Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Ανατολικής Μεσογείου

Ο αντιϊμπεριαλιστικός αγώνας πρέπει να έχει ταξικό αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα και να οδηγεί σε σύγκρουση με την αστική τάξη.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ): Πιστεύω πως η συζήτηση έδειξε ότι ανάμεσα στα κόμματα υπάρχει συμφωνία και κοινός προβληματισμός για το ζήτημα του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετώπου σε εθνικό επίπεδο και για την αντίστοιχη κοινή δράση στην περιοχή μας. Βεβαίως, σε ορισμένες χώρες, μορφές μετώπου, μέτωπα των πολιτικών δυνάμεων έχουν διαμορφωθεί. Σε άλλες, όπως στην Ελλάδα, είναι ένας άμεσος πολιτικός στόχος για το Κόμμα μας.

Θέλω να σταθώ σε δύο-τρία βασικά ζητήματα με βάση τη δική μας πείρα, για το ζήτημα του μετώπου των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων.

Πιστεύω ότι πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία - το προσπαθούμε αυτό στη χώρα μας - στη στήριξη του μετώπου στους αγώνες των εργαζομένων, στη συμμαχία του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος με τα μεσαία στρώματα και την αγροτιά, στην ταξική πάλη. Αυτή θα είναι και η εγγύηση ότι το μέτωπο, στο πολιτικό επίπεδο, θα έχει τις λιγότερες δυνατές δυσκολίες. Γιατί ξέρουμε ότι μπορεί να είναι εύκολο, σχετικά, το ξεκίνημα μιας πολιτικής συμμαχίας, αν αυτή, όμως, δε στηρίζεται στους ταξικούς αγώνες και, ιδιαίτερα, στο ρόλο της εργατικής τάξης, θα έχει και δυσκολίες καθώς ο αγώνας αυτός σημαίνει μια οξύτατη σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Εμάς, αυτό το πρόβλημα μας απασχολεί πολύ, καθώς έχουμε την γνωστή ύφεση στο εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα, που κατά τη γνώμη μας παραμένει, παρά το γεγονός ότι έχουμε μπει σε μια φάση όξυνσης της ταξικής πάλης.

Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι η αντίσταση στα κέντρα του ιμπεριαλισμού και στους μηχανισμούς της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αναπόφευκτα συνδέεται άμεσα με την όξυνση της σύγκρουσης στο εσωτερικό της χώρας. Και στο λαό μας υπάρχει σχετικά μια αναπτυγμένη αντιιμπεριαλιστική συνείδηση για την εποχή μας, όμως, γίνεται αντιληπτή περισσότερο σαν σχέση της χώρας μας με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και όχι και σαν αναγκαιότητα σύγκρουσης με την αστική τάξη της χώρας μας, με το πολυεθνικό κεφάλαιο, με το αστικό κράτος, με τις πολιτικές δυνάμεις, που σήμερα στη χώρα μας στηρίζουν την πολιτική του ιμπεριαλισμού. Δεν είναι, δηλαδή, ένα πρόβλημα εξωτερικής σχέσης

της χώρας μας με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι πριν απ' όλα πρόβλημα προσανατολισμού της στάσης της αστικής τάξης της χώρας μας και της σημερινής κυβέρνησης.

Θεωρούμε ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα και ιδεολογικό και πολιτικό και πρακτικό, το πώς η αντιιμπεριαλιστική συνείδηση θα αποκτήσει στην πορεία, με βάση την πείρα των λαϊκών μαζών, αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Αλλιώς, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας δεν μπορεί να έχει διέξοδο. Διότι, βεβαίως, και οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί προωθούν την πολιτική τους, όπως φάνηκε και από τις ομιλίες πολλών συντρόφων, χάρη στην ενεργητική στήριξη από τις αστικές κυβερνήσεις και τα κέντρα το ιμπεριαλισμού. Δεν θα μπορούσαν να προωθούν αυτή την πολιτική παντού, αν δεν είχαν στο χέρι τους και άμεσους συνεργούς τις αντιδραστικές κυβερνήσεις, είτε έχουμε να κάνουμε με κλασικά συντηρητικά κόμματα είτε με τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία, σε αρκετές χώρες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, έχει αποδειχθεί ένα βασικό στήριγμα του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Με αυτή την έννοια, μας προβληματίζει και νομίζουμε ότι είναι γενικότερης σημασίας ζήτημα, πώς, η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, θα συνδέεται και με την προοπτική βαθιών αλλαγών ανατροπής του καπιταλισμού σε κάθε χώρα, έχοντας, βέβαια, συναίσθηση ότι αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να αναπτυχθεί με συνταγές, αλλά, οπωσδήποτε, πρέπει να είναι μέσα στον προσανατολισμό των κομμουνιστικών κομμάτων και, αν θέλετε, τα ΚΚ και το πιο πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης μπορούν να διασφαλίσουν και την ενότητα, αλλά και την προοπτική.

Το τρίτο που ήθελα να σημειώσω, είναι το εξής: Φαίνεται ότι υπάρχει ανάγκη να διοργανωθούν συζητήσεις και μεταξύ μας σε πιο συγκεκριμένα θέματα, σε αυτό που λέμε, πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Και ιδιαίτερα κατά των μηχανισμών που έχει οικοδομήσει ο ιμπεριαλισμός. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ΕΟΚ, στο ΝΑΤΟ, αλλά και στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τους μηχανισμούς επεμβάσεων. Πιστεύουμε ότι, πχ. η πάλη εναντίον των δυνάμεων ταχείας επέμβασης, για να πιάσω μια πλευρά αυτού του ζητήματος, είναι ένα σημαντικό ζήτημα που συνδέει όλους τους λαούς της περιοχής, με ιδεολογική και πολιτική δουλιά. Ακόμη για να αντιληφθούν οι λαοί ότι τα προγράμματα οικονομικής συνεργασίας είναι προγράμματα υποδούλωσης και ιδιαίτερα σκληρής επίθεσης εναντίον της εργατικής τάξης, αλλά και άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ο ιμπεριαλισμός εμφανίζεται σήμερα σαν το φιλάνθρωπο ταμείο, που αναλαμβάνει να στηρίξει την οικονομική, δήθεν, ανάπτυξη.

Και από αυτήν την άποψη, πιστεύω ότι χρειάζονται συζητήσεις ανάμεσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα και θεωρητικές, αλλά και πρακτικής πείρας για να αποκαλύψουμε το ρόλο αυτών των προγραμμάτων, αλλά και, ταυτόχρονα, για να αναδείξουμε τη δική μας αντίληψη για το τί σημαίνει ανάπτυξη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, ανάπτυξη για ποιόν και για ποιό σκοπό.

Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: Οι αλλαγές του διεθνούς συσχετισμού έχουν δημιουργήσει νέα προβλήματα. Θεωρείται ότι κατά κάποιο τρόπο, για μεγάλο μέρος των λαών, δεν υπάρχει άλλη λύση, από το να ανήκει μια χώρα ή να συνεργάζεται με έναν διεθνή οργανισμό. Αυτή η λύση προβάλλεται ως μονόδρομος. Παλιότερα υπήρχαν οι σοσιαλιστικές χώρες που είχαν τις δικές τους προτάσεις για οικονομική συνεργασία, που βοηθούσαν χώρες με προβλήματα ανάπτυξης. Σήμερα, λοιπόν, φαίνεται μονόδρομος η οικονομική συνεργασία και η ένταξη σε διεθνείς οργανισμούς.

Είναι, λοιπόν, ένα ζήτημα που πιστεύουμε ότι μπορούμε και σε επόμενες συζητήσεις να το συζητήσουμε ιδιαίτερα, ποιά είναι πχ. η αντίληψη των κομμουνιστών, των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, για τα ζητήματα της ανάπτυξης της περιοχής και να αποδείξουμε ότι το πρόβλημα της ανάπτυξης είναι πριν απ' όλα πολιτικό πρόβλημα και δεν είναι οικονομικό, στενά τεχνοκρατικό. Αυτές τις σκέψεις ήθελα να βάλω, δηλαδή, τον ταξικό, αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και το γεγονός ότι η σύγκρουση με τα κέντρα του ιμπεριαλισμού, αναπόφευκτα οδηγεί στο εσωτερικό των χωρών και στην όξυνση της σύγκρουσης με την άρχουσα τάξη. Η ίδια η ζωή, λοιπόν, μας βάζει το ζήτημα της προβολής της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, ανεξάρτητα, μέσα από ποιούς δρόμους ή πόσο γρήγορα μπορεί κάθε χώρα να φτάσει ως εκεί.

Αλλιώς, δίχως αυτήν την προοπτική, τουλάχιστον, όπως το βλέπουμε εμείς στην Ελλάδα, οι προτάσεις μας, οι θέσεις μας φαίνονται μη ρεαλιστικές, καθώς η σημερινή τάξη πραγμάτων δεν αντέχει ριζοσπαστικές, ουσιαστικές και βιώσιμες λύσεις για τους λαούς. Αυτές τις σκέψεις ήθελα να καταθέσω συμπληρωματικά και στα πλαίσια της συζήτησης που έγινε.

Ο Καπιταλισμός δεν ξεπερνιέται, αλλά συντρίβεται
Ζητήματα Δημοκρατίας
Τα ΚΚ και οι επαναστατικές τους ιδέες
Η έννοια της Δημοκρατίας

Επόμενη σελίδα