Niezwykle kontrowersyjny artysta pierwszy raz światło dzienne ujrzał trzydzieści cztery lata temu w Paczkowie nad Nysą Kłodzką. Jego wczesne dzieciństwo nie wywarło wpływu na przyszłe zainteresowania. Pozostawał on wówczas niepozornym chłopcem, który zawsze ukrywał się w cieniu swoich kolegów. Naukę w szkole podjął rok wcześniej, w związku z czym pozostawał najmniejszym, najsłabszym i najmłodszym w klasie. Zachowanie Pawła nie wskazywało na to, iż w przyszłości zostanie on jednym z największych nonkonformistów polskiej sceny rokowej. Pierwszy poważny przełom w jego życiu nastąpił w drugiej klasie liceum. Wtedy to popadł w poważny konflikt z władzami szkoły. Głównym przedmiotem sporu były zbyt długie włosy i nie przyszywanie tarcz szklonych do ubrań. Cała sprawa zakończyła się wezwaniem ojca i wyrzuceniem Kukiza z klasy. Swoją postawą zjednał sobie artysta wielu przyjaciół wśród rówieśników. W domu jednego z nich zobaczył Paweł fotografie muzyków The Who na tle zmasakrowanego sprzętu. Wówczas pomyślał: "To chcę robić". Karierę zaczynał od zespołu CDN. W formacji tej współpracował z Leszkiem Cichońskim, twórcą książeczek do gry na gitarze. Kilka lat później przeniósł się artysta do prowincjonalnego Niemodlina, gdzie powstały Piersi. Okres ten zapisał się w pamięci jako "totalne jajo". Z nowym zespołem nie związał się jednak Paweł na stałe. Po opuszczeniu Piersi przeniósł się muzyk do pamiętnego Haka. Formację tą współtworzyli ludzie z Niemodlina, Grodkowa i Opola. Naprawdę głośno stało się o nich po festiwalu w Jarocinie w 198 roku. Oto jak okres ten wspomina wokalista: "Wygraliśmy przypadkowo, bo graliśmy w dniu punkowym. Mieliśmy A w kółeczku, że niby anarchia, więc zakwalifikowali nas do dnia punkowego. Muzyka różniła się od innych zespołów, więc głosowała na nas cała ludność, która muzyki punkowej nie słuchała. Z kolei każdy zespół punkowy miał swoją załogę, która głosowała tylko na niego. Z rozkładu głosów wyszło, że wygraliśmy". Kolejnym przystankiem dla Pawła była Aya RL. Promocji tego zespołu przysłużył się singiel Skóra, który zawędrował na szczyt Listy Przebojów Programu Trzeciego. W 1984 roku został Kukiz nagrodzony przez miesięcznik NON STOP, jako najlepszy wokalista. Wtedy też zmieniło się nastawienie muzyka do wykonywanej pracy. Ogromny przełom nastąpił dzięki Walterowi Chełstkowskiemu (boss Jarocina), który nauczył Pawła prawidłowego podejścia do zawodu. Pokazał on młodemu muzykowi to, czego uczą w szkole aktorskiej. Dzięki niemu Paweł zrozumiał że każda piosenka to jakaś rola i od sposobu wyśpiewania zależy, czy treść dotrze, czy będzie silniejsza, czy słabsza. Informacje te wykorzystała muzyk w czasie nagrywania albumów wspólnie z nowym zespołem. Okres ten zaznaczył się wielkim zaangażowaniem ideologicznym Kukiza. Należał do artystów o orientacji wybitnie antykomunistycznej. Głosił ideę, według której należało walczyć z NIMI przez cały czas. Wrogi obóz stanowili dla niego komuniści ZSL-owcy, milicjanci... Gdy komunizm upadł w 1989 roku w sercu Pawła zapanowała ogromna radość. Równocześnie uczuciu temu towarzyszyła pustka. Przede wszystkim wynikała ona z braku stałego zajęcia. Dotychczas utrzymanie zapewniała mu współpraca z Ayą RL. Gdy mur upadł okazało się jednak, że nie ma dla Kukiza miejsca w zespole. Jego odejście przyspieszyła komercyjna klęska drugiej płyty Ayi. Wówczas to Paweł przeżywał najtrudniejszy okres w życiu. Brak stałego zatrudnienia przyczynił się do jego riuny finasowej. Równocześnie dziewczyna muzyka urodziła dziecko. Aby zapwenić wszystkim byt musiał Kukiz pojechać do Niemiec. Zajmował się tu miedzy innymi szlifowaniem wysokich stalowych konstrukcji. Po powrocie do Polski zapragnął artysta powrócić na estradę. Trzeba tu wspomnieć jego epizod z Emigrantami, z którym to zespołem nagrał dwa albumy. Po tej przygodzie wrócił jednak do Piersi. Powrót ten wynikał z chęci udokumentowania dawnych nagrań (sprzed 1984 roku) i dogrania kilku nowych kawałków. Głównym celem programowym nowego zespołu stało się parodiowanie rzeczywistości. Wszystko dobrze się układało do momentu skanadlu z ZCHN-em. Paweł atakowany był wówczas z wszystkich stron. Oto jak wspomina ten okres: "Z tą durną piosenką ZChN-owską było tak(...). Nie zostałem wyklęty z kościoła w Niemodlinie, bo sam przestałem chodzić do kościoła, ale chodzi o rodziców. Mój ojciec jest wschodniakiem, konserwatystą, bardziej prawica niż centrum. Po tej piosence jeden z duchownych, z którym ojciec był w zażyłych stosunkach, napisał "Z jednej strony ojciec zdawał sobie sprawę z absurdalności sytuacji, gdzie za grzechy synów odpowiadają rodzice, a z drugiej czuł do mnie żal". Piosenka ZCHN zbliża się mocno wypatrzyła pogląd społeczeństwa na temat zespołu Kukiza. Znaczącym pozostawał fakt, że została ona hymnem Urbanowego NIE. Tymczasem Kukiz od dawna walczył z komunistycznymi siłami. Dał tego dowód nagrywając single: Pogo I i II. W tym czasie Paweł niezwykle dojrzał artystycznie. Po nagraniu My już są Amerykany objawił się jako pełnowartościowy lider. Utrwalił własny obraz jako bacznego obserwatora rzeczywistości. W 1995 roku Paweł Kukiz zagrał główną rolę w filmie pod tytułem Girl Guide. Za kreację stworzoną w tym obrazie został artysta uhonorowany nagrodą w Gdyni. Zaraz po tym ukazała się płyta Powrót do raju zawierająca wzbogacony materiał muzyczny z filmu. Na albumie tym dał się Paweł poznać jako artysta, który może zaśpiewać piosenkę w konwencji Disco Polo. Jego stosunek do muzyki prowincji najlepiej wyrażą słowa: "Cieszę się że jest Disco Polo. Jaki kraj, taka muzyka".
KLOiZET