Πολιτική ρήξης και σύγκρουσης

Προσπαθούμε με τις δυνάμεις που έχουμε να αναπτυχθούν επιμέρους μέτωπα πάλης. Το επίπεδο συνειδητοποίησης στην Ελλάδα σήμερα είναι τέτοιο που ο κάθε κλάδος των εργαζομένων συγκεντρώνει την προσοχή του στο δικό του πρόβλημα: Στον περιορισμό των απολύσεων, στην απόκρουση της ανεργίας, στην αντιμετώπιση προβλημάτων που έχουν σχέση με τη διάλυση την επερχόμενη του Κοινωνικού Ασφαλιστικού Συστήματος. Δεν υποτιμάμε ότι ο λαός σήμερα συγκεντρώνει την προσοχή του σε άμεσα προβλήματα, και θέλει και άμεσες πρακτικές λύσεις. Ομως θεωρούμε ότι πρέπει να επεξεργαστούμε, και κάνουμε τέτοιες προσπάθειες, μια στρατηγική που δίνει προοπτική σήμερα στους λαούς. Με αυτή την έννοια θεωρούμε ότι η στρατηγική, σε γενικές γραμμές, αντιμετώπισης των σημερινών προβλημάτων και σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν μπορεί παρά να συνδεθεί με μια πολιτική ρήξης και σύγκρουσης με ό,τι σήμερα αντιπροσωπεύουν η παγκοσμιοποίηση, η ανταγωνιστικότητα, η παραγωγικότητα, έννοιες οι οποίες στις επιλογές της ΕΕ έχουν συγκεκριμένο ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο και όχι βεβαίως αφηρημένο .

Ενα, επίσης, ζήτημα που μας προβληματίζει είναι: Ποια είναι η αφετηρία αυτής της στρατηγικής. Θεωρούμε ότι και στις σημερινές συνθήκες, όπου έχει προχωρήσει και επιταχύνεται η διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση, όπως λέγεται, το εθνικό επίπεδο παραμένει αφετηρία. Επιμένουμε σε αυτό, γιατί θεωρούμε ότι το κάθε κίνημα στη χώρα του, οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αντισταθούν σε αυτή τη μεγάλη επίθεση του κεφαλαίου, πρέπει οπωσδήποτε να επεξεργαστούν μια ιδιαίτερη τακτική και στρατηγική στη χώρα τους. Δεν αποτελεί για μας αυτή η επιλογή, η πάλη σε εθνικό επίπεδο, ούτε μια επιλογή εθνικού απομονωτισμού, ούτε μια αντίληψη εθνικού ρομαντισμού. Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι εξελίξεις σε κάθε χώρα συνδέονται πιο στενά, απ' ό,τι στο παρελθόν, με τις διεθνείς εξελίξεις. Πιστεύουμε ότι ακριβώς μια εθνική στρατηγική δίχως γέφυρες συνεργασίας και επικοινωνίας με τα κινήματα της Ευρώπης - και όχι τυχαία μιλάμε για Ευρώπη, αναφερόμαστε στις χώρες και εντός και εκτός - δίχως, λοιπόν, γέφυρες συντονισμού και κοινής δράσης, έστω και μέσα από διαφορετικές απόψεις, με τα κινήματα της Ευρώπης, αυτή η εθνική στρατηγική θα έχει περιορισμένα και ανεπαρκή αποτελέσματα. Ωστόσο υπάρχει η ανάγκη και εθνικής στρατηγικής. Αυτά τα μέτρα, οι αναδιαρθρώσεις, που παίρνονται, δεν οδηγούν μόνο στη συγκέντρωση του πλούτου. Διαμορφώνουν και ενισχύουν πολιτική εξουσία. Διαμορφώνουν και ενισχύουν μια τεράστια πολιτική και ιδεολογική δύναμη και, αν θέλετε, αυτό είναι και το πιο κρίσιμο ζήτημα. Γιατί ενδεχόμενα κάποιες οικονομικές συνέπειες στη ζωή των λαών μπορεί στην πορεία να τις αντιμετωπίσει. Αλλά έχουμε απέναντί μας μια πανίσχυρη πολιτική, ιδεολογική, και θα προσθέσω και στρατιωτική, εξουσία, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο .

Ο δρόμος που οδηγεί στο όραμα

Ποια εθνική στρατηγική βλέπουμε εμείς: Μιλάμε για τη στρατηγική συγκέντρωσης και συσπείρωσης αντιμονοπωλιακών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαμορφώνουν, το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο της αντίστασης, της αντεπίθεσης, με κύριο στόχο τη συνένωση δυνάμεων, κι αν θέλετε με τελικό στόχο το ίδιο το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας. Είναι αδύνατον σήμερα τα κινήματα να αντιμετωπίσουν την επίθεση, αν δε θέσουν ζήτημα ποιος κυβερνά σε κάθε τόπο. Ποιες δυνάμεις κυβερνούν την Ευρώπη. Εμείς αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα με όρους ρήξης και σύγκρουσης. Αναμφισβήτητα ο αγώνας θα είναι μακρόχρονος. Θα περάσει από φάσεις, από στάδια. Δεν πατάς κουμπιά και δεν ανατρέπονται άρδην οι καταστάσεις. Ομως θεωρούμε ότι σήμερα οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να έχουν καθαρή προοπτική. Αυτό το οικοδόμημα που υπάρχει, πρέπει να ανατραπεί. Η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί σε διαφορετικές βάσεις, από τις δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των εργατικών λαϊκών στρωμάτων, απ' τις δυνάμεις εκείνες που δεν ενδιαφέρονται να ανέβει η ανταγωνιστικότητα των πολυεθνικών ευρωπαϊκών επιχειρήσεων έναντι των αμερικανικών ή των γιαπωνέζικων, αλλά από τις δυνάμεις εκείνες που θέλουν μια Ευρώπη που κινείται σε αντίθεση και σε ρήξη με τις 4 ελευθερίες που κυριαρχούν σήμερα: Στην ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργατικής δύναμης. Η προοπτική, βεβαίως, για μας είναι η Ευρώπη του σοσιαλισμού, μια προοπτική που δεν εμποδίζει τους λαούς να παρεμβαίνουν στα άμεσα ή μακροπρόθεσμα πεδία πάλης .

Το ζήτημα είναι ποια Ευρώπη θέλεις. Αλλιώς όλες οι προτάσεις είναι ουτοπικές. Διεκδικώντας π. χ. κοινοτικά δικαιώματα, διεκδικώντας όχι απλά ο εργάτης κι ο υπάλληλος να ζει καλύτερα, αλλά να πάρει και τη θέση που του ανήκει στην κοινωνία, μοιάζει με ουτοπία, όταν αυτός ο αγώνας δεν έχει προοπτική, αυτή την άλλη Ευρώπη. Είναι προτιμότερο να μιλάμε για την άλλη Ευρώπη σήμερα. Δεν αρκεί να προβάλλουμε ένα μοντέλο ενωμένης Ευρώπης, στα χαρτιά είναι εύκολο. Αυτό που σήμερα χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία είναι ο δρόμος προς αυτή την Ευρώπη. Νομίζω ότι οι περισσότερες διαφορές και διχογνωμίες, και στα πλαίσια της Αριστεράς, βρίσκονται εκεί. Οχι τόσο στο όραμα, αλλά ο δρόμος που οδηγεί στο όραμα. Δεν πιστεύω επίσης ότι μπορεί αυτή η άλλη Ευρώπη να γίνει αυτόματα. Σε κάποιες χώρες το κίνημα θα επιβάλλει κατακτήσεις περισσότερες, σε άλλες χώρες θα πηγαίνει πιο αργά. Πιστεύουμε ότι θα είναι ανισόμετρη η εξέλιξη. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ακριβώς πρέπει να επεξεργαστούμε καλύτερα - μιλάω συλλογικά - αυτό το δρόμο, αυτή τη στρατηγική, που εμείς λέμε αναμφισβήτητα πρέπει να περικλείει πολιτική ρήξη, ρήξη που θίγει τα βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος, ανεξάρτητα από τις ενδιάμεσες φάσεις που θα περάσει. Βεβαίως έχουμε πολύ υλικό του 20ού αιώνα και θετικό και αρνητικό, που μπορούμε να το μελετήσουμε. Πιστεύω ότι υπάρχει θέμα επεξεργασίας αυτής της γραμμής, της στρατηγικής, και όχι τόσο να δώσουμε ένα όμορφο μοντέλο Ευρώπης που θέλουμε να καταλήξουμε, γιατί καμιά φορά τα μοντέλα δεν είναι το παν όσο οι βασικές αρχές και ο δρόμος. Και αναμφισβήτητα αυτός ο δρόμος δεν περνάει μέσα από την ΕΕ.

Γίνεται συζήτηση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που, κατά τη γνώμη μας, διαμορφώνει μια τεχνητή διαχωριστική γραμμή. Μια συζήτηση που θέλει να αντιπαραθέσει την καθαρή νεοφιλελεύθερη πρόταση στη σοσιαλδημοκρατική πρόταση, η οποία πρεσβεύει ότι μπορεί να λειτουργούμε με τους νόμους της αγοράς και ταυτόχρονα να υπάρχει κοινωνική ευαισθησία από την κυβέρνηση, από το κράτος. Θεωρούμε ότι αυτή η συζήτηση, αγορά με κρατική παρέμβαση, νεοκεϋνσιανές λύσεις που προβάλλονται, δεν μπορεί να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση στην Ευρώπη. Για μας η εναλλακτική λύση σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο είναι η πάλη, που έχει στόχο τη ρήξη με τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου"..

Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα