Promieniowanie ultrafioletowe
Promieniowanie
ultrafioletowe UV, zwane też nadfioletem, jest to promieniowanie elektromagnetyczne
o częstotliwościach pomiędzy zakresem światła widzialnego a promieniowaniem
rentgenowskim i odpowiada długości fal od 390 do 10 nm. Biolodzy dokonali umownego
podziału obszaru promieniowania UV na cztery zakresy A,B,C,D w zależności od
ich właściwości. Fizycy i astrofizycy dokonali podziału w zależności od długości
fal: promieniowanie UV dzieli się na daleki (190 - 10 nm) i bliski (390 - 190
nm) ultrafiolet. Do wykrywania ultrafioletu używane są fotoogniwa, fotopowielacze
i przetworniki promieniowania. Ultrafiolet jest niewidzialny dla oka ludzkiego.
Promieniowanie nadfioletowe może wpływać na właściwości fizyczne i chemiczne
substancji, z którymi się z styka. Jest głównym sprawcą fotoluminescencji (świecenia),
zjawisk fotoelektrycznych, reakcji fotochemicznych, takich jak: utlenianie,
redukcja, rozkład i polimeryzacja. Prócz tego, ultrafiolet odznacza się dużą
aktywnością biologiczną, za jego przyczyną powstaje witamina D2, uruchomiona
też zostaje produkcja pigmentu (letnia opalenizna). Ultrafiolet z zakresu długości
fal 200-280 nm. ma szczególnie niekorzystne działanie mutagenne i bakteriobójcze,
zaburza przemianę materii w komórce i może spowodować jej zniszczenie.
Słońce jest najsilniejszym, naturalnym źródłem promieniowania ultrafioletowego.
Tylko niewielka jego część dochodzi do powierzchni Ziemi. Większość pochłaniana
jest przez ozon, zawarty w atmosferze ziemskiej. Bardzo ważną rzeczą jest, więc
zapobieganie zmniejszaniu się zawartości ozonu w atmosferze.
Sztucznymi źródłami promieniowania nadfioletowego są: lampy wyładowawcze. Właściwości
ultrafioletu wykorzystywane są w: technice oświetleniowej, do sterylizacji pomieszczeń,
w kryminalistyce, muzealnictwie i przemyśle. Odkrywcami ultrafioletu, byli J.
Ritter i W.H.Wollaston. Swojego odkrycia dokonali w 1801 roku.
FOTO: www.who.int/peh-uv