Ταξική επιλογή του κεφαλαίου η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ

Ολες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, πέρα από δευτερεύουσες διαφορές, ισχυρίζονται ότι η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση βασίζεται στην αντικειμενική διαδικασία της διεθνοποίησης. Υποστηρίζουν, δηλαδή ότι οι απαιτήσεις της σύγχρονης παραγωγής και γενικότερα της διεθνοποιημένης οικονομίας επιβάλλουν ορισμένες θυσίες, μέσω των οποίων ανοίγει ο δρόμος για τη "σύγκλιση" της Ελλάδας με τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Για να προσεγγίσουμε το θέμα, θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε ορισμένα πιο συγκεκριμένα ερωτήματα :

1. Ποιό είναι το περιεχόμενο της "σύγκλισης" ;

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι ονομαστικοί στόχοι σύγκλισης του Μάαστριχτ, δεν έχουν καμία σχέση με την ουσιαστική εξομοίωση των επιπέδων παραγωγής και διαβίωσης των εργαζομένων στα διάφορα κράτη-μέλη. Δεν αφορούν κάποια προσπάθεια σύγκλισης των ασθενέστερων λαών και των φτωχότερων τάξεων της Ευρώπης με το βιοτικό επίπεδο των πλουσιότερων.

Αντίθετα οι ονομαστικοί στόχοι σύγκλισης (αφορούν τον πληθωρισμό, το δημόσιο χρέος, το δημόσιο έλλειμμα, τα επιτόκια) αποτελούν μια βαθύτατα ταξική επιλογή της γερμανικής Bundesbank και των κοινοτικών πολυεθνικών που δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον του Ευρωπαίου εργαζόμενου, αλλά για το μέλλον του γερμανικού μάρκου και την επίτευξη του κοινού νομίσματος της ΕΕ. Οι στόχοι αυτοί επιχειρούν να διευκολύνουν την απρόσκοπτη κίνηση του μεγάλου κεφαλαίου στα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Αλλά και από την άποψη των πρακτικών αποτελεσμάτων, αξίζει να αναφερθεί η ίδια η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις προοπτικές της νομισματικής ενοποίησης: "Μέχρι το 2002 οι προβλέψεις μας λένε ότι το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Αυστρία και η Σουηδία θα έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά στην επίτευξη του κριτηρίου του χρέους".

Γι΄ αυτό και επιχειρούν να συγκαλύψουν φραστικά την αντικειμενική πραγματικότητα της ανισόμετρης ανάπτυξης με τη γνωστή ορολογία της Ε.Ε. των "πολλών ταχυτήτων". Ετσι ο κ. Σημίτης είναι από τους πρώτους που έσπευσε στο πρόσφατο ταξίδι του στο Βέλγιο, να διευκρινίσει ότι η χώρα μας θα συμμετάσχει μέσα από τη δεύτερη ταχύτητα στο κοινοτικό θαύμα της σύγκλισης ...

2. Ποιος θα πληρώσει τη "συμμετοχή" στην ΟΝΕ ;

Το κόστος της πολιτικής για τη συμμετοχή στην ΟΝΕ πέφτει στις πλάτες της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των ΕΒΕ και της νεολαίας. Η ανεργία στη χώρα μας σπάει για πρώτη φορά το φράγμα του 10%. Ακόμα και πολιτικοί φορείς που δεν αμφισβητούν ουσιαστικά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως το ΔΗΚΚΙ, αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι στη δεκαετία του ΄90, με βάση την πολιτική υλοποίησης αυτών των κατευθύνσεων, αφαιρέθηκε 42% πραγματικό εισόδημα απ΄ τους Ελληνες εργαζόμενους. Η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και η ισοπέδωση των κατακτήσεων στο ασφαλιστικό σύστημα, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δαπανών για την υγεία και την παιδεία είναι τα επόμενα βήματα που ακολουθούν με βάση το συγκεκριμένο πλαίσιο για τη χώρα μας.

Ο στόχος της "σύγκλισης" είναι λοιπόν ένας στόχος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των κοινοτικών πολυεθνικών, αποπροσανατολιστικός και βαθύτατα αντιλαϊκός.

Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα