Το πραγματικό ερώτημα που προκύπτει είναι αν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, η ελληνική επικράτεια και η φιλία με τους άλλους λαούς εξασφαλίζεται από τους "συμμάχους". Για να μπορέσουμε να διερευνήσουμε το ζήτημα αυτό οφείλουμε να προσδιορίσουμε τους στόχους των δυνάμεων που δρουν στην περιοχή μας.
Η δραστηριότητα των ΗΠΑ στην περιοχή στοχεύει στην εδραίωση της νέας τάξης πραγμάτων. Οι ΗΠΑ επιχειρούν να αμφισβητήσουν σ΄ όλο τον κόσμο το στάτους κβο που υπήρχε πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης (υπάρχοντα σύνορα κλπ.). Επιχειρούν την εδραίωση της κυριαρχίας τους στα Βαλκάνια, στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με το γερμανικό ιμπεριαλισμό. Επιχειρούν πιο συγκεκριμένα να θέσουν υπό τον άμεσο και ουσιαστικά αποκλειστικό στρατιωτικό έλεγχό τους το Αιγαίο. Παράλληλα τα αμερικάνικα μονοπώλια της πολεμικής βιομηχανίας πιέζουν για να συντηρείται η ξέφρενη και αδιέξοδη κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών.
Με βάση αυτές τις επιλογές ανταγωνίζεται άμεσα με τη χώρα μας γύρω από ορισμένα οικονομικά θέματα αιχμής, όπως τα πετρέλαια του Αιγαίου, ο χώρος διέλευσης του περίφημου αγωγού φυσικού αερίου, η εμπορική διείσδυση στις υπόλοιπες Βαλκανικές χώρες, οι τηλεπικοινωνίες κ.ά.
Γενικότερα, όπως αναλύσαμε και στο σχέδιο Προγράμματος :
"Οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ελληνική και στην τούρκικη ολιγαρχία. Εξαιτίας της θέσης τους, και της Ελλάδα και της Τουρκίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, επιδιώκουν να αποσπάσουν η καθεμία για λογαριασμό της, τη μεγαλύτερη υποστήριξη από τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες. Η επιδίωξη αυτή αυξάνει την προθυμία τους να συμμετέχουν στα ιμπεριαλιστικά επεκτατικά σχέδια".
Η άρχουσα τάξη της Τουρκίας εκδηλώνει ανοιχτά και με έργα τις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο, αξιοποιώντας τη σημασία που έχει η θέση της για τον ιμπεριαλισμό.
Απ΄ το 1974 και μετά τον εποικισμό της Κύπρου, η τουρκική πλευρά κλιμακώνει σταθερά τις απαιτήσεις της που αφορούν το Αιγαίο: Υφαλοκρηπίδα, Εναέρια και θαλάσσια σύνορα, ζητήματα της Δυτ. Θράκης, επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου και τελευταία η διεκδίκηση ουσιαστικά βραχονησίδων και νησιών με αφορμή την κρίση στα Ιμια.
Στην προσπάθεια της αυτή η τουρκική ολιγαρχία και ο αμερικάνικος παράγοντας αξιοποιούν δηλώσεις και ενέργειες εκπροσώπων των εθνικιστικών αντιλήψεων που υπάρχουν στη χώρα μας (πχ. η πρόταση Σαμαρά για αποκλεισμό των Μουσουλμάνων από τα ψηφοδέλτια, το σύνθημα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα κλπ.).
Η στάση της ελληνικής ολιγαρχίας χαρακτηρίζεται και από τη τάση διεκδίκησης να αναβαθμίσει την θέση της και από την διάθεση συμβιβασμού υπό την ιμπεριαλιστική διαιτησία.
Στο Πρόγραμμά μας τονίζεται ότι "στις σημερινές συνθήκες η ντόπια ολιγαρχία φιλοδοξεί να παίξει ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ από τη μια και τις χώρες των Βαλκανίων και της Μεσογείου απ΄ την άλλη. Να δυναμώσει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή. Οι επιδιώξεις αυτές τη φέρνουν αντιμέτωπη με τις ανάλογες επιδιώξεις και τις επεκτατικές βλέψεις της τουρκικής ολιγαρχίας. Οξύνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Δημιουργούν μεγαλύτερες δυνατότητες επέμβασης και αξιοποίησης των διαφορών αυτών απ΄ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις".
Οι αναδιατάξεις των ρόλων στην ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ είναι υπό εξέλιξη. Και ακριβώς επειδή αυτή είναι διαδικασία έντασης του ανταγωνισμού ανάμεσα σε διαφορετικά καπιταλιστικά κράτη ελλοχεύει ο κίνδυνος, η όξυνση της αντιπαράθεσης και του ανταγωνισμού να φτάσει ως την πολεμική σύγκρουση.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η αμερικανική παρέμβαση έχει αναβαθμιστεί και συγκεκριμενοποιηθεί με την περίφημη πρωτοβουλία της Αμερικανίδας πρέσβειρας κ. Ωλμπραϊτ, που ουσιαστικά προτείνει νομιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου, στρατιωτικό αφοπλισμό των δύο μερών και παράδοση του νησιού στον πλήρη στρατιωτικό έλεγχο των ΗΠΑ. Είναι δε χαρακτηριστικό της ωμότητας της παρέμβασης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ότι αυτή τη φορά η πρόταση των ΗΠΑ δεν δίνεται με τη μορφή σημείων "διαπραγματευτικής ατζέντας" στις δύο πλευρές αλλά με την κατάθεση έτοιμης συνολικής λύσης - φόρμουλας που τα δύο μέρη καλούνται να αποδεχτούν!
Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνεται και η αμερικάνική πρόταση για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο ώστε αυτό να αποφασίσει σε ποιον ανήκουν τα νησιά και οι βραχονησίδες του Αιγαίου!
Απ΄ όλα τα παραπάνω είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι η ειρήνη στην περιοχή μας και η εθνική μας ανεξαρτησία ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΌ ΕΝΑΝ ΚΟΙΝΟ ΕΧΘΡΟ. Ο εχθρός αυτός δεν είναι άλλος από τον ιμπεριαλισμό.
Η θέση του ΚΚΕ για αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι η μόνη συμφέρουσα για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Οι στόχοι για κλείσιμο των βάσεων του ΝΑΤΟ, για μη συμμετοχή στις ομάδες Ράμπο, για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, είναι επίκαιροι στόχοι πάλης πλατιών λαϊκών δυνάμεων.
ΕπίλογοςΓενικότερα θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι σήμερα όποιος θέλει τη διατήρηση της ειρήνης και τη προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο να συγκρουστεί με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Ο δρόμος της σύγκρουσης είναι αυτός που μπορεί να διασφαλίσει τη αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των εργαζομένων, να αναπτύξει τη ταξική πάλη που μπορεί να φέρει ενδεχομένως και κάποια απόσπαση ορισμένων προσωρινών, μερικών κατακτήσεων. Αλλά πάνω από όλα είναι ο δρόμος για τη διαμόρφωση του Μετώπου πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ο δρόμος κατάκτησης της συνείδησης για πάλη ενάντια στο καπιταλισμό. Ο δρόμος αυτός εντάσσεται στα πλαίσια της ταξικής πάλης για τη λύση του προβλήματος της εξουσίας, για το σοσιαλισμό.