy przesyła bity danych jeden po drugim pojedynczym drutem ( w jednym rzędzie, szeregu - stąd nazwa - szeregowy). 
Oryginalna charakterystyka portu równoległego ( zazwyczaj zwana oryginalnym standardem Centronics ) nie przewidywała jednoczesnego dwukierunkowego przepływu danych. Zmieniła to specyfikacja IEEE-1284 portu równoległego, umożliwiając drukarką i innym urządzeniom równoległym wysyłanie i odbieranie danych z komputera w tym samym czasie ( komputer przysyła do drukarki dane, które muszą zostać wydrukowane, ta z kolei wysyła do komputera komunikaty o stanie i błędach, komunikaty na temat interwencji użytkownika).
Pisząc o standardzie IEEE-1284 trzeba wspomnieć o dwóch standardach, które wchodzą w jego skład. EPP/ECP ( Enhanced Paralled Port - rozszerzony port równoległy / Enhanced Capability Port - port o rozszerzonych możliwościach). ECP opisuje dwukierunkową komunikację dla drukarek i skanerów, a EPP dotyczy wszystkich dwukierunkowych połączeń innych urządzeń z portem równoległym. 
Stosunkowo nie dawno pojawił się nowy port umożliwiający przesył danych z komputera do drukarki z dużą szybkością - port USB ( Universal Serial Bus ). Port ten ma wiele zalet: szybka transmisja danych ( standardowo 12 Mb na sek. ), bardzo duże możliwości podłączenia ( na jednym USB można podłączyć 127 urządzeń), brak konieczności konfiguracji ( od wersji Windows 95 OSR2 4.00959B lub późniejszej Windows-y same wykryją ten port. Podobnie komputery Apple - iMaci oraz Macintoshe), brak konieczności ponownego inicjowanie Windowsa i MacOS ( urządzenia działające na portach USB można przełączać nie restartując systemu ), wbudowane zasilanie ( port USB może dostarczyć zasilanie wielu urządzeniom wewnętrznym). W najbliższym czasie ma się pojawić USB 2.0, o przepustowości do 480 Mb/s. Innym typem interfejsu I/0 ( interfejsy służące do wymiany danych z urządzeniami zewnętrznymi ) jest IEEE 1394 ( FireWire). Złącze to umożliwia w obecnych wersjach wymianę danych z prędkością 400 lub nawet 600 Mb/s. Jednak FireWire to port przeznaczony do operacji wymagających bardzo dużej przepustowości ( np. z kamery video do PC), raczej obecnie nie spotkamy go w drukarkach, ale w przyszłości ... . 
Na koniec należy wspomnieć, że duży wpływ na rozwój drukarek komputerowych miała i ma wpływ firma Hewlett-Packard (np. druk termoatramentowy ).



Słownik 

Bęben światłoczuły - (Photoconductor), element drukarki laserowej - bęben, za pomocą którego toner przenoszony jest na kartkę. Wybrane obszary bębna światłoczułego, które zostały naświetlone promieniem lasera, przyciągają cząsteczki toneru, które następnie przenoszone są na papier. 

Centonics - alternatywna nazwa standardu kabla łączącego PC z drukarką ( tzw. kabla równoległego. ) 

IEEE-1284 standard - międzynarodowa specyfikacja projektowa dwukierunkowego kabla równoległego drukarki. Większość nowoczesnych drukarek atramentowych i laserowych musi być połączona z komputerem kablem zgodnym z tą specyfikacją.

Moduł z czcionkami - kaseta podłączona do drukarki laserowej i zawierająca definicję jednej lub wielu dodatkowych czcionek rezydentnych (wbudowanych), przez co drukowanie tych czcionek odbywa się szybciej. 

Rolka toneru - element systemu rolek i wałków w kasecie z tonerem do drukarki laserowej. Podczas obrotu równomiernie rozmieszcza toner na powierzchni światłoczułego bębna. 

Rolka utrwalacza - (fuser roller), element systemy rolek i wałków w drukarce laserowej. Podgrzewa stronę, na której rozmieszczany jest toner, skutkiem czego toner częściowo topi się i na stałe przylega do papieru. 

Toner - drobny proszek stosowany w drukarkach laserowych i kserokopiarkach dotworzenia obrazu na papierze. Toner jest przyciągany do karki za pomocą ładunków elektrycznych, a następnie utrwalany na tym papierze pod wpływem wysokiej temperatury. 

Wałek ładujący - (charging roller ), element skomplikowanego systemu rolek i wałków w typowej drukarce laserowej lub urządzeniu wielofunkcyjnym. Przenosi ładunki elektryczne na bęben światłoczuły, który odpycha cząsteczki toneru. 

Wałek podający - (transfer roller ), element systemu wałków i rolek w typowej drukarce laserowej. Elektryzuje papier, tak aby przyciągał cząsteczki toneru z bębna światłoczułego. 

Łukasz Kryj
xboy@poczta.wp.pl
www.cmielow.hg.pl

Źródła:

"Przewodnik po drukarkach" - Mark L. Chambers. 
www.hp.com.pl
www.pckurier.pl


Copyright 2001 by magazyn @t.Wszelkie prawa zastrzeżone.