Ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η πολιτική, που τρέφει με παχυλά κέρδη την πλουτοκρατία, τους καπιταλιστές και βυθίζει στην απόγνωση τους εργαζόμενους; Ως πότε η λαϊκή ψήφος θα παγιδεύεται στα διάφορα δόκανα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στα διάφορα σενάρια μεταμφίεσης του πολιτικού συστήματος, στα πλαστά διλήμματα, στις αυταπάτες; Ως πότε με τη χειραγώγηση, την ανοιχτή και συγκαλυμμένη τρομοκρατία θα παρεμβάλλονται αναχώματα στο δρόμο που πρέπει να επιλέξει η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν;
Ως πότε ο μισθοσυντήρητος και ο συνταξιούχος, ο φτωχός αγρότης, ο μικρός επιχειρηματίας θα πρέπει να πληρώνει τα σπασμένα της κρίσης του συστήματος, θα σηκώνει το βάρος των ελλειμμάτων και των χρεών που δημιουργεί αποκλειστικά το μεγάλο κεφάλαιο;
Η εργατική τάξη της χώρας μας, η αγροτιά, οι επαγγελματοβιοτέχνες, η νεολαία, οι γυναίκες, που υποφέρουν από τη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση, δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από τη σημερινή κυβέρνηση, από την κρατούσα πολιτική στη χώρα μας. Δεν πρέπει να περιμένουν τίποτε από εκείνους που - ανεξάρτητα από τις ταμπέλες- πολιτεύονται ή αντιπολιτεύονται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, της ΟΝΕ και των προγραμμάτων σύγκλισης. Ολα αυτά τα συνθήματα ένα στόχο έχουν: Να δικαιολογήσουν την πολιτική που αυξάνει τα κέρδη του κεφαλαίου.
Στη δεκαετία του 1990, ενώ ο παγκόσμιος πλούτος αυξάνει εκρηκτικά προς όφελος των λίγων, τα εισοδήματα και οι παροχές προς τους εργαζόμενους μειώθηκαν δραματικά. Οι εργαζόμενοι έγιναν φτωχότεροι σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τι επιφυλάσσουν για τους λαούς, τα επόμενα χρόνια, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η λεγόμενη νέα τάξη πραγμάτων, η οποία - μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης - έγινε πιο επικίνδυνη για τα κοινωνικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, για την ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών;
Δεν πρέπει να περιμένουν τίποτε το καλό από αυτούς που αναγορεύουν το ΝΑΤΟ σε ομπρέλα ασφάλειας στην περιοχή. Ολες αυτές οι υποσχέσεις και οι σχεδιασμοί το μόνο που φέρνουν είναι νέες μεθόδους και μορφές εκμετάλλευσης, σύγχρονα μέσα καταπίεσης και χειραγώγησης, νέα δεσμά υποταγής και απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Μεγαλώνει δικαιολογημένα η λαϊκή οργή. Από μόνη της, όμως, δεν οδηγεί στην αλλαγή της κατάστασης. Η λύση για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου είναι να γυρίσουν την πλάτη σ αυτούς που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση, να τους καταδικάσουν έμπρακτα. Η λύση είναι να αναπτυχθεί η πάλη με στόχο να ανατραπεί το κυρίαρχο μπλοκ δυνάμεων, η πλειοψηφία του λαού να καθορίσει τις εξελίξεις. Πριν συσσωρευτούν νέα δεινά και βάσανα, πριν το αδηφάγο πολυεθνικό και εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο αρπάξει και τις τελευταίες λαϊκές κατακτήσεις. Πριν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλυσοδέσουν ακόμα πιο γερά τη χώρα μας στις τυχοδιωκτικές ενέργειές τους.
2.Ο λαός μας έχει δικά του υψηλά οράματα, τα οποία είναι κοινά με τα οράματα και τις ανάγκες των άλλων βαλκανικών λαών, των λαών της Ευρώπης, της Μεσογείου, του κόσμου ολόκληρου. Δεν έχουν καμία σχέση με τους λεγόμενους εθνικούς στόχους της πλουτοκρατίας και της κυβέρνησής της.Για το λαό κριτήριο και μέτρο ανάπτυξης είναι αν ακολουθείται πολιτική που ορθώνει φραγμούς και εμπόδια στη δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, στην ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για συσσώρευση κεφαλαίων και κερδών. Αν η οικονομική συνεργασία της χώρας και οι εμπορικές της συναλλαγές είναι αμοιβαία ωφέλιμες με άλλες χώρες ή οργανισμούς.
Κριτήριο ανάπτυξης και προόδου για το λαό είναι σε ποιον ανήκει ο παραγωγικός πλούτος, τα παραγωγικά μέσα της χώρας, ποιος διαχειρίζεται και για ποιο σκοπό τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής. Κριτήριο, σε τελευταία ανάλυση, είναι ποιος κυβερνά και κάνει κουμάντο σ αυτόν τον τόπο: Ο λαός ή οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και οι πολυεθνικές τους.
3.Η λύση στη σημερινή δύσκολη για το λαό και τη χώρα κατάσταση δε θα έρθει από τα πάνω, όσες αλλαγές και μεταμφιέσεις κι αν υποστεί το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Τη λύση την κρατά στα χέρια του ο λαός. Η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.Οι κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν η μία την άλλη, και η σημερινή βεβαίως, είναι οι πολιτικοί υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση, όχι όμως και οι αποκλειστικοί. Στα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιστοιχεί μερίδιο ευθύνης, από τη στιγμή που: περιορίζονται σε επιφανειακή κριτική, εξαντλούνται σε προτάσεις διαχείρισης, δεν αντιπαρατίθενται με τα κέρδη και τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου, τις εντολές των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον. Τώρα που χρειάζονται βαθιές αλλαγές και ρήξεις, είναι επικίνδυνες και ανεδαφικές οι προτάσεις που υπόσχονται ότι είναι δυνατόν μέσα από το λεγόμενο διάλογο των κοινωνικών εταίρων να συγκεραστούν τα συμφέροντα του λαού με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, των εργατοϋπαλλήλων με τα συμφέροντα της καπιταλιστικής εργοδοσίας.
Τα κεντροαριστερά και κεντροδεξιά σενάρια, οι παραινέσεις για εκσυγχρονισμό, η προβολή των δήθεν σωτήρων και μεσσιών, που θα σώσουν τον τόπο με έξυπνες λύσεις, αντιπροσωπεύουν νέα και πιο ύπουλα σχέδια για το λαό. Αυτά τα σενάρια μια υπηρεσία μόνο μπορούν να προσφέρουν: Παγίδευση και εκτόνωση της λαϊκής αντίδρασης, για ν αλλάξει ο Μανωλιός βάζοντας τα ρούχα του αλλιώς.
Το θέμα δεν είναι να διαδεχτεί η μια κυβέρνηση την άλλη, η επόμενη να συνεχίσει το έργο της προηγούμενης. Το θέμα είναι να βγει ο λαός στο προσκήνιο, με επικεφαλής τις πιο πρωτοποριακές και αποφασισμένες μαχητικές δυνάμεις του που παίρνουν πρωτοβουλίες, και να δράσει συσπειρωμένος και ενωμένος σε όλα τα μέτωπα. Να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης στα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού και μαζικού κινήματος, στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση. Να αναλάβουν την πρωτοβουλία και στην πορεία να διεκδικήσουν την εξουσία εκείνες οι δυνάμεις που μπορούν να εκφράσουν και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των φτωχών επαγγελματοβιοτεχνών, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.