Karkonoski Park Narodowy
- został utworzony 16.01.1959 r. Zajmuje obszar 5564 ha. Obejmuje górne
partie Karkonoszy od Przełęczy Okraj do Mumlawskiego Wierchu oraz dwie
enklawy: górę Chojnik i wodospad Szklarki (13,5 m). Park obejmuje najwyższą
partię gór wraz z głównym szczytem Śnieżką (1602 m n.p.m.). W
Jeleniej Górze – Sobieszowie znajduje się muzeum parku. W parku występują
ciekawe formy skalne. Lasy parku wykazują zróżnicowanie pionowe. W
reglu dolnym i górnym występują przede wszystkim świerki i buki oraz w
mniejszej ilości: modrzewie, jawory, lipy, jarzębiny i jodły. Wyróżnia
się tu również piętro kosodrzewiny, a powyżej sferę skalnej roślinności
alpejskiej. W parku występuje ponad 900 gatunków roślin naczyniowych i
270 mszaków, oraz wiele gatunków zwierząt leśnych, w tym muflon
sprowadzony na początku XX w. z Korsyki. Ponadto żyje tu 90 gatunków
ptaków. W parku ochronie podlegają najcenniejsze przyrodniczo i najpiękniejsze
krajobrazowo tereny: torfowiska wysokie, zarośla kosówki, gołoborza,
kotły polodowcowe (wypełnione niekiedy stawami), zbiorowiska traworośli,
ziołorośli, borówczysk, muraw naskalnych z licznymi reliktami, np.
wierzba lapońska, brzoza karłowata, bażyna czarna, zimoziół północny,
skalnica śnieżna czy gniadosz sudecki.
W 1992 roku cały park po stronie polskiej i czeskiej został uznany przez
UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery Karkonoszy.
Ruch turystyczny w parku odbywa się wyłącznie po znakowanych szlakach i
ścieżkach turystycznych. Na terenie parku są trzy ścieżki: na Chojnik,
w Kotłach Małego i Wielkiego Stawu oraz z Jagniątkowa do Czarnego Kotła.
Wejście na teren parku jest płatne.
|