klasycyzm Kierunek artystyczno-literacki, mający swoje źródła w kulturze antycznej (czyli klasycznej: grecko-rzymskiej). Sztuka epok późniejszych nawiązywała do tradycji antyku, wykorzystując jego wzorce. Sztuka antyku na długi czas określiła europejskie kanony piękna. Od łacińskiego słowa "classicus" (wzorowy) otrzymała nazwę klasycyzmu, używaną także w odniesieniu do późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej: klasycyzm renesansowy, oświeceniowy, neoklasycyzm (przełom XIX i XX w.). Sztuka klasyczna narodziła się w Grecji, gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyty artyzmu (Sofokles, Fidiasz, Platon, Arystoteles), zaś w Rzymie funkcjonowała do V w. n.e. Główne założenia klasycyzmu: - piękno jest jedyne i obiektywne - istnieją ustalone kanony piękna - sztuka ma wyrażać harmonię i zachowywać ład (proporcje, równowaga, statyczność) - należy tworzyć według ustalonych reguł (poetyk, podręczników sztuki) - należy wzorować się na sztuce antycznej (greckiej i rzymskiej), która najlepiej oddawała harmonię natury - piękno ma wynikać z prostoty, a nie z zawiłości