William Shakespeare

William Shakespeare wywodził się z rodziny mieszczańskiej o chłopskim
rodowodzie. Wykształcenie wyniesione ze szkoły pogłębił na dworach i przez
samouctwo. Urzekały go widowiska teatralne i właśnie w pogoni za teatralną
przygodą opuścił dom i udał się do Londynu. Pracowal tam jako dramaturg,
kierownik zespołu, właściciel teatrów, m.in. "Pod Kulą Ziemską". Dorobił się
majątku i zdobyl dla swojej rodziny tytuł szlachecki.
Pisał na początku wiersze, później sonety i dramaty. Oczarowany ideałem
renesansowej afirmacji życia, tworzył optymistyczne komedie, np. "Sen nocy
letniej" - to pochwała piekna przyrody i uroków życia. Pisywał także kroniki
historyczne, np. "Król Jan", "Ryszard II".  Załamanie młodzieńczego optymizmu
i osobisty zawód miłosny stały się podłożem zwrócenia się ku tragedii. 
Z początków XVII w. pochodzą "Hamlet", "Otello", "Makbet", "Król Lear". Sztuki
te były przejawem rozczarowania humanisty ideologią renesansu.  Dramat
Shakespeara to dramat charakterów, a motorem ich postepowania jest silne
uczucie, stąd często nazywany jest dramatem psychologicznym.  Shakespeare
zerwał z zasadą trzech jedności, zrezygnował z chóru, wprowadził sceny zbiorowe
oraz jako tło akcji wykorzystał przyrodę wraz ze zjawiskami atmosferycznymi
(spotęgowanie nastroju). Pokazywał na scenie duchy ("Makbet", "Hamlet") 
i często zmieniał nastroje w kolejnych scenach. Język jego sztuk, zgodnie 
z ówczesną modą, pełen był ozdób retorycznych, metafor, porównań, krasomówczych
tyrad. Ówczesny teatr angielski można nazwać teatrem wielkiej poezji i patosu,
Shakespeare'owi udało się jednak zachować właściwy umiar, dzięki m.in.
dostosowywaniu języka do charakterystycznych postaci i korzystaniu z bogactwa
mowy potocznej oraz przysłów. Dramaty pisane są na wzór włoski - wierszem
białym, tj. nierymowanym.