dramat romantyczny
 
Odmiana dramatu przeciwstawiająca się konwencjom klasycznym (patrz hasło: klasycyzm), 
a nawiązująca do dramatu elżbietańskiego, którego przedstawicielem był Szekspir 
i melodramatu. Ośrodkiem kompozycji stawał się bohater, wokół niego skupiały się luźno lub 
epizodycznie powiązane ze sobą sceny, ukazujące dzieje psychiki, wewnętrzne konflikty. 
Dramatyzm łączył się tu z liryzmem, nastrojowością, realizm rodzajowy z fantastyką i groteską, 
tragizm z komizmem. Wielkie problemy metafizyczne powodowały wprowadzenie przestrzeni 
otwartej, pojawiały się sceny monumentalne, z udziałem tłumów (III akt "Kordiana"). Ponadto 
stosowano często zasadę symultanizmu, czyli przedstawiania równoległych wątków akcji, fabuły. 
Charakterystyczne było mieszanie różnych technik, tonacji i stylów (patrz hasło: synkretyzm), co 
pozwalało wyrażać dysonansową wizję świata. 
 
Patrz również hasła: W. Hugo, A. Mickiewicz, J. Słowacki.