scholastyka Metoda naukowa wykształcona w średniowieczu, oparta o naukę Arystotelesa, polegająca na rozumowym dowodzeniu i logicznym uzasadnianiu wcześniej przyjętych twierdzeń.Zastosowanie scholastyki było bardzo szerokie: używano jej w teologii i filozofii, gdzie, jak wiadomo, niemożliwe jest doświadczalne uzasadnienie prawd wiary czy istoty bytu. Próbowano również stosować scholastykę w medycynie , gdzie doświadczenie dałoby duże rezultaty. Jednak nauka średniowieczna zdecydowanie odrzuciła doświadczenie jako metodę badawczą. Wybitni przedstawiciele scholastyki to Albert Wielki (XII/XIII w.) i jego uczeń św. Tomasz z Akwinu (XIII w.), którego filozofia do dziś przyjmowana jest przez Kościół katolicki. Złoty okres rozwoju tej nauki przypadł na XIII w. Sytuację człowieka w świecie zakreślonym horyzontem wiary widziano jako dramatyczną (patrz hasło: augustynizm) albo harmonijną (patrz hasło: tomizm).