____________________________________________________________
'n Klipspringer ruik aan 'n
takkie wat 'n ander klipspringer gemerk het -- en onmiddellik het hy
twee keuses. Hy kan óf spore maak en sy teëparty in vrede laat in sy gebied
óf hy kan besluit om te bly en te baklei. Só is die wêreld om ons gevul met
allerhande reuke. Maar vlak voor ons neus gebeur dikwels dinge
waarvan ons mense geen benul het nie...
____________________________________________________________
LIGGAAMSREUKE... dankie tog vir seep en reukweerders, sê ons vandag. Dog
dit was maar eers betreklik onlangs dat die gebruik by die mensdom begin
posvat het om sy geure en odeure te verbloem of te verwyder.
Tot laat in die negentiende eeu het
mense dit immers nooit eens oorweeg om hul natuurlike reuke weg te skrop nie.
"Moenie jouself was nie,"
het die Franse staatsman en veldheer Napoleon glo op 'n keer aan sy geliefde
Josephine geskryf, "ek is op pad huis toe."
Hoewel die mens se reuksin bra sleg
afsteek teen dié van baie diere, gebruik hy dit tog in sy omgang met ander
mense.
By 'n primitiewe stam in Nieu-Guinee
is dit byvoorbeeld gebruiklik om reuke te ruil wanneer mense vir mekaar tot
siens sê. Jy druk jou hand onder jou kieliebak in en vryf dit oor jou medemens
se lyf.
Dit klink egter teenstrydig dat ons
moderne mense, wat niks van ons eie reuke wil weet nie, dit verdoesel met die
seksuele lokmiddels van diere: afskeidings uit die aarskliere van die sivetkat;
pensklierafskeidings van die muskushert...
•
FEROMONE bring diere bymekaar wanneer dit paartyd is, maar dit is nie al
nie. Sekere visse skei byvoorbeeld ook feromone af om alarm te maak, en sekere
voëls gebruik dit om ander voëls van hul spesie en veral hul kleintjies uit te
ken.
•
MENSE (en soogdiere) se reukorgane sit in hul neusholtes. Wanneer ons
asemhaal, beweeg die grootste gedeelte van die lug deur die neusgange. 'n Klein
bietjie lug beweeg opwaarts na die reukslymvlies, en tesame daarmee enige reuk
wat die lug miskien bevat.
Die reukslymvlies bevat twee soorte
selle. Die groot selle word steunselle genoem. Hulle vorm 'n ondersteunende
massa waarin die kleiner reukselle lê. Die reukselle is die
"reuk-ontvangers". Aan die vry punt van elke reuksel is klein
reukhaartjies, wat in die rigting van die neusholte strek.
Reukimpulse gaan in die brein na die
deel wat die seeperd, of hippokampus, genoem word, en daar word hulle as 'n
bepaalde reuk waargeneem en uitgeken. Reuk is die mees basiese van al die
sintuie en is 10 000 keer skerper as ons smaaksin. Trouens, die meeste
"smake" word geruik en nie geproe nie.
•
DIE heerlike geure van blomme lok bestuiwingsinsekte soos heuningbye
aan. Sig speel ook 'n belangrike rol om die insekte na die regte blomme te lei.
Hoewel 'n onervare by instinktief
die patrone van blomme sal herken, het sy geen ingebore kennis van hul geur
nie, en dit moet aangeleer word.
Sodra 'n by egter 'n bepaalde blom
besoek het, sal sy soortgelyke blomme soek en hulle deur middel van haar
voelhorings aan hul reuk uitken.
Nie alle blomgeure is noodwendig
vir die mens lekker nie. Sekere plante stel 'n reuk vry wat die sekslokmiddel
van 'n wyfieby (nie die heuningby nie) naboots.
Party blomme se geure is 'n nabootsing
van kosreuke. Die insek word deur die "kos" aangelok en bestuiwing
vind plaas. Dan is daar party vleisvretende plante wat vrot reuke vrystel, wat
insekte soos miskruiers of vlieë aanlok.
•
VERSKILLENDE soorte sluipwespe lê hul eiers op die larwes van sekere
insekte wat diep in die hout van boomstamme skuil. Maar van buite gesien, is
daar geen aanduiding dat daar larwes binne-in is nie. Hoe spoor die wyfies
hulle dan op?
Die sluipwesp gebruik haar fyn
reuksin, het insektekundiges bevind. Hierna luister sy ewe fyn om presies vas
te stel waar hulle is en boor dan in die hout in.
Die sywurmmot-mannetjie het een van
die skepste reuksinne in die diereryk. Wanneer 'n motwyfie 'n maat wil aanlok,
lig sy die punt van haar agterlyf op en laat 'n kragtige seksuele lokmiddel ('n
feromoon) vry uit spesiale kliere in die agterlyf.
Die mannetjie kan meer as 2 km weg
wees, maar neem steeds die reuk waar met sy veeragtige voelhorings, en hy volg
die reuk tot hy die wyfie kry.
•
BY sekere diersoorte is die reuksin belangrik vir jag -- selfs onder die water. Die groot duikkewer,
'n vleisvreter, is byvoorbeeld 'n regte verskrikking in poele in baie wêrelddele
waar hy paddavissies, vis, wurms, watersalmanders en groot insekte jag.
Hoewel die kewer sy prooi baie goed
kan sien, jag hy nie slegs met sy oë nie. Hy moet eers die reuk
van sy prooi kry voordat hy dit agtervolg.
Selfs as 'n moontlike prooidier
heeltemal onsigbaar is tussen plante of onder modder, sal die groot duikkewer
hom nog met behulp van sy voelhorings uitruik en reguit op hom afpyl.
Water is die ideale medium om 'n
menigte reuke oor groot afstande te vervoer. Een dier wat dit ten volle benut,
is die haai. Hoewel hy reageer op die vibrasies wat deur 'n spartelende vis
gemaak word, gebruik hy ook sy reuksin om sy prooi te vind.
Trouens, sowat twee derdes van die
haai se brein word aan hierdie sin gewy.
As 'n haai honger het, swem hy
tydsaam in kringe of draaie rond. Indien die trillings of sy reuk aandui dat
kos naby is, raak sy bewegings koorsagtiger. Die haai beweeg sy kop heen en
weer om hom die rigting te help vasstel waaruit die reuk kom.
Die reukorgane lê in
sakkies in die snoet waar die water geproe word. As die haai vorentoe swem,
vloei water die neusgate binne en beweeg deur die sakkies.
Party groot haaie kan bloed in water
meer as 'n kilometer ver waarneem.
•
TALLE diere is gebiedsgebonde en maak van reukmerke gebruik om hul
gebied af te merk. As 'n indringer die reuk kry, kan hy óf spore maak óf
besluit om die baas van die plaas tot 'n geveg uit te daag.
Jou hond se beenliggery teen 'n
lamppaal of 'n motorwiel is waarskynlik die bekendste voorbeeld van dié soort
gedrag.
Ander diere doen dieselfde ding op
verskillende maniere. Die seekoei sprei sy mis op die bosse deur sy stert te
waai terwyl hy ontlas. Nagapies urineer op hul hande en vryf dan hul voetsole
sodat hulle nat, onwelriekende voetspore kan agterlaat.
Herte en antilope het 'n sekere
klier net voor elke oog, wat hulle teen plante en boomstamme skuur om
territoriale afskeidings agter te laat. Omdat die klier so naby die oog is,
moet die dier besonder versigtig wees om nie sy oog te beseer nie.
•
DIE neus van die krimpvarkie is nie om dowe neute so spits nie. Dié
diere jag snags, maar omdat hulle so sleg sien, moet hulIe hulle op hul reuksin
verlaat as hulle na weggesteekte prooi onder blare of in die grond soek. Proewe
het getoon dat die krimpvarkie 'n kewer 1 m ver kan ruik en 'n mens omtrent 10
m ver.
•
DIE vertonerige spronge van 'n impala of springbok is nie rêrig vir
vertoon nie, maar 'n kragtige oorlewingsmeganisme. As só 'n bok 'n naderende
roofdier gewaar, spring hy in die lug op en skop met sy agterpote. Terwyl
hy dit doen, word alarm-chemikalieë uit spesiale kliere aan sy pote vrygelaat,
wat vinnig in die lug na ander troplede versprei en die boodskap van gevaar
oordra. Só word die trop nie net gewaarsku om te vlug nie, maar kenners reken
dat 'n soort lugspoor agtergelaat word wat die diere kan volg sonder om tyd te
mors deur op die grond te snuif.
•
KAMELE het gespierde neusgate wat hulle kan sluit om hulle teen waaisand
te beskerm.
• DIE neusaap het 'n verstommende neus wat groot raak en afhang namate die aap ouer word. Dit word reguit wanneer die mannetjie sy harde, snaterende alarmroep gee.
•
ALLE krokodille het opgehewe neusgate wat bokant die water uitsteek,
sodat hulle kan asemhaal en ruik wanneer die res van die liggaam onder die water
is.
____________________________________________________________
Terug na inhoudsblad -- klik hier
____________________________________________________________
Wonderlike Wêreld op CD, 2004 -
Uit Huisgenoot se Jongspan