scholastyka

Metoda naukowa wykształcona w średniowieczu, oparta o naukę Arystotelesa, polegająca na 
rozumowym dowodzeniu i logicznym uzasadnianiu wcześniej przyjętych twierdzeń.Zastosowanie 
scholastyki było bardzo szerokie: używano jej w teologii i filozofii, gdzie, jak wiadomo, niemożliwe 
jest doświadczalne uzasadnienie prawd wiary czy istoty bytu. Próbowano również stosować 
scholastykę w medycynie , gdzie doświadczenie dałoby duże rezultaty. Jednak nauka 
średniowieczna zdecydowanie odrzuciła doświadczenie jako metodę badawczą. 
 
Wybitni przedstawiciele scholastyki to Albert Wielki (XII/XIII w.) i jego uczeń św. Tomasz z Akwinu
(XIII w.), którego filozofia do dziś przyjmowana jest przez Kościół katolicki. Złoty okres rozwoju tej 
nauki przypadł na XIII w. Sytuację człowieka w świecie zakreślonym horyzontem wiary widziano 
jako dramatyczną (patrz hasło: augustynizm) albo harmonijną (patrz hasło: tomizm).