Τα βασικά χαρακτηριστικά της προσαρμογής της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας

Πρώτον: Το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος, ενισχυόμενο από τους μηχανισμούς της καπιταλιστικής ΕΕ, προωθεί ευρείας κλίμακας αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις (πχ. με τη Λευκή Βίβλο). Γενική επιδίωξη είναι να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται το βιοτικό επίπεδο. Η πολιτική αυτή αποτελεί βασική στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης. Στοχεύει στο να περιορίσει άμεσα τις συνέπειες της κρίσης ως προς τα κέρδη της. Μακροπρόθεσμα στοχεύει να εξασφαλίσει την επιβίωση του συστήματος, πετυχαίνοντας τον κατακερματισμό, τη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος.

Δεύτερον: Μέσα από ένα κύμα εξαγορών, συγχωνεύσεων και ιδιωτικοποιήσεων κρατικών επιχειρήσεων δυναμώνει η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Δυναμώνει η σύμπραξη ελληνικού και ξένου κεφαλαίου σε τέτοιο βαθμό, ώστε , όπως υπογραμμίζουν τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου να "είναι πολύ δύσκολη, ακόμα και τυπική η διάκριση ανάμεσα σε ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και διεθνή μονοπώλια".

Τρίτον: Στα πλαίσια της Ε.Ε προωθείται ανασυγκρότηση των λειτουργιών του κράτους, που οδηγεί σε αναπροσαρμογές στη λειτουργία του ελληνικού κράτους, οι οποίες σε τίποτα δεν αλλάζουν τον ταξικό του χαρακτήρα.

Ετσι, λόγω του βαθμού διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής και του μικρού μεγέθους της ελληνικής εσωτερικής αγοράς αυξάνει η σημασία των διεθνών διακρατικών ρυθμίσεων. Ταυτόχρονα, στα πλαίσια του ΚΜΚ, μειώνεται ο κρατικός τομέας της οικονομίας, προς όφελος του ιδιωτικού τομέα. Ας σημειωθεί ακόμα ότι η πολιτική για "αυτονόμηση" των ΔΕΚΟ προφυλάσσει το μεγάλο κεφάλαιο από την όποια πιθανή πίεση του κινήματος που μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική, στις κρατικές επιχειρήσεις ("πολιτικό κόστος"). Η "αυτονόμηση" είναι σχετική, γιατί το μεγάλο κεφάλαιο κουμαντάρει, θέλει όμως και σχετική ανεξαρτησία από πολιτικές παρεμβάσεις που γίνονται έστω με την μορφή ελιγμών προς τις λαϊκές δυνάμεις. Αν και χρειάζεται περισσότερα στοιχεία, ας μην αποκλείσουμε να συνδέεται το ξεπούλημα της ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΔΑ με το ενδεχόμενο να αναλάβει ο ελληνικός καπιταλισμός στρατηγικό ρόλο στο τομέα της ενέργειας και των επικοινωνιών στα Βαλκάνια.

Σημειώνουμε ακόμα ότι ενισχύεται η ιδεολογική και κατασταλτική λειτουργία του αστικού κράτους, ενώ αναπροσαρμόζεται στις νέες συνθήκες η οικονομική λειτουργία (μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, των δημοσίων επενδύσεων και της ανάθεση έργων στο ιδιωτικό κεφάλαιο ενισχύει τη πιο ισχυρή μερίδα της ολιγαρχίας, το ίδιο με τη φορολογική, νομισματική, πιστωτική και άλλες πολιτικές, με το σύνολο των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων σε σχέση με ΕΕ, ΔΝΤ κλπ.).

Τέταρτον: Παρατηρείται συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης σαν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Ομως, όπως τονίζει το 15ο Συνέδριο μας "δε θα γίνει, όπως λέγεται γενική αποβιομηχάνιση, εξαφάνιση της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας. Στην Ελλάδα αν δεν ανατραπεί η κατάσταση θα έχουν μέλλον οι πολύ ισχυρές και σύγχρονες επιχειρήσεις, οι οποίες στην ουσία θα είναι παραρτήματα των πολυεθνικών".

Η μονομερής προσαρμογή στον καπιταλιστικό ενδοκοινοτικό καταμερισμό εργασίας, που προωθεί το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, αναβαθμίζει το ισχυρότερο τμήμα του ελληνικού κεφαλαίου στο διεθνή καταμερισμό του καπιταλισμού, σε σχέση με το εάν ήταν έξω από τις ενώσεις του. Από την άλλη καταστρέφονται περισσότερο οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας.

Πέμπτο: Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, αποτελεί έκφραση της σύγχρονης κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, πολιτικής που αυξάνει τις δυσβάσταχτες και αρνητικές συνέπειες για το λαό. Επεκτείνονται στις υπηρεσίες υγείας, παιδείας, στη κοινωνική ασφάλιση ταυτόχρονα με τη πολιτική υποβάθμισης των αντίστοιχων δημόσιων υπηρεσιών.

Το σύνολο των εξελίξεων που προαναφέραμε οξύνει τις αντιθέσεις που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία, και ιδιαίτερα την βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας.

Η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων εδραιώνει τη θεμελιακή μας θέση για την ανάγκη σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας. Στο Πρόγραμμά μας αναφέρουμε συγκεκριμένα: "...έχουν γίνει φανεροί οι δύο δρόμοι για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας:- Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των καπιταλιστών, σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις αντεργατικές, αντιλαϊκές επιλογές της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. - Ο δρόμος της συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου Πάλης που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία στρώματα και τη νεολαία.

Δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος. Η θα υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, το καπιταλιστικό σύστημα ή θα υπηρετεί το λαό και θα έχει προοπτική το σοσιαλισμό".

Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα