Władysław Stanisław Reymont

Władysław Stanisław Reymont, właściwie W. Rejment, urodził się 7 maja 1867 r.
we wsi Kobiele Wielkie pod Radomskiem, zmarł 5 grudnia 1925 w Warszawie.
Powieściopisarz, nowelista. Syn wiejskiego organisty. Prawdopodobnie około
1888 roku przekształcił sobie nazwisko na Reymont, tak bowiem od 1889 roku
podpisywał listy. Wczesne dzieciństwo spędził w Tuszynie. Od 1880 roku
związany z Warszawą, był uczniem krawieckim u swego szwagra, K. Jakimowicza; 
1883 roku uzyskał jedyne znane świadectwo z III klasy Warszawskiej
Szkoły Niedzielno-Rzemieślniczej; 1884 r. wyzwolony na czeladnika. Od 1884 r.
występował w wędrownych grupach aktorskich pod pseudonimem Urbański. W 1888 r.
podjął pracę na kolei Warszawsko-Wiedeńskiej jako starszy robotnik (Rogów, 
Krosnowa, Lipce). Około 1890 r. w Częstochowie nawiązał kontakty ze spirytystami,
które wywarły silny wpływ na jego życie psychiczne i twórczość. 
W grudniu 1893 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie zajął się wyłącznie twórczością
literacką. W 1894 r. jako korespondent "Tygodnika Ilustrowanego" odbył 
pielgrzymkę na Jasną Górę, związaną z setną rocznicą Insurekcji. 
Nowoczesny reportaż "Pielgrzymka do Jasnej Góry" (1895), pierwszy tej miary 
w naszej literaturze, zdobył Reymontowi rozgłos i uznanie. W 1895 roku wyjechał 
z rodziną Jakimowiczów do Włoch.  W 1896 roku przebywał w Łodzi, zbierając 
materiały do "Ziemi obiecanej". Odwiedził Berlin, Brukselę, Londyn. 
Podróżował wiele i często zmieniał miejsca pobytu, w roku 1897 spędził dłuższy 
czas w Paryżu i u ojca w Wolbórce. W 1900 r. w katastrofie kolejowej pod 
Warszawą uległ poważnej kontuzji, której skutki odczuwał do końca życia. 
Otrzymane odszkodowanie (ok. 40 tys. rubli) polepszyło jednak znacznie jego 
sytuację materialną. 
W 1902 po poślubieniu Aurelii Szabłowskiej wyjechał do Francji, tam w Bretanii
pracował nad powieścią "Chłopi". Rewolucję 1905-06 przeżył głownie w
Warszawie, znalazła ona odbicie w jego twórczości. Również w latach I wojny 
światowej przebywał głównie w Warszawie, zajmując się pracą literacką 
i uczestnicząc w działaniach komitetów społecznych i obywatelskich.  
W 1917 roku uzyskał nagrodę PAU za "Chłopów" i został prezesem
Komitetu Warszawskiej Kasy Przezorności i Pomocy dla Literatów i
Dziennikarzy, poprzednika Związku Pisarzy i Dziennikarzy, któremu także
prezesował. Po odzyskaniu niepodległości dwukrotnie (1919 i 1920)
wyjeżdżał do środowisk polonijnych w Stanach Zjednoczonych. W 1920 r. zakupił
resztówkę Kołaczkowo w pobliżu Wrześni (obecnie muzeum Reymontowskie). Był
jednym z propagatorów powołania PAL. Reymont żywo interesował się filmem
i jego możliwościami. Był jednym z współtwórców pierwszej polskiej
spółdzielni kinematograficznej. W 1924 r. otrzymał Nagrodę Nobla za powieść
"Chłopi". Po raz ostatni wystąpił publicznie 15 sierpnia 1925 roku na
uroczystości ludowej w Wierzchosławicach jako członek PSL Piast. Pochowany
został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Serce Reymonta wmurowano
tamże w filarze kościoła Św. Krzyża.