02 wrzesień 2000
Do
najwybitniejszych poetów tego okresu należeli:
- Safona - poetka żyjąca na wyspie Lesbos, gdzie pisała pieśni
weselne, hymny, pieśni miłosne. Poetka miała duże znaczenie
dla jej współczenych, określali ją krótkim mianem"Poetka".
Ważna była rola mecenasa i opiekuna, którą Safona przyjęła
dla gromady dziewcząt, żyjących na wyspie Lesbos. Z poetką
łączył je kult bogini Afrodyty i poezji, serdeczna przyjaźń
oraz fakt, że Safona starała się wpoić im podstawy wychowania
oraz nauczyć podstaw muzyki.
Utwór "Pogarda dla nie znającej poezji" wyraża
przekonanie o nieprzemijalności poezji, o wieczności sztuki.
Tylko przez obcowanie ze sztuką, przez jej tworzenie zapewnić
sobie można pamięć przyszłych pokoleń, swoistą nieśmiertelność.
- Tyrtajos - to starożytny wódz Sparty. Do pamięci potomnych
przeszedł jako symbol poety - bojownika, patrioty głoszącego
hasło, że zaszczytnie jest walczyć i umierać za ojczyznę. Od
jego imienia określa się poezję czynu jako poezję tyrtejską.
Ma ona zagrzewać do walki, opiewać bohaterstwo i wielkość
tych, którzy oddali swoje życie za swój kraj.
Jednym z nielicznych, zachowanych do dzisiaj, utworów Tyrtajosa
jest "Rzecz to piękna...". Jest to wiersz - apel,
wzywający do walki w obronie ojczyzny, której wolność jest
zagrożona. Poeta wzywa do wytrwania na posterunku oraz do gotowości
oddania życia za swój kraj.
- Anakreont - poeta, który opiewał Erosa, bożka miłości, a
także sięgał w swych utworach po motyw tańca i ucztowania. Od
jego imienia określono gatunek literacki - anakreontyk. Jest to
krótki utwór poetycki, sławiący biesiady, uroki życia,
erotykę. Anakreontyk zachowuje żartobliwy dystans do życia.
Najczęstszym motywem jego utworów są piękne kobiety, lejące
się obficie wino, muzyka i śpiew.
- Symonides - jeden z najbardziej znanych twórców epigramamatów.
Epigramaty to krótkie utwory o treści poważnej lub żartobliwej
(ironicznej), zawierające jakąś myśl lub pouczenie. Jednak prócz
nich pisał także hymny, elegie, dytyramby, treny, epinicje (pieśni
triumfalne), skalie (pieśni biesiadne) oraz peany (okrzyki
pochwalne i dziękczynne). Wyrażał przekonanie o niepewności
ludzkiego bytu i zmienności losu. Każdy dzień może być
odmienny, może się różnić od poprzedniego, gdyż los jest
kapryśny i lubi płatać figle.
- Horacy - największy poeta rzymski. Znajdował się pod opieką
Mecenasa, dzięki czemu mógł bez przeszkód poświęcać się
pisaniu. Świat, tworzony przez Horacego jest pełen pogody i
optymizmu. Poeta nawoływał do zachowania "złotego środka",
czyli umiaru, we wszystkich dziedzinach życia. Napisał wiele
epodów (utworów odnoszących się do ówczesnego życia
politycznego), satyr (w których walczył z wadami społeczeństwa)
oraz listów i pieśni.
Horacy jest twórcą myśli, która bardzo często powtarzała się
u późniejszych twórców. Mianowicie ten starożytny poeta
stwierdził, iż poezja nie przemija, a jej autor może poprzez
swe dzieła stać się nieśmiertelnym. Hasło "Exegi
monumentum" stworzone przez Horacego funkcjonowało w
literaturze jeszcze przez wiele wieków. Poeta zyskał sobie
dwoistą naturę: śmiertelną i nieśmiertelną. "Nie
wszystek umrę" ("Non omnis moriar) mówi Horacy, wyrażając
w ten sposób przekonanie o własnej nieśmiertelności.
Copyrights (c) Sciaga4U -- All rights reserved