Pokolenie

"Pokolenie" - jest to wiersz, który przedstawia straszliwą wizję świata
i pokolenia wojny. Młodzi, dwudziestoletni ludzie dorośli już do trumny -
śmierć grozi im w każdej chwili, ich życie zostało przyśpieszone. Żyją w
odkształconej rzeczywistości, podobnej do wizji Apokalipsy - rzeki ognia,
ścięte krą purpurową - to ich normalność.  "Czegoż ty jeszcze?" - mówi
poeta do siebie lub rówieśnika, a jest w tym pytaniu i gorycz, i protest,
i męstwo "dumy" ze swego losu.
   "Każdy - kolumną jesteś
    na grobie pieśni własnych zamarzły..."
Zauważmy: to pieśń jest w grobie - w tym tkwi największa tragedia poety.
Lecz trwa poetyckie przekształcanie świata: oczu orzech jest stężały,
skrzypi śnieg a nie serce, nie łzy wzrosły w twarz, lecz "soli kulki z
nieba"...  A zatem ból jest ukryty, śmierć niby nie przeraża. Odwaga i
męstwo tworzą maskę żołnierza-Kolumba, lecz w sercu ma on zwykły, ludzki
ból, lęk śmierci, tęsknotę za miłością i możliwością tworzenia.