Τα περί "αριστερής ΕΕ", "αριστερού Μάαστριχ" - μεγάλη επιχείρηση απάτης

Ορισμένοι ονειρεύονται ότι μπορεί να γλυτώσουν από την υιοθέτηση μιας συνολικής ρήξης με την ΕΕ αν υιοθετήσουν ορισμένα μέτρα Κεϋνσιανής έμπνευσης, που τάχα διορθώνουν τις μεγάλες αδικίες που γεννώνται στο πεδίο της αγοράς.

Ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ με επιχειρήματα στο καθένα από αυτά τα μέτρα. Ωστόσο θα κάνω δύο βασικές παρατηρήσεις.

Οι σκέψεις για μια νέα κοινωνική πολιτική, όπως φαίνεται στην διακήρυξη του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος, αλλά και στις θέσεις των κομμάτων που κατατάσσονται στη «νέα αριστερά» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αόριστος και ασαφής λόγος, εκ του πονηρού να μας επιτρέψετε να πούμε. Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ΄Η αυτοί που διατυπώνουν τέτοιες σκέψεις δεν γνωρίζουν τις αντικειμενικές τάσεις και τους νόμους της αγοράς, ή παραπλανούν συνειδητά. Εμείς πιστεύουμε ότι ισχύει το δεύτερο.

Οι προβληματισμοί που γίνονται για κρατική ή διακρατική ή ακόμα και παγκόσμια διακρατική παρέμβαση με στόχο την σταθεροποίηση των ισοτιμιών, την μείωση των διακυμάνσεων στα συναλλαγματικά αποθέματα, ένα σχετικό έλεγχο στην διακίνηση του χρήματος, δεν είναι ούτε καινούργιοι, ούτε πολύ περισσότεροι αδοκίμαστοι. Τέτοια μέτρα έχουν παρθεί και στο παρελθόν.

Ας μη ξεχνούν ότι ο ίδιος ο Κέυνς, που αποτελεί υποτίθεται τον πνευματικό τους πατέρα, έλεγε ανοικτά ότι προτείνει μέτρα για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του κρατικομονοπωλιακού κεφαλαίου. Τα μέτρα του δεν είχαν κομματική ταυτότητα. Πολλές από τις προτάσεις του κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης πρωτοδοκιμάστηκαν από το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ, εκεί δηλαδή που δημιουργήθηκαν βολικές συνθήκες για να ασκείται μια τέτοια κρατική παρέμβαση στην οικονομία και στην κοινωνία.

Με Κέυνς ή με Φρίντμαν που υποτίθεται ότι είναι ο αντίποδάς του παραμένει η ιδέα της κρατικής παρέμβασης, σε εθνικό και διακρατικό επίπεδο, με ένα και μόνο στόχο: Να ικανοποιείται η δίψα των μονοπωλίων για κέρδος και κυριαρχία.

Δύο είναι οι θεμελιακές αρχές της συνθήκης, δηλαδή της ΕΕ.

Δύο θεμελιακούς και αλληλοδιαπλεκόμενους στόχους υπηρετεί η συνθήκη του Άμστερνταμ :

1.Την ενδυνάμωση του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου.

2. Την ενίσχυση των δυτικοευρωπαϊκών ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (πρώτα απ’ όλα Γερμανίας, Γαλλίας) στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με ΗΠΑ - Ιαπωνία

Αν και η χώρα μας έχει υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση στα πλαίσια της ΕΕ, η άρχουσα τάξη αποσπά οικονομικά και πολιτικά κέρδη από τη συμμετοχή στην ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα. Τα οφέλη της είναι περισσότερα από τις όποιες δυσκολίες συναντά λόγω του ανταγωνισμού :

1) Aποκτά μεγαλύτερη δυνατότητα να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά τον ελληνικό λαό.

2) Μπορεί να παίρνει μέρος στη διανομή της λείας έξω από τα ελληνικά σύνορα. Το γνωρίζουμε πολύ καλά στις πλάτες μας, όταν οι διάφοροι έλληνες μεγιστάνες κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, ακόμα και στις παραμεθόριες περιοχές, πετάνε τους εργαζόμενους στο δρόμο, και τρέχουν για κέρδη εκτός Ελλάδας, επιβεβαιώνοντας ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

3) Νομιμοποιείται μέσα από τους διακρατικούς μηχανισμούς και τους νόμους της ΕΕ να χρησιμοποιήσει τα πιο ακραία μέσα, μαζί με τους συμμάχους της, για το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.

Θέτω το απλό ερώτημα: Ο πολιτικός συσχετισμός στη χώρα μας δεν έχει καμμία σχέση με τη δράση της ΕΕ και τις δεσμεύσεις που αυτή επιβάλλει;

Η ΕΕ καθορίζεται από την λυκοφιλία ανάμεσα στους ανταγωνιστές και τους προσωρινούς άξονες και αντιάξονες.

Τώρα πιά βεβαιώνεται ακόμα πιο πειστικά η θέση του ΚΚΕ ότι η ΕΕ δεν είναι ένας διακρατικός συνασπισμός ισότιμων εταίρων. Η κινητήρια δύναμη της συμμαχίας αυτής δεν είναι οι αρχές του αμοιβαίου και αλληλέγγυου συμφέροντος, αλλά τα συμφέροντα του γαλλογερμανικού άξονα.

ΟΙ δύο αυτές χώρες που έχουν ηγετικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο, στην Ομάδα των 7, από ανάγκη και όχι από φιλοτιμία συμπορεύονται ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους, με μοναδικό όραμα η μια να κρατήσει την πρώτη θέση και η άλλη να την κατακτήσει. Αυτά είναι τα οράματα του Ζοσπέν και του Σρέντερ και εδώ που τα λέμε είναι τα ίδια με τα αντιλαϊκά και στην ουσία αντιευρωπαϊκά οράματα όλων των προκατόχων τους. Δίπλα τους επιταχύνει τα βήματά της και η Μεγάλη Βρετανία προσπαθώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Στην κούρσα αυτή στοιχίζονται οι διάφορες χώρες με τη μια ή με την άλλη δύναμη. Αυτός είναι ο παράδεισος της Ευρωπαϊκής συνεργασίας, μια λυκοφιλία. Όταν τρώγονται μεταξύ τους, περιμένει κανείς να δείξουν ευαισθησία για τους λαούς;

Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα