17 luty 2001
Epos - rozbudowany utwór epicki pisany wierszem, składający się z inwokacji i
pieśni; wywodzi się z tradycji ustnej; duża liczba epitetów; występowanie narratora,
który obserwuje lecz nie ocenia; fragmenty dynamiczne i statyczne; świat przedstawiony
ma cechy realistyczne i fantastyczne; dzieje bohaterów ukazane są na tle przełomowych
wydarzeń historycznych; paraleizm działań bogów i ludzi; środki stylistyczne:
heksametr, retardacja - zwolnienie akcji, długie opisy - porównania homeryckie. (Homer
"Iliada", Odyseja"; Wergiliusz "Eneida")
Tragedia - ma związek z obrzędami - Dionizje Wielkie i Małe. Teatr starogrecki powstał
w odmianach tragedii, komedii i dramatu satyrowego. Z pieśni - dytyrambu - narodziła
się tragedia. Jej budowa oparta jest na dialogu, prowadzonym przez koryfeusza z chórem.
Tespis wprowadził jednego aktora, który występował kolejno w kilku rolach. W dramacie
antycznym istnieje zasada trzech jedności - czasu (nie więcej niż dobę), miejsca i
akcji (fabuła jednowątkowa). Na scenie może być najwyżej 3 aktorów i chór. Tragedia
składa się z prologu (wprowadzenie, kończył się węzłem dramatycznym), epeisodiów
(akty), stasimonów (pieśni chóru), perypetii (przełom akcji), katastrofy oraz epilogu
(wypowiedź do publiczności). Epeisodia dzieliły się na parodos (wejściowy) i exodos
(wyjściowy). Chór zapowiadał wejście aktorów, komentował wydarzenia, wypowiadał
refleksję w pieśniach, wykonywał figury taneczne. Brak było scen drastycznych.
Bohatera cechuje tragizm; fatum. Temat zaczerpnięty z mitologii ("Antygona"
Sofoklesa). Zadaniem tragedii było katharsis. Najwybitniejszymi dramaturgami byli
Ajschylos, Sofokles i Eurypides
Copyrights (c) Sciaga4U -- All rights reserved