Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ
Ογδόντα χρόνια χρόνια (1918-1998) παρουσίας, προσφοράς και σκληρών αγώνων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλαδας στο πλευρό της εργατικής τάξης, του Ελληνικού λαού για λευτεριά, ανεξαρτησία, κοινωνική απελευθέρωση, σοσιαλισμο
Το Νοέμβρη
του 1998 συμπληρώνονται 80 χρόνια από την ίδρυση του
Κόμματός μας, του Κομμουνιστικού Κόμματος
Ελλάδας (ΚΚΕ).
Το Κόμμα μας υπήρξε “τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής”, όπως εύστοχα το είπε ο μεγάλος Κώστας Βάρναλης. Το γέννησε και το ανάθρεψε η ελληνική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Υπήρξε, είναι και θα παραμείνει σάρκα και αίμα της εργατικής τάξης, του πιο πρωτοπόρου τμήματος του λαού μας. Η εμφάνιση του ΚΚΕ σηματοδότησε την πολιτική και ιδεολογική χειραφέτηση αυτής της τάξης.
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, που φέτος συμπληρώνει 80 χρόνια, συγκλόνισε τον κόσμο το Νοέμβρη (με το νέο ημερολόγιο) του 1917. Επιτάχυνε τη δημιουργία πολλών κομμουνιστικών κομμάτων σε διάφορες χώρες. Η νίκη της είχε ευεργετική επίδραση και στην Ελλάδα. Συνέβαλε στη διάδοση του επιστημονικού σοσιαλισμού και στην επίσπευση της ίδρυσης του Κόμματός μας.
Ογδόντα χρόνια μετά, αντίθετα προς όλες τις ψευδοπροφητείες για τη διάλυση και το θάνατό του, το ΚΚΕ παραμένει όρθιο, ζωντανό και μαχητικό. Πέρασε μέσα από τη “φωτιά και το σίδερο”, από παντοειδείς διώξεις, σκληρές δοκιμασίες, συνεχείς συκοφαντίες, ομαδικές συλλήψεις, απάνθρωπα βασανιστήρια, φυλακίσεις, εκτοπίσεις και εκτελέσεις μελών και στελεχών του. Πέρασε τη μισή ζωή και δράση του στην παρανομία.
Πολλές φορές ποικιλώνυμοι διώκτες και αντίπαλοί του θριαμβολόγησαν ότι “σύντριψαν” και “διέλυσαν” το ΚΚΕ. Πρόσφατα, ύστερα από τα συγκλονιστικά γεγονότα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και ιδιαίτερα στην πρώην Σοβιετική Ένωση, πολλοί ήταν εκείνοι που “προφήτεψαν” ξανά το τέλος του ΚΚΕ. Άλλοι πανηγύρισαν, πιστεύοντας ότι μείωσαν, εξασθένισαν, απογύμνωσαν το ΚΚΕ από την επιρροή του στο λαό. Όλοι αυτοί έπεσαν έξω στους υπολογισμούς και στις επιδιώξεις τους. Το ΚΚΕ άντεξε. Είναι και παραμένει πάντοτε όρθιο.
Οι δυσμενείς εξελίξεις της περιόδου 1989-1991 δεν άλλαξαν στο παραμικρό την ακλόνητη πεποίθηση και πίστη μας στη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική ως ιστορική αναγκαιότητα, αλλά και δυνατότητα. Η ανθρώπινη ιστορία είναι διαδικασία συνεχούς προόδου, που συντελείται μέσα και από παλινδρομήσεις και προσωρινές υποχωρήσεις. Όμως η μετάβαση από το “βασίλειο της ανάγκης” στο “βασίλειο της ελευθερίας” είναι νομοτελειακή.