Cyprian Kamil Norwid

Cyprian Norwid był poetą, prozaikiem, dramatopisarzem, rzeźbiarzem 
i malarzem. Lata szkolne spędził w Warszawie. Od 1840 r. zamieszczał poezje
w czasopismach. W 1842 r. wyjechał z Polski. Podjął studia we Włoszech. 
W 1846 r. przesiedział miesiąc w więzieniu w Berlinie, oskarżony o
działalność na rzecz wydarzeń rewolucyjnych w kraju.  Nabawił się tam
głuchoty. Stamtąd wyjechał do Brukseli, później do Rzymu i Paryża.
W 1848 r. przeciwstawił się poglądom politycznym Mickiewicza, zawartym w
"Składzie zasad", oraz jego koncepcji romantyzmu. Doceniał jednak
znaczenie i wielkość poezji romantycznej. W jego poglądach widać wpływy
Krasińskiego oraz filozofów polskich, Cieszkowskiego i Trentowskiego.
Na twórczość Norwida oddziaływały również niepowodzenia osobiste
(nieodwzajemniona miłość do Marii Kalergis). W 1852 r. wyjechał do
Ameryki. Zarabiał na życie rysunkiem, rzeźbą. Po dwóch latach wrócił do
Paryża. Znany był jako człowiek o oryginalnej osobowości i umysłowości,
trochę dziwak, dobry rysownik, autor akwarel i akwafort.  Był autorem
poematów, nowel, traktatów, dramatów, wierszy lirycznych oraz tłumaczem
utworów Dantego, Shakespeare'a i Byrona. Wydał poematy, m.in. "Quidam",
"Promethidion" i eseje "Czarne kwiaty" i "Białe kwiaty".
W latach 1857-1865 opracował zbiór wierszy "Vade-mecum", ale z jego
wydaniem miał kłopoty. Prócz tego napisał dramaty: "Wanda", "Krakus",
"Kleopatra i Cezar", "Pierścień wielkiej damy". Spuściznę pisarską po
Norwidzie odkrył i sukcesywnie wydawał w okresie Młodej Polski Zenon
Przesmycki (Miriam).
Ostatnie lata życia spędził Norwid w polskim przytułku dla emigrantów 
w Ivry pod Paryżem. Prochy jego spoczywają na cmentarzu w Montmorency, 
w polskim grobie zbiorowym.