Promieniowanie ultrafioletowe

Promieniowanie ultrafioletowe UV, zwane też nadfioletem, jest to promieniowanie elektromagnetyczne o częstotliwościach pomiędzy zakresem światła widzialnego a promieniowaniem rentgenowskim i odpowiada długości fal od 390 do 10 nm. Biolodzy dokonali umownego podziału obszaru promieniowania UV na cztery zakresy A,B,C,D w zależności od ich właściwości. Fizycy i astrofizycy dokonali podziału w zależności od długości fal: promieniowanie UV dzieli się na daleki (190 - 10 nm) i bliski (390 - 190 nm) ultrafiolet. Do wykrywania ultrafioletu używane są fotoogniwa, fotopowielacze i przetworniki promieniowania. Ultrafiolet jest niewidzialny dla oka ludzkiego. Promieniowanie nadfioletowe może wpływać na właściwości fizyczne i chemiczne substancji, z którymi się z styka. Jest głównym sprawcą fotoluminescencji (świecenia), zjawisk fotoelektrycznych, reakcji fotochemicznych, takich jak: utlenianie, redukcja, rozkład i polimeryzacja. Prócz tego, ultrafiolet odznacza się dużą aktywnością biologiczną, za jego przyczyną powstaje witamina D2, uruchomiona też zostaje produkcja pigmentu (letnia opalenizna). Ultrafiolet z zakresu długości fal 200-280 nm. ma szczególnie niekorzystne działanie mutagenne i bakteriobójcze, zaburza przemianę materii w komórce i może spowodować jej zniszczenie.
Słońce jest najsilniejszym, naturalnym źródłem promieniowania ultrafioletowego. Tylko niewielka jego część dochodzi do powierzchni Ziemi. Większość pochłaniana jest przez ozon, zawarty w atmosferze ziemskiej. Bardzo ważną rzeczą jest, więc zapobieganie zmniejszaniu się zawartości ozonu w atmosferze.
Sztucznymi źródłami promieniowania nadfioletowego są: lampy wyładowawcze. Właściwości ultrafioletu wykorzystywane są w: technice oświetleniowej, do sterylizacji pomieszczeń, w kryminalistyce, muzealnictwie i przemyśle. Odkrywcami ultrafioletu, byli J. Ritter i W.H.Wollaston. Swojego odkrycia dokonali w 1801 roku.
FOTO: www.who.int/peh-uv