poezja lingwistyczna Orientacja we współczesnej poezji polskiej, ukształtowana na przełomie lat 50. i 60., której przedstawiciele (M. Białoszewski, Z. Bieńkowski, T. Karpowicz, E. Balcerzan) uznawali za główne zadanie poezji krytyczne wypróbowywanie form języka jako środka komunikacji nie zasługującego na bezwarunkowe zaufanie. Podejmowali oni w swoich utworach aktywną grę z tym, co w mowie zesztywniałe, zrutynizowane, i bezwładne - paraliżujące porozumienie między ludźmi i ich poznawczy kontakt ze światem. W grze tej ważny był udział dowcipu językowego, parodii, bezinteresownej zabawy słowami. Do doświadczeń poezji lingwistycznej nawiązywałą w latach 70. poezja Nowej Fali, kierująca się przeciw nadużyciom ówczesnego języka oficjalnego i nowomowy.