Czesław Miłosz

Poeta, eseista, powieściopisarz, tłumacz poezji i Biblii. Urodził się 
w Szetejniach na kresach - dziś ziemi litewskiej. Ukończył studia prawnicze
w Wilnie. Współzałożyciel grupy poetyckiej Żagary. Debiutował w 1930 r.
Przed wojną wydał dwa tomiki: "Poemat o czasie zastygłym" (1933) i "Trzy
zimy" (1936). Dwukrotnie wyjeżdżał na stypendia do Paryża (1931,
1934-1935). Pracował w Polskim Radio najpierw w Wilnie, a od 1937 roku 
w Warszawie.  Okupację spędził w Warszawie, wydając konspiracyjnie własne
utwory pod pseudonimem Jan Syruć oraz antologię poetycką "Pieśń niepodległa".
Po wojnie pracował w dyplomacji, najpierw w USA, potem w Paryżu.  W 1951 r.
odmówił powrotu do kraju, uzasadniając swą decyzję w artykule "Nie"
(druk. w "Kulturze" 1951 r. nr 5). Mieszkał najpierw w Paryżu, a od 1961 r.
osiadł w Berkeley, prowadząc wykłady z literatury polskiej na Uniwersytecie
Kalifornijskim.  Otrzymywał prestiżowe nagrody literackie, zwieńczone w 1980 r.
Nagrodą Nobla i doktoratem honoris causa na KUL-u w Lublinie.
Polska publiczność znała tylko jeden tom poezji Miłosza - "Ocalenie"
(1945). Na następne krajowe wydanie czytelnicy czekali aż do 1980 r.,
kiedy pojawiły się szare i skromne tomiki drugiego obiegu i "Wiersze wybrane"
(PIW 1980).
Wydał na obczyźnie wiele książek poetyckich, dwie powieści ("Dolina Issy"
i "Zdobycie władzy"), tomy esejów, z których najważniejsze to "Zniewolony
umysł" (1953), "Rodzinna Europa" (1959), "Ziemia Ulro" (1977) oraz
przekłady biblijne.
Klasyk poezji polskiej i poeta klasycyzujący, poeta tradycji i prawdy,
ciągle odgrywa najistotniejszą rolę jako punkt odniesienia dla młodszej
generacji poetów.