Η ΟΝΕ, μαζί με το πρόγραμμα σύγκλισης και το πρόγραμμα σταθερότητας, την ατζέντα 2000 και ιδιαίτερα το ενιαίο νόμισμα ΕΥΡΩ αποτελούν τα βασικά εργαλεία , τα μέσα που αγιάζουν τον ένα και μοναδικό σκοπό που είναι : να γίνουν αλλαγές στις οικονομίες των καπιταλιστικών χωρών όλης της Ευρώπης με προκεχωρημένο φυλάκιο τις χώρες μέλη. Έτσι ώστε να διασφαλιστούν τα μονοπωλιακά υπερκέρδη, να ανακοπεί η τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους που πραγματοποιούν οι διάφοροι όμιλοι επιχειρηματιών. Να τσακισθούν οι λαϊκές αντιδράσεις, τα κοινωνικά κινήματα και να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου σε όλη την Ευρώπη.
Το πιο βασικό για την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία είναι να ισχύσει το ενιαίο νόμισμα, να διασφαλίσει μια σχετική σταθερότητα του, ώστε να ληστεύεται πιο εύκολα και άνετα ο πλούτος των χωρών μελών. Οι φιλοδοξίες γύρω από το ΕΥΡΩ δεν περιορίζονται στο έδαφος της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία ενδιαφέρεται να κάνει ισχυρό το ΕΥΡΩ έναντι του δολαρίου και του γιέν, ώστε να ανταγωνιστεί με επιτυχία την αμερικάνικη και γιαπωνέζικη πλουτοκρατία. Μάχη γιγάντων πατώντας κυριολεκτικά στις ήδη βαρυφορτωμένες πλάτες των λαών.
Ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ, επικρίνουν τους όρους της σύγκλισης γιατί είναι αριθμητικοί-ονομαστικοί ως προς τα επιτόκια, τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος και όχι ουσιαστικοί – πραγματικοί. Μα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που ισχύουν οι 4 ελευθερίες, οι γνωστές ως ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού. Οι 4 αυτές ελευθερίες θα αυξήσουν την ανισομετρία ανάμεσα στις χώρες μέλη, θα διευρύνουν το χάσμα, δεν πρόκειται να γίνει πραγματική σύγκλιση, γι αυτό και χρειάζεται ένα ενιαίο, σχετικά σταθερό νόμισμα, ανάμεσα σε οικονομίες διαφορετικής ταχύτητας. Το ενιαίο νόμισμα είναι η καλύτερη απόδειξη ότι όσοι γνωρίζουν βαθιά και επιστημονικά τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης ξέρουν ότι η ανισότητα ανάμεσα στις χώρες θα μεγαλώσει.
Ακόμα και αν πιστέψουμε ότι υπάρχει τάση σύγκλισης ανάμεσα στις χώρες μέλη της ΕΕ, που δεν υπάρχει, και μόνο η καθιέρωση του ενιαίου νομίσματος θα βαθύνει τις διαφορές, θα τις οξύνει ανάμεσα στις εθνικές οικονομίες.
Το όνειρο ότι η Ελλάδα θα γίνει χώρα της πρώτης ταχύτητας, χώρα ισότιμη π.χ. με τη Γαλλία και τη Γερμανία, είναι απατηλό, δεν πρόκειται να συγκλίνει πραγματικά ακόμα και αν συγκλίνει αριθμητικά.
Το επιχείρημα «είναι προτιμότερο να “παίζουμε” στο γήπεδο της ΕΕ».
Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση και τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται του ευρωπαϊκού προσανατολισμού (λες και όποιος είναι κατά της ΕΕ δεν μπορεί να έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό) ισχυρίζονται ότι είναι προτιμότερο μια χώρα να παίζει μέσα στο γήπεδο , ώστε να μη μένει απομονωμένη και έξω, για να επηρεάζει τις αποφάσεις.
Όντως το θέμα δεν περιορίζεται στο ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΄Η ΕΞΩ. Αποτελεί βεβαίως βασική παράμετρο , εντάσσεται όμως στο πιο σημαντικό και καίριο που είναι :
MAZI ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ 4 ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ;
΄Η ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ-ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ, ΤΟΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟ, ΤΟΝ ΦΤΩΧΟ ΑΓΡΟΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟ;
Κατ αρχήν για άλλη μια φορά επαναλαμβάνουμε ότι το ΚΚΕ δεν παλεύει για μια Ελλάδα έξω από την Ευρώπη, γιατί αυτό είναι μια ουτοπία, αλλά για μια Ευρώπη χωρίς ΕΕ και τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, χωρίς την ηγεμονία των πολυεθνικών, για μια Ελλάδα που διεκδικεί μια διαφορετική Ευρώπη στην οποία ηγεμονεύουν οι λαοί και διεκδικούν την εξουσία.
Η κυβέρνηση και όλοι όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη , όταν λένε ΜΕΣΑ δεν εννοούν ότι είναι νωρίς ή άκαιρο να τεθεί θέμα μιας άλλης Ευρώπης χωρίς τον καπιταλιστικό συνασπισμό της ΕΕ, αλλά εννοούν ΜΕΣΑ Σ΄ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΟΥΣ.
Η διαφωνία μαζί ΣΑΣ δεν είναι πώς θα δώσουμε τη μάχη, αλλά αν θα δώσουμε τη μάχη κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Στην ουσία τα κόμματα που επικρίνουν την κυβέρνηση για την πολιτική προσαρμογής στα πλαίσια της ΕΕ, ζητούν από αυτή να κάνει καλύτερα παζάρια σε μια περίοδο που ούτε τα παζάρια έχουν πέραση.
Αυτή η κριτική είχε σχετική και πάντως δευτερεύουσα αξία πριν πολλά χρόνια, όταν υπήρχαν περιθώρια να μιλά κανείς για ειδικές ρυθμίσεις και εξαιρέσεις. Ούτε τότε βεβαίως επιδείχθηκε τέτοια διάθεση. Τώρα πια έχει τελειώσει και η περίφημη πολιτική των παζαριών, και θα εκλείψει οριστικά και αμετάκλητα με τη διεύρυνση της ΕΕ και την επικράτηση της ψήφου της πλειοψηφίας. Έχει τελειώσει η πολιτική των παζαριών με την αποδοχή των διάφορων όρων της σύγκλισης και τη διαίρεση της Ευρώπης και επίσημα σε Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Τώρα, όλες οι κυβερνήσεις που υπογράφουν, παραιτούνται προκαταβολικά από τα παζάρια. Ούτε το ¨λευκό¨ και ¨δεν παίρνω θέση¨ έχει κανένα νόημα.
Παζάρια γίνονται και τώρα, μόνο που αυτά αφορούν πολύ ειδικά θέματα, και καθόλου τους λαούς π.χ. μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας για τον πρόεδρο της ευρωπαϊκής τράπεζας.
Ο στόχος για ανταγωνιστική Ευρώπη.
Οι λαοί καλούνται να θυσιαστούν για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές, για να γίνει πιο ισχυρή και ανταγωνιστική η Ευρώπη του γερμανογαλλικού άξονα. Περί αυτής της ανταγωνιστικής Ευρώπης γίνεται λόγος.
Ούτε αυτός ο στόχος (που δεν αφορά τους λαούς) είναι εύκολος και σίγουρος ότι θα πετύχει. Γιατί η Ιαπωνία δεν σώθηκε από την κρίση και την ύφεση, αν και χώρα ανταγωνιστική και δυνατός παγκόσμιος εξαγωγέας; Σε κάθε περίπτωση για τους λαούς της Ευρώπης, αυτό που προέχει δεν είναι η ανταγωνιστικότητα των δυτικοευρωπαϊκών μονοπωλιακών επιχειρήσεων, αλλά η δική τους ζωή, το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματά τους. Και αν ακόμα η Ευρώπη κερδίσει την κούρσα του ανταγωνισμού, το κέρδος δεν είναι σταθερό και βιώσιμο ούτε για τους ίδιους τους καπιταλιστές, στο μέτρο τουλάχιστον που θέλουν. Πάλι οι ευρωπαϊκοί λαοί θα υποχρεωθούν να θυσιαστούν για να μη χαθεί η ευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία, η να ξανακερδηθεί στο νέο γύρο του ανταγωνισμού.
Δεν πρόκειται να τελειώσουν τα βάσανα των λαών της Ευρώπης, αν η ΕΕ γίνει πιο ανταγωνιστική, πιο εξαγωγική στην παγκόσμια αγορά.
Όσα μέτρα και να εκπονήσει η ΕΕ, όσο μέτρα και να εκπονήσουν οι διεθνείς οργανισμοί όπως είναι ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κ.λ.π. δεν πρόκειται να εξαλείψουν ούτε τις κρίσεις του συστήματος, ούτε τις αναπόφευκτες συνέπειες, όπως είναι η παγκόσμια ανεργία και φτώχεια.
Αρκεί να σκύψουμε πάνω σε ομολογίες αμερικανών απολογητών της πολιτικής των ΗΠΑ που παραδέχονται ότι η πιο ισχυρή χώρα του κόσμου περικλείει μέσα της ένα ολόκληρο τρίτο κόσμο από άποψη συνθηκών ζωής και δουλειάς. Οι ίδιοι συμπληρώνουν ότι η τριτοκοσμική ζώνη δεν αφορά μόνο τους ξένους, τους μετανάστες, αλλά και ένα μεγάλο μέρος - που γίνεται όλο και μεγαλύτερο των αμερικανών εργατών, του «αμερικανικού ονείρου».
Τελικά πότε ο ένας λαός , πότε ο άλλος, πότε η μια περιοχή , πότε η άλλη θα πληρώνει για τα σπασμένα της κρίσης του καπιταλισμού.
Θα πληρώνουμε την κατάρρευση του ιαπωνικού θαύματος, τη μείωση πωλήσεων ευρωπαϊκών και αμερικανικών προϊόντων στην αγορά της ΝΑ Ασίας με ανάλογες επιπτώσεις στον όγκο της παραγωγής τους, θα πληρώνουν οι λαοί την άνοδο αλλά και την πτώση της τιμής του πετρελαίου.
Θα πληρώσουν οι λαοί και ο ελληνικός το γεγονός ότι τα χρηματιστήρια της Ευρώπης και της Αμερικής εξακολουθούν να είναι υπερτιμημένα, το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό, και ας χειροκροτεί η κυβέρνηση, ξέρει την αλήθεια.
Δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία για να διαπιστώσει κανείς την παραπάνω αλήθεια. Δεν την λέμε μόνο εμείς οι κομμουνιστές, την λένε οι μελετητικές επιτροπές των διεθνών οργανισμών, οι διάφοροι επιστήμονες και οικονομικοί παράγοντες. Οι ίδιοι με τα δικά τους κριτήρια αναγνωρίζουν ότι η διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ-Ευρώπης και Ιαπωνίας θα οξύνεται, οι ισορροπίες μεταξύ τους θα είναι προσωρινές και εύθραυστες.