SCHIZOL 21 WIEKU »elazne pazury kota szarpi╣ stalNeurochirurdzy krzycz╣ o wiΩcejPrzed zatrutymi wrotami paranoiSchizol 21 wieku Drut kolczasty krwaw╣ pΩtl╣Stos pogrzebowy polityk≤wNiewinni gwa│ceni napalmemSchizol 21 wieku Nasiono £mierci, chciwo£µ £lepego cz│owiekaîmierµ g│odowa poet≤w, krwawienie dzieciOn nie ma nic czego by naprawdΩ potrzebowa│
Schizol 21 wieku
Rzek│ prosty cz│owiek do sp≤ƒnionego przybyszaGdzie ty by│e£?By│em tu i tamBy│em wszΩdzie Rozmawiam z wiatremMoje wszystkie s│owa s╣ porywaneRozmawiam z wiatremWiatr nie s│yszyWiatr nie mo┐e s│yszeµ Nie posiadasz mnieNie robisz na mnie wra┐eniaTylko zasmucasz m≤j umys│Nie mo┐esz mnie instruowaµ ani mnie prowadziµTylko wyczerpujesz m≤j czas Rozmawiam z wiatremMoje wszystkie s│owa s╣ porywaneRozmawiam z wiatremWiatr nie s│yszyWiatr nie mo┐e s│yszeµ
îciana, na kt≤rej pisali prorocyPΩka w spojeniachPonad narzΩdziami £mierciîwiat│o s│o±ca jasno siΩ skrzyGdy ka┐dy cz│owiek jest rozdzieranyKoszmarami i marzeniamiCzy nikt nie po│o┐y wie±ca laurowegoGdy cisza zatopi krzyk PomiΩdzy ┐elaznymi wrotami losuNasienie czasu zosta│o zasianeI podlewane czynami tychKt≤rzy znaj╣ i kt≤rzy s╣ znaniWiedza jest zab≤jczym przyjacielemJe£li nikt nie ustala regu│Los ca│ej ludzko£ci, jak sadzΩSpoczywa w rΩkach szale±c≤w. Chaos bΩdzie moim epitafiumPodczas gdy pe│znΩ spΩkan╣ i zniszczon╣ £cie┐k╣Je┐eli nam siΩ to uda, mo┐emy wszyscy usi╣£µ i siΩ £miaµAle obawiam siΩ, ┐e jutro bΩdΩ p│aka│Tak obawiam siΩ, ┐e jutro bΩdΩ p│aka│
Nazwij j╣ ksiΩ┐ycow╣ dziecin╣Ta±cz╣c╣ na p│yciƒnie rzekiSamotn╣ ksiΩ┐ycow╣ dziecin╣Stoj╣c╣ w cieniu wierzby M≤wi╣ca do drzew dziwnej pajΩczej sieciîpi╣ca na stopniach fontannyKo│ysz╣ca srebrnymi r≤┐d┐kamiDo pie£ni nocnych ptak≤wCzekaj╣ca s│o±ca na wzniesieniu. Ona jest ksiΩ┐ycow╣ dziecin╣Zbieraj╣c╣ kwiaty w ogrodzieUrocz╣ ksiΩ┐ycow╣ dziecin╣Dryfuj╣c╣ na echach godzin. »egluj╣c╣ z wiatremW mlecznobia│ej sukniRzucaj╣ca okr╣g│e kamyki w stronΩ s│o±caBawi╣ca siΩ w chowanegoZ duchami £witu
Czekaj╣ca na u£miech od s│onecznej
dzieciny.
Rdzawe kajdany wiΩziennych miesiΩcyNikn╣ w promieniach s│o±caPod╣┐am drog╣, zmieniaj╣ siΩ pejza┐e,Zacz╣│ siΩ turniej.Purpurowy kobziarz gra swoj╣ melodiΩ;úagodnie £piewa ch≤r;Trzy ko│ysanki w prastarym jΩzyku,Dla dworu karmazynowego kr≤la. Klucznik miejskich bramZas│oni│ okiennicami sny.StojΩ przed bram╣ dla przybysz≤wZ niezbyt jasnymi zamiarami.Kr≤lowa w czerni nuciMarsz ┐a│obny,PΩkniΩty dzwon g│ucho pobrzmiewa;By przywo│aµ wiedƒmΩ ogniaZ powrotem na dw≤r karmazynowego kr≤la. Ogrodnik sadzi bukszpanDepcz╣c kwiat.úapiΩ wiatr przychodz╣cy od galerBy posmakowaµ s│odyczy i goryczy.Pierwszy z kuglarzy daje rΩk╣ znak;Orkiestra rozpoczyna.Jak wolno obraca siΩ m│y±skie ko│oNa dworze karmazynowego kr≤la. O szarym, mglistym poranku p│acz╣ wdowyMΩdrcy wymieniaj╣ dowcipy;Staram siΩ pochwyciµ wr≤┐ebne znakiAby spe│ni│o siΩ oszustwo.»≤│ty b│azen nie graTylko delikatnie uderza w strunyi £mieje siΩ, a lalki ta±cz╣Na dworze karmazynowego kr≤la.