klasycyzm
 
Kierunek artystyczno-literacki, mający swoje źródła w kulturze antycznej (czyli klasycznej: 
grecko-rzymskiej). Sztuka epok późniejszych nawiązywała do tradycji antyku, wykorzystując 
jego wzorce. 
 
Sztuka antyku na długi czas określiła europejskie kanony piękna. Od łacińskiego słowa 
"classicus" (wzorowy) otrzymała nazwę klasycyzmu, używaną także w odniesieniu do 
późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej: klasycyzm 
renesansowy, oświeceniowy, neoklasycyzm (przełom XIX i XX w.). Sztuka klasyczna narodziła 
się w Grecji, gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyty artyzmu (Sofokles, Fidiasz, Platon, 
Arystoteles), zaś w Rzymie funkcjonowała do V w. n.e. 
 
Główne założenia klasycyzmu: 
  - piękno jest jedyne i obiektywne - istnieją ustalone kanony piękna
  - sztuka ma wyrażać harmonię i zachowywać ład (proporcje, równowaga, statyczność)
  - należy tworzyć według ustalonych reguł (poetyk, podręczników sztuki)
  - należy wzorować się na sztuce antycznej (greckiej i rzymskiej), która najlepiej
    oddawała harmonię natury
  - piękno ma wynikać z prostoty, a nie z zawiłości