Skamandryci
 
Przedstawiciele: Julian Tuwim, Jarosław Iwaszkiewicz, Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński, 
Jan Lechoń. Grupa Skamander (od nazwy rzeki opływającej Troję) skupiała się wokół pisma "Pro 
arte et studio". W 1919 roku poeci założyli kabaret literacki w kawiarni "Pod Picadorem". Od 
1924 roku organem skamandrytów są "Wiadomości literackie". W 1920 roku ukazał się pierwszy 
numer pisma "Skamander". 
 
Postawa artystyczna skamandrytów nie była jednolita, charakterystyczny jest też dla tej grupy 
brak konkretnego programu. Poeci zgodnie jednak podkreślali silny związek poezji 
z życiem współczesnym, z dniem codziennym. W słowie wstępnym do pierwszego numeru 
"Skamandra" poeci pisali: "programy są zawsze spojrzeniem wstecz, są dzieleniem 
nieobliczalnego życia przez znane". Zgodnie jednak podkreślali chęć silnego związku poezji 
z życiem współczesnym, z dniem codziennym. Starali się adresować swoją wypowiedź poetycką 
do jak najszerszego kręgu odbiorców, toteż oprócz wierszy chętnie pisali szopki polityczne, 
teksty piosenek do kabartów, felietony i wiersze satyryczne. 
 
Wprowadzili do poezji konkretność obrazowania, opiewali optymistyczną radość życia, 
preferowali tematykę dnia codziennego, zwracając się do prostego człowieka, wprowadzali do 
poezji język potoczny, stawali w opozycji do awangardowych grup poetyckich. 
 
 
Lektura dodatkowa: 
 - J. Kwiatkowski, "Szkice do portretów", PIW 1960