kubizm
 
Kierunek w malarstwie i rzeźbie zapoczątkowany w 1906 r. przez Hiszpana Pabla Picassa 
(1881-1973) i Francuza Georgesa Braque (1882-1963). Artyści wyciągnęli wnioski 
z eksperymentatorskich pomysłów P. Cezanne'a (patrz hasło: impresjonizm), który dążył do 
nadania swym pejzażom form z lekka zgeometryzowanych, uwypuklających grę brył 
i płaszczyzn. Kubiści traktowali obraz jako kompozycję brył, sprowadzając wszelkie kształty 
występujące w naturze do różnych form geometrycznych. Stąd nazwa kierunku od francuskiego 
słowa "cube" - sześcian. Cechy charakterystyczne literatury kubistycznej to: graficzne 
rozczłonkowanie tekstu na różne fragmenty, odrzucenie zasad rozwijania wypowiedzi, brak 
związków przyczynowo-skutkowych, eliptyczność (skrótowość), symultanizm (równoczesność), 
łączenie elementów odległych czasowo, przestrzennie lub pojęciowo. Polscy artyści, bliscy 
kubizmowi to malarze Tadeusz Makowski, Jan Cybis, Tadeusz Kulisiewicz oraz Xawery 
Dunikowski, rzeźbiarz.