epos Inne nazwy: - epopeja - poemat bohaterski = poemat heroiczny - poemat epicki Jeden z głównych gatunków epiki, rozbudowany utwór wierszowany, przedstawiający mitycznych, legendarnych, historycznych bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla danej społeczności narodowej. Na plan pierwszy wysuwa się fabuła, narrator - wszechwiedzący i obiektywny ujawnia się w inwokacji. Styl podniosły, dostosowany do heroicznych czynów bohaterów, obfituje w realistyczne opisy ważnych przedmiotów i sytuacji. Narrator przedstawia wydarzenia z epickim dystansem, nie komentuje ich, nie ocenia. W eposie homeryckim ("Iliada" i "Odyseja") dominują rozbudowane porównania (porównania homeryckie) tworzące obrazy poetyckie i podnoszące nastrój. Występują dokładne opisy, każda sytuacja opisywana jest kolejno (nie przedstawia czynności równoczesnych), podobnie jak każdy gest, szczegół. Bohaterowie są herosami - półbogami, są wyidealizowani. Inwokacja skierowana jest do bogów. Występuje tu paralelizm akcji - dwa ciągi wydarzeń, działalność ludzi i działalność bogów (realistyczny i nadzmysłowy). O końcowym wyniku decyduje przeznaczenie (Mojra), któremu podlegają zarówno ludzie, jak i bogowie - Mojra jest wyrazem niezmiennego porządku świata. Brak wyraźnej różnicy pomiędzy ludźmi a bogami. Bogowie nie przewyższają ludzi pod względem etycznym. Drobiazgowe tło polityczno-społeczne, ekonomiczne, historyczne. Do wzorca homeryckiego nawiązywała epika rzymska (m.in. "Eneida" Wergiliusza), a ostatnim wielkim dziełem literatury europejskiej odwołującym się wprost do tradycji eposu jest "Pan Tadeusz" A. Mickiewicza.