Grupy poetyckie
- Skamandryci byli grupą "programowo bezprogramową".
Wielką piątkę tej grupy stanowili: Julian Tuwim, Jan Lechoń, Jarosław Iwaszkiewicz,
Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński). Poezja dnia codziennego; postawa radosnego
zachwytu nad życiem jako wartością biologiczną i światem - w jego zwykłym codziennym
uroku. Jan Lechoń w strofach "Herostratesa" z tomu "Karmazynowy
poemat" poeta wypowiada znamienne słowa, skierowane przeciwko romantycznym mitom
Polski: "A wiosną niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę". Antoni Słonimski
natomiast w poemacie "Czarna Wiosna" ogłasza "zrzucenie" z ramion
"Płaszcza Konrada". W wierszach Jana Tuwima zwrot ku codzienności kojarzy się
z doznaniami biologicznego szczęścia, radości z samego istnienia: Życie?...
Rozprężę szeroko ramiona Nabiorę w płuca porannego wiewu, W ziemię się skłonię
błękitnemu niebu I krzyknę, radośnie krzyknę: - Jakie to szczęście, że krew jest
czerwona! z tomu "Czychanie na Boga".
- Awangarda Krakowska jej program formułowany przez Tadeusza Peipera wynikał z
obserwacji współczesnych artyście zjawisk cywilizacyjno-społecznych. Wobec
niespotykanego dotąd w dziejach rozwoju technicznego, wobec postępu myśli ludzkiej
opanowującej naturę i formowania się dużych skupisk ludzkich (problem kultury masowej)
sztuka ma do spełnienia szczególną misję: przygotować świadomość człowieka i
ukształtować jego intelektualno-moralną zdolność do właściwego korzystania ze
zdobyczy postępu cywilizacyjnego, pomóc w odnalezieniu miejsca w nowym, wszechstronnie
rozwiniętym świecie miasta, maszyny i masy. Program "3M" optymistyczny, źródłem
tworzenia nie natchnienie, lecz praca, wiersz to dzieło artysty rzemieślnika,
najczęściej używanym narzędziem metafora: Na świadectwach, wzbici w radość
odlecieli uczniowie, drży powietrze po ich śmigłym zniku
("Lipiec", Julian Przyboś z tomu "Równanie Serca" metafory: koniec
roku szkolnego, perspektywa wakacyjnej swobody, ikaryjskie poczucie wolności, emocje
szczęścia i zabawy).
Inni przedstawiciele awangardy :Tytus Czyżewski, Bruno Jasieński, Anatol Stern.
- Futuryści skrajni antytradycjonaliści. Postawę nihilistycznego buntu przeciwko
tradycji łączyła się często z kultem prymitywu, fascynacją ludowym i ludycznym
prymitywizmem. Kult prymitywu prowadził futurystów ku wizji świata , jako miejsca
spontanicznej, anarchicznej zabawy. Kultura wyrafinowana została zastąpiona masowymi
formami buntowniczego żartu i wesołości. Słowo wyzwolone miało ujawnić walory
brzmieniowe ukazywać jak to zostało stwierdzone w manifeście "Gga",
"swą wagę, dźwięk, barwę, swój rysunek"; destrukcji często podlegał sens
znaczenie słowa: zawiośniało - lato pędzi przez jesienność białośnieża -
KINEMATOGRAF KINEMATOGRAF KINEMATOGRAF słowikując szeptolesia falorycznie caruzieją
GRAMOPATHEFON GRAMOPATHEFON GRAMOPATHEFON
Wiersze futurystyczne imitowały także formy zapisu telegraficznego, wiadomości
radiowych, czy ulicznej piosenki. W teoriach futurystów polskich pojawiały się również
elementy pozytywnego programu społeczno-kulturowego i estetycznego. Futuryści zmierzali
do pogodzenia zdobyczy cywilizacyjnych, technicznych z tradycją
udyczno-prymitywistyczną, marzyła się im harmonia między indywidualnymi potrzebami
człowieka a prawami zbiorowości, masy ludzkiej.
Futuryści to Jerzy Jasieński (prekursor), Bruno Jasieński, Stanisław Młodożeniec,
Anatol Stern i Aleksander Wat.
Utworzono w dniu: 04 luty 2001
Copyrights (c) Sciaga4U - All rights reserved