Tadeusz Borowski

Prozaik, poeta, publicysta. Dzieciństwo spędził na Ukrainie. Jego
rodzicom, represjonowanym przez władzę radziecką (matka zesłana na
Syberię, ojciec w łagrze), udało się w 1932 r. wrócić do Warszawy.
Podczas okupacji pracował jako stróż nocny i uczył się na tajnych
kompletach. W 1943 r. został aresztowany z narzeczoną, Marią Rundo, i
oboje znaleźli się w Oświęcimiu. W obozie korespondował z Marią i
opiekował się nią, a nawet zrezygnował z lżejszej pracy w szpitalu (gdzie
zatrzymano go po przebytej chorobie), ażeby ją widywać. Później znalazł
się w Dachau, gdzie ciężko chorował i gdzie doczekał wyzwolenia.
Wrócił do kraju, ożenił się z Marią i brał czynny udział w życiu
literackim. Wstąpił do partii i chociaż jego proza została na zjeździe
szczecińskim Związku Literatów Polskich publicznie potępiona, w latach
1949-1950 pełnił funkcję referenta kulturalnego w Berlinie Wschodnim.
W 1951 r. umarł śmiercią samobójczą.
Twórczość jego stanowią wiersze "Gdziekolwiek ziemia..." (1942) oraz
opowiadania, wydane w tomach: "Pożegnanie z Marią" (1948) i "Kamienny
świat" (1948) - wstrząsający obraz człowieka zlagrowanego.