Józef Ignacy Kraszewski

Józef Ignacy Kraszewski (pseud. Bolesławita) żył w latach 1812-1887.
Był powieściopisarzem, poetą, krytykiem literackim, publicystą,
dziennikarzem, działaczem społecznym i politycznym. Studiował literaturę
na Uniwersytecie Wileńskim. W 1830 r. został aresztowany za udział w
tajnym związku młodzieży. Zwolniono go w 1832 r. dzięki staraniom rodziny.
Gospodarował na Wołyniu. Tworzył powieści i pisał artykuły do czasopism. 
W 1859 r. objął redakcję "Gazety Codziennej" (później "Polskiej"). W 1863 r.
wyjechał do Drezna. Do kraju nadsyłał korespondencję, swoje książki,
artykuły. Do 1876 r. prowadził działalność polityczną, skierowaną przeciw
konserwatystom. Oskarżony o szpiegostwo, osadzony został w Magdeburgu.
Ostatnie lata życia spędził we Włoszech i Szwajcarii.  W licznych utworach
zawarł obraz współczesnego mu społeczeństwa oraz naszej narodowej
przeszłości.
W powieściopisarstwie Kraszewskiego wyróżnić można trzy okresy:
młodzieńczy (1830-1838), wołyńsko-warszawski (1838-1863) i okres
drezdeński (od 1863 r.). Po cyklu powieści współczesnych i ludowych
ostatni okres twórczości obfitował w powieści historyczne, dotyczące
zarówno czasów starożytnych ("Rzym za Nerona"), XV wieku ("Krzyżacy
1410"), wieku XVIII (trylogia saska oraz późniejsze "Saskie ostatki"), 
jak i innych, np. "Sto diabłów", "Macocha", "Warszawa 1794". Był autorem 
około 400 dzieł.
Został pochowany w grobach zasłużonych Na Skałce w Krakowie.