___________________________________________________________________
Hitler en die Volkslagting
van die Jode
Die uitbreek van die Tweede
Wêreldoorlog was vir Hitler die volmaakte rookskerm ... om die "finale
oplossing" deur te voer en die miljoene Jode in die Duits-besette Europa
stelselmatig te vermoor. Hierdie gepoogde sogenaamde Uitwissing was een van die
verskriklikste skanddade van alle tye. Dit is 'n greep uit die mensegeskiedenis
waarvan elkeen deeglik moet kennis dra -- sodat so iets nooit in enige tyd weer
toegelaat sal word om te gebeur nie...
___________________________________________________________________
DIS 'n volmaakte lentemôre. 'n Ontsaglike menigte helderwit blomme
skitter weldadig in die vroeë strale van die son. Gesmelte yswater biggel teen
die hange van die Alpe, vorm strome wat vrolik saamvloei na die bolope van die
Donau.
Maar dit is onmoontlik om die milde
gawes van die natuur te geniet. Want die lug is vol verskrikking... ruik na die
dood. Dit is die dood van 'n onnoemlike horde slagoffers van een van die ergste
skanddade van alle tye. Die Uitwissing.
Die Franse soldate wat
Suid-Duitsland op daardie pragtige oggend laat in April 1945 oorgesteek het,
het op 'n doodsgroef afgekom met tallose ontbindende menselyke -- die naakte
getuienis van vyf jaar van Nazi-wreedheid.
Rolprente soos Steven Spielberg se
Oscar-bekroonde Schindler's List het sedertdien help verseker dat die mensdom
dit nie sal vergeet nie: die ontsettende wreedhede van die sogenaamde
Uitwissing of Volkslagting of "Holocaust". Duitsland se Nazi-leier
Adolf Hitler en sy trawante het destyds al die Jode van Europa probeer uitwis
in wat hulle as die "finale oplossing van die Joodse probleem"
beskou het. Die lyding wat daarmee saamgegaan het, is eenvoudig onbeskryflik.
Hoewel die Geallieerdes reeds in
1942 van die dodekampe vir die Jode te hore begin kom het, is die volle
betekenis van die verskrikking eers aan die einde van die Tweede Wêreldoorlog
besef toe die kampe ontset is.
•
DIE Geallieerde soldate het die gruwels van oorlog geken, maar die
tonele wat hulle in die kampe begroet het, het hulle heeltemal verbyster.
Britse troepe wat in April 1945 die berugte Belsen-kamp naby Hannover bevry
het, het op tienduisend lyke afgekom wat nie begrawe was nie.
Volgens 'n militêre verslag
"was daar getuienis van kannibalisme. Die inwoners het alle selfrespek
verloor, is moreel afgetakel tot die vlak van ondiere. Hul klere was in vodde, het van die luise gewemel, en
binne sowel as buite die hutte was 'n feitlik aaneenlopende tapyt van dooie
liggame, menslike ontlasting, toiings en vullis".
Amerikaanse soldate wat 'n kamp van
slawe-arbeiders binnegegaan het, het gevind dat die toestande "feitlik nie
meer as menslik herken kon word nie. Almal was weinig meer as geraamtes; die
dooies het langs die siekes en sterwendes in dieselfde beddens gelê; vullis en
menslike afskeidings het die vloere bedek. Geen poging is aangewend om die
kwale en gangreen te verlig wat onbeteueld onder die gevangenes versprei het
nie."
'n Britse
parlementslid wat deur premier Winston Churchill van Brittanje na die
Buchenwald-kamp gestuur is, het verslag gedoen oor wat hy die
"disenterie-hut" genoem het. Dit was omtrent 2,5 m by iets meer as 7 m,
maar die menigte siekes is daar in rakhokkies ingedruk -- ook dié wat reeds
geopereer was (sonder verdowing deur die gevangenisdokters). Daar was geen
matrasse nie. "Die ontlasting van die disenterie-pasiënte het van die een
rak na die volgende afgedrup. As die lewendes sterk genoeg was, het hulle die
dooies uitgedruk tot in die gang."
En by nog 'n kamp, Dachau, naby
München, was foto's wat geneem is so stokkend dat hulle eenvoudig nie
gepubliseer kon word nie.
•
ANTISEMITISME -- Jodehaat -- was niks nuuts in die Europa van die vroeë twintigste eeu nie. Trouens, in die afgelope duisend jaar was
daar talle uitsettings van en moorde op Europese Jode.
Maar met Adolf Hitler se opkoms in
Duitsland ná die Eerste Wêreldoorlog en die stigting van sy Nazi-party in
1920, is antisemitisme tot uiterstes gevoer waarvan daar voorheen nooit eens
gedroom kon word nie.
Jodehaat was 'n kernbegrip in die
nasionaal-sosialistiese filosofie -- en hul doel was om enigiemand en enigiets
wat Joods was uit te wis. En vir die Nazi's het Joods enigiets beteken: om
Joodse ouers, net een Joodse ouer of selfs slegs een Joodse grootouer te hê.
In sy talle emosionele openbare
toesprake het Hitler sy ondersteuners daarvan verseker dat hulle nie die skuld
vir Duitsland se teenspoede moes kry nie, maar dat hul probleme deur Jode,
kommuniste en sosialiste veroorsaak is. In sy boek Mein Kampf, wat in 1925
uitgegee is, het hy selfs Joodse kommuniste vir Duitsland se nederlaag in die Eerste Wêreldoorlog geblameer.
"Dit is ons plig," het hy
eenmaal gesê, "om ons volk op te wek, op te sweep en op te rui om die Jode
instinktief te verafsku."
Die Nazi's het die Jode in dié tyd
gedurig met volslae minagting behandel. Jode is in die strate aangeval.
Sinagoges is afgebrand en Joodse grafte geskend. Joodse winkels is geboikot,
geplunder en met handgranate bestook.
In Januarie 1933 het Hitler
kanselier van Duitsland geword, en twee maande later diktator. Die Nazi-bewind
het die Jode in Duitsland nou stelselmatig vervolg. Anti-Joodse wette is
gemaak wat hulle hul burgerregte ontneem en Joodse emigrasie aangemoedig het.
In September 1939 het Hitler Pole
binnegeval, wat die Tweede Wêreldoorlog ontketen het. Die Poolse Jode is van
meet af aan met die uiterste wreedheid behandel.
Miljoene Jode is in afgeslote dele
van hul stede -- die sogenaamde ghetto's -- ingeperk. Kontak met die
buitewêreld is verbied en slegs die geringste kosrantsoene is ingestuur.
Duisende is van honger dood.
Hordes Poolse Jode is na konsentrasiekampe
in sowel Pole as Duitsland gestuur.
Die uitwissing van die Jode is
sinoniem met daardie Nazi-konsentrasiekampe, wat van 1933 af in gebruik gekom
het toe Hitler die bewind oorgeneem het.
•
ELKEEN wat die Nazi's as "ongewens" beskou het -- Jode,
Sigeuners, Jehovasgetuies, Roomse geestelikes wat teen die Nazisme gekant was,
geestesversteurdes, Russiese krygsgevangenes, Spaanse republikeine, vakbondlede
en ander politieke gevangenes -- is in die konsentrasiekampe aangehou.
Elke
kampbewoner moes 'n gekleurde kenteken dra om aan te toon tot watter groep hy
behoort. Só moes die Jode 'n geel driehoek dra
-- hoewel dit later in die Ster
van Dawid verander is.
Gevangenes
is geskop, geslaan, gemartel, verwurg en geskiet soos dit die wagte behaag het.
Mans en vroue is geskei en kinders van hul ouers weggevat. Talle is van honger
of siekte dood.
Dokters het mediese proewe met baie
Jode gedoen: om te kyk wat sou gebeur wanneer hulle sonder verdowingsmiddels
geopereer is of hoe lank 'n mens in bitter lae temperature kan oorleef.
Die fiksstes is dikwels as
slawe-arbeiders vir die Duitse soldate gebruik. Hulle moes versterkings bou,
spoorlyne, paaie en brûe herstel, ondergrondse bunkers en ondergrondse
bergvestings grawe en tenks vir die soldate gereed maak. Hulle moes werk totdat
hulle van uitputting inmekaargesak het.
In die laaste deel van die Tweede
Wêreldoorlog, toe dit geblyk het dat Duitsland nie kon wen nie, is werkers gedwing
om die getuienis van die massamoorde weg te steek. Hulle moes die lyke in die
grafte opgrawe, dit verbrand en dan die as verstrooi.
•
DIE Nazi's het in 1941 met die vergassing van die Jode begin
eksperimenteer. In Januarie van die daaropvolgende jaar het Nazi-amptenare
byeengekom by Wannsee, 'n voorstad van Berlyn, om te bepaal hoeveel Jode nog
vermoor moes word en om die sogenaamde "finale oplossing" van die
Joodse "probleem" te beplan. Daarmee is die finale uitwissing van die
Jode bedoel.
Die Jode van Brittanje, Finland en
die neutrale lande van Europa is by die lys van potensiële slagoffers gereken.
Van toe af is massiewe dodekampe gebou. Slagoffers is aangekeer, op treine en
beestrokke gelaai en na die kampe gebring.
In die waan gebring dat hulle
geïnterneer sou word en sou moes werk, het hulle reguit in gaskamers ingeloop.
Hul klere, wat hulle moes uittrek voordat hulle die gaskamers binnegegaan het,
is verkoop. Hul koppe is kaalgeskeer en die hare gebruik om matrasse mee op te
stop. Goudvulsels is uit hul tande gehaal.
By Auschwitz is sowat 12 000 Jode
daagliks vergas en veras. Teen die einde van die oorlog was hierdie dodekamp
die begraafplaas van sowat twee miljoen Jode.
Toe die Geallieeerde soldate ná die oorlog
die dodekampe binnegaan, het hulle meestal nie-Jode daar aangetref. Wat gebeur
het, was dat die Jode wat soontoe gestuur is, omtrent net so vinnig vermoor is as wat hulle daar aangekom het.
Teen die einde van die oorlog is bereken dat meer as 40 persent van die wêreld
se Jode -- sowat ses miljoen mans, vroue en kinders --vermoor is.
•
ONDANKS die Nazi's se poging om al die Europese Jode uit te wis, het 'n
verbasende aantal oorleef. Van die sowat 1,75 miljoen wat teen die einde van
die oorlog nog gelewe het, was tussen 250 000 en 300 000 oorlewendes van die dodekampe en "dodemarse" in die veld.
Party het uit Europa gevlug voordat
die oorlog begin het. Vir andere het die oorlog geëindig voordat die Nazi's hul
planne met hulle kon uitvoer. Sekeres het toevlugsoorde in die Sowjet-beheerde
Sentraal-Asië, Switserland, Spanje, Portugal en Swede gevind.
'n Gelukkige minderheidjie is deur
simpatieke nie-Jode weggesteek, wat daarmee hul eie lewe gewaag het. En hoewel
Berlyn "Judenrein" (skoongemaak van die Jode) verklaar is, het minstens vierduisend Berlynse Jode ondergronds gewoon. 'n Klompie
Jode is nie as Jode geëien nie.
Baie mense is dood nadat die
Geallieerde soldate die kampe ontset het -- sowat vyfhonderd per dag in die
eerste week of wat. Hoewel soldate en medici al die moontlike gedoen het om die
slagoffers te help, was baie eenvoudig te swak of siek om te bly lewe.
Honderde is dood omdat die Britse kosrantsoene wat hulle ontvang het, te ryk
was.
En volgens sekere verslae het mense gesterf net omdat hulle so verlig was dat hulle gered is. Dit was eenvoudig meer as wat hul verpletterde senuwees kon verduur.
"Ons het verleer hoe om te
lag," het 'n oorlewende, dr. Zalman Grinberg, gesê. "Ons kan nie meer
huil nie, ons begryp nog nie ons vryheid nie, alles omdat ons steeds by ons
dooie kamerade is... ons hoort in die massagrafte van hulle wat in Charkof,
Lublin en Kofno geskiet is. Ons behoort tot die miljoene wat in Auschwitz en
Birkenau vergas en verbrand is. Ons behoort tot daardie tienduisende wat deur
miljarde luise getreiter is, wat in modder met 'n hongerdieet moes lewe, met
koue en wanhoop as metgeselle. Ons lewe nie. Ons is dood."
•
• • •
•
ADOLF EICHMANN (1906-1962) was die man in beheer van die "finale oplossing"
-- toe Jode van oral in die
Duits-besette Europa na dodekampe gestuur is om uitgewis te word. Eichmann het
ná die oorlog verdwyn, maar Israeliese agente het hom in 1960 in Argentinië
gevang en ontvoer. Hy is na Israel gebring, verhoor, aan misdade teen die
mensheid skuldig bevind en opgehang.
•
OSKAR SCHINDLER, 'n Duitse Katoliek, het sy lewe gewaag om 'n geraamde
11 000 Poolse Jode te red. Hy het eenkeer 1200 Jode uit twee arbeidskampe verwyder,
kastig om hulle as slawe-arbeiders in sy kombuisgerei-fabriek te laat werk,
maar eintlik om hulle te beskerm.
'n Ander keer weer -- toe twee
verseëlde beestrokke vol Hongaarse Jode per trein heen en weer gestuur is
sonder 'n klaarblyklike bestemming en uiteindelik net so op 'n stasie gelos is
-- het Schindler gevra dat die waens na sy wapenfabriek gestuur word. Toe sy
versoek geweier word, is hy self na die stasie toe waar hy die vragbrief gevind
en daarop geskryf het: "Eindbestemming -- Schindler-fabriek,
Brunnlitz".
Die waens het by sy fabriek aangekom
en Schindler het die mense binne-in bevry en hulle kos, warmte en beskerming
gegee. Twintig van die honderd is van die koue dood tydens die verskriklike
reis.
Toe Schindler in Oktober 1974 dood
is, is sy oorskot na Jerusalem gestuur. Hy is op die Olyfberg begrawe en sy
begrafnis is bygewoon deur baie van die mense wat hy gered het.
________________________________________________________________
Terug na inhoudsblad -- klik
hier
________________________________________________________________
Ons
Wonderlike Wêreld op CD, 2004 - Uit Huisgenoot se Jongspan