Η μεγάλη καπιταλιστική παραγωγή απέσπασε ένα μέρος των δραστηριοτήτων του σπιτικού νοικοκυριού και το μετέφερε στην εμπορευματική παραγωγή.
Παρ΄ όλα αυτά η οικογένεια εξακολουθεί να λειτουργεί ως οικονομική μονάδα της κοινωνίας.
Στην εργατική οικογένεια, η γυναίκα έπαψε σε μεγάλο βαθμό να είναι είδος οικονομικής συναλλαγής, απόλυτα εξαρτημένη από το πατριαρχικό δίκαιο (προίκα, υποταγή στον άνδρα, οικογενειακό δίκαιο). Ομως εξακολουθεί να είναι η υπηρέτρια του σπιτιού, το διπλά καταπιεσμένο φύλο.
Η οικονομική αυτοτέλεια της γυναίκας δεν αρκεί για την πλήρη ανατροπή των εξαρτήσεων που αναπτύσσονται στην καπιταλιστική οικογένεια.
Από την μια η γυναίκα, μέσω της εργασίας της χειραφετείται οικονομικά, από τον άνδρα, οπότε μπορεί να απεγκλωβιστεί από σχέσεις που δε στηρίζονται στην αγάπη, το σεβασμό. Από την άλλη όμως, οι καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης συντηρούν και οξύνουν τα οικονομικά προβλήματα και τα κοινωνικά πρότυπα, που δυσκολεύουν τη θετική εξέλιξη της σχετικής οικονομικής ανεξαρτησίας των γυναικών, επιδρούν ανασταλτικά και στον τομέα των προσωπικών σχέσεων.
Ετσι έχουμε το στήσιμο ενός εξαιρετικά σύνθετου σκηνικού.
Τα αυξανόμενα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα, η ανεργία μαζί και οι κοινωνικές διακρίσεις πλήττουν περισσότερο τη γυναίκα, φθείρουν τις σχέσεις αλλά και ωθούν πολλά ζευγάρια να συμβιώνουν αναγκαστικά. Γιατί γίνεται ακόμα πιο δυσβάστακτη η συντήρηση της μονογονεϊκής οικογένειας ή όσων ζουν μόνοι τους. Ετσι συσσωρεύονται στην οικογένεια η ασυνεννοησία, η αποξένωση, τα συζυγικά προβλήματα, η βία, οι απιστίες πειθαναγκάζοντας και ταυτόχρονα διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό τον ανθρώπινο χαρακτήρα.
Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αναπαράγουν στην οικογένεια τις σχέσεις ατομικής ιδιοκτησίας. Τα κενά της δημόσιας Κοινωνικής Πολιτικής (ΚΠ), η αύξηση της εγκληματικότητας, των ναρκωτικών, της αβεβαιότητας για το αύριο, μεγαλώνει τις σχέσεις οικονομικής εξάρτησης των δύο φύλων, καθώς και γονέων-παιδιών. Κατά συνέπεια η γονική φροντίδα - ανεξάρτητα από τις σχέσεις αγάπης και αλληλοσεβασμού - συνδέεται και με σχέσεις εξάρτησης γονέα - παιδιού, θέτοντάς τα κάτω από τον έλεγχό τους σαν ιδιοκτησία. Μια προστατευτική ομπρέλα διαμορφώνεται από τους γονείς σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών τους. Η γονική φροντίδα καταλήγει συχνά να λειτουργεί ως ένα είδος ανταλλαγής για τη δική τους φροντίδα στα γεράματα από τα παιδιά τους.
Πέρα λοιπόν από τους δεσμούς αγάπης, η εργατική οικογένεια δένεται και με οικονομικούς δεσμούς εξάρτησης για την επιβίωση. Ομως, όποια προσωπική σχέση στηρίζεται και στο οικονομικό συμφέρον, περικλείει και τον κίνδυνο της ανισοτιμίας, του ανταγωνισμού.
Γενικότερα, η οικογένεια στον καπιταλισμό εξακολουθεί να είναι οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Η μονάδα που στην ευθύνη της ουσιαστικά αφήνεται η αναπαραγωγή - φροντίδα των μελών της κοινωνίας. Αυτή είναι μια μεγάλη αντίθεση που δημιουργείται. Από τη μια, οι εργασίες που απαιτούνται για την αναπαραγωγή και φροντίδα μιας οικογένειας έχουν κοινωνικοποιηθεί. Από την άλλη, η ατομική ιδιοκτησία και το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους βάζουν φρένο στην κοινωνικοποίησή τους μετατρέπουν αυτές τις εργασίες σε εμπόρευμα και όχι σε παροχή κοινωνικών υπηρεσιών.