Mi≤d ca│kowicie dojrza│y jest produktem
bardzo trwa│ym, kt≤ry mo┐na przechowywaµ przez wiele lat, przy czym traci tylko nieco
aromatu i aktywno╢ci zawartych w nim enzym≤w. O niezwyk│ej trwa│o╢ci miodu
mo┐e ╢wiadczyµ fakt, ┐e w czasie prac archeologicznych jakie przeprowadzano we
W│oszech w pobli┐u Neapolu odkopano wazy zamkniΩte zatyczkami z korka, wype│nione
miodem, kt≤ry - jak stwierdzono - zachowa│ jeszcze w│a╢ciw▒ mu lepko╢µ. Na
podstawie badania wieku wykopalisk ustalono, ┐e mi≤d ten pochodzi│ sprzed przesz│o 500
lat przed nasz▒ er▒, a wiΩc liczy│ oko│o 2.500 lat. Przyznaµ nale┐y, ┐e rzadko
kt≤ry z produkt≤w spo┐ywczych da│by siΩ przechowaµ tak d│ugo bez wiΩkszych zmian.
Mi≤d powinno siΩ przechowywaµ w
pomieszczeniu suchym, dobrze przewietrzonym, w naczyniach szczelnie zamkniΩtych. Razem z
miodem nie nale┐y przechowywaµ ┐adnych produkt≤w czy substancji chemicznych
wydaj▒cych siln▒ wo±. Mi≤d bowiem ma tΩ w│a╢ciwo╢µ, ┐e bardzo │atwo wch│ania
wszelkie zapachy obce. Wystarczy, ┐e postoi w otwartym naczyniu przez kr≤tki nawet czas
w pobli┐u niedomkniΩtego s│oika z kiszonymi og≤rkami lub kapust▒ czy te┐ butelki z
rozpuszczalnikiem, a nabierze bardzo nieprzyjemnego zapachu, co mo┐e zepsuµ ca│kowicie
jego smak.
Mi≤dy przechowywane przez d│ugi czas w warunkach umo┐liwiaj▒cych dostΩp do nich
╢wiata zmieniaj▒ barwΩ - ciemniej▒. W│a╢ciwo╢µ tΩ w du┐ym stopniu ma mi≤d
gryczany, kt≤ry z up│ywem czasu staje siΩ zupe│nie brunatny, prawie czarny. Poza tym
╢wiat│o s│oneczne dzia│a niekorzystnie na enzymy zawarte w miodzie.
Mi≤d przechowywany w nieodpowiednich warunkach i niew│a╢ciwych pomieszczeniach (zbyt
du┐a wilgotno╢µ) │atwiej wch│ania wilgoµ i fermentuje.
Mi≤d pszczeli jest jednym z nielicznych
naturalnych produkt≤w wΩglowodanowych wykorzystywanych przez ludzi od najbardziej
zamierzch│ych czas≤w.
Dla cz│owieka pierwotnego, ┐yj▒cego wy│▒cznie z polowa± i rybo│≤wstwa, mi≤d by│
nie tylko jedynym s│odkim, ale jednocze╢nie warto╢ciowym urozmaiceniem skromnego
jad│ospisu, ale ceniony by│ tak┐e ze wzglΩdu na swe w│a╢ciwo╢ci lecznicze.
Mi≤d nale┐y do pokarm≤w │atwo
przyswajalnych przez organizm.
Ilo╢µ przyswajanego cukru wytwarzanego z burak≤w lub trzciny cukrowej zale┐y g│≤wnie
od sprawno╢ci i dzia│ania ca│ego zespo│u czynnik≤w biologicznych bior▒cych udzia│ w
przemianie materii (np. sacharozΩ organizm ludzki wykorzystuje tylko w pewnej czΩ╢ci).
Mo┐liwo╢ci te s▒ zreszt▒ ograniczone ze wzglΩdu na powstawanie wielu po╢rednich
substancji szkodliwych dla organizmu (dlatego w wieku dojrza│ym i przy os│abionej
przemianie materii cukier i wyroby cukiernicze nale┐▒ do pokarm≤w niewskazanych).
O wiele korzystniej przedstawia siΩ
przyswajanie cukr≤w zawartych w miodzie. Przede wszystkim du┐a czΩ╢µ cukr≤w prostych
zostaje od razu wch│oniΩta do krwi z pominiΩciem szeregu proces≤w po╢rednich. Proces
bezpo╢redniego wch│aniania cukr≤w prostych odbywa siΩ w g≤rnej czΩ╢ci przewodu
pokarmowego (od jamy ustnej do ┐o│▒dka), dlatego mi≤d powinno siΩ spo┐ywaµ w
po│▒czeniu z innymi produktami (pieczywo), aby jak najd│u┐ej by│ przetrzymywany w
g≤rnych odcinkach przewodu pokarmowego.
Powszechne niedocenianie warto╢ci od┐ywczych
i leczniczych miod≤w pszczelich wynika w Polsce przede wszystkim z nieznajomo╢ci ich
cennych sk│adnik≤w, a co za tym idzie, nieumiejΩtno╢ci zastosowania ich do cel≤w
leczniczych i od┐ywczych.
Dla utrzymania ludzkiego zdrowia i ratowania jego w wypadkach chorobowych, pracuj▒
dzisiaj liczne we wszystkich czΩ╢ciach ╢wiata i doskonale wyposa┐one fabryki
przemys│u chemicznego, spo┐ywczego i farmaceutycznego.
Lecz d│u┐ej i lepiej od techniki dzisiejszego przemys│u, pracuje dla zdrowia ludzkiego
przyroda. Wsp≤lnym wysi│kiem s│o±ca, jako ╝r≤d│a ┐yciodajnej energii, i
niezliczonych organizm≤w ro╢linnych, oraz znanych nam pszcz≤│ powstaje corocznie
miΩdzy innymi darami przyrody tak┐e ╢wie┐y mi≤d pszczeli, niezast▒piony
┐adnym fabrycznie wyprodukowanym substytutem smako│yk, kt≤ry ┐ywi i leczy.
