Szymon Szymonowic

Szymon Szymonowic uznany został za najznakomitszego z poetów
mieszczan w XVI wieku. Gruntowne wykształcenie zdobył studiując we Francji
i Belgii, posługiwał się bez trudu łaciną i greką, toteż twórczość jego
jest w przeważającej mierze łacińska. Jego zasługa polega na wprowadzeniu
do literatury polskiej gatunku zwanego dotąd idyllą lub bukoliką, któremu
twórca nadał bardziej rodzimą nazwę sielanka (sioło - wieś). Jak stąd
wynika, sielanka jest to utwór poetycki, przedstawiający życie ludu na tle
natury, zawierający elementy realistyczne, podkreślający wdzięk prostego,
wiejskiego życia. Akcja sielanki jest słabo rozwinięta, przeważają opisy 
i piosenki.
Motywy do swych utworów czerpał Szymonowic w głównej mierze z Teokryta,
jest on jednak także autorem oryginalnej i najbardziej znanej sielanki pt.
"Żeńcy". Jest realistyczny obrazek z życia wsi pańszczyźnianej. Z opisem
życia wiejskiego można się również spotkać w "Pieśni świętojańskiej o Sobótce"
Jana Kochanowskiego oraz w "Żywocie" Mikołaja Reja. Życie wiejskie
w obydwu przypadkach zostało jednak przedstawione w sposób wyidealizowany,
autorzy wyżej wymienionych dzieł nie dostrzegali ciężkiej doli
pańszczyźnianego chłopa. Natomiast Szymon Szymonowic - być może dlatego,
że sam był mieszczaninem - dostrzegł i przedstawił ciężką dolę
pańszczyźnianego ludu, który pierwszy raz doszedł do głosu właśnie w
utworze Szymonowica.