sztuka dla sztuki (ars pro arte)
 
Naczelne hasło dziewiętnastowiecznego estetyzmu, w myśl którego sztuka jako dziedzina
w pełni autonomiczna, powinna być niezależna od wszelkich, z góry narzuconych ukierunkowań lub 
powinności, wolna od jakichkolwiek zobowiązań praktycznych, poznawczych, moralnych 
i wychowawczych. Idea sztuki dla sztuki odegrała dużą rolę w estetyce romantyzmu (jednak nie 
polskiego), a jeszcze ważniejszą w parnasizmie i symbolizmie. W Polsce jej wyznawcami byli 
przedstawiciele Młodej Polski i modernizmu, zwłaszcza S. Przybyszewski 
i Z. Przesmycki-Miriam.