2. Την περιθωριοποίηση ευρύτατων κοινωνικών ομάδων.
3. Την αρπαγή κατακτήσεων που συνδέονται με το 8ωρο και το 7ωρο, το κοινωνικό σύστημα ασφάλισης και την συνταξιοδότηση. Ο τρόμος της ζωής χωρίς ασφάλεια δεν είναι υπερβολικός.
4. Τις νέες ζώνες φτώχειας που φαίνονται και στη χώρα μας με γυμνό μάτι. Τα Λαύρια πολλαπλασιάζονται.
5. Την κακή προστασία της παιδικής ηλικίας, την επιδείνωση της θέσης των γυναικών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα. Όλοι οι δείκτες είναι χειρότεροι όταν πρόκειται για νέους και γυναίκες.
6. Τα προβλήματα της στέγης και η αύξηση των αστέγων, εγκαταλειμμένων, τα βάσανα της τρίτης ηλικίας και των πολυτέκνων, των παιδιών που ζουν σε μονογονικές οικογένειες.
7. Τα ανολοκλήρωτα, για τα μάτια του κόσμου, μέτρα για την ίση μεταχείριση των ξένων εργατών και εργατριών στη χώρα μας. Ο ρατσισμός που δεν υφέρπει πια, αλλά παίρνει διαστάσεις που κάθε άλλο παρά αυθόρμητες είναι. Δεν είναι τυχαίο ότι η ρατσιστική υστερία εμφανίσθηκε όταν οι ξένοι εργάτες τόλμησαν , αξιοποιώντας τα κυβερνητικά ημίμετρα, να διεκδικήσουν ωράρια και κανονικές αμοιβές.
8. Την άνοδο της εγκληματικότητας, της πορνείας.
9. Τον αυταρχισμό και την ανερχόμενη τρομοκρατία στους χώρους εργασίας, πριν απ όλα στον ιδιωτικό τομέα. Η τήρηση της εργατικής νομοθεσίας καταντά είδος πολυτελείας στις μέρες, ενώ η κυβέρνηση επιμελημένα διαλύει τις επιθεωρήσεις εργασίας, προκειμένου να γλιτώσει την εργοδοσία από τις καταγγελίες και κυρίως από τους τυπικούς ακόμα ελέγχους.
10. Τα αυξανόμενα εργατικά και αυτοκινητιστικά ατυχήματα που αυξάνουν τον αριθμό των ατόμων με ειδικές ανάγκες που υποφέρουν και γίνονται στόχος της πολιτικής της λιτότητας.
Η κυβέρνηση αναγνωρίζει τα προβλήματα, άλλωστε δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, μόνο που φροντίζει να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες, όχι μόνο για να μειώσει το πολιτικό κόστος, όσο για να περάσει δια πυρός και σιδήρου, ως αναγκαιότητα, την πιο αντικοινωνική πολιτική που έχουμε γνωρίσει στον αιώνα μας.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι εξέπνευσε το ισχύον μέχρι σήμερα σύστημα κοινωνικής πολιτικής, ότι έγιναν σοβαρά λάθη στο παρελθόν γιατί τάχα δίνονταν πολλά χρήματα, χωρίς όμως να μπορεί να απολαμβάνει τις όποιες κοινωνικές υπηρεσίες αυτός που πραγματικά έχει ανάγκη. Τέλος προσπαθεί να πείσει ότι χρειάζονται κάποιες προσωρινές - όπως ψέματα λεει- θυσίες, προκειμένου να διασφαλιστεί η πορεία προς την ΟΝΕ.
Η μόνη σχετική αλήθεια που λεει η κυβέρνηση είναι ότι το όποιο δημόσιο σύστημα κοινωνικής πολιτικής είχε παραχωρηθεί, κάτω κυρίως από την πίεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, έχει ξεπεραστεί. Έχει ξεπεραστεί γιατί παρέχει πολύ λιγότερες υπηρεσίες και ασφάλεια από ό,τι δικαιούνται οι εργαζόμενοι, με βάση και την τάση να αυξάνονται ταχύτατα οι προσωπικές και συλλογικές ανάγκες.
Γιατί το όποιο δημόσιο σύστημα κοινωνικής πολιτικής κοστίζει ήδη πολύ στους εργαζόμενους, κτίσθηκε με τα δικά τους κυρίως χρήματα, και δεν αποδίδει ανάλογα με το κόστος.
Γιατί δρομολογείται μια άνευ προηγουμένου επίθεση που οδηγεί στην καταβαράθρωση του συστήματος κοινωνικής πολιτικής στην Ελλάδα, πράγμα που απαιτεί μια ανάλογη αντεπίθεση από την πλευρά του εργατικού λαϊκού κινήματος. Η υπεράσπιση αυτού που υπάρχει δεν μπορεί να είναι το μοναδικό όπλο.
Το κυριότερο είναι ότι σήμερα η κυβέρνηση, για να πούμε ορθότερα η πολιτική των αναδιαρθρώσεων στα πλαίσια της ΟΝΕ , στα πλαίσια του συστήματος, δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε ψίχουλα προστασίας, δεν μπορεί να στηρίζει οικονομικά και θεσμικά την κοινωνική πολιτική. Η ΟΝΕ δεν απαιτεί απλά κάποιες θυσίες από το λαό, απαιτεί από τους λαούς να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους αύριο και μεθαύριο και για πάντα.
Είναι λίγο αργά για την κυβέρνηση να κάνει την δήθεν αυτοκριτική της για την κατάσταση του τομέα της κοινωνικής πολιτικής ή για τις λοβιτούρες που έχουν γίνει. Δίχως αυτές, δεν θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να κλέβει ψήφους και να παραπλανά τον λαό ότι την χωρίζει χάος από την κοινωνική αντίληψη της ΝΔ.
Τα κυβερνητικά ιδεολογήματα και οι όψιμοι απολογισμοί αλλού αποβλέπουν: από την μια μεριά να απαλλαγεί η κυβέρνηση από όποιο βάρος έχει σήμερα στην χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, και από την άλλη να χρησιμοποιήσει τα χάλια του συστήματος για να περάσει ένα δήθεν πιο "δίκαιο και ρεαλιστικό" σύστημα, στην πραγματικότητα ένα άνευ προηγουμένου αντιλαϊκό.
Η πολιτική της συκοφαντίας και της μετάθεσης ευθυνών στους εργαζόμενους.
Το τελευταίο διάστημα η τακτική της κυβέρνησης να επιρρίπτει τις δικές της ευθύνες στους εργαζόμενους, να θεωρεί παράλογα στοιχειώδη αμυντικά τους αιτήματα, έχει ξεπεράσει κάθε όριο πρόκλησης.
Οι λεγόμενοι εθνικοί στόχοι που θέτει η κυβέρνηση για την ΟΝΕ δεν έχουν καμμία σχέση με τα συμφέροντα της χώρας και του λαού, δεν αντιπροσωπεύουν καθολικά συμφέροντα και στόχους. Επομένως δεν έχουν κανένα συμφέρον οι εργαζόμενοι από την πραγματοποίηση των διάφορων προγραμμάτων σύγκλισης. Αντίθετα έχουν κάθε συμφέρον από την παρεμπόδισή τους. Οι εργαζόμενοι λόγου χάρη δεν ευθύνονται για την κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά αυτοί που καταχράστηκαν τα χρήματα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ευθύνη γιατί πέφτει το μέσο ποσοστό κέρδους ορισμένων βιομηχάνων, ή γιατί αυτοί φοβόνται ότι ο ανταγωνιστής τους θα τους κλείσει. Οι εργαζόμενοι δεν φταίνε αν οι ευρωπαίοι καπιταλιστές νοιώθουν στο σβέρκο τους τον σκληρό ανταγωνισμό των αδελφών τους αμερικανών ή γιαπωνέζων.
Η στρατηγική της
κυβέρνησης στο τομέα της κοινωνικής πολιτικής,
της κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.
Tο πρόβλημα της
ανεργίας.