Charakterystyka Młodej Polski
Epoka ta rozpoczyna się około roku 1890. Ogólnie uznaje się za jej
początek rok 1891 a dokładnie debiut trzech młodych poetów, między innymi Kazimierza
Przerwy Tetmajera. W tym okresie utrwala się nowy układ prądów literackich.
Nazwa tej epoki wywodzi się z tytułu artykułów Artura Górskiego w "życiu
krakowskim". Nazwa ta była Kopią "Młodej Skamandrii". Słowo
"młoda" miało świadczyć o nowych tendencjach i innych spojrzeniu epoki.
Epoka ta miała jeszcze inne nazwy takie jak:
a. Neoromantyzm - w tych latach odrodziły się pewne tendencje romantyzmu
b. Modernizm - od francuskiego słowa moderne czyli współczesny, nowatorski, nowoczesny
c. Symbolizm - jeden z kierunków artystycznych charakteryzujących się ogromną różnorodnością
d. Dekadentyzm - od francuskiego słowa dekadance czyli schyłek, upadek. Chodzi tu o
upadek ducha ludzkiego
Jest to wyraz postawy filozoficznej wobec świata (pesymizm, niewiara w sens życia i
działania, apatia, bierność, pragnienie śmierci, nirwana).
Szczególny rozwój młodej polski miał miejsce w Krakowie i we Lwowie, ponieważ tam
Były największe swobody polityczne i obywatelskie. Także w Warszawie wydawano
czasopismo o charakterze literackim np: "życie" warszawskie (1887 - 90)
zamieszczające utwory lub fragmenty utworów europejskich. Innym czasopismem była
warszawska "Chimera", która drukowała różne utwory młodych literatów.
Zdaniem Przesmyckiego wielka sztuka zawsze miała charakter symboliczny. Autor przyznaje
rację Maeterlinckowi, że nasza wiedza o świecie jest ograniczona, że istnieje wiele
zjawisk tajemniczych, które można tylko przybliżyć poprzez symbole dające się
indywidualnie i wieloznacznie interpretować. Poza tym należy skupić uwagę na
wewnętrznych przeżyciach człowieka i stanie jego ducha, do czego doskonale nadają się
symbole.
Podobnie sądził Artur Górski w swoim cyklu artykułów "Młoda Polska".
Uważał on, że należy zainteresować się jednostką a nie ogółem. Rozważania autora
są przejawem opozycji wobec pozytywistów, którzy zajmowali się przeważnie
zbiorowością ludzką: społeczeństwem lub różnymi jego warstwami, opisywał procesy
społeczne w sposób realistyczny lub naturalistyczny. Górski jest rzecznikiem
zainteresowania się indywidualnością ludzką, a przede wszystkim ludzką duszą tj.
wewnętrznymi przeżyciami człowieka. Poza tym, autor tych rozważań domaga się
niezależności twórcy, nienarzucania mu żadnych zadań, zaufania jego intuicji twórczej
i zdolnościom artystycznym. Cykl tych artykułów to przejaw walki o nową literaturę i
sztukę u schyłku pozytywizmu. Innym literatem był Stanisław Przybyszewski. Pochodził
on z Kujaw, studiował w Niemczech, gdzie swoimi pierwszymi utworami zyskał sobie
uznanie. W 1898r. zdecydował się wyjechać z Niemiec i zamieszkać w Krakowie. Został
tam redaktorem naczelnym "życia". Wzbudzał zainteresowanie swoim
postępowaniem i życiem na luzie. Uważał on, że sztuka powinna dostarczać tylko
wrażeń estetycznych - sztuka dla sztuki.
Artur Schopenhauer twierdził, że człowiek dąży do szczęścia, ale nigdy go nie
osiągnie. Świat jest jedyną wielką zagadką zaś to co wiemy to tylko wyobrażenia.
żeby złagodzić ból istnienia proponował wyzbycie się pożądań i potrzeb oraz
przejście w stan nirwany. Według niego pomagało też wzbudzenie w sobie współczucia
dla innych oraz tworzenie lub kontemplowanie sztuki. Fryderyk Nietzsche sądził, że
świat powinien należeć do ludzi silnych, natomiast ludzie słabi powinni być
eliminowani. Silnym Nietzsche przypisywał specjalne prawa, proponował życie poza dobrem
i złem. Pewien wpływ na świadomość ludzi wywarła filozofia Henryka Bergsona, twórcy
intuizmu. W pewnym stopniu do kształtowania epoki przyczynił się skok demograficzny,
szybki wzrost liczby ludzi w końcu wieku zaczął frustrować ludzi, oraz intensywny rozwój
przemysłu unifikujący rzeczy. W większym stopniu epoka ta kształtowała się pod
wpływem odkryć naukowych takich jak: prawo zachowania energii, teoria Darwina,
wynalezienie telefonu i telegrafu. Wskutek tych wszystkich zjawisk pojawił się
katastrofizm, oraz w społeczeństwie pojawiło się przeświadczenie, że światem
rządzi szatan. Umowną datą zakończenia tej epoki był rok 1918.
Utworzono w dniu: 15 grudzień 2000
Copyrights (c) Sciaga4U - All rights reserved