satyra
 
Utwór literacki o celu dydaktycznym, wytykający i ośmieszający wady i występki zarówno natury 
ludzkiej, jak i życia zbiorowego - obyczajowego, społecznego, politycznego. Istotą satyry jest 
krytyka wobec przedstawionych zjawisk, posługuje się więc ona często deformacją, groteską, 
wyostrzeniem atakowanych cech, a także dowcipem, ironią, kpiną i szyderstwem. W Polsce 
satyra rozwinęła się zwłaszcza w okresie oświecenia (I. Krasicki, A. Naruszewicz), przy czym 
stała się środkiem konkretnej krytyki społeczno-obyczajowej.