Bajka:
to wierszowana alegoryczna opowieść o zwierzętach lub ludziach,
niekiedy o roślinach czy przedmiotach, która służy do wypowiedzenia pewnej
nauki moralnej o charakterze ogólnym i powszechnym, dotyczącej stosunków
między ludźmi; prawda ta wypowiadana jest bezpośrednio, zwykle jako pointa
na końcu utworu, niekiedy już na początku, bądź też jest tylko sugerowana
czytelnikowi; postacie działające wyposażone są w pewne cechy jednoznaczne
i niezmienne (wilk-drapieżnik, lis-zdrajca); bajkę charakteryzuje na ogół
dyscyplina językowa i dążenie do łatwego nawiązania kontaktu z odbiorcą,
co może się wyrażać potocznością języka i stylem gawędziarskim. Podział
bajek: narracyjna (np. La Fontaine, Francja XVII w.), stanowiąca jakby
zwięzłą nowelę o nieskomplikowanej akcji i z niewieloma postaciami oraz
bajka epigramatyczna, przeważnie czterowersowa, rysująca pewną elementarną
sytuację, a na jej tle paralelizm lub kontrast postaw.  W okresie
oświecenia bajka stała się jednym z głównych gatunków, służyła dydaktyce 
i moralizatorstwu.