Miron Białoszewski

Poeta, prozaik, dramatopisarz. Studia polonistyczne rozpoczął na tajnym
UW, kontynuował je po wojnie. Przeżył powstanie warszawskie i opisał je po
upływie ćwierć wieku w "Pamiętniku z powstania warszawskiego" (1970). Po
upadku powstania został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec.
Pracował dorywczo (na poczcie, jako reporter, jako autor tekstów i
piosenek dla dzieci), debiutował jako poeta dopiero w 1956 r.  tomikiem
"Obroty rzeczy", który od razu przyniósł mu rozgłos. Kolejne tomiki to
"Rachunek zachciankowy" (1959), "Mylne wzruszenia" (1961), "Było i było"
(1965), "Odczepić się" (1978), "Oho" (1979) oraz tomy prozy: "Donosy
rzeczywistości" (1973), "Szumy, zlepy, ciągi" (1976), "Zawał" (1977).
Był współtwórcą eksperymentalnego Teatru na Tarczyńskiej (1955-1963), a
swoje utwory dramatyczne opublikował w 1973 r. pt. "Teatr Osobny". Tym
epitetem nazwać by można całą twórczość Białoszewskiego, jest ona
"osobna", nie mieści się w żadnym nurcie literatury współczesnej: jest
lingwistyczna, metafizyczna i realistyczna.