Juliusz Słowacki

Juliusz Słowacki uznany został za drugiego wieszcza polskiego. Był twórcą
nowoczesnego dramatu polskiego, poetą, epistolografem, myślicielem. Jego
filozofia genezyjska stanowiła swoistą odmianę romantycznej kosmogonii i
historiozofii. Wzrastał w środowisku elity kulturalnej Krzemieńca i Wilna.
Na Uniwersytecie Wileńskim studiował prawo.
W 1829 r. wyjechał do Warszawy, gdzie pracował jako aplikant w Komisji
Rządowej Przychodów i Skarbu i w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego. 
W tym czasie pisał wiersze patriotyczne ("Oda do wolności", "Hymn" i inne).
W 1831 r. wysłano go do Paryża z misją dyplomatyczną. W 1832 r. wydał w
dwóch tomach "Poezje", w których zamieścił powieści poetyckie: "Żmija",
"Jan Bielecki", "Hugo", "Mnich", "Arab", tragedie: "Mindowe", "Maria
Stuart".
Pobyt w Genewie (1832-1834) i przeżycia z tego okresu utrwalił w poemacie
"W Szwajcarii" oraz w lirykach. W tym czasie powstały także dramaty:
"Kordian", "Balladyna", "Horsztyński". Słowacki podróżował do Włoch, potem
był w Grecji, Egipcie i Palestynie. Wrażenia z wędrówek zamknął w
utworach: "Hymn o zachodzie słońca", "Podróż do Ziemii Świętej z Neapolu",
"Anhelli".
Od 1840 r. stale mieszkał w Paryżu. Słowacki jest autorem poematu dygresyjnego
"Beniowski" oraz 26 dramatów. Polemizował z Zygmuntem Krasińskim w utworze
"Odpowiedź na 'Psalmy przyszłości'", w których prymatowi arystokracji w
rozwoju społecznym przeciwstawił rewolucyjną postawę ludu.
Zmarł w 1849 roku na gruźlicę. Jego prochy zostały przewiezione do Polski
w 1927 r. i złożone obok Mickiewicza na Wawelu.