Cache i
pamięć Każda płyta główna posiada odpowiednie podstawki na standardowe 72-pinowe moduły pamięci. Duża część urządzeń z chipsetem VX oraz TX jest wyposażona także w podstawki pod 168-pinowe pamięci DIMM. Wszystkie płyty dostarczone do laboratorium potrafią współpracować ze standardowymi pamięciami FPM oraz z teoretycznie szybszymi EDO. Przed przystąpieniem do testów sprawdziliśmy jakie różnice w wydajności występują na skutek użycia różnych pamięci. Otóż przy włączonej pamięci cache drugiego poziomu oraz przy częstotliwości magistrali 66 MHz różnice w wydajności sięgają maksymalnie 1%, co w praktyce mieści się w granicach dopuszczalnego błędu pomiarowego. Wyniki te dotyczą zarówno pamięci FPM, EDO oraz, co zastanawiające, najszybszej pamięci SDRAM. Dopiero po zwiększeniu częstotliwości pracy magistrali do 75 MHz można było dostrzec różnice w wydajności pomiędzy poszczególnymi rodzajami RAM. Należy jednak zauważyć, że częstotliwość 75 MHz jest półoficjalna, a specyfikacje producentów płyt głównych dopuszczają zazwyczaj maksymalnie 66 MHz.
Na płytach głównych dostarczonych do testu zamontowano pamięć podręczną drugiego poziomu, pracującą synchronicznie w trybie write-back. Zależnie od modelu, urządzenia dysponują 256 KB lub 512 KB pamięci cache. W większości przypadków 256 KB pamięci cache można rozszerzyć aż do 512 KB przy użyciu złącza CELP (Card Edge Low Profile), natomiast w przypadku zainstalowania 512 KB nie jest możliwa dalsza rozbudowa (ograniczenie chipsetu). W czasie testu różnice w wydajności pomiędzy płytami posiadającymi więcej pamięci podręcznej, a tymi z 256 KB L2 cache były praktycznie niezauważalne (niecały 1% różnicy). O ile pracujemy z systemem Windows 95, 256 KB synchronicznej pamięci cache drugiego poziomu jest ilością wystarczającą. Dopiero w przypadku systemów wielowątkowych, realizujących dużo rozgałęzień i pobierających dane z różnych miejsc pamięci, większa ilość cache'u zaczyna nabierać znaczenia. |