poezja lingwistyczna
 
Orientacja we współczesnej poezji polskiej, ukształtowana na przełomie lat 50. i 60., której 
przedstawiciele (M. Białoszewski, Z. Bieńkowski, T. Karpowicz, E. Balcerzan) uznawali za 
główne zadanie poezji krytyczne wypróbowywanie form języka jako środka komunikacji nie 
zasługującego na bezwarunkowe zaufanie. Podejmowali oni w swoich utworach aktywną grę 
z tym, co w mowie zesztywniałe, zrutynizowane, i bezwładne - paraliżujące porozumienie między 
ludźmi i ich poznawczy kontakt ze światem. W grze tej ważny był udział dowcipu językowego, 
parodii, bezinteresownej zabawy słowami. Do doświadczeń poezji lingwistycznej nawiązywałą 
w latach 70. poezja Nowej Fali, kierująca się przeciw nadużyciom ówczesnego języka oficjalnego 
i nowomowy.