|
Podstawy DOS
Zanim przystąpię do omawiania poszczególnych poleceń systemu operacyjnego DOS należy określić kilka pojęć i zasad podstawowych obowiązujących w tym systemie.
Polecenia systemu operacyjnego podzielone są na dwie grupy: polecenia wewnętrzne - polecenia zawarte w pliku COMMAND.COM oraz polecenia zewnętrzne, które są pojedynczymi, samodzielnymi programami wykonywalnymi (najczęściej o nazwie polecenia) i rozszerzeniu COM lub EXE.
DYSKI LOGICZNE
System operacyjny komputera pozwala na logiczny podział dysku twardego /Drive/ na mniejsze części organizacyjne, które podporządkowane są tym samym prawom, co samodzielne dyski: można je osobno formatować, przeszukiwać, kopiować dane z jednego na drugi. Dyski powstałe przez podział dysku fizycznego, nazywamy dyskami logicznymi. Tworzy się je poleceniem FDISK
FDISK - komenda zewnętrzna służy do deklarowania partycji na dysku twardym.
Format komendy:
FDISK [/?] [/STATUS]
Przełączniki:
/? - instrukcja bieżąca komendy.
/STATUS - przełącznik umożliwia przeglądnięcie raportu o aktualnym stanie partycji na twardym dysku bez uruchamiania samej komendy FDISK.
Dyski fizyczne i logiczne oznaczane są kolejnymi literami alfabetu łacińskiego, przy czym pierwszy dysk twardy /stały/ oznaczony jest literą C: (znak dwukropka jest znakiem specjalnym identyfikującym urządzenie jako napęd /dysk/), bez względu na to czy istnieją napędy dysków miękkich /dyskietek/ i ile ich jest. Tak, więc komputer mający jeden napęd dyskietek 3.5" i dysk twardy posiada stacje dysków A: /dyskietki/ i C: /dysk twardy/.
PLIKI
Plik - /File/ zbiór danych lub informacji przedstawianych za pomocą bajtów, tworzących program, tekst, rysunek itp. Plik jest zapamiętywany na dysku twardym i identyfikowany przez podanie jego nazwy, atrybutów i położenie na dysku.
Nazwa - nazwa pliku może składać się maksymalnie z ośmiu znaków, po których występuje kropka i trzy literowe rozszerzenie . Te dwa ostatnie składniki są opcjonalne. Nazwa nie może składać się ze znaków i słów zastrzeżonych przez system operacyjny.
Znaki te to: . " / \ [ ] : * | < > + = ; , ? spacja
Słowa zastrzeżone: CLOCK$, CON, AUX, COM1, COM2, COM3, COM4, PRN, LPT1, LPT2, LPT3, NUL .
Rozszerzenia COM, EXE i BAT - mają także specjalne znaczenie.
System operacyjny DOS (podobnie jak Windows) nie rozróżnia w nazwach dużych i małych liter.
Rozszerzenie na ogół służy do określania rodzaju pliku np.: .TXT - pliki tekstowe, .COM, .EXE i .BAT - pliki wykonywalne. Jednak plikowi można nadać dowolną nazwę /uwzględniając powyższe zastrzeżenia/ i dowolne rozszerzenie. Pamiętajmy jednak, iż nazwa pliku opisuje /identyfikuje/ plik na dysku i jednocześnie stanowi dla nas informację o jego przeznaczeniu i zawartości. Powinniśmy stosować nazwy proste i określające zawartość plików . Z powyższych informacji wynika, iż na dysku może znajdować się wiele plików o tej samej nazwie pod warunkiem, że będą one posiadały inne rozszerzenia.
KATALOGI
Katalog (Folder)- /Directory/ obszar roboczy na dysku twardym pozwalający grupować pliki w formie podzbiorów. Katalog jest zdefiniowany podobnie jak plik przez nazwę i ewentualnie rozszerzenie. Ograniczenia dotyczące stosowanych w nazwie znaków są takie same jak w przypadku plików. Katalogi pozwalają na hierarchiczną organizację dysku /dyskietki/. Po sformatowaniu dysku tworzony jest na nim katalog główny /root/ zwany także korzeniem drzewa katalogów, nosi on specjalną nazwę \ /znak o kodzie 92/, której nie można zmienić. Inne utworzone katalogi są podkatalogami tego katalogu. Katalog może zawierać w sobie pliki i inne katalogi zwane wówczas podkatalogami. Obok przedstawiam fragment struktury dysku twardego.

Aby wskazać konkretny plik, należy podać tak zwaną ścieżkę dostępu do niego, czyli miejsce w którym się dany plik znajduje. Dokonujemy tego poprzez podanie nazw wszystkich katalogów i podkatalogów w których ten plik się znajduje, nazwy te oddziela się ukośnikiem "\". Na przykład, aby wskazać na plik JEZYK.POL znajdujący się w podkatalogu SLOWNIK należy napisać: \UZYTKI\KRZYZ\SLOWNIK\JEZYK.POL . Ścieżkę dostępu należy poprzedzić nazwą napędu, na którym znajduje się plik np. dysk twardy /C:/ - pełna ścieżka dostępu ma postać:
C:\UZYTKI\KRZYZ\SLOWNIK\JEZYK.POL
Wynika z tego, że na dysku może znajdować się wiele plików o tej samej nazwie /łącznie z identycznym rozszerzeniem/ pod warunkiem, iż będą one umieszczone w innych podkatalogach. W nazwach plików i katalogów można stosować polskie litery, jednak osobiście tego nie polecam.
Znaki globalne /jokery/
Polecenia DOS-u często korzystają z nazwy pliku. Możliwe jest także określenie nazwy grupy plików, pod warunkiem, że ich nazwy mają jakieś wspólne cechy. W tym celu w nazwie pliku zamieniamy niektóre znaki na znaki specjalne /zwane grupowymi lub jokerami/:
gwiazdka * zastępuje dowolny ciąg znaków nazwy lub rozszerzenia
pytajnik ? zastępuje dowolny pojedynczy znak w nazwie lub rozszerzeniu.
Poniżej przedstawimy kilka przykładowych zastosowań znaków globalnych.
*.* - oznaczające dowolny plik /pierwsza gwiazdka zastępuje łańcuch nazwy, druga część dotyczącą rozszerzenia.
*.com - wszystkie pliki o dowolnej nazwie i rozszerzeniu .COM
*.ba? - pliki o dowolnej nazwie i rozszerzeniu zaczynającym się na.BA, trzecia litera dowolna /jest to także równoznaczne z *.ba*/
*.b?t - pliki o dowolnej nazwie i rozszerzeniu gdzie pierwsza litera to B, a trzecia T
*.b* - określa pliki o dowolnej nazwie i rozszerzeniu zaczynającym się na literę B
*.b*t - zapis nieprawidłowy, jednak system nie zgłosi komunikatu błędu, zinterpretuje ten zapis jako *.b* /gwiazdka zastępuje dowolny łańcuch, dlatego trzecia litera t zostanie zignorowana
ala?.txt - zostaną wybrane wszystkie pliki, których nazwa jest czteroliterowa, rozpoczyna się literami ALA, ostatni znak jest dowolny i posiadają rozszerzenie .TXT
ala*.txt - podobnie jak w poprzednim przykładzie, ale wybrane zostaną wszystkie pliki zaczynające się od ALA i posiadające rozszerzenie .TXT, bez względu na długość nazwy /ilość znaków/.
ala?0??.* - wszystkie pliki o nazwie siedmioliterowej rozpoczynającej się literami ALA, czwarta litera dowolna, na piątej pozycji zero i dwa dowolne znaki na pozycji szóstej i siódmej oraz o dowolnym rozszerzeniu.
Jak widzimy z powyższych przykładów jokery mogą być stosowane zarówno w nazwie jak i rozszerzeniu pliku. Mając na uwadze powyższe prawidła należy zwracać uwagę na budowę nazw, jakie nadajemy plikom.
Przyjmijmy, że na komputerze prowadzimy korespondencję i pliki nazywamy LIST1.DOC, LIST2.DOC, LIST3.DOC, itd., czyli numerujemy kolejne pisma. Pozwoli to nam na szybką selekcję, wybór, kopiowanie plików przy zastosowaniu znaków globalnych. Zwróćmy jednak uwagę, co stanie się przy dziesiątym liście, nadamy mu nazwę LIST10.DOC i teraz nazwa ma długość sześciu, a nie pięciu znaków jak poprzednio. I w tym momencie rozpoczynają się problemy ze stosowaniem znaków globalnych. Jeśli jednak, przemyślimy nadawanie nazw plikom możemy uniknąć tego typu kłopotów. Jeśli przewidujemy, iż nasza korespondencja w skali roku przekroczy np.100 pism, ale nie będzie większa niż 999, to naszym pismom nadamy nazwę: LIST001.DOC, LIST002.DOC, LIST003.DOC,..., LIST054.DOC, ..., LIST166.DOC, itd.. Teraz selekcja pism nie powinna nastręczać kłopotów.
Na koniec tych informacji przedstawię znaczenie kilku znaków specjalnych:
jedna kropka . - oznacza katalog bieżący
dwie kropki .. - katalog nadrzędny w stosunku do bieżącego
dwukropek : - oznacza napędy dyskowy (urządzenie)
CLOCK$ - zegar systemowy
CON - konsola (klawiatura-monitor)
AUX - port szeregowy
COM1, COM2, COM3, COM4 - port szeregowy
PRN, LPT1, LPT2, LPT3 - port równoległy (drukarka)
NUL - urządzenie fikcyjne, nieistniejące
NAJWAŻNIEJSZE POLECENIA
Przegląd poleceń systemu operacyjnego rozpoczniemy od poleceń umożliwiających zapoznanie się z zasobami zgromadzonymi na komputerze, z architekturą dysków oraz pozwalających na poruszanie się pomiędzy katalogami. Ogólnie możemy je nazwać poleceniami nawigacyjno-informacyjnymi.
Polecenia w systemie operacyjnym DOSmożemy pisać małymi jak i dużymi literami, jeżeli w poleceniu występują parametry (przełączniki), to piszemy je oddzielając spacjami (po poleceniu również stawiamy spację).
Pierwszym omawianym poleceniem będzie polecenie DIR wyświetlające na ekranie komputera zawartość bieżącego katalogu lub katalogu określonego jako parametr polecenia. Możemy również określić sposób wyświetlenia informacji na ekranie przełączniki /P - zatrzymanie wyświetlania po zapełnieniu ekranu (wznowienie wyświetlania po naciśnięciu dowolnego przycisku), wyświetlaną informację możemy ograniczyć do określonego typu danych np. pliki systemowe /A:S, określić kolejność wyświetlenia (sortowanie) /O:R- rosnąco według rozszerzenia, /O:-N - malejąca według nazwy. Pełna składnia polecenia DIR przedstawia się następująco:
DIR - komenda wewnętrzna
Komenda DIR powoduje wyświetlenie na ekranie listy zbiorów i podkatalogów znajdujących się we wskazanym katalogu.
Format komendy:
DIR [/?] [ścieżka[szkielet_nazwy]] [/P] [/W] [/A[[:]atrybuty]] [/O[[:]porządek]] [/S] [/B] [/L] [/C[H]]
Przełączniki:
/? instrukcja bieżąca komendy.
ścieżka określa ścieżkę dostępu do katalogu, którego zawartość ma być wyświetlona. W przypadku pominięcia ścieżki za domyślny uznawany jest katalog aktualny.
szkielet_nazwy określa, jakie nazwy zbiorów i podkatalogów spośród istniejących we wskazanym katalogu mają być uwzględniane. Można podać konkretną nazwę lub posłużyć się symbolami zastępczymi (?) oraz (*). W przypadku braku tego parametru domyślnie przyjmowany jest symbol zastępczy "*.*".
/A[[:]atrybuty] przełącznik powodujący wyświetlenie jedynie tych plików, które mają podane atrybuty. Podanie samego /A spowoduje wyświetlenie wszystkich plików bez względu na rodzaj ustawionego atrybutu (nawet zbiory z atrybutem hidden czy też system).
Słowo atrybuty w linii przełącznika może składać się z dowolnej kombinacji niżej podanych symboli:
H zbiór lub zbiory z ustawionym atrybutem hidden;
-H zbiór lub zbiory bez ustawionego atrybutu hidden;
R zbiór lub zbiory z ustawionym atrybutem read-only;
-R (analogicznie);
S zbiór lub zbiory z ustawionym atrybutem system;
-S (analogicznie);
A zbiór lub zbiory z ustawionym atrybutem archive;
-A (analogicznie);
D zbiór lub zbiory z ustawionym atrybutem directory;
-D (analogicznie).
/O[[:]porządek] przełącznik kierujący uporządkowaniem wyświetlanych nazw plików i katalogów. Przełącznik /O podany samodzielnie powoduje wyświetlanie zbiorów w kolejności alfabetycznej. Słowo porządek składa się z dowolnie zestawionych symboli jn. (nie należy oddzielać poszczególnych symboli spacjami):
N wg kolejności alfabetycznej nazw głównych plików;
-N jw., lecz w odwróconej kolejności (od Z do A);
E wg kolejności alfabetycznej nazw rozszerzeń zbiorów;
-E jw., lecz w odwróconej kolejności (od Z do A);
D wg daty i czasu (najmłodsze pliki na początku);
-D jw., lecz w odwróconej kolejności (najstarsze pliki na początku);
S wg. rozmiaru (na początku najmniejsze);
-S wg. rozmiaru (na początku największe);
G katalogi przed plikami;
-G katalogi po plikach.
/L powoduje wyświetlanie nieuporządkowanych nazw plików i katalogów.
/P zatrzymuje wyświetlanie po wypełnieniu ekranu.
/B powoduje wyświetlanie nazw w skróconym formacie (tylko nazwy plików).
/S wyświetlenie wszystkich zbiorów, łącznie z plikami zawartymi w podkatalogach.
/W zapis skrócony, tzn. wyświetlanie w skróconym formacie w kilku kolumnach.
/C[H] pokazuje współczynnik kompresji plików na skompresowanych dyskach.
Przykład.
Poniższa komenda powoduje wyświetlenie nazw wszystkich zbiorów
i podkatalogów w katalogu głównym dysku C: posiadających atrybut zbiorów systemowych.
dir c: /A:S
Kolejne polecenie służy do przemieszczania się pomiędzy katalogami, zanim jednak omówimy polecenie CHDIR (CD), należy wspomnieć o przemieszczaniu się pomiędzy dyskami lub ich partycjami. Zmianę napędu dyskowego dokonujemy poprzez wpisanie jego identyfikatora (oznaczenia literowego) i znaku dwukropka :, przejście na napęd dyskietek zapiszemy A:, a na dysk D D:
Należało by w tym miejscu objaśnić pojęcia katalogu bieżącego /domyślnego/ - katalogiem bieżącym jest aktualny katalog w którym się znajdujemy na danym dysku (czyli dla dysku który opuściliśmy, ostatni katalog przed zmianą dysku. Jeżeli wykonamy sekwencję poleceń:
C:\
CD windows
D:
CD gry
E:
CD e:\slownik\angielski
to dyskiem bieżącym jest dysk E: na którym katalogiem bieżącym jest katalog o nazwie angielski, na dysku C: - katalog windows, a na dysku D: - katalog gry.
Pełna składnia komendy:
CHDIR lub CD - komenda wewnętrzna
Komenda CHDIR pozwala na zmianę aktualnego katalogu.
Format komendy:
CHDIR [/?] ścieżka [\] [..]
Przełączniki:
/? instrukcja bieżąca komendy.
ścieżka - jest ścieżką dostępu do katalogu docelowego.
\ powoduje przejście do głównego katalogu na aktualnym dysku logicznym.
.. powoduje przejście do katalogu nadrzędnego w stosunku do katalogu bieżącego (cofnięcie się o jeden katalog).
bez parametru wyświetlenie ścieżki dostępu do katalogu bieżącego.
Polecenie CLS nie wymaga żadnego komentarza - powoduje usunięcie wszystkich informacji z ekranu (czyści ekran) i umieszcza kursor w lewym górnym rogu ekranu.
CLS - komenda wewnętrzna
Komenda CLS powoduje wyczyszczenie ekranu monitora i wyświetlenie w lewym, górnym rogu symbolu dysku aktualnego i znaku zachęty o postaci zależnej od deklaracji komendy PROMPT.
Format komendy.
CLS [/?]
Przełączniki:
/? instrukcja bieżąca komendy.
Dwa kolejne polecenia już poznaliśmy w poprzednim odcinku. Nie omawialiśmy ich wówczas, wspominaliśmy jedynie że w przypadku braku plików autoexec.bat i config.sys system poprosi nas o wprowadzenie (potwierdzenie) daty i czasu systemowego.
Po wydaniu polecenia DATE system DOS wyświetli bieżącą datę i umożliwi nam jej zmianę, bezpośrednie wciśnięcie klawisza {ENTER} na pytanie systemu powoduje przyjęcie i zatwierdzenie tej daty.
DATE - komenda wewnętrzna
Komenda DATE pozwala na wyświetlenie lub modyfikację daty w systemie.
Format komendy.
DATE [/?] [nn-nn-nn]
Przełączniki:
/? bieżąca instrukcja komendy.
nn-nn-nn oznaczenie daty w formacie zależnym od zadeklarowanego polecenia COUNTRY w zbiorze CONFIG.SYS.
Po wydaniu polecenia TIME na ekranie pojawi się komunikat:
Time: hh:mm:ss.xx
Enter time:
W polu Time: podany będzie aktualny czas w układzie godzina : minuty : sekundy , dziesiątki sekundy.
W polu Enter time należy podać czas aktualny; naciśnięcie klawisza Enter bez podania czasu spowoduje przyjęcie czasu aktualnie wyświetlanego bez żadnych zmian.
TIME - komenda wewnętrzna
Komenda TIME pozwala na odczytanie aktualnego czasu w systemie i ewentualnie podanie nowego. Format komendy:
TIME [/?] [hh[:mm[:ss]]] [A|P]
Przełączniki:
/? instrukcja bieżąca komendy.
hh określenie godziny, zmienna hh winna zawierać się w przedziale 0-23.
mm określenie minuty, zmienna mm winna zawierać się w przedziale 0- 59.
ss określenie sekundy, zmienna ss winna zawierać się w przedziale 0-59.
xx określenie setnych części sekundy, zmienna xx winna zawierać się w przedziale 0-59.
A|P przy wpisywaniu czasu w formacie 12-godzinnym definiuje czas:
A- przed południem,
P- po południu.
Jeśli chcemy sprawdzić jaka wersja systemu operacyjnego jest zainstalowana na danym komputerze, wystarczy wypisać polecenie VER
VER - komenda wewnętrzna
Komenda VER wyświetla informację o numerze wersji systemu.
Format komendy.
VER [/?]
Przełączniki.
/? instrukcja bieżąca komendy.
Poleceniem systemowym PATH możemy określić w jakich katalogach (na jakich dyskach) system operacyjny będzie poszukiwał programu, który uruchamiamy. Programy uruchamiamy poprzez napisanie ich nazwy i wciśnięcie klawisza {ENTER}. Możemy podać samą nazwę programu wykonywalnegolub poprzez wpisanie nazwy łącznie ze ścieżką dostępu. Jeżeli podamy tylko nazwę programu (bez określenia gdzie się on znajduje), system operacyjny rozpocznie poszukiwanie programu na bieżącym dysku i w bieżącym katalogu, jeśli go tam nie znajdzie, rozpoczyna przeszukiwanie katalogów, określonych w poleceniu PATH.
PATH - komenda wewnętrzna
Jest to zmienna środowiskowa systemu zawierająca ścieżki dostępów do katalogów, w których będą poszukiwane programy, tzn. pliki z rozszerzeniami: .COM, .EXE, .BAT.
Format komendy.
(1) PATH [/?] [[dysk:]ścieżka [;[dysk:]ścieżka]...|;]
(2) PATH [;]
Przełączniki:
/? podręczna instrukcja do komendy.
dysk: symbol dyskietki lub dysku logicznego.
ścieżka specyfikacja ścieżki dostępu do wskazanego katalogu.
; powoduje usunięcie zdefiniowanych ścieżek.
bez parametrów wyświetlenie aktualnej listy wszystkich ścieżek zmiennej PATH.
Ostatnim opisanym tu poleceniem z grupy informacyjnej będzie komenda TREE która wyświetla na ekranie komputera strukturę (drzewo katalogów) bieżącego dysku lub katalogu.
TREE - komenda zewnętrzna
Komenda TREE pokazuje w formie graficznej drzewo katalogów dyskowych, w razie braku parametrów drzewo katalogu bieżącego.
Format komendy.
TREE [/?] [/F] [/A]
Przełączniki.
/? instrukcja bieżąca komendy
/F pokazuje wykaz plików w katalogu
/A zamienia znaki semigraficzne na znaki +,-,| i \.
Kończąc drugą część wykładu o systemie operacyjnym DOS, należałoby wspomnieć o poleceniu FORMAT, które powinno wychodzić z użytkowania, jednak w ciągu ostatnich lat stało się ono panaceum na wszystkie bolączki WINDOWS.
FORMAT - komenda zewnętrzna
Komenda FORMAT pozwala na formatowanie dysków i dyskietek w zadanych formatach. Podczas formatowania dyskietek już sformatowanych automatycznie jest zapamiętywana informacja pozwalająca na ewentualne odtworzenie zawartości dyskietki przy pomocy komendy UNFORMAT.
Informacja ta jest jednak tracona z chwilą całkowitego wypełnienia dyskietki nową zawartością lub sformatowania dyskietki z podanym przełącznikiem /U.
Format komendy:
FORMAT [/?] dysk: [/T:ścieżki /N:sektory] [/F:rozmiar] [/1] [/4] [/8] [/S] [/U] [/V:[etykieta]] [/B] [/Q]
Przełączniki:
/? instrukcja bieżąca komendy.
dysk: oznaczenie stacji dysków lub dysku logicznego.
/T:ścieżki bezpośrednie określenie ilości ścieżek, które mają być sformatowane. Jeżeli ilość ta nie jest standardowa dla danej wielkości dyskietki musi być również zadeklarowany przełącznik /N.
/N:sektory określa liczbę sektorów, które będą formatowane. Jeżeli liczba ta jest niestandardowa musi być również podany przełącznik /T.
/F:rozmiar określenie pojemności dyskietki, która będzie formatowana.
Przy czym:
wielkośćścieżkisektorystronyrozmiar
5,1/4" 40 81160 Kb
5,1/4" 40 91180 Kb
5,1/4" 40 82320 Kb
5,1/4" 40 92360 Kb
5,1/4" 80 1521.20 Mb
3,5" 80 92720 Kb
3,5" 80 1821.44 Mb
3,5" 80 3622.88 Mb
/1 formatowanie jednostronne.
/4 formatowanie dyskietek 5,25" w formacie 360 Kb w stacji przeznaczonej dla dyskietek 1,2 Mb.
/8 sformatowanie w wersji 8 sektorów na ścieżkę. Powinien być używany tylko dla dyskietek 360 Kb.
/S sformatowanie wraz z kopiowaniem na dyskietkę plików systemowych.
/U wymusza pełne formatowanie całej dyskietki, czyli utworzenie od nowa flag ścieżek i sektorów dla dyskietek już sformatowanych. Powoduje to całkowite wymazanie informacji zapisanych na tej dyskietce. Oznacza to, że nie można będzie tych danych odzyskać w żaden sposób, nawet przy pomocy polecenia UNFORMAT. Opcja ta jest automatycznie uruchamiana z chwilą formatowania dyskietek jeszcze nie sformatowanych.
/V: etykieta pozwala na podanie etykiety (nazwy dysku) z chwilą wydania polecenia formatowania. Zatem nie będzie zadawane, podczas procesu formatowania, oddzielne pytanie o etykietę dyskietki.
/B przełącznik powodujący formatowanie dyskietki z pozostawieniem miejsca na późniejsze wpisanie programów systemowych za pomocą komendy SYS.
/Q przełącznik realizujący tzw. szybkie formatowanie uprzednio już sformatowanych dysków. Polecenie powoduje kasowanie tylko tablicy FAT i głównego katalogu.
LABEL - komenda zewnętrzna
Komenda LABEL pozwala na tworzenie, modyfikację i kasowanie etykiet (nazw) dyskietek i dysków.
Format komendy.
LABEL [/?] [dysk:] [etykieta]
Przełączniki:
/? instrukcja bieżąca komendy.
dysk: symbol dysku, któremu jest nadawana etykieta.
etykieta nazwa nadawana dyskowi nie dłuższa niż 11 znaków.
MIRROR - komenda zewnętrzna
Komenda realizująca zapisanie informacji o plikach i dyskach, wykorzystywanych przez polecenia UNFORMAT oraz UNDELETE.
Wyróżniamy dwa formaty komendy:
(1) MIRROR [dysk:] [/1]
(2) MIRROR /partn [/nocmos]
Przełączniki:
dysk: specyfikacja nazw dysków, o których komenda ma zapisać informacje dla polecenia UNFORMAT.
/1 polecenie zachowania tylko najświeższej kopii informacji o danym dysku, zatem poprzednie informacje będą nadpisywane.
/partn powoduje zapisanie na dyskietce w pliku PARTNSAV.FIL informacji o podziale twardego dysku na partycje. Informacja ta może być później wykorzystana poprzez komendę UNFORMAT w celu odtworzenia danych utraconych na twardym dysku.
/nocmos nie będzie zapamiętywana informacja zawarta w pamięci CMOS.
Na tym zakończę część drugą wykładu z systemu operacyjnego DOS.
Za miesiąc omówimy polecenia wykonywania operacji na plikach i katalogach, będziemy tworzyli i usuwali katalogi, kopiowali pliki, zmieniali ich nazwy, poznamy polecenia sprawdzania i naprawy dysków oraz sposoby odzyskania usuniętych plików i katalogów.
[iRc]
inforych@ka.onet.pl
|
|