nabiści (franc. Les Nabis)
 
Grupa artystów działających w Paryżu w latach 1888-1903; jej organizatorem był P. Serusier, 
członkami: M. Denis, E. Bernard, P. Ranson, F. Vallotton, P. Bonnard, E. Vuillard, J. Verkade, J. 
Rippl-Rónai, K.X. Roussel, A. Maillol i G. Lacombe. Podstawą programu artystycznego nabistów 
była teoria neotradycjonalizmu, sformułowana przez M. Denisa. Nabiści głosili, że w dziele sztuki 
rzeczywistość ulega podwójnej deformacji: subiektywnej, wyrażającej osobiste przeżycia artysty 
i nadającej obrazowi znaczenia symboliczne, oraz obiektywnej, ujednolicającej prace wszystkich 
przedstawicieli kierunku w duchu dekoracyjnej syntezy; synteza ta miała służyć jednoznacznemu 
i zrozumiałemu przekazywaniu myśli symbolizowanych przez lapidarnie ujęte przedmioty 
i postacie. 

Sztukę nabistów charakteryzuje dbałość o wartości formalne, preferowanie w tematyce 
kompozycji figuralnej, stłumiony koloryt i stosowanie płaskich plam barwnych, ograniczonych 
wyrazistym konturem. Zasługą grupy było dążenie do objęcia wszystkich dyscyplin 
plastycznych: malarstwa sztalugowego, ściennego, scenografii, grafiki, typografii, plakatu, 
witrażu, rzeźby, sztuki zdobniczej. 
 
Twórczość nabistów była typowym przejawem estetyzmu, symbolizmu i mistycyzmu schyłku XIX 
wieku, wykazywała liczne związki z secesją: teorie grupy oddziaływały na rozwój sztuki XX w.