Η πολυήμερη, ανοικτή στην κρατική τηλεόραση, συνεδρίαση της ελληνικής βουλής για την επικύρωση της συνθήκης του Άμστερνταμ, 20 μήνες μετά την Διακυβερνητική αποτελεί μια ακόμα διαδικασία εξαπάτησης του ελληνικού λαού. Για να αποτελεί η Βουλή ανώτατο θεσμό και ναό της δημοκρατίας, απαιτείται μια βασική τουλάχιστον προϋπόθεση: Να λειτουργεί η δημοκρατία, ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος με αφετηρία τον χώρο εργασίας, που σήμερα βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία, η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, οι μηχανισμοί εξαγοράς.
Για να έχουν οι βουλευτές ήσυχοι τη συνείδησή τους ότι η φωνή του λαού φθάνει πραγματικά μέσα στις αίθουσες της βουλής, πρέπει να είναι πλήρως κατοχυρωμένο το στοιχειώδες δικαίωμα των εργαζομένων να αγωνίζονται, να απεργούν, να ασκούν το δικαίωμα της αντίστασης και της αντίθεσης σε μια πολιτική που γεννά τη φτώχεια και την ανεργία, τρέφει τα κέρδη και την ασυδοσία.
Η κυβέρνηση Σημίτη έχει δώσει πάντως πολύ καλές εξετάσεις στο ζήτημα αυτό, διαπρέπει στο όργιο τρομοκρατίας, βίας και καταστολής τα τελευταία χρόνια, όπως δείχνουν οι εργατικές, αγροτικές και μαθητικές κινητοποιήσεις.
Δεν μας ξενίζει το ότι η κυβέρνηση έβαλε κερί στα αυτιά της, και ανέχθηκε την προκλητική δήλωση του κ. Πάγκαλου που αναγόρευσε το δημοψήφισμα σε οχλοκρατική εκδήλωση. Φοβάται ένα λαϊκό δημοψήφισμα, καθώς γνωρίζει ότι σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα το όραμα της ενωμένης Ευρώπης είναι ήδη ξεφτισμένο.
Ξέρουμε ότι η κυβέρνηση θα επικαλεστεί ότι ο λαός ήδη τοποθετήθηκε με την ψήφο του στις εκλογές. Εμείς για άλλη μια φορά λέμε, άλλο πράγμα οι εκλογές για το εθνικό και ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, και άλλο το δημοψήφισμα.
Πριν λίγα χρόνια υπήρξαν διαφορές στην φυσιογνωμία των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων και των σοσιαλιστικών-σοσιαλδημοκρατικών. Σήμερα, εξ αιτίας της ευθυγράμμισής τους στο μονόδρομο της ΕΕ, παύουν να υπάρχουν και οι ελάχιστες διαφορές.
Σε όλη την Ευρώπη, ο δήθεν αριστερός Ζοσπέν, ο δήθεν κόκκινος Σρέντερ, ο «μεταρρυθμιστής» Μπλέρ, ο «αριστερός» Σημίτης, ο «σούπερ αριστερός» και πρώην κομμουνιστής Ντ΄ Αλέμα λένε τα ίδια όταν αντιμετωπίζουν απεργούς, καταληψίες, όταν αντιμετωπίζουν εργάτες δυσαρεστημένους από την πολιτική τους : Ότι προέχει η τάξη και η ασφάλεια, η νομιμότητα, απάντηση που θυμίζει μούχλα.
Ο καθένας μας εδώ, το κάθε κόμμα, κρίνεται από την στάση που παίρνουμε απέναντι στο δικαίωμα του αγώνα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο πέλεκυς των αποφάσεων της ΕΕ είναι πολύ κοφτερός. Τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία δεν έχουν ανάγκη από τις συμβουλές για το ποια μορφή πάλης, ποια μέσα αγώνα θα επιλέξουν για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματά τους. Τα συμπεράσματα θα τα βγάζουν οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι, μέσα από την πείρα τους. Δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε , αντίθετα θα χάσουν από την ελιτίστικη στάση ορισμένων που μιλάνε μάλιστα εξ ονόματος αριστερών συνθημάτων. Αυτό που έχει ανάγκη ο λαός είναι να του εξασφαλιστεί το δικαίωμα να αγωνίζεται, αλλά αυτό δεν γίνεται ούτε στα σαλόνια ούτε στα μπαλκόνια, ούτε στη διαδικασία της καρικατούρας «του κοινωνικού διαλόγου».
Τι είναι η συνθήκη του
Άμστερνταμ.
Το πλαστό δίλημμα ΕΕ ή
απομόνωση
Εκχώρηση
κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Τα περί
"αριστερής ΕΕ" , "αριστερού Μάαστριχ".
Τα
ψέματα περί ισοτιμίας και σύγκλισης στις χώρες
κράτη - μέλη.
Η
πολιτικής της ΕΕ για την δήθεν καταπολέμηση της
ανεργίας.
Γιατί
εισάγεται το Ευρώ;