Jarosław Iwaszkiewicz

Pisarz; w latach 1912-18 studia na uniwersytecie i w konserwatorium w Kijowie;
w latach 1919-20 w redakcji "Zdroju", 1920 r. współtwórca grupy poetyckiej
Skamander; w latach 1923-25 sekretarz M. Rataja, w latach 1932-36 w służbie 
dyplomatycznej (m.in. w Kopenhadze); 1945-46 redaktor poznańskiego "Życia
Literackiego", w latach 1947-48 redaktor "Nowin Literackich", od 1955 r.
redaktor miesięcznika "Twórczość"; wieloletni prezes Związku Literatów 
Polskich; od 1950 członek Światowej Rady Pokoju; w latch 1953-57 przewodniczący
Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju, poseł na sejm (od 1952 r.).
Twórczość Iwaszkiewicza wyrosła w klimacie i kręgu problematyki późnego
modernizmu, przechodząc w poezji od ironicznych stylizacji ("Oktostychy"
1919), poprzez ekspresjonistyczny witalizm (zbiór "Dionizje" 1922) do
postawy klasycyzującej (zbiory "Powrót do Europy" 1931, "Lato" 1932-33,
"Inne życie" 1938, "Warkocz jesieni..." (1954), "Xenie i elegie" 1970),
wzbogaconej elementami humanistycznymi i patriotycznej moralistyki (m.in.
w zbiorze "Ody olimpijskie" 1948), a w prozie - do swoiście
ukształtowanego realizmu, łączącego przedmiotowość opisu z elementami
symbolizmu i liryzmem narracji; w problematyce utworów - ewolucja od
przekonania o tragicznej daremności ludzkich dążeń i uczuć, niweczonych
przez upływ czasu (opowiadanie "Panny z Wilka" 1933), sprzeczność między
zasadami moralnymi i właściwościami psychiki a koniecznościami
zamierzonego czynu (powieść historyczna o Henryku Sandomierskim "Czerwone
tarcze" 1934), irracjonalny los (opowiadanie "Matka Joanna od Aniołów"
1946, film J. Kawalerowicza 1961), czy obojętność i okrucieństwo historii
(opowiadanie "Bitwa na równinie Sedgemoor" 1946) do sceptycznej aprobaty
ludzkiego losu i wiary w możliwość utrzymania ładu moralnego;
najpełniejszy wyraz tej postawy w powieści "Sława i chwała" (t. 1-3
1956-62) ukazującej epicki obraz dziejów różnych środowisk społeczeństwa
polskiego (zwłaszcza inteligenckich i artystycznych) w okresie lat 1914-45.
Ponadto w dorobku Iwaszkiewicza m.in. dramaty ("Lato w Nohant" 1937,
"Maskarada" 1939, "Wesele pana Balzaka" 1959), szkice i eseje biograficzne
o tematyce muzycznej ("Spotkania z Szymanowskim" 1947, "Chopin" 1955),
wrażenia z podróży ("Książka o Sycylii" 1956, "Gniazdo łabędzi" 1962
- o Danii), felietony literackie ("Rozmowy o książkach" 1961), wspomnienia,
przekłady; "Opowiadania" (t. 1-2 1954), "Dzieła" (t. 1-10 1958-59);
nagrody państwowe: 1952 r., 1954 r., 1970 r.; nagroda Min. Kultury i Sztuki 1963 .r;
1971 r. doctor h.c. Uniwersytetu Warszawskiego; od 1972 r. członek Serbskiej
Akademii Nauki i Sztuki.