dramat romantyczny Odmiana dramatu przeciwstawiająca się konwencjom klasycznym (patrz hasło: klasycyzm), a nawiązująca do dramatu elżbietańskiego, którego przedstawicielem był Szekspir i melodramatu. Ośrodkiem kompozycji stawał się bohater, wokół niego skupiały się luźno lub epizodycznie powiązane ze sobą sceny, ukazujące dzieje psychiki, wewnętrzne konflikty. Dramatyzm łączył się tu z liryzmem, nastrojowością, realizm rodzajowy z fantastyką i groteską, tragizm z komizmem. Wielkie problemy metafizyczne powodowały wprowadzenie przestrzeni otwartej, pojawiały się sceny monumentalne, z udziałem tłumów (III akt "Kordiana"). Ponadto stosowano często zasadę symultanizmu, czyli przedstawiania równoległych wątków akcji, fabuły. Charakterystyczne było mieszanie różnych technik, tonacji i stylów (patrz hasło: synkretyzm), co pozwalało wyrażać dysonansową wizję świata. Patrz również hasła: W. Hugo, A. Mickiewicz, J. Słowacki.