Η πολιτική της Κυβέρνησης στα Βαλκάνια

12) Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση που γίνεται στο Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου ότι «η ελληνική ολιγαρχία διατηρεί δεσμούς και με τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα, ... Φιλοδοξεί να παίξει ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ από τη μια και τις χώρες των Βαλκανίων και της Μεσογείου από την άλλη, να αυξήσει την πολιτικοστρατιωτική και οικονομική παρουσία της στην περιοχή... Αξιοποιεί τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με στόχο να στερεώσει την εξουσία της, να διευρύνει τα ερείσματά της στο εσωτερικό, ώστε να αποτρέψει κάθε πρόοδο του εργατικού λαϊκού κινήματος που θέτει σε αμφισβήτηση τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος».

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, όλο και πιο έντονα, έχει χαρακτήρα προώθησης των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή, χωρίς να έρχεται σε αντίθεση με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επικίνδυνη αυτή πολιτική συναντά την ευρύτερη συναίνεση και από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τις επί μέρους και κατά περίπτωση διαφοροποιήσεις, για λόγους στενά αντιπολιτευτικούς.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική ανταποκρίνεται στη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ για την διανομή αγορών και σφαιρών επιρροής. Αξιοποιεί ταυτόχρονα τις δυνατότητες που της δίνουν οι παραδοσιακές σχέσεις με τις γειτονικές χώρες, ώστε να προωθούνται οι επιλογές και των δύο κέντρων. Ο ρόλος της Ελλάδας είναι διακριτός στην ένταξη των βαλκανικών χωρών στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», στη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων, στην προώθηση της συμφωνίας Ντέιτον, στην παραμονή και αύξηση των νατοϊκών στρατευμάτων. Στηρίζει το αμερικανικό σχέδιο για την «Πρωτοβουλία Συνεργασίας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη». Στον οικονομικό τομέα έχει διαμορφωθεί το «ταμείο κοινών επενδύσεων στα Βαλκάνια». Μεγάλα έργα της περιοχής, όπως ο αγωγός και άλλα, στηρίζονται στη συμμετοχή αμερικανικών κυρίως κεφαλαίων, εξυπηρετούν τις προσπάθειες «αναζωογόνησης της διαβαλκανικής συνεργασίας» που άρχισαν να εκδηλώνονται αμέσως μετά τις συμφωνίες του Ντέιτον.

Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση Σημίτη έχει δεσμευτεί να βοηθήσει στην προώθηση, από κοινού με τις ΗΠΑ, του «Βαλκανικού Ινστιτούτου για την μεταφορά Τεχνολογίας» και του «Κέντρου για την Δημοκρατία». Η ελληνική κυβέρνηση, αφού στην προηγούμενη φάση συμμετείχε ενεργά στη στήριξη των νατοϊκών πολεμικών επιχειρήσεων στην Βοσνία και στο εμπάργκο κατά της Νέας Γιουγκοσλαβίας, σήμερα συμμετέχει με ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, συναινεί, μάλιστα, στην παράταση της παραμονής του.

Το συμπέρασμα είναι ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας στα Βαλκάνια στηρίζει όλους εκείνους τους παράγοντες ( ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση) που ευθύνονται για την αποσταθεροποίηση της περιοχής, διατηρούν και αναπαράγουν τις εστίες έντασης. Κατά συνέπεια είναι επικίνδυνη πολιτική και για την ακεραιότητα και ασφάλεια της χώρας μας.

Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα