Dusiołek

Bajdała, na wzór mickiewiczowskiego Konrada z Wielkiej Improwizacji,
występuje do Boga z pretensjami: "Dlaczego stworzyłeś Dusiołka?".
Kłótnia z Bogiem brzmi tu humorystycznie, lecz ma głębszy sens: to
Bóg staje się odpowiedzialny za zło i ciężar psychiczny człowieka, bo je
stworzył - "potworzył" mówi Bajdała.
Poeta postrzega rzeczywistość jako podwójną, złożoną z dwóch sfer:
realnej, materialnej, czyli człowieczej oraz wiecznej, duchowej, czyli
boskiej. Wynika z tego, że człowiek i Bóg stoją na zupełnie przeciwnych
biegunach. Człowiek jest tak zanurzony w kręgu swoich ziemskich spraw, że
nie może i nie chce z nich się wydobyć. Widząc kondycję ludzką, pyta
Leśmian o sens i absurd ludzkiego losu. Człowiek - bohater poezji
leśmianowskiej rzuca Bogu wyzwanie. Dlatego poeta eksponuje ułomności,
słabości i kalectwo człowieka - to emblematy, które są czysto ludzkie.
Kalectwo bowiem nie może być przymiotem Boga. Heroiczny humanizm w poezji
Leśmiana polega na bohaterstwie istnienia, poczuciu godności i odrębności
człowieka. Z faktu, że człowiek jest świadom swej śmiertelności 
i podejmuje trud życia - wynika siła i duma człowieka.
W wierszu tym możemy wyodrębnić neologizmy (Dusiołek), motywy baśniowe 
i fantastyczne, a także szczegółowość i konkretność obrazowania, onomatopeje
(wiatr dzwoni).